หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 256

ตอนที่ 256 ในที่สุดก็เกิดเรื่องกับแม่จนได้

“อืม” ทาวัตขานรับเสียงเบา น้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“งั้นฉันวางสายก่อนนะ ไว้กลับไปแล้วค่อยคุยกัน” วรินทรหัวเราะชอบใจ เธอรู้สึกได้ถึงความหึงหวงจากเจ้านายใหญ่

ลิฟท์กำลังมาถึงตึกห้องพักที่ประภาพพักรักษาตัวพอดี วรินทรเอามือถือใส่ลงไปในกระเป๋าแขนเสื้อด้วยความเคยชิน แขนเสื้อตัวใหญ่ดูด้านนอกจะมองไม่เห็นว่ามีกระเป๋าสามารถใส่ของได้ มือถือเธอค่อนข้างใหญ่ ไม่เคยชินที่จะใส่ในกระเป๋า มือถือไว้ก็ไม่ปลอดภัย ก็เลยชอบเก็บแบบนี้

เมื่อเธอเปิดประตูห้องผู้ป่วย ทันใดนั้นเธอก็พบเห็นประภาพที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นเย็นๆ หน้าอกมีแรงหายใจอย่างแผ่วเบา ดวงตาล้า หายใจแผ่วเบาเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจ

“วรินทร......หนี......” ประภาพมองเห็นร่างร่างหนึ่งอย่างพล่ามัว เขาพยายามดูว่าเป็นใครที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า และพูดออกมาอย่างยากลำบาก แต่วรินทรกลับเห็นแค่ริมฝีปากของเขาที่ขยับอยู่

“ประภาพ? คุณเป็นอะไร?” วรินทรอึ้งไปหลายวิ แล้วรีบก้าวเดินมาคุกเข่าอยู่ข้างกายประภาพ

“รีบหนีไป....ที่นี่อันตราย” ประภาพพูดด้วยเสียงแหบ หน้าอกหายใจอย่างแรงหลายครั้ง จับแขนเธอไว้แน่น แล้วผลักเธอ

“คุณเป็นอะไร? ใครทำร้ายเธอ? ฉันจะไปเรียกคนมาช่วยเดี๋ยวนี้.....” มือวรินทรเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงของประภาพ ภายในห้องมีกลิ่นอบอวลไปด้วยคาวเลือดจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ

แววตาประภาพตกตลึง เหมือนกำลังมองเห็นสิ่งที่หน้ากลัว เขาผลักวรินทรที่กำลังจะไปเรียกคนมาช่วย ทันใดนั้นด้านหลังเขากลับโดนสิ่งของที่หนักทุบอย่างแรง เขาร้องด้วยเสียงที่เจ็บปวด

สีหน้าประภาพซีดเผือกยิ่งกว่าเมื่อกี้ เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาหล่นใส่หลังมือของวรินทรอย่างต่อเนื่อง

“ระ......ระวัง......” เมื่อพูดคำนี้ออกมา เขาก็สลบไป

วรินทรกำลังจะหันไปดูว่าใครลอบทำร้ายเธอ กลับโดนสิ่งของที่หนักโจบตีที่คอ ทั้งตัวอ่อนแรง และสลบไปเช่นกัน

ทาวัตที่นั่งทำงานอยู่ในออฟฟิตกำลังเซ็นเอกสารที่เลขานิธูรเอามาให้ สีหน้าเคร่งขรึม สง่าสุขุม ท่าทีจับปากกายิ่งดูสง่าผ่าเผย

ขณะที่เขากำลังจะเขียนตัวสุดท้าย มือเขาก็หมดแรง ปลายปากกาหัก น้ำหมึกหกใส่กระดาษ

ทาวัตชะงัก คิ้วขมวด แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย มองดูปากกาที่พังอย่างเมอลอย

น่าแปลก วันนี้เขาเป็นอะไร? หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

สายตาหลักแหลมของเลขานิธูรมองเห็นปากกาหัก ก็รีบหยิบปากกาที่ใช้ประจำในกระเป๋าเสื้อยื่นให้ “ท่านประธานครับ นี่ครับ”

ทาวัตโยนปากกาที่เสียทิ้งไป ใช้ปากกาด้ามนี้เซ็นตัวสุดท้าย แต่จิตใจก็ยังไม่หายกระวนกระวาย

เหมือนกำลังจะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดี

คืออะไรกัน?

“ช่วงนี้ที่บริษัทกำลังจะเกิดเรื่องอะไรหรอ?” เขาไม่ได้วางปากกาลง แต่ถือปากกาเล่นอยู่ เผื่อจะสามารถผ่อนคลายความกังวลในใจ

“ไม่มี ช่วงนี้บริษัทปกติดี” เลขานิธูรตอบ

คิ้วทาวัตยิ่งชนกัน นึกอะไรขึ้นได้แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมา กดสายด่วนโทรหาวรินทร

ในขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ภายในก็ดังขึ้น ทาวัตวางมือถือแล้วรับสาย