หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 277

ตอนที่ 277 ดวงดาวแห่งมหาสมุทร

คาร่าเดาว่าแปดส่วนเป็นทัตดาที่หาเรื่องทะเลาะอย่างไร้เหตุผล

แต่ทว่าทัตดาล้วนปฏิเสธเขา เขายังอยากหมั้นกับเธอ เขาชอบทัตดา ชอบจนทำให้เธออิจฉา

“พวกคุณมีปัญหากันหรือ?” คาร่าเห็นใบหน้าของนรชัยมืดครึ้ม อดที่จะเอ่ยถามลึกขึ้นไม่ได้

“ก็ไม่มีนะ” นรชัยค่อยๆ ปิดตาลง คิดถึงท่าทีตกตะลึงสุดขีดของทัตดาตอนที่เห็นของชิ้นนั้นอย่างสิ้นหวัง

แต่ว่าตอนที่พวกเขาพบกันอีกครั้ง เห็นชัดว่าเธอเป็นคนสดใสร่าเริง ผ่านไปไม่กี่ปีก็เปลี่ยนไปแล้วหรือ?

“ของที่คุณให้เธอ... คืออะไร?”

“ดวงดาวแห่งมหาสมุทร” เค้าหน้าของนรชัยนุ่มนวลขึ้นมาหลายส่วน ริมฝีปากปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ดวงดาวแห่งมหาสมุทร?

นัยน์ตาของคาร่าสั่นไหวอย่างหนัก จะเป็นสร้อยข้อมือเพชรที่เธอไม่ทันระวังทำหายไปได้อย่างไรกัน?

ดวงดาวแห่งมหาสมุทรมีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น และด้วยฐานะของนรชัย ย่อมไม่มีทางใช้ของปลอมมาขอแต่งงานแน่!

สำหรับเธอแล้วสร้อยเส้นนั้นมีความหมายมากมายยิ่งนัก

เรียวคิ้วของนรชัยขมวดมุ่น คิดๆ ไปก็เข้าใจว่าเธอร้อนใจอะไร ผู้หญิงไม่ใช่ล้วนคลั่งไคล้ของอย่างอัญมณีหรอกหรือ?

เขายกมือขึ้น ดึงสร้อยคอเงินเส้นหนึ่งออกมา บนนั้นร้อยดวงดาวแห่งมหาสมุทรเอาไว้!

คาร่าจ้องมองดวงดาวแห่งมหาสมุทรเขม็ง ไม่ผิด นี่คือดวงดาวแห่งมหาสมุทรของเธอ และสีขาวที่ไม่สะดุดตาตรงกลางของดวงดาวแห่งมหาสมุทรนั้น ก็เป็นเมล็ดข้าวที่สลักชื่อของเธอเอาไว้!

ถ้าอย่างนั้น ดวงดาวแห่งมหาสมุทรตกอยู่ในมือของเขาได้อย่างไร?

“สิ่งนี้คือของขวัญแต่งงานที่ฉันมอบให้เธอ” เสียงของนรชัยมีความขมฝาด

ที่แท้แล้วปัญหามันอยู่ที่ไหนกัน?

“นรชัย!” เสียงหวานที่แฝงด้วยความกังวลเสียงหนึ่งดังขึ้น ทัตดาวิ่งเหยาะๆ มาตรงหน้านรชัย ผลักคาร่าออกไป กอดแขนของนรชัยแนบแน่น

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เอ๊ะ นี่คุณดื่มเหล้าหรือ?” ทัตดาดึงมือของนรชัยเอ่ยถามอย่างร้อนใจ มุมปากของนรชัยยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ทั้งดวงหน้าเหลือไว้เพียงความรู้สึกอ่อนโยนเท่านั้น

“ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่?” เขากอดเอวของทัตดาอย่างสนิทสนม ไม่มีท่าทีเย็นชาห่างเหินอีกต่อไป

“ฉันเห็นรถของคุณ ก็เลยตามมาหา ฉันยังสะดุดล้มด้วยนะ” ริมฝีปากเล็กเอ่ย ยกมือให้เขาดู บนข้อมือขาวละเอียดบอบบางมีแผลเล็กจ้อยแผลหนึ่งซึ่งอย่างมากก็เพียงผิวถลอกเท่านั้น

ทว่าท่าทีของนรชัยกลับพลันเคร่งขรึมขึ้นมา เต็มไปด้วยความกังวล “เป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม?”

ทัตดาหัวเราะเสียงหวาน “ไม่เป็นไรแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

“อื้ม ไปกันเถอะ”

“อ๊ะ คาร่าเธอยังอยู่หรอ เมื่อครู่ฉันไม่ทันระวังน่ะ” ทัตดาตกใจจนยกมือขึ้นปิดปาก นัยต์ตาปรากฎความพึงพอใจอย่างยิ่ง

คาร่ายืนมองพวกเขาอยู่ด้านข้างอย่างนิ่งเฉย ในใจไม่เจ็บไม่ปวด

เพียงแค่ทุกอย่างล้วนเป็นเธอหาเรื่องใส่ตัวเองก็เท่านั้น

ดวงดาวแห่งมหาสมุทรของเธอ คาดไม่ถึงว่านรชัยจะมอบมันให้กับผู้หญิงอื่น

คาร่า เธอนี่มันโง่งมจนสมควรตายจริงๆ ยังจะมีคาดหวังในตัวของเขาอีก

คาร่ามองดวงดาวแห่งมหาสมุทรที่ตอนนี้เธอยังไม่อาจเข้าไปยุ่มย่ามอะไรได้ ความเจ็บปวดรวดร้าวในดวงตาพลันสงบลง

นัยน์ตาของทัตดาก็มองตามสายตาของเธอที่มองดวงดาวแห่งมหาสมุทร ใบหน้าเล็กซีดเผือดขึ้นมา สายตาปรากฏความไม่สบอารมณ์อยู่หลายส่วน

“นรชัย พวกเราไปกันเถอะ แผลของฉันเจ็บขึ้นมาหน่อยแล้ว” ใบหน้าขาวของทัตดามองนรชัย ดึงเขาจากไป

นรชัยเองก็ไม่ได้เอ่ยถามมากมาย นำเธอออกไป

คาร่าหยิบยาโรคกะเพาะออกมาจากในกระเป๋า มองอยู่หลายวินาที แล้วเดินไปหน้าถังขยะใบหนึ่ง คลายมือโยนเข้าไป

ความยึดมั่นของเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบก็แค่เรื่องตลกเรื่องหนึ่งเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นวรินทรโทรมา

คาร่ารับโทรศัพท์ “มีอะไรหรอ?”

“คาร่า ทางฉันเกิดเรื่องนิดหน่อย ออกไปไม่ได้แล้วล่ะ” เสียงของวรินทรดังออกมาจากโทรศัพท์ ปรากฎความกังวลใจแฝงอยู่ ราวกับว่าพบเจอกับปัญหาอะไรบางอย่างเข้า

“พอดีว่าฉันก็ไปไม่ได้เหมือนกัน เธอทำธุระเถอะ ไว้ครั้งหน้าค่อยเลี้ยงมื้อเย็นฉันนะ” คาร่าเอ่ยปลอบ “ฉันวางสายก่อนนะ”

หลังจากวางสาย คาร่ามองรายชื่อติดต่อ สุดท้ายกดไปที่เบอร์โทรศัพท์ของตวัส โทรออกไป

……

ครั้งนี้วรินทรพบกับปัญหาใหญ่แล้วจริงๆ

ตอนแรกชุดแต่งงานของนิสิตาและปทิตเสร็จเรียบร้อยและส่งไปแล้ว ทว่าตอนที่พวกเอาจะลองชุดกลับพบว่าชุดแต่งงานมีบางส่วนที่คาดไม่ถึงว่าจะยังไม่ได้เย็บ เป็นงานที่เสร็จเพียงแค่ครึ่งเดียว

วรินทร แน่นอนว่าต้องให้คำอธิบายกับพวกเขา

งานหมั้นวันนี้มีสื่อจำนวนเล็กน้อยด้วย หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของวรินทรก็จะเหม็นโฉ่ทั้งหมด ไม่ใช่แค่เธอจะอยู่ CR ไม่ได้ บริษัทอื่นก็ไม่ต้องการเธอ

ตอนที่เธอไปที่งานแต่งงาน พลันมีคนจำเธอได้ทันที และพาเธอไปที่ห้องของนิสิตาและปทิต

“ให้ฉันดูชุดแต่งงานหน่อย!” วรินทรก้าวเข้าทางเดิน ใบหน้าเล็กขึงขัง คิ้วตาปรากฎกระแสเคร่งเครียด ราวกับราชินีสั่งการผู้คนอย่างนั้น

นิสิตาและปทิตมองเธอ ให้คนเอาชุดแต่งงานจากในตู้เสื้อผ้าออกมาให้เธอดู

วรินทรก้าวเข้าไป หยิบเอามุมชุดขึ้นมา จับดูอย่างแผ่วเบา สัมผัสได้ถึงรอยฝีเข็ม และหลายวันมานี้เธอจับตามองการตัดชุดด้วยตัวเองทุกวัน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นงานที่เสร็จสิ้นเพียงครึ่งเดียว

“เรื่องนี้ เธอต้องมีคำอธิบายให้กับพวกเรา” นิสิตามองเธออย่างผิดหวัง เดินมาตรงหน้าเธอ “แบบของชุดเจ้าสาวสวย แต่ว่าใส่ออกไปไม่ได้ ก็เสียความหมายของมันไปแล้ว”

อีกทั้งสำหรับงานแต่งงานของพวกเขาแล้ว ก็ยังเป็นลางไม่ดีอีกด้วย

“เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของใครบางคนแน่ ชุดแต่งงานนี้ฉันจับตาดูพวกเขาทำด้วยตัวเอง แน่นอนว่าเป็นไม่ได้ที่จะเป็นอย่างตอนนี้” วรินทรเม้มริมฝีปากสีชมพูของตน และมองชุดที่ถูกทำลาย

ด้ายพวกนี้ถูกตัดออกเป็นอย่างดี ถ้าหากไม่ใช่รอยเข็มพวกนั้นเธอไม่สามารถค้นเจอแน่นอน

คนที่มาทำลายชุด จะต้องเข้าใจในการตัดเย็บเป็นอย่างดี เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นคนในวงการ ที่แท้เป็นใครกันที่ทำได้ขนาดนี้?

“ตอนนี้บอกเรื่องพวกนี้จะมีประโยชน์อะไร? งานหมั้นกำลังจะเริ่มแล้ว ถ้าหากเธอไม่สามารถซ่อมแซมได้ ก็อย่าหาว่าพวกเราไม่ไว้หน้านะ” ใบหน้าของปทิตดูไม่ดีอย่างยิ่ง

เปลี่ยนเป็นใคร ในงานหมั้นของตัวเองเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น อารมณ์ก็ล้วนไม่ดีทั้งนั้น

ครอบครัวของนิสิตาและปทิต ต้องการจัดการวรินทรก็ไม่ง่ายดายนัก

วรินทรจ้องมองชุดแต่งงาน ริมฝีปากชมพูเม้มแน่น อารมณ์ก็ไม่ดีเช่นกัน

นี่เป็นงานที่เธอทุ่มเทความคิดสรรค์สร้างออกมา พลันถูกคนทำลายเช่นนี้ จะให้เธออารมณ์ดีได้อย่างไร?

ที่แท้นี่เป็นฝีมือของใคร จะให้ดีอย่าให้เธอหาเจอตัวนะ!

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก หยิบชุดแต่งงานของนิสิตาและปทิตขึ้นมาอย่างสงบนิ่ง “คุณนิติสา คุณปทิต ตอนนี้ฉันสามารถเริ่มซ่อมแซมได้เลย”

นิสิตาแค่นเสียงอย่างดูถูก “ซ่อมแซม? ทำไมพวกเราจะต้องเชื่อเธอด้วย?”

“งั้นอาศัยฐานะของดีไซเนอร์มือทองของฉันเป็นอย่างไร?” ใบหน้างดงามของวรินทรเยือกเย็น “ถ้าหากวันนี้ฉันไม่สามารถให้ชุดแต่งงานที่เสร็จสมบูรณ์กับพวกคุณได้ ฉันจะส่งใบลาออกจาก CR ด้วยตัวเอง!”

เธอกล่าวคำที่ทำให้ผู้คนนิ่งงัน นิสิตามองเธออย่างไม่กล้าเชื่อนัก