หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 253

ตอนที่ 253 แทบตายเหรอ

ไม่พูดไม่ได้ว่า บอสใหญ่ทาวัตหึงแล้ว แถมยังหึงเพราะตุ๊กตาหมอนข้างแมวอีก

วรินทรก็เหมือนตอนที่เล่นซ่อนแอบกับพวกทาวัตเขา ค่อยๆปีนขึ้นต้นไม้ทีละน้อย ไม่รู้สึกอะไรเลย ว่าชายตรงหน้าเธอ ทรมานแค่ไหน

“วรินทร” ทาวัตขานเรียกเสียงแหบๆ มีเสน่ห์แบบธรรมชาติ เสียงอ่อนโยนพัดเข้าหูวรินทร ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

“มีไร?” วรินทรยื่นมือเอื้อมหมอนข้างแมวไปด้วย ตอบไปด้วย ตัวสูงขายาวก็เกินพอแล้ว นี้แขนก็ยังยาวอีก จะให้คนอื่นอยู่ยังไง?!

ทาวัตบิดข้อมือ หมอนข้างแมวก็ตกลงสู่พื้นตามที่เขาปล่อยมือ วรินทรยังไม่ทันได้ไปดู ก็โดนทาวัตผลักให้ล่มลงบนเตียงแล้ว

“นี้เธอกำลังจุดไฟอยู่นะ” เสียงของเขาต่ำลง แต่ก็ดูเซ็กซี่ขึ้นเพราะเหตุนี้ สายตาจ้องมองตาของวรินทร ในสายตามีความต้องการอยู่

วรินทรหน้าแดง นี้ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ครั้งนี้เริ่มก่อนเลย? แล้วทำไมถึงไม่รู้อะไรเลยตอนที่เธอส่งซิกให้ตอนเที่ยงวันนี้?

วรินทรไม่เพียงแค่กลุ้มใจ แต่ยังหัวเสียเรื่องเมื่อกลางวันอยู่

เธอยกมือขึ้นมาทุบอกทาวัต ทีแรกเป็นแค่ท่าทีที่จะปลดปล่อยความไม่พอใจของตัวเองเท่านั้น แต่ในสายตาทาสัต กลับกลายเป็นการเชิญชวน

เขาประกบจูบปากเล็กๆนั้นทันทร

อยากตายเหรอ!

วรินทรกัดปากเขาแรงๆทีหนึ่ง ไอ้นี้ ลวนลามเธออีกหล่ะ อยากโดนกัดหรือไง!

ทาวัตขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเธอ แต่กลับแรงขึ้น กัดปากเธอเบาๆเหมือนลงโทษ ในปากมีกลิ่นคาวเลือดนิดๆ เป็นเลือดจากปากเขา

“อูย…..”วรินทรไม่สามารถต่อต้านต่อความจงใจของทาวัต เพียงสักพักก็เริ่มอ่อนแรง ซบอยู่ที่อกเขาเหมือนร่างไม่มีกระดูก

“วรินทร ให้ผมเหรอ?” เขาก้มลงมองไหล่วรินทร พูดเสียงเบาๆ แผ่เสน่ห์ของความโหดเหี้ยมทั้งตัว

ตัวของเจาร้อนมาก เหมือนจะเผาไหม้ผิวหนังของเธอไปด้วย

ยังกล้ามาพูดเรื่องนี้กับเธออีก?

วรินทรกัดฟัน ในที่สุดก็ได้สติ ใช้แรงทั้งหมดแตะทาวัตเต็มแรง ทาวัตยังไม่รู้ว่าเธอทำแบบนี้ทำไม ร่างกายเหมือนหมดแรง โดนเธอแตะแบบนี้แต่ไม่รู้สึกตัวก่อนเลย เลยกลิ้งตกเตียง

ทาวัตตกลงบนพรมที่นุ่ม นวดตรงเอวที่เจ็บนิดๆ มองวรินทรด้วยความโกรธแค้น ดีที่เขาหลบทัน ไม่อย่างนั้นวันนี้คงได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่

ตรงนั้นของผู้ชาย มันแตะกันได้ด้วยเหรอ?

วรินทรยักไหล่ ไม่ค่อยกล้าสบตาทาวัต ทำปากบึนเหมือนตัวเองโดนรังแก แล้วดึงผ้าห่มมาห่มหันหลัง นอน

นี้…….คืองอลผมอยู่เหรอ?

ทาวัตนึกถึงคำพูดที่ธรรศพูดอยู่บ่อยๆว่าเที่ยวสาว

ผู้หญิงเนี่ย ตามใจมากไม่ได้ ไม่งั้นจะขี่คอเอาได้

แต่ว่าทาวัต ก็ชอบที่จะตามใจวรินทร ถึงเธอจะเอาแต่ใจกว่านี้ ก็เป็นเพราะเขาเอาใจ เขายินดี

นี้คือเข้าขั้นทะนุถนอมเหมือนชีวิต

เขาส่ายหัวด้วยความเบื่อ ใช้มือยึดกับพื้นแล้วลุกขึ้น มองดูวรินทรที่ห่อตัวเองเป็นก้อนทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร

ภายในห้องเงียบมาก แสงไฟสีส้มสาดส่องไปทั่วห้อง ส่องบนตัวทาวัต ทำให้เขาดูอบอุ่นขึ้นมามาก แต่นัยน์ตามีความเย็นชาที่ทำให้คนยากที่จะเข้าถึง

วรินทรหมดอยู่ใต้ผ้าห่มยังไม่หลับ หมกจนรู้สึกร้อน ก็เลยดึงผ้าห่มลงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

เธอรู้ว่าทาวัตไม่ได้ไปไหน เธอยังสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นที่ออกมาจากสายตาของเขา

ผ่านไปพักใหญ่ วรินทรรู้สึกมีคนเข้าใกล้ เลยรีบลืมตาขึ้น รู้สึกได้ถึงความอุ่นที่ตกลงที่คอ หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเพิ่มขึ้นตรงคอ

ของเย็นๆที่สัมผัสกับผิวหนังอุ่นกะทันหัน วรินทรสะดุ้งทีหนึ่ง

เธอรู้สึกว่าทาวัตอยู่ที่ห้องนี้สักพักแล้วค่อยลุกขึ้นออกไป ได้ยินเสียงเขาเดินไปเดินมา แล้วก็ตามด้วยเสียงประตูห้องน้ำ

เขาไปแล้ว

วรินทรพลิกตัว จ้องมองไปทีประตูห้องน้ำ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เธอเอาแต่ใจไม่มีเหตุผลแบบนี้มันจะไม่ดีหรือเปล่า? เธอเหมือนกำลังงอลอยู่เลย

วรินทรสบัดผ้าห่มไปหลายที แล้วนึกถึงของบนคอ ยื่นมือไปจับ เหมือนจะเป็นสร้อย

เธอรับลุกจากเตียงไปส่องกระจก

เป็นสร้อยสีดำ จี้ก็เป็นสีดำ รู้สึกลึกลับและดูเก่าแก่

บนหินสีดำมีลวดลายเล็กๆที่ดูก็รู้ว่าเป็นตามธรรมชาติ จากการฝึกฝนมาหลายปีทำให้วรินทรมองปราดเดียวก็ดูออก จี้ชิ้นนี้ ไม่เคยผ่านการเจียระไนของช่างมาก่อนแน่นอน

นี้มันคืออะไร?

วรินทรจับจี้นั้นไม่ปล่อย เธอเคยเห็นอัญมณีแปลกๆมากมาย แต่กลับเทียบไม่ได้กับชิ้นนี้เลย ไม่เพียงแค่ดูเรียบง่ายธรรมดา แต่แก่นแม้ทั้งหมดถูกแสดงให้เห็นบนความเรียบง่ายแล้ว

แต่ว่า ของชิ้นนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน วรินทรคิด สายตาจ้องมอง “โลก” ยิ่งดูยิ่งสงสัย เธอมั่นใจมาก ต้องเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแน่ๆ แต่ว่า เคยเห็นที่ไหนนะ?

เธอคิดไม่ออกแล้ว น่าจะเรื่องเมื่อนานมาแล้ว

เมื่อกี้ทาวัตสวมสิ้งนี้ใหเธอ หมายความว่าอะไรหล่ะ? หรือเป็นของชดเชยการนัดเดท?

วรินทรจับจี้ไปมา มองอย่างมีความสุข สุขจนเหมือนจะลอยได้ ลืมฉากที่แตะทาวัตตกเตียงเมื่อกี้ไปหมดสิ้น

เธอส่องอยู่หน้ากระจกสักพัก ก็ได้ยินเสียงจสกห้องน้ำ เหมือนเขากำลังจะออกมาแล้ว และเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น จึงรีบวิ่งไปที่หน้าประตู ท่าทางเหมือนหมาน้อย ขวางทาวัตที่กำลังจะก้าวเดินออกมา

ทาวัตสะดุ้งเล็กน้อย ขมวดคิ้วมองหน้าเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ทาวัต นี้ให้ฉันเหรอ?” วรินทรชี้ไปที่ “โลก” ที่อยู่บนคอ น้ำเสียงอ่อนหวาน ไม่เหมือนกับที่งอลอยู่ก่อนหน้านี้

ได้ยินน่ำเสียงเธอแบบนี้ทาวัตรู้สึกโล่งใจ เธอชอบของชิ้นนี้อยู่

เขาพยักหน้าเบาๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร หันข้างแล้วเดินผ่านเธอออกจากห้องน้ำไป ตอนที่เดินผ่านวรินทร วรินทรหายใจเข้าสึกๆ กลิ่นอ่อนๆของครีมอาบน้ำแผ่กระจายเต็มลมหายใจ

หน้าเล็กของเธอแดง เผยให้เห็นถึงสีสันธรรมชาติที่น่าดึงดูดที่สุด ใจเต้นเหมือนตีกลอง ไม่ได้การตอบกลับของทาวัตเธอก็ไม่โกรธ หันหน้ามาวิ่งตามเขาไป “ทาวัต สร้อยนี้สวยมากเลย ดูละเอียดอ่อนตามธรรมชาติ ลวดลายบนนี้ก็เกิดขึ้นตามธรรมชาติ หาเจอแค่ชิ้นเล็กแค่นี้มันไม่ง่ายเลยนะ คุณเจ๋งที่สุดเลย”