หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 276

ตอนที่ 276 สร้อยเพชรสีน้ำเงิน

วันต่อมา

"ให้เธอดูอะไรบางอย่าง" ทาวัตคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง เปิดลิ้นชักที่อยู่ใกล้ๆ ค้นเอารูปใบหนึ่งที่อยู่ภายในออกมาส่งให้วรินทร

"นรชัยใส่สร้อยมาตลอด เขาบอกว่าก่อนที่เขาจะสลบไปได้ดึงออกมาจากข้อมือของทัตดา หลังจากนั้นก็อาศัยสร้อยเส้นนี้ตามหาทัตดา" ทาวัตกล่าว

วรินทรมองสร้อยที่อยู่บนตัวของนรชัยในภาพ มุมปากเผยอขึ้น

ในวันเกิดครบรอบสิบเจ็ดปี พ่อแม่ของเธอพลันซื้อสร้อยเพชรสีน้ำเงินด้วยราคาสูง เพชรชิ้นนั้นมีชื่อเสียงมาก ได้สลักเป็นรูปเกล็ดหิมะ เพราะว่าคาร่าเป็นเด็กที่เกิดในฤดูหนาว ตรงกลางยังถูกเจาะเป็นช่องเล็ก สลักชื่อของคาร่าไว้บนเมล็ดข้าวที่ยัดไว้ในนั้น

นรชัยช่าง... โง่งมจนต้องร่ำไห้จริงๆ จำคนผิดแล้ว ยังเอาของของคาร่าไปตามหาผู้หญิงอื่นอีก

“นี่คือสร้อยข้อมือของคาร่า ของชิ้นนี้ล้ำค่าเป็นที่สุด ไม่อาจหาชิ้นที่สองได้อีก!” วรินทรหยิบรูปขึ้นอย่างตื่นเต้น

พูดออกมาเช่นนี้ นรชัยก็จำคนผิดแล้วจริงๆ

“เธอคิดจะทำยังไง?” ทาวัตดึงรูปกลับไป รูปใบนี้คือรูปตอนที่พวกเขาสามคนสมัยเรียน ทาวัตเก็บเอาไว้มาตลอด

“แน่นอนว่าต้องบอกนรชัยสิ แบบนี้ไม่ยุติธรรมกับคาร่า!”

ริมฝีปากบางของทาวัตยกขึ้นเล็กน้อย มองเธอ “เธอบอกกับนรชัยแบบนี้ เขาจะเชื่อหรือ?”

วรินทรไม่เข้าใจเขานัก นัยน์ตาหม่นลงเล็กน้อย

“ในสายตาของนรชัย ทัตดาคือคนที่เขายึดติดมาตั้งแต่แรก ถ้าหากเขารู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดมาตั้งแต่แรก ก็จะทำให้เขาเสียสูญแล้ว” ทาวัตกล่าวออกมา ลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าวรินทร ลูบศีรษะของเธอ

วรินทรไม่ยินยอมอยู่บ้าง “แล้วคาร่า...”

“ผมถามเธอนะ คาร่ายังยึดติดกับนรชัยไหม?”

“คาร่าเคยบอกว่า เธอค่อยๆ ปล่อยวางได้แล้ว... คุณจะบอกว่า?” วรินทรกล่าว เข้าใจความหมายของทาวัตแล้ว

ถ้าหากเธอบอกคาร่าตอนนี้ หรือว่าบอกนรชัย สำหรับคาร่าแล้วก็เป็นการเจ็บปวดครั้งที่สอง สำหรับนรชัยก็จะเจ็บปวดจากการที่ความเชื่อมั่นพังทลายลง

“เช่นนั้นพวกเราก็จะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้หรือ? เธอมีวิธีอะไรไหม?” วรินทรย่นจมูก

เขาจะต้องมีวิธีแน่นอน

ทาวัตหันหลังนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ถอนหายใจเสียงหนึ่ง “เธออยากรู้หรือ?”

“อยาก อยาก อยาก!” วรินทรพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวสาร เดินไปตีไหล่เขาหลายครั้ง ใบหน้าคาดหวังรอคอย

“อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด” ทาวัตพอใจจนหรี่ตาทั้งสองลง ท่าทีผ่อนคลายง่วงเหงา

นี่เป็นคำตอบประเภทไหนกันละ!

ใบหน้าเล็กของวรินทรพลันบูดบึ้ง

เสียงเคาะดังมาจากทางประตู ทาวัตหันไปทางประตูกล่าวเสียงเรียบ “เข้ามาได้”

เลขานิธูรกอดกองเอกสารเข้ามา แล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะทำงาน “ประธานทาวัตคะ นี่คือรายงานการสำรวจฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนค่ะ”

ทาวัตพยักหน้าเล็กน้อย มองดู “ลงไปเถอะ”

“ค่ะ” เลขานิธูรถอยหลังก้าวหนึ่ง เหลือบมองวรินทร เดินออกจากห้องทำงานไป

“แผนงานของเธอเป็นอย่างไรแล้ว?” ทาวัตกล่าวพลางเขียนรายงาน เอ่ยถามไปพลาง

วรินทรหดคอ “ก็อีกนิดหน่อยเอง ตอนนี้ฉันขอตัวก่อนนะ!” จากนั้นเธอก็เปิดประตูเผ่นออกไปอย่างรวดเร็ว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่ง เพียงพริบตาก็สิ้นเดือนตุลาคมแล้ว วันที่ชิ้นงานของวรินทรสำเร็จเสร็จสิ้น ก็เป็นวันงานหมั้นของนิสิตาและปทิตแล้ว ส่งงานเรียบร้อยแล้ว ทั้งร่างของวรินทรก็ผ่อนคลาย และ นัดคาร่าออกไปช็อปปิ้ง

คาร่าหลังจากรับสายของวรินทรแล้วตอนที่ออกไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ เธอกลับพบกับนรชัย