หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 251

ตอนที่ 251 พ่อของลูกพี่

โอ้แม่เจ้า ทำไมถึงเป็นพ่อชองลูกพี่เธอหล่ะ?!

เรื่องนี้ทำให้เธอลำบากใจมาก ทรัพย์สินพวกนั้นจะตกเป็นของกวินทั้งหมด และพ่อของเขากลับมาซื้อของของลูก เธอยังต้องขายมันไปในราคาสูงลิ่ว นี้มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

เอรู้สึกว่าสถานการณ์นี้อึดอัดมาก มุมปากขยับหลายที แล้วถอดแว่นดำออก เผยใบหน้าที่งดงามที่สุด สายตามีความจริงจัง ไม่กล้าสะเพร่าแม้แต่นิด

นี้เป็นพ่อของลูกพี่เธอนะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดลูกพี่รู้เข้าต้องมาคิดบัญชีกับพวกเขาอีก

“สวัสดีค่ะ” เอถอดแว่นดำออกมาวางบนโต๊ะ ทักทายคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

ทาวัตเงยหน้าขึ้น มองสำรวจเธอโดยไม่พูดอะไร สายตานิ่งเฉย แล้วตอบกลับน้ำเสียงเย็นชา “สวัสดี”

“คุณคือคนที่อยากซื้อ “โลก” เหรอคะ?” เอายังคงพูดด้วยความมีมารยาท แต่กลับชื่นชอบท่าทางของทาวัต ใบหน้าของเธอที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องใจสั้น ขนาดผู้ชายที่เย็นชาอย่างเอฟยังหลงเสน่ห์เธอในบางครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าชายคนนี้จะไม่แม้แต่ตกตะลึง

อย่างไรก็ตาม เอก็ไม่กล้าคิดอะไรก้บทาวัต คิดแค่ว่ารีบๆขายของให้จบเรื่องไป เงินของพ่อลูกพี่จะว่ายังไงก็ไม่กล้ารับ

“ใช่ครับ ได้เองของมาด้วยไหม” ทาวัตพยักหน้าเล็กน้อย ยกแก้วกาแฟตรงหน้าขึ้นมาจิบทีหนึ่ง ท่าทีสีหน้านิ่งๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกสวยงาม

เอหยิบถุงออกจากกระเป๋า ในถุงมีกล่องสีดำที่ดประณีต เธอเปิดกล่องออก เผชิญหน้ากับทาวัต “นี่ก็คือ “โลก” บนโลกนี้มีชิ้นเดียว มันไม่เคยผ่านการดัดแปลกใดๆ รูปทรงเล็กกะทัดรัดและเบามากเมื่อสวมใส่จะแทบไม่มีน้ำหนักเลย สะดวกในการพกพา

ในกล่องสีดำมีสร้อยที่ทำมาจากหินภูเขาไฟวางอยู่ ตามธรรมชาติของมัน

นี้เป็นสร้อยที่เคยดังมากมาก่อนในโลก เขาว่ากันว่าคนที่ได้ครอบครองสิ้งนี้แล้วมอบให้กับคนที่รักก็เท่ากับว่าการเอาชะตาชีวิตของเธอและตัวเองผูกเข้าด้วยกัน จะไม่จากกันอีก

แน่นอนว่าทาวัตไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ เขารู้ว่า คนที่สวมใส่ “โลก”เป็นคนสุดท้ายคือทมยันตีของบ้านวงศ์ตระกูล มันหายสาบสูญไปตั้งแต่สิ้นบ้านวงศ์ตระกูล

“คุณเรียกราคามาเถอะ” ทาวัตวางสร้อยกลับไปที่เดิม จ้อมมองเอ

เอรู้สึกประหลาดใจ ผู้คนมากมายที่ล้มเลิกไปเพราะราคาและเงื่อนไขที่เธอเสนอ พ่อของลูกพี่ไม่เหมือนพวกนั้น ชายคนนี้มีความตั้งใจจะสร้อยเส้นนี้จริงๆ

ถ้าหากว่ามี ถึงเธออยากคิดเงินเขา ก็ไม่กล้า

ถ้าหากไม่มี ก็ว่าไปอีกอย่าง

“เรื่องราคานี้ก็……”เอยกมือขึ้นมาจับผมที่ยาวที่ลอนของตัวเอง กวักตาไปมาด้วยความลังเล “ฉันต่้องการหุ้น10%ของบริษัท CR”

และนี้ก็เป็นเหตุผลที่คนพวกนั้นทำไมถึงล้มเลิกไป

หุ้น10% คิดเป็นค่าเงินก็ถือว่าเยอะทีเดียว พูดได้ว่าเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่คนหนึ่งได้เลย

“ได้” ทาวัตนิ่งไปสักครู่ แต่ก็ตอบตกลง

อะไร?

เอมองเขาจนลูกกะตาตัวเองจะถล่นออกมาอยู่แล้ว อะไรเนี่ย หุ้นเลยนะ เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม?

แต่คิดดูแล้ว ครึ่งค่อนประเทศนี้ก็เป็นของเขา หุ้นแค่นี้คงไม่อยู่ในสายตาเขา เหมือนจะน้อยไป

แต่ว่า CR เป็นธุรกิจหลักของบ้านธัมรุจินันท์ สถานที่เป็นหัวใจหลัก ถ้ามีหุ้นของCR10%

ก็เท่ากับว่ากำส่วนหนึ่งของประเทศนี้ไว้ในมือแล้ว