หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 เป้าหมาย

เป้าหมายของคนพวกนั้น คือประภาพไม่ใช่วรินทรจริงๆหรอ?

ทาวัตคุกเข่า มองดูคราบเลือดบนพื้นนั้น ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เป้าหหมายคือวรินทร?

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เกิดเรื่องพลัดตกจากที่สูงแล้ว เขาก็รู้ว่ามีคนกำลังวางแผนอะไรสักอย่างอยู่เบื้องหลัง

คนคนนั้นเป็นใคร?

ชนุตร์?

“ปกเกศ รีบสั่งสะกัดกั้นทั้งเมือง แล้วไปสืบดูว่าหลายวันมานี้ประภาพได้ติดต่อกับใครบ้าง เมื่อเจอตัวชนุตร์ให้รีบพาตัวมา” ทาวัตสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

กวินก็ไม่นิ่งเฉย หลายวันมานี้เพิ่งจะโทรหาเอเป็นครั้งแรก แล้วออกคำสั่งให้ตามหาวรินทรให้เจอ

แต่ว่าเรื่องนี้ ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

_

เหมือนเวลาผ่านไปแล้วอย่างยาวนาน ดวงตาหนักหน่วงจนลืมไม่ขึ้น ยิ่งอยากลืมตาเท่าไหร่สมองก็ยิ่งทรมานเท่านั้น

ที่นี่ที่ไหน?

หนังตาวรินทรกระตุกหลายที แล้วลืมตา มองดูภาพตรงหน้าอย่างมึนมัว ลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก

เหนือความคาดหมาย ที่นี่ไม่เหมือนโกดังร้างหรือโรงงานที่เคยโดนจับไปเรียกค่าไถ่ สภาพแวดล้อมที่กันดารและเงียบสงัด บนพื้นยังมีน้ำสีดำสกปรก

แต่ที่นี่สะอาด แล้วก็สว่างไสว

อาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมไม่เลว ในใจที่ตึงเครียดของวรินทรคลายลงบ้าง แต่ก็ไม่สามารถที่จะไม่กังวลเลย

เธอรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว เพลียอย่างที่สุด ทำได้แค่ยกมือขึ้นมา

ดูเหมือนจะอิสระ แต่กลับกักบริเวณเธอไว้ในที่นี้ เธอไม่มีทางหนีออกไปได้?

วรินทรอยากจะยกขาลงจากเตียง แต่เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี ก็ไม่สามารถยกขึ้นมาได้

นี่ถึงขนาดวางยาเธอเลยหรอ

ใช่แล้ว ประภาพล่ะ?

ทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออก เด็กผู้หญิงที่สวมชุดแปลกก็เดินเข้ามา ในมือถือถาด เดินมาถึงด้านหน้าวรินทร แล้ววางถาดไว้บนโต๊ะด้านข้าง

“สาวน้อย ที่นี่ที่ไหนหรอ? แล้วผู้ชายที่มากับฉันล่ะ?” วรินรที่ไม่คาดหวังว่าจะรู้ว่าใครจับพวกเธอมาจากปากเด็กคนนี้ แต่ถ้าได้รู้ว่าที่นี่เป็นที่ไหน แล้วค่อยคิดหาทางหนีจะดีกว่า

เธอมีความรู้สึกว่า ที่นี่ไม่ใช่เมืองA

แต่คนที่จะสามารถพาเธอกับประภาพออกจากเมืองAได้รวดเร็วขนาดนี้ คงมีการวางแผนก่อนอย่างดีไว้แต่แรกมั้ง?

ถึงแม้เด็กผู้หญิงคนนี้จะคลุมหน้าไว้ด้วยผ้าบาง แต่มองจากรูปหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าบาง ก็ไม่เหมือนคนเมืองA

เด็กผู้หญิงวางสิ่งของ โดยไม่ได้พูดอะไร

ไม่พูด?

วรินทรบ่นงืมงำ เธอมีวิธี

ทันใดนั้นเสียง “อ้า” ก็ดังขึ้นแล้วบีบท้องตนเองด้วยใบหน้าทรมานจนตัวงอ ดูเหมือนเจ็บปวดอย่างมาก

เด็กคนนั้นยังไงก็อายุยังน้อย คิดไม่ทันกับการกระทำของวรินทร และผู้หญิงคนนี้เบื้องบนสั่งไว้ว่าให้ดูแลอย่างดี จะชะล่าใจไม่ได้ จึงรีบเข้ามาถาม “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

วรินทรยิ้มในใจ ไม่ใช่คนเมืองAจริงๆด้วย แค่น้ำเสียงก็ไม่ใช่คนเมืองAแล้ว แล้วที่นี่เป็นที่ไหนล่ะ?

“ฉันไม่เป็นไร แต่ฉันอยากเข้าห้องน้ำ เธอช่วยฉันได้ไหม?” วรินทรเงยหน้ามองเด็กผู้หญิงคนนั้น พูดด้วยท่าทางน่าสงสาร

เด็กผู้หญิงคนนั้นลังเล คงคิดว่าฤทธิ์ยาในตัวเธอยังหลงเหลืออยู่ ก็เลยไม่เป็นห่วง ประคองวรินทรแล้วพาไปห้องน้ำ

ห้องน้ำกับห้องอาบน้ำอยู่ติดกัน ในห้องอาบน้ำมีหน้าต่างบานใหญ่ วรินทรใช้สุดแรงที่มีเพื่อไปที่หน้าต่าง มองผ่านหน้าต่างดูรอบๆด้านนอก

เธอมองเห็นข้างนอกภายนอกหน้าต่าง เต็มไปด้วยป่าสีเขียว แต่ดูเหมือนไม่ค่อยกันดาร ยังมีเสียงรถผ่านไปมา

พวกที่จับพวกเธอมาทำไมถึงจับพวกเธอมาไว้ในที่แบบนี้? ที่แบบนี้ง่ายต่อการวิ่งหนี และขอความช่วยเหลือไม่ใช่หรอ?

เมื่อจำภาพโดยรอบได้แล้ว วรินทรก็ใช้สุดแรงพาตัวเองกลับมา แล้วเคาะประตู บ่งบอกเด็กผู้หญิงที่เฝ้าหน้าประตูว่าเข้ามาประคองเธอออกไปได้แล้ว

เด็กผู้หญิงประคองเธอไปบนเตียง แล้วก็จากไป

บนโต๊ะมีอาหารที่น่ารับประทานวางอยู่ ด้วยความที่วรินทรค่อนข้างกินเก่ง แต่ก็ฉลาดมีสติในการกิน ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะไม่ใส่อะไรลงไปในอาหาร ถ้าไม่ระวังกินเข้าไปแล้วอาจตายยังไงก็ไม่รู้ตัว

เพราะฉะนั้นน้ำและอาหารที่นี่ล้วนกินไม่ได้ ดีที่ตอนนี้เธอก็ยังไม่ค่อยหิว

วรินทรนอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดหาหนทางที่จะสามารถหนีออกไปได้

ที่นี่ดูเหมือนไม่มีอะไรป้องกัน เหมือนทาวน์โฮมปกติทั่วไป แต่ดูจากความระมัดระวังของเด็กผู้หญิงเมื่อกี้ น่าจะมีความเป็นไปได้ว่ามีคนกำลังเฝ้ามองเธออย่างลับๆ

เพราะฉะนั้นเธอจะวู่วามไม่ได้ จะต้องรู้เขารู้เราก่อน ถึงจะสามารถเอาชนะเขาได้

_

เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงสั้นๆ ทาวัตกับธรรศและคนของนรชัยก็ค้นหาจนแทบจะพลิกเมืองA แม้แต่คาร่าที่เมื่อรู้ว่าวรินทรหายไป ก็ให้ตวัสพาคนออกตามหา ทางด้านกวินมีห้ากลุ่มที่มีอำนาจคลอบคลุมประเทศC แต่ตอนนี้เพิ่งเริ่มหาจากเมืองA ก็ไม่พบอะไร

เหมือนหายไปกับกลีบเมฆ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเลย

“พี่ครับ ช่วงนี้ประภาพติดต่ออยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นก็คือน้องสาวของชนุตร์ ชื่อมษยา ทั้งสองโดนพ่อแม่ทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก เติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า ความสัมพันธ์ดีมาก ผมยังสืบได้อีกว่า ชนุตร์ก็คือเบื้องหลังประธานบริษัทดาวรุ่ง” ธรรศท่าทางจริงจัง ต่างจากปกติที่ดูเหมือนเสเพลไปวันๆ

มษยา ธรรศรู้สึกคุ้นๆชื่อนี้มาก

ผู้หญิงคนนี้ พยายามตีสนิทเขา น่าแปลกมาก ทุกครั้งที่เข้าใกล้เขาจะแฝงไปด้วยเป้าหมาย แต่กลับทำเป็นชอบพอเขา แต่ถ้าชอบเขาจริงๆทำไมไม่มีความจริงใจเลย?

“เล่าต่อ” สายตาทาวัตครุ่นคิด คิ้วชนกัน แววตาอาฆาต จนเห็นเส้นเลือด

“ผมคิดได้เรื่องหนึ่งที่น่าแปลกมาก ตั้งแต่ประภาพคนนี้ปรากฎตัว ชนุตร์ก็ปรากฎตัวอีกแค่ครั้งเดียว ในเวลาอื่นเหมือนไม่มีคนคนนี้เลย หายสาปสูญไปเลย” ธรรศพูดอย่างสงสัย

เรื่องนี้ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่นี่ก็เป็นอย่างหนึ่งที่น่าแปลก

ชนุตร์กับมษยามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะทิ้งน้องสาวของตนไว้ที่เมืองAคนเดียวแล้วจากไป อีกอย่างชนุตร์กับประภาพก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย น้องสาวเขาก็ไม่มีงานทำ แต่ทำไมถึงหมั่นไปหาประภาพบ่อยๆ?

เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างน่าสงสัย จะว่าไม่มีอะไร คงไม่มีใครเชื่อ

“เรื่องนี้ฉันให้ปกเกศไปสืบมาแต่แรกแล้ว ชนุตร์ไปดูงานที่ฝรั่งเศษ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้เข้าบริษัทพักใหญ่” ทาวัตลุกยืน มือทั้งสองสอดกระเป๋ากางเกง มองดูบนพื้นหันหลังให้พวกเขา “ฉันไม่วางใจ ก็เลยให้ปกเกศส่งคนไปสืบถึงฝรั่งเศษ สืบค้นอย่างละเอียด พวกเธอทายซิ ผลเป็นยังไง?”

นรชัยที่ฟังอยู่เงียบๆไม่พูดอะไรตั้งแต่แรก เมื่อทาวัตถาม จึงแปลกใจ “อะไร?”