หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 260

ตอนที่ 260 ทำตามแผนเดิม

“ขังไว้อีกห้องหนึ่ง ยังไม่ฟื้นเลย” เสียงผู้หญิงตอบ

“อืม ทำตามแผนเดิม และไม่ต้องวางยาในน้ำ และอาหารเธอแล้ว เธอหนีไม่พ้นหรอก” คนคนนั้นหันมามองใบหน้าด้านข้างของวรินทรในเครื่องฉาย สีหน้าแฝงไปด้วยความเอ็นดูและสงสาร

_

ผ่านไปสองวัน นอกจากมีคนคอยส่งน้ำและอาหารแล้ว วรินทรไม่เคยพบเจอใครอีก

เด็กผู้หญิงที่เข้ามาส่งอาหารเมื่อวานบอกเธอว่า เจ้านายสั่งให้บอกว่าน้ำและอาหารปลอดภัยดี ขอให้คุณผู้หญิงไม่ต้องกลัว รับประทานอย่างวางใจได้

วรินทรไม่รู้สึกแปลกใจ เพราะในห้องนี้ต้องมีกล้องซ่อนอยู่ อากัปกิริยาของเธอทุกอย่างคนพวกนั้นต้องรับรู้ทุกอย่าง

แต่ดูจากการกระทำของคนพวกนั้น ดูเหมือนจะไม่ต้องการทำร้ายเธอ เป็นใครกันแน่ ที่ลงทุนทำขนาดนี้ เพื่ออะไร?

วรินทรกินไปด้วย ครุ่นคิดไปด้วย ในตัวเธอไม่ได้มีสิ่งของมีค่าใดๆ ถ้าหากมี แล้วคืออะไร....แหวนลับ

หรือว่าคนพวกนั้นทำเพื่อแหวนลับ?

แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เป้าหมายของคนพวกนั้นน่าจะคือประภาพต่างหาก เธอแค่บังเอิญไปเจอเข้า ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไม่โดนจับมาด้วย

น่าสงสัย น่าสงสัยจริงๆ

วรินทรใช้ส้อมตักเนื้อในจานอย่างขุ่นเคือง เปรียบดั่งเนื้อเป็นคนพวกนั้น

ทาวัตจะต้องรู้ว่าเธอหายไป ตอนนี้ยังหาไม่เจอ เสดงว่าที่นี่หายากมาก เธอต้องคิดหาทางติดต่อพวกเขาให้ได้

แต่.....อุปกรณ์ติดต่อสิ่งเดียวที่เธอติดตัวมา โดนยึดไปแล้ว เธอจะติดต่อทาวัตได้อย่างไร?

ในหัวบังเกิดแผนการหนึ่งขึ้นมา วรินทรทานข้าวเรียบร้อยแล้วก็วางช้อนส้อม เดินไปมาในห้อง เพื่อย่อยอาหารในท้อง

_

พวกคนของทาวัตที่ตามหาติดต่อกันมาก็สองวันแล้วยังไม่พบเบาะแสอะไรเพิ่ม ก็เลยต้องตัดสินใจมุ่งเป้าไปที่นอกพื้นที่เมืองA แต่เมืองในประเทศCมีตั้งมากมาย จะหาคนคนหนึ่งจากเมืองมากมายขนาดนี้ ยากเหมือนงมเข็มในทะเล

“เจ้านายครับ ผมสั่งคนไปค้นในประเทศBกับประเทศC ตอนนี้ยังไม่พบตำแหน่งที่อยู่ของคุณวรินทรเลยครับ” คนหนึ่งเดินมาก้มหน้ารายงานต่อทาวัต

ทาวัตกำมัดแน่น สองวันแล้ว ผ่านไปสองวันเต็มๆแล้ว ยังไม่พบแม้แต่เงาวรินทร กระทั่งเบาะแสสักนิดก็ไม่มี

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเศร้าหมอง คิ้วเข้มขมวดอย่างกังวล ในตาฉายแววเป็นเส้นเลือด ดวงตาหมองคล้ำ เขาไม่ได้พักผ่อนมาสองวันแล้ว ตอนนี้ที่ยังอดทนได้อยู่ก็เพราะยังมีความหวังลึกๆที่มีอยู่เท่านั้น

“พ่อครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อพวกเขาจับแม่ไปก็เพื่อแหวนลับ เพราะฉะนั้นแม่ต้องยังปลอดภัยดีครับ” กวินอุ้มโน๊ตบุ๊คเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งอุ้มโน๊ตบุ๊ค มืออีกข้างสัมผัสแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว

เมื่อมองเห็นกวินแววตาทาวัตก็ผ่อนคลายลง ขยี้ศรีษะน้อยๆของเขา มองดูแผนที่ที่ปรากฎบนหน้าจอ “นี่คือ?”

“พ่อครับ พ่อจำสร้อยที่ให้แม่ได้ไหม?” กวินขยายรูปแผนที่ เลื่อนเมาส์ไปที่สร้อยบนแผนที่แล้วพูดขึ้น