หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 277

ตอนที่ 277 ดวงดาวแห่งมหาสมุทร

คาร่าเดาว่าแปดส่วนเป็นทัตดาที่หาเรื่องทะเลาะอย่างไร้เหตุผล

แต่ทว่าทัตดาล้วนปฏิเสธเขา เขายังอยากหมั้นกับเธอ เขาชอบทัตดา ชอบจนทำให้เธออิจฉา

“พวกคุณมีปัญหากันหรือ?” คาร่าเห็นใบหน้าของนรชัยมืดครึ้ม อดที่จะเอ่ยถามลึกขึ้นไม่ได้

“ก็ไม่มีนะ” นรชัยค่อยๆ ปิดตาลง คิดถึงท่าทีตกตะลึงสุดขีดของทัตดาตอนที่เห็นของชิ้นนั้นอย่างสิ้นหวัง

แต่ว่าตอนที่พวกเขาพบกันอีกครั้ง เห็นชัดว่าเธอเป็นคนสดใสร่าเริง ผ่านไปไม่กี่ปีก็เปลี่ยนไปแล้วหรือ?

“ของที่คุณให้เธอ... คืออะไร?”

“ดวงดาวแห่งมหาสมุทร” เค้าหน้าของนรชัยนุ่มนวลขึ้นมาหลายส่วน ริมฝีปากปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ดวงดาวแห่งมหาสมุทร?

นัยน์ตาของคาร่าสั่นไหวอย่างหนัก จะเป็นสร้อยข้อมือเพชรที่เธอไม่ทันระวังทำหายไปได้อย่างไรกัน?

ดวงดาวแห่งมหาสมุทรมีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น และด้วยฐานะของนรชัย ย่อมไม่มีทางใช้ของปลอมมาขอแต่งงานแน่!

สำหรับเธอแล้วสร้อยเส้นนั้นมีความหมายมากมายยิ่งนัก

เรียวคิ้วของนรชัยขมวดมุ่น คิดๆ ไปก็เข้าใจว่าเธอร้อนใจอะไร ผู้หญิงไม่ใช่ล้วนคลั่งไคล้ของอย่างอัญมณีหรอกหรือ?

เขายกมือขึ้น ดึงสร้อยคอเงินเส้นหนึ่งออกมา บนนั้นร้อยดวงดาวแห่งมหาสมุทรเอาไว้!

คาร่าจ้องมองดวงดาวแห่งมหาสมุทรเขม็ง ไม่ผิด นี่คือดวงดาวแห่งมหาสมุทรของเธอ และสีขาวที่ไม่สะดุดตาตรงกลางของดวงดาวแห่งมหาสมุทรนั้น ก็เป็นเมล็ดข้าวที่สลักชื่อของเธอเอาไว้!

ถ้าอย่างนั้น ดวงดาวแห่งมหาสมุทรตกอยู่ในมือของเขาได้อย่างไร?

“สิ่งนี้คือของขวัญแต่งงานที่ฉันมอบให้เธอ” เสียงของนรชัยมีความขมฝาด

ที่แท้แล้วปัญหามันอยู่ที่ไหนกัน?

“นรชัย!” เสียงหวานที่แฝงด้วยความกังวลเสียงหนึ่งดังขึ้น ทัตดาวิ่งเหยาะๆ มาตรงหน้านรชัย ผลักคาร่าออกไป กอดแขนของนรชัยแนบแน่น

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เอ๊ะ นี่คุณดื่มเหล้าหรือ?” ทัตดาดึงมือของนรชัยเอ่ยถามอย่างร้อนใจ มุมปากของนรชัยยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ทั้งดวงหน้าเหลือไว้เพียงความรู้สึกอ่อนโยนเท่านั้น

“ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่?” เขากอดเอวของทัตดาอย่างสนิทสนม ไม่มีท่าทีเย็นชาห่างเหินอีกต่อไป

“ฉันเห็นรถของคุณ ก็เลยตามมาหา ฉันยังสะดุดล้มด้วยนะ” ริมฝีปากเล็กเอ่ย ยกมือให้เขาดู บนข้อมือขาวละเอียดบอบบางมีแผลเล็กจ้อยแผลหนึ่งซึ่งอย่างมากก็เพียงผิวถลอกเท่านั้น

ทว่าท่าทีของนรชัยกลับพลันเคร่งขรึมขึ้นมา เต็มไปด้วยความกังวล “เป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม?”

ทัตดาหัวเราะเสียงหวาน “ไม่เป็นไรแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

“อื้ม ไปกันเถอะ”

“อ๊ะ คาร่าเธอยังอยู่หรอ เมื่อครู่ฉันไม่ทันระวังน่ะ” ทัตดาตกใจจนยกมือขึ้นปิดปาก นัยต์ตาปรากฎความพึงพอใจอย่างยิ่ง

คาร่ายืนมองพวกเขาอยู่ด้านข้างอย่างนิ่งเฉย ในใจไม่เจ็บไม่ปวด

เพียงแค่ทุกอย่างล้วนเป็นเธอหาเรื่องใส่ตัวเองก็เท่านั้น

ดวงดาวแห่งมหาสมุทรของเธอ คาดไม่ถึงว่านรชัยจะมอบมันให้กับผู้หญิงอื่น

คาร่า เธอนี่มันโง่งมจนสมควรตายจริงๆ ยังจะมีคาดหวังในตัวของเขาอีก

คาร่ามองดวงดาวแห่งมหาสมุทรที่ตอนนี้เธอยังไม่อาจเข้าไปยุ่มย่ามอะไรได้ ความเจ็บปวดรวดร้าวในดวงตาพลันสงบลง

นัยน์ตาของทัตดาก็มองตามสายตาของเธอที่มองดวงดาวแห่งมหาสมุทร ใบหน้าเล็กซีดเผือดขึ้นมา สายตาปรากฏความไม่สบอารมณ์อยู่หลายส่วน