หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 268

ตอนที่ 268 คุณผู้หญิงคนนี้คือ

ทัศน์พลมองวรินทรอย่างพิจารณา “ผู้หญิงคนนี้คือ?”

“สวัสค่ะคุณลุงทัศน์พล หนูชื่อวรินทร เป็นเพื่อนของทศพร” วรินทรยิ้มแย้ม ยื่นมือไปทักทายอย่างนอบน้อม

“สวัสดีหนูวรินทร” ทัศน์พลพยักหน้า กำลังคิดจะพูดไรต่อ ทศพรก็ทำหน้าบึ้งหันมามองเขา บัดบังสายตาเขาพอดี

ทศพรกับท่าทางที่ปกป้อง “วรินทรเป็นเพื่อนของผม พ่อมีปัญหาอะไรถามเธอ?”

สีหน้าทัศน์พลหงุดหงิด “เด็กเวร ฉันไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะถามไถ่เลยหรอ?”

“พ่อ” เสียงดังก้องมา ดึงดูดสายตาหลายคน

ชนุตร์สวมชุดสูทสีดำ ยืนรูปงามอยู่ไม่ไกล

เขาหยุดมองวรินทรแปบหนึ่ง แล้วทำเหมือนไม่รู้จักวรินทร

วรินทรยิ่งหนักใจเข้าไปอีก เมื่อก่อนเธอก็เคยหลงใหลภาพลักษณ์ภายนอกของเขา

แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ทำไมชนุตร์ต้องจับตัวเธอกับประภาพมา

อีกอย่าง ประภาพยังอยู่ในมือเขา เธอต้องหาทางช่วยออกมา

มองเห็นภาพพ่อกับชนุตร์ที่รักใคร่กันขนาดนั้น ทศพรเมินปากอย่างเยาะเย้ย แววตาเย็นชา “จอมปลอม”

“ทศพร ช่วยไรฉันหน่อย” วรินทรกระซิบข้างหูทศพร

ทศพรหลบอย่างไม่คุ้นเคย

“เรื่องอะไร”

“เดี๋ยวทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว”

“ทศพรมองเธออย่างบ่งบอกว่าเธอบ้าหรือไง “เธอจะบ้าหรอ? ถ้าโดนชนุตร์จับไปอีก ฉันไม่ไปช่วยเธอออกมานะ”

“เธอวางใจได้ เขาไม่กล้าทำอะไรฉันที่นี่หรอก”

เขาไม่กล้าลงมือจับเธอต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้แน่

ทศพรตอบ “แล้วแต่เธอ”

พูดจบ ทศพรก็เดินจากไป หลังจากนั้นวรินทรก็เดินไปยังหลังศาลาคนเดียว

“วรินทร”

เสียงชนุตร์ดังมาจากด้านหลัง ถึงแม้จะไม่แตกต่างจากเมื่อก่อน แต่วรินทรก็รู้สึกรังเกียจมาก

เธอหันไปหาเขา ท่าทางยิ้มแบบฝืนๆ เหมือนทาวัตมาก “คุณชนุตร์ ฉันกับคุณไม่สนิทกันขนาดนั้น”

ชนุตร์ก้าวถอยหลัง เหมือนโดนทำร้าย “ทำไมคุณพูดแบบนี้? ผมทำอะไรผิด?”

“ ชนุตร์...วรินทรพูดแทรกอย่างไม่เกรงใจ ฉันไม่อยากฟังคำน้ำเน่าจากคุณอีก เรามาคุยกันตรงๆดีกว่าคุณจะเอายังไงถึงจะยอมปล่อยประภาพ? ”

ชนุตร์เปลี่ยนท่าทีจากเดิม มุมปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ดูเหมือนเธอยังไม่รู้เรื่อง ตอนที่ทาวัตเผาอพาร์เม้นท์ผม ประภาพอยู่ข้างใน ดังนั้น....” เขาหยุด แล้วไม่พูดอะไรต่อ

ในใจวินทรรู้สึกแน่น มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณโกหก ทาวัตไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ อย่าคิดที่จะมาพูดหวาดล้อมฉัน”

“คุณไปดูข่าวซิ แล้วจะรู้ว่าผมพูดเท็จหรือเปล่า” ชนุตร์พูดอย่างมั่นใจ

ท่าทางจริงจังของเขา วรินทรรู้สึกกังวล

ความกังวลของเธอ ชนุตร์มองแวบเดียวก็รู้ จึงถือโอกาสคว้าข้อมือเธอ กระชากเธอมาข้างหน้า “ผมโกหกคุณ เขายังไม่ตาย เพียงแค่......”

“เพียงแค่อะไร?” วรินทรเม้นปาก มองชนุตร์อย่างระมัดระวัง

“ใช้เธอ แลกเขา ตกลงไหม?” ชนุตร์หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“ ฉัน? ฉันมีค่าอะไรที่ทำให้เธอทำขนาดนี้”

นอกจากแหวนแห่งความลับ

แต่แหวนแห่งความลับ......ต่อให้ต้องตายเธอก็ไม่มีวันให้เขา