หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 259

ตอนที่ 259 แหวนลับ

กวินเล่าถึงความลับที่ผ่านมาแล้วหลายปีอย่างตั้งใจ เป็นเพราะกำลังเล่าใหทาวัตฟัง ก็เลยไม่ต้องกังวลใดๆ

ทาวัตฟังอย่างตั้งใจ ตอนที่เขายังเด็กเขาก็เคยเห็นแม่ของวรินทร เป็นแม่ที่ดูอบอุ่นและเป็นกุลสตรี รักและห่วงใยวรินทรอย่างมาก อาจเป็นเพราะเขาเห็นและเติบโตมากับวรินทร เขาก็เลยรักและห่วงใยวรินทรเหมือนสายเลือดเดียวกัน

เหมือนกับแม่ของเธอ ที่รักเธอจนถึงขั้วหัวใจ

“คุณยายพยายามหย่าขาดกับชยุต แต่มีข้อแม้เดียวก็คือวรินทรจะไม่ต้องไปด้วย แลกกับแหวนลับ เพื่อแหวนลับแล้ว ชยุตจะไม่ทำร้ายแม่ คุณยายทราบดีจึงยอมตกลง ใครจะไปคิดว่าหลังจากนั้นหลายปี ก็จากไปแล้ว.......” พอพูดถึงตรงนี้ กวินรู้สึกเจ็บปวด

เขาได้ยินแม่พูดถึงคุณยายบ่อยๆ ช่างอบอุ่น ทุกครั้งที่พูดถึงในตาคุณแม่เต็มไปด้วยความอาลัย

ในใจทาวัตเจ็บแน่น มองกวินแล้วถามว่า “เพราะอะไร?”

แม่ของวรินทรในตอนนั้นอายุเพียงแค่สี่สิบ ทำไมถึงต้องโดดตึก?

“น่าจะเพราะผลประโยชน์นั่นแหละ” แววตากวินเต็มไปด้วยความแค้น ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะชยุต ตอนนี้คุณยายก็คงยังมีชีวิตอยู่

ทำเลวทุกอย่าง เพื่อให้ได้ครอบครองแหวนลับ

_

เมื่อวรินทรตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภายนอกหน้าต่างปกคลุมไปด้วยความมืด และเงาต้นไม้ ดูแล้วน่าหวาดกลัวไม่น้อย

ไฟในห้องเปิดอยู่ วรินทรก็เลยไม่รู้สึกกลัว แต่ด้วยสถานะการณ์ตอนนี้ เธอก็ยังคงหวั่นๆเกรงๆอยู่

“เธอไม่รู้ว่าคนพวกนั้นต้องการอะไร และไม่รู้ว่าทำไมต้องกักบริเวณเธอไว้ตรงนี้ แต่ เธอจะนั่งรออยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว”

นอนไปแล้วหนึ่งตื่น วรินทรรู้สึกว่าฤทธิ์ยาในตัวหายไปบ้างแล้ว เห็นทีที่ไม่กินอาหารที่พวกเขาเอามาเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว

เธอลุกขึ้นยืน เดินหาอะไรบางอย่างในห้อง เธอไม่แน่ใจว่าคนพวกนั้นจะติดกล้องไว้หรือเปล่า ถ้ามี เธอก็จะต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น

หาไปมาแล้วรอบนึง เธอก็ไม่พบกล้องใดๆ ในใจไตร่ตรองคิดอย่างรอบคอบ เธอก็ยังไม่กล้าที่จะเสี่ยง เดินไปบิดลูกบิดประตู

เป็นอย่างที่คิด ประตูถูกล็อคจากด้านนอก

หน้าต่างก็ล็อคไว้อย่างดี นอกจากสามารถมองเห็นข้างนอกแล้ว ก็ไม่สามารถเปิดได้

ใครกัน ที่ลงทุนจับเธอมา แล้วแค่กักบริเวณเธอไว้เพียงเท่านี้?

วรินทรกลับไปนั่งที่เตียง เส้นผมตรงสลวยปิดบังในหน้าเธอไว้ครึ่งหนึ่ง ทำให้คนอื่นไม่สามารถมองเห็นสีหน้าใดๆของเธอ

ในห้องห้องหนึ่งของทาวน์โฮม ภายในห้องมืดมิดไม่มีไฟ อาศัยเงาสะท้อนจากหน้าจอเครื่องฉายสามารถมองเห็น บนโซฟาตรงข้ามมีเงาคนคนหนึ่ง มองจ้องร่างในเครื่องฉายด้วยท่าทางสบายๆ

“คิดวางแผน จะทำยังไงต่อ?” เสียงผู้หญิงดังขึ้น น้ำเสียงแหบแห้ง เหมือนกลัวรบกวนคนบนโซฟา

“แล้วอีกคนล่ะ?” คนคนนั้นหันหน้าไป ในความมืดมิด ทำให้มองไม่เห็นหน้าเขา แต่ท่าทีมาดเข้มทำให้รู้สึกได้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่