หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 268

ตอนที่ 268 คุณผู้หญิงคนนี้คือ

ทัศน์พลมองวรินทรอย่างพิจารณา “ผู้หญิงคนนี้คือ?”

“สวัสค่ะคุณลุงทัศน์พล หนูชื่อวรินทร เป็นเพื่อนของทศพร” วรินทรยิ้มแย้ม ยื่นมือไปทักทายอย่างนอบน้อม

“สวัสดีหนูวรินทร” ทัศน์พลพยักหน้า กำลังคิดจะพูดไรต่อ ทศพรก็ทำหน้าบึ้งหันมามองเขา บัดบังสายตาเขาพอดี

ทศพรกับท่าทางที่ปกป้อง “วรินทรเป็นเพื่อนของผม พ่อมีปัญหาอะไรถามเธอ?”

สีหน้าทัศน์พลหงุดหงิด “เด็กเวร ฉันไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะถามไถ่เลยหรอ?”

“พ่อ” เสียงดังก้องมา ดึงดูดสายตาหลายคน

ชนุตร์สวมชุดสูทสีดำ ยืนรูปงามอยู่ไม่ไกล

เขาหยุดมองวรินทรแปบหนึ่ง แล้วทำเหมือนไม่รู้จักวรินทร

วรินทรยิ่งหนักใจเข้าไปอีก เมื่อก่อนเธอก็เคยหลงใหลภาพลักษณ์ภายนอกของเขา

แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ทำไมชนุตร์ต้องจับตัวเธอกับประภาพมา

อีกอย่าง ประภาพยังอยู่ในมือเขา เธอต้องหาทางช่วยออกมา

มองเห็นภาพพ่อกับชนุตร์ที่รักใคร่กันขนาดนั้น ทศพรเมินปากอย่างเยาะเย้ย แววตาเย็นชา “จอมปลอม”

“ทศพร ช่วยไรฉันหน่อย” วรินทรกระซิบข้างหูทศพร

ทศพรหลบอย่างไม่คุ้นเคย

“เรื่องอะไร”

“เดี๋ยวทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว”

“ทศพรมองเธออย่างบ่งบอกว่าเธอบ้าหรือไง “เธอจะบ้าหรอ? ถ้าโดนชนุตร์จับไปอีก ฉันไม่ไปช่วยเธอออกมานะ”

“เธอวางใจได้ เขาไม่กล้าทำอะไรฉันที่นี่หรอก”

เขาไม่กล้าลงมือจับเธอต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้แน่

ทศพรตอบ “แล้วแต่เธอ”

พูดจบ ทศพรก็เดินจากไป หลังจากนั้นวรินทรก็เดินไปยังหลังศาลาคนเดียว

“วรินทร”

เสียงชนุตร์ดังมาจากด้านหลัง ถึงแม้จะไม่แตกต่างจากเมื่อก่อน แต่วรินทรก็รู้สึกรังเกียจมาก

เธอหันไปหาเขา ท่าทางยิ้มแบบฝืนๆ เหมือนทาวัตมาก “คุณชนุตร์ ฉันกับคุณไม่สนิทกันขนาดนั้น”

ชนุตร์ก้าวถอยหลัง เหมือนโดนทำร้าย “ทำไมคุณพูดแบบนี้? ผมทำอะไรผิด?”

“ ชนุตร์...วรินทรพูดแทรกอย่างไม่เกรงใจ ฉันไม่อยากฟังคำน้ำเน่าจากคุณอีก เรามาคุยกันตรงๆดีกว่าคุณจะเอายังไงถึงจะยอมปล่อยประภาพ? ”

ชนุตร์เปลี่ยนท่าทีจากเดิม มุมปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ดูเหมือนเธอยังไม่รู้เรื่อง ตอนที่ทาวัตเผาอพาร์เม้นท์ผม ประภาพอยู่ข้างใน ดังนั้น....” เขาหยุด แล้วไม่พูดอะไรต่อ

ในใจวินทรรู้สึกแน่น มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณโกหก ทาวัตไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ อย่าคิดที่จะมาพูดหวาดล้อมฉัน”

“คุณไปดูข่าวซิ แล้วจะรู้ว่าผมพูดเท็จหรือเปล่า” ชนุตร์พูดอย่างมั่นใจ

ท่าทางจริงจังของเขา วรินทรรู้สึกกังวล

ความกังวลของเธอ ชนุตร์มองแวบเดียวก็รู้ จึงถือโอกาสคว้าข้อมือเธอ กระชากเธอมาข้างหน้า “ผมโกหกคุณ เขายังไม่ตาย เพียงแค่......”

“เพียงแค่อะไร?” วรินทรเม้นปาก มองชนุตร์อย่างระมัดระวัง

“ใช้เธอ แลกเขา ตกลงไหม?” ชนุตร์หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“ ฉัน? ฉันมีค่าอะไรที่ทำให้เธอทำขนาดนี้”

นอกจากแหวนแห่งความลับ

แต่แหวนแห่งความลับ......ต่อให้ต้องตายเธอก็ไม่มีวันให้เขา

“คุณมี” ชนุตร์ยกคางวรินทรมากระซิบข้างหูเธอ

วรินทรใช้แรงส่ายหัว ออกห่างเขา การใกล้ชิดกับชนุตร์ ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้

เห็นได้ชัดว่าเธอต่อต้าน ชนุตร์ถอยห่างหลายก้าว แต่ไม่ยอมปล่อยมือเธอ

“ได้ ฉันรับปาก” วรินทรตอบ

ประภาพเคยช่วยเธอไว้ เธอต้องตอบแทน

ครั้งนี้กลับถึงตาที่ชนุตร์ต้องตกตะลึง ท่าทางเขาไม่อยากจะเชื่อ “คุณแน่ใจ? ประภาพมีความสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ?”

วรินทรมองเห็นความยินดีในสายตาเขา

“ฉันแน่ใจ คุณปล่อยเขา แล้วฉันจะไปกับคุณ”

กลับไปกับเขาครั้งนี้ คงหนีออกมาไม่ได้ง่ายๆอีกแล้ว

ทาวัตเอยทาวัต วรินทรของเธอจะโดนคนอื่นล่อลวงไปแล้ว.....

วรินทรถอนหายใจ ไม่ได้เห็นหน้าเขาหลายวัน เธอรู้สึกคิดถึงเขาแล้ว

“วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่คนที่ไม่รักษาคำพูด ตามฉันไปเถอะ” ชนุตร์ยิ้มอย่างได้ไจ จับมือเธอไว้แน่น จะพาเธอจากไป

“คุณ.....” วรินทรมองเขา กำลังจะอ้าปากพูด ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น

ลูกปืนนัดหนึ่งยิงไปที่ข้างเท้าชนุตร์ ขวางทางไม่ให้เขาเดินหน้าต่อ

วรินทรใจเต้นแรง คนคนนั้นยิงอย่างตั้งใจ

กำลังจะเงยหน้าไปดู ชนุตร์ก็ดึงเธอไปด้านหลัง ร่างสูงใหญ่ปิดบังสายตาเธอไว้

“ปล่อยตัวเธอ” ร่างของคนคนหนึ่งโดดลงมาจากชั้นสอง แล้วเดินตรงมาหาพวกเขา

เมื่อมองเห็นชัดแล้ว ชนุตร์หลับตา “คุณชายทาวัตมาได้ถูกจังหวะจริงๆ”

“ต้องขอบคุณสันดานเลวของเธอที่ไม่ยอมเปลี่ยน” ทาวัตพูดอย่างเย็นชา สายตามองไปยังเงาด้านหลังชนุตร์

ทาวัต? เมื่อได้ยินเสียง วรินทรอยากรีบวิ่งออกมาจากด้านหลังชนุตร์ แต่ชนุตร์จับเธอไว้แน่น

หลังจากนั้นก็ได้ยินชนุตร์พูดขึ้นว่า “ตอนที่คุณชายทาวัตเผาตึกผมได้ตรวจอย่างละเอียดหรือยัง? แน่ใจว่าไม่ได้ตกหล่นอะไร?”

“เธอหมายถึงอะไร?” ทาวัตถาม แววตาไม่เข้าใจ

ชนุตร์เข้าใจดี เมื่อกี้ที่ยิง ทั้งๆที่สามารถฆ่าเขาได้ แต่ทาวัตไม่ทำ สาเหตุก็เพราะวรินทร

ในเมื่อเขารู้จุดอ่อนของทาวัต งั้นทาวัตก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไป

“ คุณชายทาวัต จะถามผมทำไม? คุณน่าจะรู้ดีที่สุด” ชนุตร์ไม่ตอบแต่ถามกลับ แต่ละคำพูดล้วนกำกวม

“อยากให้บาดหมางกัน? มุขแบบนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะใช้กับฉันหรอก” ทาวัตตอบย้อน

วรินทรไม่รู้จะพูดยังไง มุขเดียวกันทำไมเขาถึงใช้ตั้งสองครั้ง เธออ้าปากออกแรงกัดมือชนุตร์อย่างแรง อาศัยตอนเขาเจ็บแล้วปล่อยมือ เธอจึงรีบวิ่งไปหาธาวัต

ชนุตร์มองภาพร่างน้อยที่วิ่งโผล่เข้าอ้อมกอดของทาวัตอย่างงงัน หลังมือยังมีรอยของฟันที่กัดอย่างลึก

ผู้หญิงคนนี้ใจเด็ดจริงๆ

“ทาวัต” มีเขาอยู่ เธอก็ไม่ต้องกลัวอะไร

วรินทรโผล่เข้าอ้อมกอดทาวัต อ้อมอกเขากว้างแล้วอบอุ่น ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

ทาวัตกอดร่างน้อยไว้แน่น เพียงแค่ไม่กี่วันสั้นๆ เขาก็คิดถึงเธอไม่น้อย

เงยหน้ามองชนุตร์ที่อยู่ตรงข้าม ทาวัตยิ้มที่มุมปาก “กอดแน่นซะขนาดนี้ เหมือนอะไร บาดตาคนบางคนจะทำยังไง?”

วรินทรส่งเสียงอู้อี้ เหมือนฟังไม่รู้เรื่องกับสิ่งที่เขาพูด กอดคอเขาไว้แน่นอย่างกับแมวน้อย

ชนุตร์ มองแววตาทาวัตอย่างพูดไม่ออก

ทาวัตจงใจประชดเขา แก้แค้นที่เมื่อกี้เขาจับมือวรินทร

“เหอะ เหอะ ระวังคนที่ยังโสดอยู่ล่ะกัน” ทาวัตหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า เช็ดถูข้อมือวรินทรที่ชนุตร์จับเมื่อกี้อย่างละเอียด

วรินทรสะดุ้ง แล้วก็คิดได้ว่าเขาหมายถึงอะไร