หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 273

ตอนที่273 อารมณ์เสียอีกแล้วเหรอ

เธอครุ่นคิดสักพัก เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี้ จะกลัวทำไม

คิดได้แบบนั้น เธอก็ค่อยๆเดินย่องไปข้างหลังของ ทาวัต เพื่อจะทำให้เขาตกใจ แต่เขากลับพูดออกมาก่อนที่จะได้แตะตัวเขา “ในที่สุดก็รู้ทางกลับบ้านแล้วเหรอ?”

วรินทร ดึงมือกลับมา แล้วตอบกลับไปสั่นๆว่า “อืม”

“ไปไหนมา แล้วไปกับใคร?”ทาวัต ลุกขึ้นจากโซฟา ตอนนี้เขาได้ทำหน้าที่บึ้งตึง

“ไปห้างมา กับ ทวิติยา” วรินทร ตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด

“อารมณ์ไม่ดีอีกแล้วเหรอ?”ทาวัต จ้องมองเธอ เขาเข้าใจเธอเป็นอย่างดี ว่าตอนนี้เธอกำลัง อามรณ์ไม่ดี

วรินทร ได้เผยรอยยิ้มออกมา เธอยกมือเพื่อกล่าวคำสาบานเหมือนลูกเสือ แล้วพูดขึ้นมาว่า “สัญญาว่าจะไม่มีคราวหน้า”

อารมณ์ของ ทาวัต ไม่ได้ดีขึ้น ยิ่งเธอพูดแบบนี้เขายิ่งไม่สบายใจ เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นก็อุ้ม วรินทร ขึ้นมา แล้วเดินไปที่ห้องนอน

พอขึ้นมาถึงชั้นสอง กวิน ก็ได้เดินออกมากางแขนกางขาเพื่อขวางทางพ่อของตัวเอง

“พ่อจ๊า รังแกแม่จ๊าอีกแล้วเหรอ!”

ทาวัต ยิ้มให้กับ ลูกของตัวเองแล้วพูดว่า “นี้ลูก อยากมีน้องไหม?”

กวิน พยักหน้าตอบ “อยากครับ”

น้องเหรอ จะต้องเป็นคนที่น่ารักมากแน่ๆ!

“งั้นก็เป็นเด็กดี วันนี้ไม่ต้องมารบกวนแม่จ๊านะ ถ้าทำแบบนั้นไม่นานก็จะมีน้องออกมาเล่นกับลูกเอง”ทาวัต บอกกับลูกตัวเอง

วรินทร พอได้ยินประโยคนี้ ก็อยากหนีไปตายให้รู้แล้วรู้รอด

กวิน ลดมือลง แล้วโบกไม้โบกมือให้ทั้งสองโชคดี

วรินทร ไม่สามารถขัดขืน ทาวัต ได้ เธอยังคงอยู่ในกำมือของเขา

“พูดมา ตกลงว่าเธอเป็นอะไร”ทาวัต โยนเธอลงบนเตียง จับหน้าเธอแล้วพูดออกมา

“ไม่มีอะไร.......”แก้มโป่งๆของ วรินทร กำลังจ้องมองมาที่เขา

“ไม่ยอมพูดงั้นเหรอ?”ทาวัต ได้เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ถ้าเธอไม่พูด ฉันก็จะไม่บังคับ แต่เธอเตรียมใจรับผลที่จะตามมาด้วยล่ะ”

วรินทร ครุ่นคิดสักพัก “ฉันไปเดินเล่นที่ห้าง จากนั้นก็ไปเจอกับแม่และน้องสาวของคุณ เราได้นั่งคุยกันสักพัก จากนั้นก็ไปเดินเล่นกับ ทวิติยา พวกเราเดินเล่นจนลืมดูเวลา”เธอพูดออกมา

“แม่ฉันพูดอะไรบ้าง?”

“ก็ถามว่า ช่วงนี้ฉันเป็นอะไรบ้าง ใช้ชีวิตอย่างไง”วรินทร พยายามไม่หลบตากับเขา เพื่อให้เขารู้ว่าที่พูดมาเป็นเรื่องจริง

ตอนนี้มือของ ทาวัต ได้ลงมาถึงไหล่ของเธอแล้ว “ไม่พูดใช่ไหม?”เขาเผยรอยยิ้มที่เหมือนกับปีศาจ

“พูด พูด พูด ฉันจะพูดเดียวนี้แหละ!”วรินทร รีบพูดออกมา เพื่อหยุดกระทำของเขา

“แต่ฉันไม่อยากฟังแล้ว”ทาวัต ค่อยๆเข้าใกล้เธอ

“ไม่ คุณต้องฟังที่ฉันพูด......”

ทาวัต จูบปากของเธอเพื่อไม่ให้เธอพูดต่อ.......

วันต่อมา วรินทร เดินขาสั่นไปที่บริษัท คอนนี้แม้แต่ BOSS ก็ไม่สามารถไม่ไวใจได้ ตอนนี้เธอไม่เหลือใครที่พึ่งพาได้แล้ว!

หลังจากที่เธอทำงานจนเสร็จ เธอก็บันทึกมันลงในคอมพิวเตอร์

เวลากลางวัน พอเลิกงาน วรินทร ก็เดินไปหา ทาวัต

“เจ้านายบ้า.............”วรินทร พูดออกมาด้วยความโกรธ เธอเดินไปทางห้องทำงานของ ทาวัต

หลังจากที่เธอเปิดประตูเข้าไป กลับไม่เห็น ทาวัต แต่ได้ยินเสียงออกมาจากห้องข้างๆ

“ทาวัต”วรินทร เปิดประตูด้วยรอยยิ้ม แต่หลังจากที่เห็นคนที่อยู่ในห้องรอยยิ้มก็ค่อยๆหายไป

อยู่ครบทั้งสามคนเลย

“คุณ ชนิศา คุณ ทีนาร์ คุณ ธารี สวัสดีค่ะ”ถึงแม้เธออยากหนีออกไปจากนี้ที่ แต่เธอก็ไม่ลืมที่ทักทายพวกเธอ

ชนิศา เหล่มอง วรินทร แวะหนึ่ง จากนั้นก็หันไปหา ทาวัต ต่อ เธอทำหน้าหนักใจ “ทาวัต ลูกต้องดูแลพนักงานของลูกให้ดีๆนะ ไม่งั้นมันจะเสื่อมเสียมาถึงลูกได้

“ใช่แล้ว พี่ แค่พนักงานธรรมดาคนหนึ่งยังกล้าเรียกชื่อของเจ้านาย! ช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซักจริง”ทีนาร์ พูดพร้อมกับมองไปที่ วรินทร

ธารี ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ วรินทร

ทาวัต จ้องมองน้องสาวของตัวเองด้วยสายตาที่เย็นชา ทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“รอฉันแปบ เดียวฉันพาไปกินข้าว”ทาวัต ยืนขึ้นมา แล้วเดินไปหา วรินทร ด้วยรอยยิ้ม เขาลูบหัวเธอ ผู้หญิงของฉัน ไม่วันใครก็ห้ามแตะ

ชนิศา จ้องมอง วรินทร ด้วยความรังเกียจ ความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้กับ วรินทร ตอนนี้ไม่เหลือแล้ว “ลูก วันนี้ไปกินข้าวกับ ธารี ส่วน วรินทร ไปกินข้าวกับพวกฉัน”

เธอพูดเหมือนเป็นคำสั่ง

จู่ๆตาของ วรินทร กระตุกขึ้นมา เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี.......

“ผมกลัวว่าจะกินข้าวไม่ลง”ทาวัต พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“นี้ลูก!”ชนิศา โกรธจนอยากตบลูกตัวเอง

แม้ประโยคนี้ไม่ได้จดโจมไปที่ใคร แต่ ธารี รู้ดีว่าเขาพูดถึงตัวเอง

เธอกลัวมาก กลัวว่าเขาจะเกลียดเธอ!

“คุณป้า กินด้วยกันมันสนุกกว่านะ”ธารี รีบพูดกับ ชนิศา เพื่อไม่ให้เธอต้องเสียหน้า

อารมณ์ของ ชนิศา เริ่มดีขึ้นแล้วพูดขึ้นมาว่า “งั้นก็ไปกินด้วยกันทั้งหมดนี้แหละ”

ทาวัต พยักหน้าเห็นด้วย “ได้”

ชนิศา เดินออกไปก่อน ทีนาร์กับธารี ก็ตามหลังไป

วรินทร ถอนหายใจ นี้มันอย่างกับว่าฉันกำลังเดินเข้าสู่ลานประหาร........

“เธอยังมีฉันอยู่”ทาวัต กุมมือน้อยๆของเธอเพื่อให้กำลังใจเธอ

พอ วรินทร มองหน้าเขาแล้ว กลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ร้านอาหารที่ ชนิศา เลือก อยู่แถวๆ CR พอ ชนิศา พูดชื่อของตัวเอง พนักงานก็พาไปยังห้องที่เธอจองไว้แล้ว

เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้วซินะ วรินทร คิดในใจ

ห้องที่ ชนิศา จองถูกตกแต่งอย่างหรูหราตามสไตล์ความชื่นชอบของ ชนิศา

วรินทร กำลังจะนั่งข้างๆ ทาวัต แต่กลับถูก ทีนาร์ มาแย่งที่นั่งซักก่อน “ฉันจะนั่งตรงนี้”

วรินทร ก็ขี้เกียจเถียงกับเธอ เธอจึงนั่งข้างๆกับ ชนิศา

พวกเธอวางแผนไว้แล้ว ส่วนเธอก็ขี้เกียจไปต่อร้องต่อเถียงด้วย ก็แค่ที่นั่งเอง

ทาวัต ได้ปล่อยรังสีที่เยือกเย็นออกมา

หลังจากเลือกเมนูเสร็จ ทั้งห้องก็มีแค่ ทีนาร์ ที่พูดไม่หยุด

“ลูก หลังจากนี้ลูกต้องดูแล ธารี ให้ดีๆนะ”ชนิศา พูดอย่างยิ้มแย้ม อย่างกับว่าทั้งสองได้แต่งงานกันแล้ว

ธารี ตอบรับอย่างเขินๆ จากนั้นเธอก็เหล่มองไปที่ ทาวัต

วรินทร รู้สึกไม่สบายใจ นี้คุณ ชนิศา ตั้งใจจะจับคู่ระหว่าง ทาวัต กับ ธารี ซินะ

อยากรู้จังถ้าเกิด คุณชนิศา รู้เรื่องหลานของตัวเอง เธอจะทำสีหน้ายังไงกันนะ

“แม่ นี้จะให้ผมทิ้งงานทั้งหมด เพื่อแค่ว่าจะให้ผมไปเดินเล่นกับเธองั้นเหรอ?”ทาวัต พูดกับแม่ของตัวเอง แต่สายตากลับมองไปที่ ธารี

วรินทร ชื่นชมในใจ ควรจะพูดตั้งนานแล้วไหม

คำพูดนี้ถ้าให้ผู้บริหารหรือพนักงานได้ยินเข้า คงเป็นเรื่องใหญ่แน่

“ทาวัต คุณป้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เรื่องงานต้องมาก่อน”ธารี จ้องมองสายตาที่เยือกเย็นของ ทาวัต ด้วยรอยยิ้ม

ชนิศา ไม่ได้แสดงความโกรธออกมา แต่ในใจโกรธจนจะระเบิดอยู่แล้ว

เจ้าลูกบ้านี้ หลังจากที่ได้พบกับ วรินทร ก็ตัวติดกับเธอเกือบทั้งวัน

ไม่นาน พนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟ

“กินข้าวกันเถอะ”ชนิศา พูดขึ้นมา หลังจากนั้นทุกคนหยิบตะเกียบขึ้นมา

“คุณป้า นี้ค่ะ”ธารี ได้ตักซุปไก่ให้กับ ชนิศา ด้วยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้สีหน้าของ ชนิศา กำลังแสดงสีหน้าที่ลำบากใจ

วรินทร เคยได้ยินมาว่า คุณ ชนิศา ทานเห็ดไม่ได้ แต่ที่ ธารี ตักให้นั้นมี เห็ดอยู่ด้วย