หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 221

ตอนที่ 221 กลัวความสูง

เอ็ดเวิร์ดอึ้งไปนิดนึง อยากจะบอกว่าสัญญานั้นยังไม่ได้เซ็นก็เห็นทาวัตลุกขึ้นยืน

แต่ว่าทางนี้วรินทรเห็นว่าทาวัตเห็นเธอแล้วก็ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงอยู่ๆเธอก็หดตัวลง ถือโอกาสที่เขายังคุยกับลูกค้าไม่เสร็จรีบเดินออกมา

เธออยากจะเดินออกมาเงียบๆ เพิ่งจะไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงปี๊งก็ได้เกิดขึ้นที่หน้าเคาต์เตอร์ที่แก้วนั้นบรรจุไปด้วยเหล้า เป็นเพราะว่าตัวเธอเองนั้นเคลื่อนวัตถุในลักษณะที่ผิดจังหวะไปหน่อยทำให้เธอถูกชนลงมานั่งกับพื้น

“โอ้..” ทั้งสองมือเธอหนุนไปข้างหลัง ประคองตัวเองไว้ ฝ่ามือที่ไม่ระวังนั้นวางไปตรงเศษแก้วถูกทิ่มจนเลือดออก ที่ขาก็ถูกทิ่มเป็นแผล

อ่ะ วันนี้เป็นวันที่ไม่ควรที่จะออกจากบ้านใช่ไหม

“คุณครับ โอเคไหมครับ พนักงานชายเห็นเหตุการณ์จึงเข้ามาถาม

วรินทรกำลังส่ายหน้าทำเป็นไม่สนใจก็กลับพบเงาดำแผ่คลุมตัวเธอเอง พอเงยหน้าขึ้นไปมองกลับเป็นทาวัต ไม่รู้ว่าเขามาอยู่ข้างเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอหดคอลงอยากเอาหัวมุดลงในเสื้อ ไม่อยากให้เขาจำตัวเธอได้

จริงๆแล้วทาวัตเห็นเธอตั้งแต่ที่เธอเข้าโรงแรมมาแล้ว เป็นเพราะเธอที่เขาไม่ไปชั้นแปดแต่กลับเปลี่ยนเป็นชั้นสามแทน

เขาจำได้ว่าเธอกลัวความสูง

ดวงตาที่สุขุมของเขาหยุดอยู่ที่มือที่เลือดไหลของเธอ คิ้วขมวด อุณหภูมิทั่วทั้งร่างกายลดระดับลง

ซวยแล้วๆ เขาโกรธแล้ว เขาคงไม่เป็นเพราะว่าตัวเองแอบตามเธอมาแล้วเอาตัวเธอนั้นฆ่าทิ้งในป่าลึกหรอกนะ

แต่วรินทรกลับพบว่าทาวัตนั้นกลับนั่งยองๆขวางทางที่เป็นทางเดียวที่เธอจะหนีรอดออกไป

ตายแน่ๆ งานนี้ตายแน่ๆ

วรินทรใบหน้อมทุกข์ ในใจคิดว่าจะต้องทักทายอะไรดีก็คาดไม่ถึงว่าทาวัตจะอุ้มเธอขึ้นมาเดินไปยังลิฟต์

วรินทรรู้สึกตกใจ เธอยังคิดว่าเขาจะด่าชุดใหญ่ก็ในเมื่อเธอเพิ่งก่อเรื่องไปหมาดๆ

แต่ว่าความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมกอดของเขามันดีจริงๆ เหมือนให้เวลาหยุดอยู่ตรงนั้นชั่วขณะตลอดไป

ทาวัตนั้นไม่ได้เอาตัววรินทรออกไป แต่ว่าพามาที่สถานที่พักที่โรงแรมชั้นหนึ่ง เอาวรินทรวางไว้บนโซฟาเอากล่องยาจากพนักงานแถวนั้นและทายาให้เธอ

“เบาๆหน่อย โอ้ย ช่วยด้วย เจ็บจังเลย” พอน้ำยาฆ่าเชื้อโดนปากแผล วรินทรก็เจ็บจนต้องร้องออกมา

“ใครให้เธอมาที่นี่” ทาวัตผ่อนน้ำหนักมือลง เหมือนไม่ได้ตั้งใจที่จะถาม

วรินทรเม้มปากเล็กๆ ก็ไม่ใช่เพราะตามเธอมาหรอแต่ปากกลับพูดว่านานแล้วที่ไม่ได้กินอาหารที่นี่เลยมากินเป็นลลาบปาก

“อืม”สายตาของทาวัตนั้นเฉยๆเหมือนไม่ได้สงสัยอะไร

วรินทรโล่งอก แอบคิดในใจว่าในที่สุดก็รอดแล้วๆ แต่ได้ยินเสียงที่เย็นชาพูดว่า “ฉันคิดว่าเธอตามฉันมาเสียอีก”

ปั๊ง

หลังจากที่วรินทรได้ยินหน้าเธอก็หน้าแดง สายตาระยิบระยับแล้วก็ลืมความเจ็บปวดของแผลพร้อมพูดแก้ตัวว่า “ ทำไมเธอถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้ ฉันจะตามเธอมาทำไม”

แม้ว่าเธอจะตามเขามาตั้งแต่ที่สนามบิน แต่ถ้าเขารู้ก็เธอเองก็ต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้วล่ะ

ทาวัตไม่ได้พูดอะไรต่อ ท่าทางเฉยเมยแต่ยังคงความสง่างามไว้เหมือนเดิม ถือหลอดครีมบีบลงบนปลายนิ้ว หลังจากนั้นทาลงบนปากแผลให้เธอเกลี่ยๆจนทั่วและติดพลาสเตอร์ยา

“เรียบร้อยแล้วล่ะ”