หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 271

ตอนที่ 271 ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก

ทาวัตทำสีหน้าที่มืดมืน……

“แบบนี้เองเหรอ?”ชนิศา อุทานออกมาด้วยความตกใจ เธอมอง ธารี ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “เธอคงจะ ผ่านอะไรมาเยอะซินะ”

ธารี ยังคงมีสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ยิ่งทำให้ ชนิศา ชื่นชอบตัวเธอเข้าไปใหญ่ “คุณป้า เรื่องมันผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว หนูไม่ได้ลำบากอะไรหรอกค่ะ”

“ไม่ได้ เพื่อช่วยลูกชายของฉัน เธอจึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะให้ลูกชายของฉันรับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงาน”

“ผมไม่สามารถที่จะแต่งงานกับเธอได้”ทาวัต หันหน้าหนี เขาไม่แม้แต่จะชายตามอง ธารี

“เจ้าลูกบ้า นี้รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา? ธารี ช่วยลูกจนร่างกายต้องเป็นแบบนี้ แค่แต่งงานกับเธอมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”แม่ของทาวัต โกรธมากกับคำตอบของลูกชายตัวเอง

ทาวัตตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่หนักแน่น “แล้ว ผมต้องเอาร่างกายตัวเองไปรับผิดชอบด้วยเหรอ?”

ชนิศา โกรธจนหน้าเบี้ยว เธอหันไปพูดกับสามีตัวเอง “คุณว่า ลูกเราสมควรที่จะต้องแต่งงานกับ ธารี ไหม?

ทิโนทัย ส่ายหัวแล้วตอบกลับไป “วิธีตอบแทนมันมีตั้งเยอะ ทำไมไม่ลองถาม เธอก่อนล่ะว่าเต็มใจหรือเปล่า?”

ชนิศา หันไปถาม ธารี “เธอเต็มใจที่จะแต่งงานกับลูกชายของฉันไหม?”

ลูกสะใภ้ดีๆแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก

“คือ......หนู......”ใบหน้าของ ธารี แดงก่ำ เธอก้มหน้าเพราะความเขินอาย

ชนิศา รู้คำตอบของเธอแล้ว “นี้ไง เธอก็ไม่ได้คัดค้านอะไร!”

“แต่ผมคัดค้าน”ทาวัต พูดด้วยเสียงแข็ง เขาเหล่ตามอง ธารี แล้วมองไปที่แม่ของตัวเอง “ถ้าแม่ชอบเธอมากขนาดนั้น ก็แต่งเองเลยซิ”

ชนิศา ตะลึงกับคำพูดของลูกชายตัวเอง เธอหันไปดู ธารี ที่ตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด เธอทนไม่ได้ที่เห็น ธารี เป็นแบบนี้ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง แล้วเธอก็หันไปหาสามีของตัวเอง “คุณก็พูดอะไรซักอย่างซิ!”

ทิโนทัย จ้องไปที่ลูกของตัวเอง แล้วถามว่า “อยากบอกนะว่าลูกชอบ วรินทร”

คำพูดแค่ประโยคเดียว ทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ

“ใช่”ทาวัต ตอบกลับไปด้วยความหนักแน่น

เขาไม่ได้กะจะบอกพ่อแม่ในเวลาแบบนี้ ตอนนี้ วรินทร ได้คลอดลูกชายให้เขาแล้ว ถ้าพ่อแม่ของเขารู้เรื่องนี้ จะต้องยอมรับในตัวของ วรินทร ได้แน่

เขาไม่ได้บอกพ่อแม่เรื่อง ลูกของเขา เพราะอะไรกันนะ?

ธารี เกิดวามคิดในใจขึ้นมาว่า ไม่แน่ว่าบางที ทาวัต อาจจะไม่ได้รัก วรินทร ที่เขาทำแบบนี้คงจะเป็นเพราะเด็กคนนั้น

................

หลังจากข้าวเช้า วรินทร ก็ขึ้นห้อง อาบน้ำแล้วก็นอน เธอมองแผลเป็นของตัวเอง อย่างกับว่าเรื่องที่ผ่านมาเป็นความฝัน

หลังจากที่เธอห่มผ้าห่ม มันก็ทำให้ผ่อนคลายลง เธอค่อยๆหลับตา จากนั้นสักพักเธอก็หลับไป

เธอนอนฝันถึง เหตุการณ์ที่ ชนิศา เอาลูกของเธอไป แล้วก็ให้ทาวัต กับ ธารี เป็นคนเลี้ยง แล้วไล่เธอให้ไปไกลๆ

เธอไล่ตามอย่างสุดชีวิต แต่ไม่ว่าจะไล่ตามอย่างไงก็ตามไม่ทัน สุดท้ายต้องมองดูพวกเขาเอาลูกของตัวเองไป.........

“อ๊ากกก”วรินทร ตื่นขึ้นมา ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอหายใจดังมาก

เธอหารีโมท แล้วเปิดไฟ ตอนนี้เธอเริ่มสงบสติอามรณ์ได้แล้ว

ทำไมฉันถึงฝันแบบนี้?หรือฉันเหนื่อยเกินไป?

วรินทร หยิบนาฬิกามาดู พอเธอเห็นเวลา ก็ต้องตกใจ นี้ 4 ทุ่มแล้วเหรอ

หลังจากตื่นเธอก็รู้สึกหิวขึ้นมา เธอลงไปห้องครัวด้วยชุดนอน

เธอต้มโจ๊กไก่ กับผักอีกนิดหน่อย แล้วเอาไปวางที่โต๊ะ

เธอสูดดมกลิ่นของอาหารด้วยความพอใจ เธอจับช้อนแล้วเตรียมที่จะทานอาหาร

แต่กลับถูกมือของใครคนหนึ่งแย่งอาหารของเธอไป

ทาวัต ถือถ้วยอย่างหน้าด้านๆ แล้วทานมันจนหมดในทีเดียว

วรินทร นั่งปากค้างอยู่ เธอจ้องมองเขาด้วยความแค้นที่ถูกแย่งอาหารไป

เขาวางถ้วยลงด้วยความสดชื่น ทาวัต ยกมือขึ้นกำลังจะไปลูบหัวของเธอ แต่เธอหลบมันซักก่อน “เป็นอะไร?”

“คุณ พึ่งแย่งอาหารของฉันไป ยังจะกล้าถามอีกเหรอเพราะอะไร?”วรินทร กัดฟันแน่นแล้วจ้องมองไปที่เขา

แย่งอะไรไปจากฉันก็ได้ แต่อย่าคิดที่จะมาแย่งอาหารของฉัน!

“ก็แค่โจ๊กถ้วยเดียวเอง จะขี้เหนียวอะไรขนาดนั้น?” ทาวัต พูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ยัยนี้พอเป็นเรื่องของ อาหาร ก็ไม่ยอมใครจริงๆ ไม่แกล้งเธอแล้วดีกว่า เขาเดินไปทางห้องครัว

ผ่านไปสักพัก เขาก็ถือถ้วยมาสองชาม ข้างในเต็มไปด้วยโจ๊กร้อนๆ

วรินทร สงบสติอารมณ์ลงได้ หลังจากได้กลิ่นที่ลอยมา เธอตั้งหน้าตั้งตาดูอาหารที่เขากำลังถือมา

“เอาไป”ทาวัต ยื่นถ้วยชามหนึ่ง ไว้ตรงหน้าของเธอ ส่วนเขาก็กินอาหารอีกถ้วยของเขา

วรินทร ก็ขี้เกียจเอาเวลาอันมีค่าไปกับการเถียงเรื่องไม่เป็นเรื่อง เธอทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

หลังจากทานโจ๊กเสร็จ วรินทร ก็เปิดตู้เย็นแล้วหยิบผลไม้ออกมาล้าง แล้วเอาไปนั่งกินบนโซฟา

ทาวัต พึ่งสังเกตว่า ชุดนอนที่เธอใส่อยู่เป็น รูปทรงคอ วี ลึก กับกระโปรงที่ยาวเหนือเข่าแค่นิ้วเดียว ทำให้เห็นขาเรียวยาวที่น่าสัมผัส

สายตาของเขาเริ่มเผยความชั่วร้ายออกมา

ส่วน วรินทร กำลังนั่งกินผลไม้ในจานอยู่ มือข้างหนึ่งหยิบผลไม้เข้าปาก สายตาจ้องมองไปที่ทีวี ตาจ้องทีวี ส่วนปากก็กินไป ไม่ได้รู้สึกรู้สาเลยว่ามีคนกำลังจ้องจะกินเธออยู่

เขาไม่ได้ระงับอารมณ์ของตัวเอง ทาวัต เดินมาข้างๆ วรินทร แล้วเอาจานผลไม้ของเธอออกไป

“จะทำอะไร?”วรินทร มองไปทาง ทาวัต สายตาเต็มไปความสงสัย

ทาวัต ตอบด้วยรอยยิ้ม เขานั่งข้างๆเธอ แล้วจ้องไปที่ไหล่ของเธอ “แล้วเธอคิดว่า ฉันจะทำอะไร?”

หน้าของ วรินทร เริ่มร้อนผ่าวจนใกล้จะระเบิดออกมา “อยู่ให้ห่างๆฉันเลยนะ..........”เธอผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว

แต่ ทาวัต ไม่ได้ตัวเบาขนาดที่จะผลักออกไปได้ง่ายๆ เขาจับเธอมากอด ใบหน้าได้เผยรอยยิ้มออกมา

วรินทร ตกใจไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็หลับตาแล้วตั้งตารอจูบจากเขา

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังจูบกัน ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่น่ารัก

“พ่อจ๊า กำลังแกล้งแม่จ๊าอยู่เหรอ?”

พวกเขาหยุดกระทำของตัวเอง ทาวัต กับ วรินทร หันไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งคนที่อยู่ตรงหน้าคือลูกของพวกเขา กวิน นั้นเอง

กวิน มือข้างหนึ่งกำลังขยี้ตาตัวเอง แล้วจ้องมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาทั้งสอง

สีหน้าของ ทาวัต เริ่มถอดสี สายตาได้เผยความรู้สึกที่ไม่พอใจ

วรินทร ไม่ได้คิดว่าเวลานี้ กวิน จะลงมาข้างล่างอีก แต่ด้วยทุนที่เป็นคนหน้าหนาอยู่แล้ว เธอก็หันกลับไปถามลูกตัวเอง เพื่อเปลี่ยนเรื่อง“ทำไมยังไม่นอนอีก?”

กวินตอบกลับไปว่า “ผมลงมาดื่มน้ำ”

ความจริงแล้วเขาจนใจ เขาก็แค่อยากแกล้งพ่อของเขาเท่านั้นเอง

“งั้นก็รีบไปดื่ม ดื่มเสร็จก็รีบขึ้นไปนอนซะ”ทาวัต จ้องมองไปที่ลูกของตัวเองแล้วพูดออกมา

กวิน พยักหน้า แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนหน้านี้ แล้วเขาก็ไปดื่มน้ำ

ทาวัต จ้องดูลูกจนขึ้นห้องไป จากนั้นเขาก็รีบไปอุ้ม วรินทร แล้วมุ่งหน้าไปทางห้องนอน

.................

หลังจากที่ วรินทร โดนลักพาตัว มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว อีกแค่ 20 วัน ก็จะถึงวันแต่งงานของ นิสิตา แล้ว เพราะงั้นเส้นตายของ วรินทร ใกล้มาถึงแล้ว

เดิม วรินทร กำลังวาดรูปอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่ยิ่งวาดยิ่งไม่ได้ดาลใจ ตอนนี้ถังขยะก็เต็มไปด้วยเศษกระดาษที่เธอทิ้ง

อากาศดีๆแบบนี้ ในเมื่อวันนี้ไม่มีอารมณ์วาดรูป วรินทร จึงตัดสินใจไปเดินเล่นที่ห้างเพื่อหาแรงบันดาลใจ

ระหว่างทาง เธอก็ไปเจอเข้ากับ ทีนาร์ กับ ชนิศ