หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 265

ตอนที่ 265 พบเจอคนดี ๆ

“ขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้” วรินทรขยับริมฝีปากยกยิ้ม ประกายแสงอ่อนโยนฉายในดวงตาฉ่ำน้ำ เพราะร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่มากใบหน้าจึงยังขาวซีด แต่กลับไม่ได้ลดทอนความงามของเธอลงเลยสักนิดเดียว

ทศพรมองรอยยิ้มงดงามสว่างไสวของเธอก็วิญญาณหลุดไปชั่ววูบ จากนั้นจึงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันแค่เห็นเธอสวยดี เลยช่วยไว้”

วรินทรสำลัก นี่เธอต้องขอบคุณหน้าที่ไม่เลวของตัวเองสินะ

“มา นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายอย่างฉันทำของให้คนอื่นกินเลยนะ เธอได้กำไรแล้ว” ทศพรยื่นชามเคลือบให้วรินทร เพราะก่อนหน้านี้เขาคนไว้แล้ว อุณหภูมิจึงอุ่นพอดี ไม่ร้อนลวกมือ

วรินทรยิ้มจนดวงตาโค้ง ดูแล้วตัวเองจะได้พบเจอคนดี ๆ เข้าแล้ว

“จริงสิ เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเธอชื่ออะไร” เห็นเธอกินโจ๊ก ทศพรนั่งที่ข้างเตียงเท้าคางมองเธอ พลางถามเธอขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

“ฉันชื่อวรินทร ว-ริ-น-ท-ร” วรินทรตอบ

พอทศพรได้ยินก็หลุดหัวเราะออกมา “คุณชายอย่างฉันรู้หนังสือ ไม่ต้องให้เธอมาบอกหรอกว่าสะกดยังไง”

ในใจเขากลับคิดว่า นี่คือวรินทรคนนั้นจริง ๆ วรินทรที่เป็นดีไซเนอร์เหรียญทองของ FS แถมยังเป็นดาวรุ่งแนวหน้าของประเทศ C ใกล้ ๆ นี่อีก คนบนเกาะนี้ ไม่ว่าใครก็รู้จักเธอทั้งนั้น

ก็เพราะจุดนี้ ทศพรเลยพาเธอกลับมา

ไม่อย่างนั้นนิสัยไม่สนใครอย่างคุณชายทศพร เขาไม่มีทางยอมทำเรื่องพรรค์นี้หรอก

วรินทรไม่ได้ตอบ ก้มหน้ากินโจ๊กในถ้วย เด็กคนนี้แม้จะพูดจาอวดดีแต่ก็แค่อย่างนั้นเอง ไม่ได้มุ่งร้ายอะไร แถมเขายังช่วยเธอไว้อีก แน่นอน เธอต้องตอบแทนเขาแน่

“ที่นี่มีมือถือหรือโทรศัพท์บ้านมั้ย? ฉันอยากจะติดต่อคนคนหนึ่งได้มั้ย?” วรินทรคิดขึ้นมาได้ว่าบางทีทาวัตอาจยังกำลังตามหาตัวเองอยู่ อยากติดต่อเขาให้เขามารับเธอ

เธอถูกจับตัวมาคำนวณดูแล้วก็ประมาณห้าวัน กวินจะเป็นยังไงบ้างนะ

เรื่องด่วนที่สุดก็คือเรื่องกวินนี่แหละ ตอนนี้เธอมาอยู่บนเกาะแบบนี้ ลูกของเธอกับเอคงควานหาเธอให้ควั่กไปทุกที่แล้ว

สายตาทศพรเบนหลบ เลี่ยงดวงตาสอบถามที่ส่องประกายของวรินทร ทำทีถือตัวเหมือนเมื่อครู่แล้วพูดว่า “สัญญาณของที่นี่เดิมทีก็แย่อยู่แล้ว จะมือถือหรืออะไรก็ไม่มีทั้งนั้นแหละ”

วรินทรรู้สึกผิดหวัง ถ้าเป็นอย่างที่พูด เธอจะติดต่อทาวัตได้ยังไง?

“ที่นี่...คือที่ไหน?”

ทศพรงุนงงอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงทนอธิบาย “ที่นี่อยู่ระหว่างเมือง A กับเมือง D เป็นเกาะที่อยู่ในทะเลตรงนั้น เธอรู้จักมั้ย?”

เกาะที่อยู่ระหว่างเมือง A กับเมือง D?

สวรรค์ ไกลจากเมือง A ขนาดไหนกันแน่!

วรินทรมุมปากขยับอยู่สองสามที ที่นี่เธอไม่เคยมาแต่เคยได้ยิน ค่อนข้างใกล้กับเมือง D ถ้าหากจะลงเรือกลับเมือง A ช้าสุดก็ใช้เวลาสามวัน

แถมเธอยังเมาเรืออีก

“เธอไม่ใช่คนที่นี่สินะ งั้นเธอมาถึงที่นี่ได้ยังไง?” ทศพรเอียงหน้ามองเธอ ถามเธออย่างสงสัย

ก็เหมือนวรินทรตอนที่มองดูผู้หญิงที่มาส่งอาหารให้เธอที่วิลล่าของมษยาเป็นครั้งแรก ดูจากที่เธอพูดเธอว่าที่นี่ไม่ใช่เมือง A ก็รู้ได้ ทศพรอยู่ที่นี่มาสิบเก้าปี แค่มองจากลักษณะของวรินทร ก็บอกความแตกต่างได้แล้ว

“ถูกต้อง ฉันเป็นคนเมือง A ถูกคนจับตัวมาที่นี่” วรินทรวางชามเคลือบที่ว่างเปล่าลงที่หัวเตียง คิ้วงามขมวด รู้สึกหดหู่ใจ

ห้าวันแล้ว เธอคิดถึงซาลาเปาลูกโตของเธอกับกวินแล้ว