หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 222

ตอนที่ 222 วรินทรคือปลาตัวใหญ่

เมื่อกี้พิ่งบอกว่าขาเจ็บแค่ชั่วพริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นเจ็บมือ คุณวรินทรคุณนี่มันจริงๆเลย

ทาวัตจับข้อมือของเธอโดยไม่ลังเล วางไว้ที่ด้านหน้าของตัวเองแล้วเป่าอย่างเบาๆ เสียงที่นุ่มนวลหาได้ยากแฝงไว้ด้วยความลึกซึ้งที่ไม่สิ้นสุด

อุ้งมือนั้นถูกเขาเป่าอย่างเบาๆ วรินทรรู้สึกทั้งตัวนั้นสั่น เกือบจะเลือดกำเดาไหลออกมา

ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที มีความรู้สึกไม่กล้ามองทาวัต ใจดวงน้อยๆนั้นเต้นอย่างดุเดือด สมองกลับมีความคิดขึ้นมาว่า

ทาวัต คงชอบเธอเหมือนกันใช่ไหม

วรินทรถูกความคิดตัวเองครอบงำ ตาทั้งสองข้างสว่างสไหวนั้นกระพริบและมองสายตาของทาวัตที่แฝงไว้ด้วยความหวัง

“ยังเจ็บอยู่ไหม” ทาวัตเงยหน้ามองเธอในตาดำขลับมีความตกใจอยู่เล็กน้อยหลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นอารมณ์แบบลึกซึ้ง

“ไม่ ไม่เจ็บแล้ว” วรินทรพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จริงๆก็คือไม่ได้เจ็บอะไรไง แต่ว่าดูท่าทางเขากังวลตัวเธออง เธอก็รู้สึกดีใจ

ทาวัตพยักหน้าเบาๆปล่อยมือเธอออก จัดแจงท่าทางและไม่ได้พูดอะไรอีก

“ฉัน...” วรินทรอ้าปากพูด รู้สึกเบิกสายตาอย่างไม่เป็นอิสระใช้มือขวาเกี่ยวไว้ที่นิ้วมือซ้าย ขนาดบรรยากาศในรถนั้นก็เต็มไปด้วยความกดดัน

เธออยากจะบอกเขาว่าเธอชอบเขาจริงๆ แต่ว่าถ้าบอกกระทันหันไปแบบนี้ เขาจะรู้สึกแปลกใจหรือเปล่า แม้ว่าเธอนั้นจะเตรียมใจที่จะถูกปฎิเสธมาแล้วก็ตาม

“หื้ม” ทาวัตมองเธออย่างใจจดจ่อสายตาดำคลับคู่นั้นแฝงไว้ด้วยสีสันที่น่าดึงดูดผู้คนเป็นเหมือนถ้าไม่ระวังก็จะถูกเขาดึงดูดไป

แต่ว่าในสายตาลึกๆของเขา มีอารมณ์ที่วรินทรนั้นไม่สามารถเข้าใจได้เลย ทำให้เธอเดาความคิดในใจของเขาไม่ออก

รู้สึกแค่ว่าทาวัตวันนี้แปลกๆไป แต่บอกไม่ได้ว่าแปลกแบบไหน

“ฉัน.....” คำพูดที่อยู่หลังคำนี้นั้นง่ายๆแต่พอจะพูดออกไปกลับพูดไม่ออก

บนใบหน้ามีความละอายใจ ดววงตาที่สุกใสยังเพ่งมองทาวัต มีความรู้สึกยุ่งเหยิงเหมือนกำลงัคิดพิจารณาอะไรอยู่

“ไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปล่ะนะ” วรินทรอยากจะตบปากตัวเองว่าเป็นอะไรมากไหมแค่คำง่ายๆไม่กี่คำทำไมพูดไม่ออก

มุมปากของทาวัตนั้นฉีกยิ้มออกมา ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเผยให้เห็นความรู้สึกที่ระลอกออกมาเป็นความละมุนต่างๆ

โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเบาะก็สั่นขึ้นมา เขามองอย่างเย็นชาแล้วก็รับสาย

“คุณทาวัต เรื่องราวผ่านไปได้ด้วยดีไหมค่ะ” เรื่องนั้นที่ท่านประธานกำชับกำลังดำเนินการ เสียงของนิธูรดังมาจากโทรศัพท์นั้น

“อืม ดีมาก” ทาวัตตอยด้วยความไม่ลังเล บนมุมนั้นเผยให้เห็นอารมณ์ของเขานั้นตอนนั้นว่าดีมากๆ

“โบนัสและวันหยุดปลายปีนั้น....” นิธูรถามอย่างลังเลใจ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่ดูผิวเผินเหมือนถูกวรินทรสั่งให้บอกแผนการเดินทางของบอสของเธอเอง แต่ความเป็นจริงแล้ว เธอยังคงเป็นเบ็ดตกปลาที่บอสวางวรินทรไว้ข้างกายเพื่อเตรียมตัวต้อนรับวรินทรปลาตัวใหญ่ที่จะมาติดเบ็ดนี้

วันแรกทาวัตออกเดินทางก็โทรหานิธูร มอบหมายงานให้เธอสองเรื่อง เรื่องแรกคือถ้าวรินทรไปถามเธอว่าเขาจะกลับเมื่อไหร่ให้เธอนั้นรายงานเขา ซ้ำยังวันนี้ตอนที่วรินทรไปสนามบินเพื่อไปหาเขานั้น ปกเกศก็ปรากฏตัวขึ้นโดยบังเอิญ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กลับบ้านแต่กลับไปที่โรงแรมฮวงเซิงสากลเพื่อพบลูกค้าและนี่ก็ไมใช่เรื่องบังเอิญ

ถ้าตอนแรกวรินทรไม่ได้ถามนิรุธเรื่องการเดินทางของเขา เขาจะเริ่มแผนการต่อไปเพื่อให้วรินทรติดกับแต่ว่าสิ่งคาดไม่ถึงนั้นคือนึกไม่ถึงว่าวรินทรสนใจเกี่ยวกับการเดินของเขา

นี่ก็แสดงว่า ในใจของเธอนั้นไม่ใช่ไม่มีเขาอยู่ในนั้น