หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 273

ตอนที่273 อารมณ์เสียอีกแล้วเหรอ

เธอครุ่นคิดสักพัก เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี้ จะกลัวทำไม

คิดได้แบบนั้น เธอก็ค่อยๆเดินย่องไปข้างหลังของ ทาวัต เพื่อจะทำให้เขาตกใจ แต่เขากลับพูดออกมาก่อนที่จะได้แตะตัวเขา “ในที่สุดก็รู้ทางกลับบ้านแล้วเหรอ?”

วรินทร ดึงมือกลับมา แล้วตอบกลับไปสั่นๆว่า “อืม”

“ไปไหนมา แล้วไปกับใคร?”ทาวัต ลุกขึ้นจากโซฟา ตอนนี้เขาได้ทำหน้าที่บึ้งตึง

“ไปห้างมา กับ ทวิติยา” วรินทร ตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด

“อารมณ์ไม่ดีอีกแล้วเหรอ?”ทาวัต จ้องมองเธอ เขาเข้าใจเธอเป็นอย่างดี ว่าตอนนี้เธอกำลัง อามรณ์ไม่ดี

วรินทร ได้เผยรอยยิ้มออกมา เธอยกมือเพื่อกล่าวคำสาบานเหมือนลูกเสือ แล้วพูดขึ้นมาว่า “สัญญาว่าจะไม่มีคราวหน้า”

อารมณ์ของ ทาวัต ไม่ได้ดีขึ้น ยิ่งเธอพูดแบบนี้เขายิ่งไม่สบายใจ เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นก็อุ้ม วรินทร ขึ้นมา แล้วเดินไปที่ห้องนอน

พอขึ้นมาถึงชั้นสอง กวิน ก็ได้เดินออกมากางแขนกางขาเพื่อขวางทางพ่อของตัวเอง

“พ่อจ๊า รังแกแม่จ๊าอีกแล้วเหรอ!”

ทาวัต ยิ้มให้กับ ลูกของตัวเองแล้วพูดว่า “นี้ลูก อยากมีน้องไหม?”

กวิน พยักหน้าตอบ “อยากครับ”

น้องเหรอ จะต้องเป็นคนที่น่ารักมากแน่ๆ!

“งั้นก็เป็นเด็กดี วันนี้ไม่ต้องมารบกวนแม่จ๊านะ ถ้าทำแบบนั้นไม่นานก็จะมีน้องออกมาเล่นกับลูกเอง”ทาวัต บอกกับลูกตัวเอง

วรินทร พอได้ยินประโยคนี้ ก็อยากหนีไปตายให้รู้แล้วรู้รอด

กวิน ลดมือลง แล้วโบกไม้โบกมือให้ทั้งสองโชคดี

วรินทร ไม่สามารถขัดขืน ทาวัต ได้ เธอยังคงอยู่ในกำมือของเขา

“พูดมา ตกลงว่าเธอเป็นอะไร”ทาวัต โยนเธอลงบนเตียง จับหน้าเธอแล้วพูดออกมา

“ไม่มีอะไร.......”แก้มโป่งๆของ วรินทร กำลังจ้องมองมาที่เขา

“ไม่ยอมพูดงั้นเหรอ?”ทาวัต ได้เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ถ้าเธอไม่พูด ฉันก็จะไม่บังคับ แต่เธอเตรียมใจรับผลที่จะตามมาด้วยล่ะ”

วรินทร ครุ่นคิดสักพัก “ฉันไปเดินเล่นที่ห้าง จากนั้นก็ไปเจอกับแม่และน้องสาวของคุณ เราได้นั่งคุยกันสักพัก จากนั้นก็ไปเดินเล่นกับ ทวิติยา พวกเราเดินเล่นจนลืมดูเวลา”เธอพูดออกมา

“แม่ฉันพูดอะไรบ้าง?”

“ก็ถามว่า ช่วงนี้ฉันเป็นอะไรบ้าง ใช้ชีวิตอย่างไง”วรินทร พยายามไม่หลบตากับเขา เพื่อให้เขารู้ว่าที่พูดมาเป็นเรื่องจริง

ตอนนี้มือของ ทาวัต ได้ลงมาถึงไหล่ของเธอแล้ว “ไม่พูดใช่ไหม?”เขาเผยรอยยิ้มที่เหมือนกับปีศาจ

“พูด พูด พูด ฉันจะพูดเดียวนี้แหละ!”วรินทร รีบพูดออกมา เพื่อหยุดกระทำของเขา

“แต่ฉันไม่อยากฟังแล้ว”ทาวัต ค่อยๆเข้าใกล้เธอ

“ไม่ คุณต้องฟังที่ฉันพูด......”

ทาวัต จูบปากของเธอเพื่อไม่ให้เธอพูดต่อ.......

วันต่อมา วรินทร เดินขาสั่นไปที่บริษัท คอนนี้แม้แต่ BOSS ก็ไม่สามารถไม่ไวใจได้ ตอนนี้เธอไม่เหลือใครที่พึ่งพาได้แล้ว!

หลังจากที่เธอทำงานจนเสร็จ เธอก็บันทึกมันลงในคอมพิวเตอร์

เวลากลางวัน พอเลิกงาน วรินทร ก็เดินไปหา ทาวัต

“เจ้านายบ้า.............”วรินทร พูดออกมาด้วยความโกรธ เธอเดินไปทางห้องทำงานของ ทาวัต

หลังจากที่เธอเปิดประตูเข้าไป กลับไม่เห็น ทาวัต แต่ได้ยินเสียงออกมาจากห้องข้างๆ

“ทาวัต”วรินทร เปิดประตูด้วยรอยยิ้ม แต่หลังจากที่เห็นคนที่อยู่ในห้องรอยยิ้มก็ค่อยๆหายไป

อยู่ครบทั้งสามคนเลย

“คุณ ชนิศา คุณ ทีนาร์ คุณ ธารี สวัสดีค่ะ”ถึงแม้เธออยากหนีออกไปจากนี้ที่ แต่เธอก็ไม่ลืมที่ทักทายพวกเธอ

ชนิศา เหล่มอง วรินทร แวะหนึ่ง จากนั้นก็หันไปหา ทาวัต ต่อ เธอทำหน้าหนักใจ “ทาวัต ลูกต้องดูแลพนักงานของลูกให้ดีๆนะ ไม่งั้นมันจะเสื่อมเสียมาถึงลูกได้

“ใช่แล้ว พี่ แค่พนักงานธรรมดาคนหนึ่งยังกล้าเรียกชื่อของเจ้านาย! ช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซักจริง”ทีนาร์ พูดพร้อมกับมองไปที่ วรินทร