หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 274

ตอนที่274 ชนิศา ทานเห็ดไม่ได้

วรินทร หยิบถ้วยของ ชนิศา ออกมา แล้วหันมาพูดกับพนักงานว่า “ขอโทษนะค่ะ ขอถ้วยเพิ่มอีกชามค่ะ”

พนักงานพยักหน้า จากนั้นก็หันหลังออกไป

ชนิศา สีหน้าเริ่มกลับมาปกติ เธอจ้องมอง วรินทร ด้วยความประหลาดใจ ไม่นึกเลยว่าเธอจะรู้ว่าฉัน ทาน เห็ดไม่ได้

“คุณ วรินทร ไม่ทราบว่านี้มันเรื่องอะไร ทำไมต้องเอาถ้วยของคุณป้าออกด้วย?”ธารี พูดกับ วรินทร ด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจ

วรินทร ยิ้มให้กับ ธารี แล้วพูดว่า “คุณธารี ไม่รู้เหรอค่ะว่า คุณชนิศา ทานเห็ดไม่ได้”

ธารี หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด แล้วหันไปขอโทษกับคุณชนิศา “คุณป้า หนูขอโทษนะค่ะ หนูไม่รู้ว่าคุณป้า จะทานเห็ดไม่ได้.......”

“แม่ ที่ธารี ไม่รู้มันก็เป็นเรื่องปกติ”ทีนาร์ พูดเสริมให้กับ ธารี

ชนิศา พยักหน้า ความกังวลในใจของเธอได้สลายให้ไปหมดแล้ว

“ไม่เป็นไร ทานต่อเถอะ”ชนิศา ถือถ้วยขึ้นมาแล้วทานอาหารต่อ

ธารี รู้สึกโล่งอก จากนั้นเธอก็ส่งสายตาขอบคุณให้กับ ทีนาร์

“ทาวัต นี้ค่ะ อาหารที่คุณชอบ”หลังจากที่ ธารี ไม่สามารถเอาใจ ชนิศา ได้ เธอจึงหันมาตักอาหารให้กับ ทาวัต แทน

ทาวัต ขมวดคิ้ว “ขอโทษนะ ฉันเป็นคนรักความสะอาดนะ”

โป๊ะ!

วรินทร พยายามกลั้นขำ ยังดีที่เธอสามารถกลั้นหัวเราะได้ทัน

นี้มันเป็นการบอกว่าเขา รังเกียจ ธารี ไม่ใช่เหรอ?

วรินทร ตักเนื้อเข้าปาก ด้วยรอยยิ้ม

“เงียบจังนะ”เขาพูดขึ้นมา

“อ้ากก?”วรินทร เงยหัวขึ้น เธอกำลังจะแกะปูเพื่อทานมัน

“เอาถ้วยมา”เขาพูดพร้อมกับหยิบถ้วยของ วรินทร

วรินทร ก็ไม่ขัดอะไร เธอยกถ้วยของตัวเองให้เขาไป

ทาวัต กลับมานั่งที่เดิม เขาเอาถ้วยก่อนหน้านี้ออกไปไกลๆ แล้วเอาถ้วยของ วรินทร ขึ้นมาเพื่อทานอาหารต่อ

นี้มันเรื่องอะไรกัน?ทาวัต นี้คุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

วรินทร นั่งงงกับกระทำของเขา ตอนแรกที่เขาหยิบถ้วยไม่ใช่เพื่อปฏิเสธ ธารี แต่เพื่อที่จะทานอาหารตั้งหาก!

ชนิศา นั่งมองการกระทำของ ทาวัต อยู่เงียบๆ ด้วยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ส่วนหน้าของ ธารี ตอนนี้ขาวจนซีดไปหมดแล้ว นี้เขาตั้งใจปฏิเสธเธอใช้ไหม?

ทีนาร์ ไม่เห็นด้วยกับกระทำของพี่ตัวเอง “พี่ ทำอะไรนะ?ไม่ใช่ว่าพี่เป็นคนรักความสะอาดเหรอ?”

ทาวัต พูดกลับไปว่า “ระหว่างของสกปรกกับสะอาด เธอจะเลือกอย่างไหน?”เขามอง ทีนาร์ แล้วพูดออกมา

“แน่นอนว่าต้องเลือกของสะอาด”ทีนาร์ พูดจบ หลังจากนั้นเธอก็หันไปมอง ธารี

ความหมายของพี่คือ ธารี นั้นสกปรก แต่ วรินทร นั้นสะอาด

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คงหนีไปนานแล้ว แต่ ธารี กลับหน้าด้าน นั่งอยู่ที่นี้ต่ออย่างเงียบๆ

โชคร้ายหน่อย ที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้คือ ทาวัต ไม่ว่าจะเป็นประโยคอะไรที่เขาพูดออกมา ก็สามารถทำร้าย ธารี ได้

แค่ประโยคเดียว แต่มันกลับรู้สึกดีจริงๆ!

วรินทร ตอนนี้รู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เธอยังคงนั่งกินต่อไป

“นี้ลูก เรื่องที่พูดก่อนหน้านี้ ลูกตัดสินใจได้ยัง?”หลังจากที่เงียบมานาน ในที่สุด ชนิศา ก็ทนไม่ไหวจนต้องพูดออกมา

วรินทร ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังพูด หมายถึงเรื่องอะไรกันนะ?

ทาวัต ทำเหมือนไม่ได้ยินที่แม่ตัวเองพูด เขายังคงนั่งทานอาหารต่อ

“คุณป้า คุณวรินทร ยังอยู่ที่นี้นะ”ธารี พูดด้วยรอยยิ้ม

ชนิศา มองไปทาง วรินทร เหมือนจะบอกว่า เธอไม่มีสิทธิมายุ่งกับเรื่องนี้

“ไม่เป็นไร นี้เป็นเรื่องภายในบ้าน ไม่เกี่ยวข้องกับคนนอก?”ชนิศา พูด

คนนอก?

ชนิศา พูดแบบนี้ ก็หมายความว่าฉัน วรินทร คนนี้ไม่ควรที่จะมาอยู่ที่นี้ซินะ

ธารี ได้เผยรอยยิ้มออกมา ขอแค่มี คุณป้า ช่วย เธอก็จะสามารถเป็นคุณนายของบ้านธัมรุจินันท์ ได้อย่างแน่นอน

“ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะว่า ธารี กลายมาเป็นคนของบ้านธัมรุจินันท์ ตั้งแต่เมื่อไหร่”ทาวัต วางตะเกียบ แล้วหยิบทิชชูมาเช็คปาก แล้วพูดขึ้นมา

“พี่ค่ะ อีกไม่นานเธอก็จะเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ?ทีนาร์ พูดด้วยรอยยิ้ม แล้วดูปฏิกิริยาของ วรินทร

ทาวัต พูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ “เธอมีสิทธิมาตัดสิน งานแต่งงานของฉันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“หนูไม่กล้าหรอก แต่ มันเป็นเรื่องที่พ่อแม่ควรจะเป็นคนกำหนดนะ?”ทีนาร์ พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

ทาวัต มองไปที่ ธารี ที่กำลังรอฟังคำตอบของเขาอยู่ “ใครเป็นคนรับปาก คนนั้นก็แต่งเอง ผมไม่คิดที่จะเอาแจกันมาเป็นเมียหรอก”

แจกันงั้นเหรอ?

คราวนี้ วรินทร ได้เผลอหัวเราะออกมา

ธารี ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นให้กับเธอ

“นี้ลูก!”ชนิศา กัดฟันแน่น หลังจากนั้นเธอก็มองหน้าของ วรินทร แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “แจกันอย่างน้อยยังสามารถใส่อะไรเข้าไปได้ ดีกว่าผู้หญิงที่ทำอะไรไม่ได้ มีดีแค่จะพึ่งพาลูกอย่างเดียว”

วรินทร พอได้ยินคำพูดนี้ เธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่เธอยังคงนั่งทานอาหารต่อไป แกล้งทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง

“แม่!”ทาวัต ส่งสายตาที่เย็นชาให้กับแม่ของตัวเอง “เมื่อก่อน แม่ไม่เคยทำหน้าที่ของคนเป็นแม่เลย ตอนนี้ผมหวังว่าอย่ามายุ่งกับชีวิตของผมอีก”

“ที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อลูกนะ!”ชนิศา ตอบกลับไปด้วยความรู้สึกผิดเมื่อนึกถึงความพูดของลูกชายตัวเอง

“งั้นเหรอ?”ทาวัตไม่ได้พูดอะไรมาก เขายิ้มให้กับแม่ตัวเอง จากนั้นก็ยืนขึ้นมา แล้วเดินไปหา วรินทร แล้วยื่นมือให้เธอ “ไปกันเถอะ”

วรินทร พอเห็นมือของเขา เธอก็จับมือของเขาด้วยไม่ทันรู้ตัว ทั้งสองได้เดินออกจากห้องไป

ระหว่างทาง วรินทร ไม่ได้พูดอะไร

ทาวัต พอเห็น วรินทร ไม่ยอมพูดอะไร เขาก็หยุดเดินแล้วหันไปคุยกับเธอ

“เป็นอะไรเหรอ?”เขาเอามือลูบหัวของเธอ จากนั้นเขาก็จับแก้มนุ่มๆของเธอ

พอเห็นเธอเป็นแบบนี้ ทาวัต ก็อดไม่ได้ที่จะไม่กอดเพื่อให้กำลังใจเธอ เธอน้ำตาคลอเบ้า

“ฉันให้สัญญากับเธอ ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับ ธารี”ทาวัต คิดว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเรื่องก่อนหน้านี้

แต่น้ำตาของ วรินทร ก็ยังคงไหลออกมา

“อย่าร้องซิ”ทาวัต จับแก้มของเธอ แล้วเช็คน้ำตาของเธอออกอย่างนุ่มนวม “ไม่ต้องร้องแล้ว ไปหา ชาร์ลี กันเถอะ”

ไอ้มนุษย์ดาวอังคารนั้น กำลังนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย กับ ลูกชายของพวกเขา

วรินทร หน้ายิ่งแดงก่ำ เธอพูดออกมอย่างลำบากว่า “ฉัน ฉันมีข้าวติดอยู่ที่คอจนหายใจไม่ออก.....”

ที่แท้ที่เธอร้องไห้ เพราะว่า มีอาหารติดอยู่ที่คอ ไม่ใช่ร้องเพราะเรื่องของคุณแม่ หรือ เรื่องของ ธารี

ทาวัต เหมือนจะอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับพูดออกมาว่า “รอฉันอยู่นี้” พูดจบ เขาก็รีบวิ่งออกไป

“คุณ.......”ตอนนี้หน้าของ วรินทร กลายเป็นสีแดงสด

ทาวัต รีบวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว เขากลับมาพร้อมกับถือขวดน้ำและทิชชูมา เขายื่นให้เธอ “ดื่มช้าๆ ค่อยๆกลืน มันลงไป”

พอได้ดื่มน้ำ วรินทร ก็สามารถกลืนอาหารลงได้ในที่สุด

“อ้า.....เกือบไม่รอด”เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วจับที่คอหอยของตัวเอง อย่างกับได้เกิดใหม่

“ไม่มีใครแย่งเธอกินสักหน่อย จะรีบกินอะไรขนาดนั้น?”ทาวัต ดีดหน้าผากเธอหนึ่งที จากนั้นก็หยิบทิชชู ขึ้นมาเช็คปากเธอ

...........