หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 265

ตอนที่ 265 พบเจอคนดี ๆ

“ขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้” วรินทรขยับริมฝีปากยกยิ้ม ประกายแสงอ่อนโยนฉายในดวงตาฉ่ำน้ำ เพราะร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่มากใบหน้าจึงยังขาวซีด แต่กลับไม่ได้ลดทอนความงามของเธอลงเลยสักนิดเดียว

ทศพรมองรอยยิ้มงดงามสว่างไสวของเธอก็วิญญาณหลุดไปชั่ววูบ จากนั้นจึงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันแค่เห็นเธอสวยดี เลยช่วยไว้”

วรินทรสำลัก นี่เธอต้องขอบคุณหน้าที่ไม่เลวของตัวเองสินะ

“มา นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชายอย่างฉันทำของให้คนอื่นกินเลยนะ เธอได้กำไรแล้ว” ทศพรยื่นชามเคลือบให้วรินทร เพราะก่อนหน้านี้เขาคนไว้แล้ว อุณหภูมิจึงอุ่นพอดี ไม่ร้อนลวกมือ

วรินทรยิ้มจนดวงตาโค้ง ดูแล้วตัวเองจะได้พบเจอคนดี ๆ เข้าแล้ว

“จริงสิ เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเธอชื่ออะไร” เห็นเธอกินโจ๊ก ทศพรนั่งที่ข้างเตียงเท้าคางมองเธอ พลางถามเธอขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

“ฉันชื่อวรินทร ว-ริ-น-ท-ร” วรินทรตอบ

พอทศพรได้ยินก็หลุดหัวเราะออกมา “คุณชายอย่างฉันรู้หนังสือ ไม่ต้องให้เธอมาบอกหรอกว่าสะกดยังไง”

ในใจเขากลับคิดว่า นี่คือวรินทรคนนั้นจริง ๆ วรินทรที่เป็นดีไซเนอร์เหรียญทองของ FS แถมยังเป็นดาวรุ่งแนวหน้าของประเทศ C ใกล้ ๆ นี่อีก คนบนเกาะนี้ ไม่ว่าใครก็รู้จักเธอทั้งนั้น

ก็เพราะจุดนี้ ทศพรเลยพาเธอกลับมา

ไม่อย่างนั้นนิสัยไม่สนใครอย่างคุณชายทศพร เขาไม่มีทางยอมทำเรื่องพรรค์นี้หรอก

วรินทรไม่ได้ตอบ ก้มหน้ากินโจ๊กในถ้วย เด็กคนนี้แม้จะพูดจาอวดดีแต่ก็แค่อย่างนั้นเอง ไม่ได้มุ่งร้ายอะไร แถมเขายังช่วยเธอไว้อีก แน่นอน เธอต้องตอบแทนเขาแน่

“ที่นี่มีมือถือหรือโทรศัพท์บ้านมั้ย? ฉันอยากจะติดต่อคนคนหนึ่งได้มั้ย?” วรินทรคิดขึ้นมาได้ว่าบางทีทาวัตอาจยังกำลังตามหาตัวเองอยู่ อยากติดต่อเขาให้เขามารับเธอ

เธอถูกจับตัวมาคำนวณดูแล้วก็ประมาณห้าวัน กวินจะเป็นยังไงบ้างนะ

เรื่องด่วนที่สุดก็คือเรื่องกวินนี่แหละ ตอนนี้เธอมาอยู่บนเกาะแบบนี้ ลูกของเธอกับเอคงควานหาเธอให้ควั่กไปทุกที่แล้ว

สายตาทศพรเบนหลบ เลี่ยงดวงตาสอบถามที่ส่องประกายของวรินทร ทำทีถือตัวเหมือนเมื่อครู่แล้วพูดว่า “สัญญาณของที่นี่เดิมทีก็แย่อยู่แล้ว จะมือถือหรืออะไรก็ไม่มีทั้งนั้นแหละ”

วรินทรรู้สึกผิดหวัง ถ้าเป็นอย่างที่พูด เธอจะติดต่อทาวัตได้ยังไง?

“ที่นี่...คือที่ไหน?”

ทศพรงุนงงอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงทนอธิบาย “ที่นี่อยู่ระหว่างเมือง A กับเมือง D เป็นเกาะที่อยู่ในทะเลตรงนั้น เธอรู้จักมั้ย?”

เกาะที่อยู่ระหว่างเมือง A กับเมือง D?

สวรรค์ ไกลจากเมือง A ขนาดไหนกันแน่!

วรินทรมุมปากขยับอยู่สองสามที ที่นี่เธอไม่เคยมาแต่เคยได้ยิน ค่อนข้างใกล้กับเมือง D ถ้าหากจะลงเรือกลับเมือง A ช้าสุดก็ใช้เวลาสามวัน

แถมเธอยังเมาเรืออีก

“เธอไม่ใช่คนที่นี่สินะ งั้นเธอมาถึงที่นี่ได้ยังไง?” ทศพรเอียงหน้ามองเธอ ถามเธออย่างสงสัย

ก็เหมือนวรินทรตอนที่มองดูผู้หญิงที่มาส่งอาหารให้เธอที่วิลล่าของมษยาเป็นครั้งแรก ดูจากที่เธอพูดเธอว่าที่นี่ไม่ใช่เมือง A ก็รู้ได้ ทศพรอยู่ที่นี่มาสิบเก้าปี แค่มองจากลักษณะของวรินทร ก็บอกความแตกต่างได้แล้ว

“ถูกต้อง ฉันเป็นคนเมือง A ถูกคนจับตัวมาที่นี่” วรินทรวางชามเคลือบที่ว่างเปล่าลงที่หัวเตียง คิ้วงามขมวด รู้สึกหดหู่ใจ

ห้าวันแล้ว เธอคิดถึงซาลาเปาลูกโตของเธอกับกวินแล้ว

“ถูกจับตัวมาที่นี่? ล้อเล่นอะไรเนี่ย ระบบความปลอดภัยของที่นี่ดีมากเลยนะ ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้หรอก!” พอทศพรฟังเธอพูดว่าถูกจับตัวมาที่นี่ก็อยู่ไม่สุข ยืนขึ้นย้อนตอบเธอ 

วรินทรกะพริบตาสองสามครั้ง มองท่าทางร้อนอกร้อนใจของเขาอย่างแปลกใจ ทศพรคนนี้ ดูแล้วปกป้องที่นี่มากจริง ๆ เธอแค่พูดประโยคเดียวเขาก็เต้นพล่านแล้ว

“นายดูสภาพฉัน ฉันยังจะโกหกนายอีก? ระบบความปลอดภัยที่นี่ดีก็จริง แต่นายจะรับประกันได้มั้ยว่าจะไม่มีอะไรผิดคาดเกิดขึ้น?” วรินทรส่ายหน้าพลางหัวเราะเบา ๆอะไรก็ไม่แน่นอนทั้งนั้นแหละเด็กน้อย ต่อให้ระบบความปลอดภัยดีแค่ไหนก็ยังมีคนหาช่องโหว่ได้อยู่ดี 

ทศพรเม้มริมฝีปากสีอ่อน นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง วรินทรพูดไม่ผิด ถ้าระบบความปลอดภัยดีจริง เธอคงไม่ถูกจับตัวมา แถมพาตัวมาจากข้างนอก

คิดดูแล้ว ควรเป็นปัญหาภายในของพวกเขา

“ตำแหน่งผู้ดูแลระบบความปลอดภัยเกาะของพวกเรา ไม่นานมานี้เพิ่งจะให้คนที่ชื่อว่าชนุตร์รับช่วงต่อ บางทีอาจมีปัญหาที่ผู้ชายคนนั้นนั่นแหละ” ทศพรพูด หว่างคิ้วฉายความไม่พอใจ

ชนุตร์?

วรินทรมองทศพรอย่างอัศจรรย์ใจ เขาบอกว่าชนุตร์งั้นเหรอ? ผู้ดูแลระบบความปลอดภัยของเกาะนี้ก็คือชนุตร์เนี่ยนะ!

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงใช้เวลาสั้นขนาดนั้นเคลื่อนย้ายเธอจากเมือง A มาที่นี่ได้ แถมผ่านมาตั้งหลายวันขนาดนี้ยังไม่ถูกพบ คาดไม่ถึงว่า เขายังมีเวทมนตร์เฉพาะตัวแบบนี้นี่เอง

“งั้นนายรู้มั้ยว่า คนที่ลักพาตัวฉันครั้งนี้เป็นใคร?” วรินทรเอนหลัง พิงลงบนหมอนนุ่ม ในใจผ่อนคลาย เส้นประสาทก็ไม่ตึงเครียดอีกแล้ว

“ใคร?” ทศพรถามอย่างใคร่รู้

“ชนุตร์” วรินทรพูด 

ดวงตาทั้งคู่ของทศพรเบิกกว้างมองเธอ ใบหน้าปราศจากความลอยชายแบบที่เคยมีแล้ว สบสายตายินดีในโชคร้ายของคนอื่นของวรินทร “เธอบอกว่า เจ้านั่นลักพาตัวเธอมาเหรอ?”

“ใช่ ก่อนฉันวิ่งหนีมา ฉันเห็นมษยาน้องสาวของเขา คนที่ไล่ตามฉันก็คือเธอ” วรินทรพยักหน้า รู้สึกว่าสีหน้าของทศพรฉายแววตื่นตระหนกเกินไป อย่าบอกนะว่าเขารู้จักชนุตร์?

“นายกับเขารู้จักกันเหรอ” เธอถาม

“ใครรู้จักหมอนั้นกัน!” ทศพรทำหน้าขยะแขยง “รู้จักก็รู้จักอยู่หรอก…คนคนนี้ไม่รู้มาจากไหน อยู่ดี ๆ ก็โผล่มา จากนั้นพ่อก็ให้เขาเป็นผู้ดูแลระบบความปลอดภัย ฉุดไอคิวทุกคนจนต่ำไปหมดแล้ว”

“พ่อนาย?” วรินทรเลิกคิ้ว ฟังแล้วพ่อของทศพรเหมือนจะมีตำแหน่งใหญ่โต

อืม...อย่าบอกนะ...ว่าพ่อของเขาเป็นเจ้าของเกาะน่ะ?

 ทศพรงึมงำ “ก็เป็นเจ้าของเกาะเกาะนี้นี่แหละ ทัศน์พล”

 ทัศน์พล? นัยน์ตาของวรินทรฉายแววขำขันวาบ บ้านนี้ตั้งชื่อมาแนวเดียวกันหมดเลย พ่อชื่อทัศน์พล ลูกชายชื่อทศพร ชื่อคล้ายกันดีจริง ๆ

“พ่อนายต้องรักนายมากแน่ ๆ” ไม่อย่างนั้นคงไม่ตั้งชื่อแบบนี้

ทศพรส่ายหน้าอย่างเศร้าใจ “ให้ความสำคัญกับผีน่ะสิ! เธอเคยเห็นพ่อเธอรักเธอแต่ก็ยังไปมีลูกนอกสมรสมั้ยล่ะ?”

“ลูกนอกสมรส?” วรินทรมองเขาอย่างประหลาดใจ เอะใจมาตลอดว่าคำพูดเขามีอะไรบางอย่าง

“อย่ามาถามไรเยอะแยะนะ” เขาคิดอยากเบี่ยงประเด็น ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น สายตามองวรินทรนุ่มนวล “นี่ ฉันช่วยเธอไว้นะ เธอจะตอบแทนฉันยังไง?”

วรินทรยกมุมปาก เด็กบ้านี่เปลี่ยนหัวข้อไวจริง พยักหน้าทันที “อืม”

จากที่เขาพูด ๆ มา เธอก็เดาได้แล้วว่าลูกนอกสมรสของพ่อเขาเป็นใคร

มษยาล่ะสิ? เธอเป็นน้องสาวของชนุตร์ ก็เป็นลูกของพ่อเขาเหมือนกันล่ะสิ?

“คืนนี้ไปปาร์ตี้กับฉัน จบแล้วเดี๋ยวฉันหาทางให้เธอได้ติดต่อกับคนในครอบครัวให้” ทศพรหรี่ตาดอกท้อแสนเซ็กซี่ นัยน์ตาส่องประกายแผนร้าย