หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 278

ตอนที่ 278 เธอกำลังล้อพวกเราเล่นหรือ

ควรทราบว่า CR เป็นบริษัทที่ดีไซนเนอร์จำนวนนับไม่ถ้วนทุ่มเทความคิดจะเข้าไปให้ได้

ต่อให้เป็นดีไซเนอร์อาวุโส ก็ไม่มีทางปล่อยความรุ่งโรจน์นี้ไปง่ายๆ แน่

ผู้หญิงคนนี้ เหตุใดถึงยกเรื่องนี้ขึ้นมาเดิมพันได้?

“เธอกำลังล้อพวกเราเล่นหรือ?” นิสิตากล่าวอย่างไม่เชื่อถือ

“ตอนนี้พวกคุณไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แค่เชื่อฉันเท่านั้น ฉันยังสามารถให้ชุดแต่งงานที่เสร็จสมบูรณ์ให้กับพวกคุณได้!” วรินทรเชิดคางขึ้นน้อยๆ เชื่อมั่นใจตนเองและมั่นใจยิ่ง

ถึงแม้เธอจะยังเยาว์วัย ประสบการณ์ที่ฝ่าฝันมากลับไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถเปรียบเทียบได้

วรินทรไม่เคยทำสิ่งที่เธอไม่มีความมั่นใจ เธอเชื่อมั่นภาคภูมิใจในตัวเองถึงขั้นเย่อหยิ่ง ล้วนเป็นเพราะมีข้อได้เปรียบนี้

ในใจของนิสิตารู้สึกหวั่นไหว พรสวรรค์ของวรินทรวางอยู่ตรงนั้น ไม่มีคนกล้าปฏิเสธ

ถ้าหากให้พวกเขาไปหาซื้อชุดแต่งงานใหม่ เวลาก็ไม่เพียงพอแล้ว

ดังนั้นถ้าเป็นอย่างที่เธอกล่าว ตอนนี้พวกเขาทำได้แค่เชื่อเธอแล้ว

ปทิตยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง กลับถูกนิสิตาดึงรั้งไว้ เธอมองวรินทรกล่าว “หวังว่าความสามารถของเธอจะเป็นอย่างที่เธอพูด และงานหมั้นที่เรียบร้อยไร้ตำหนิกับพวกเรา”

วรินทรพยักหน้าเล็กน้อย หมุนตัว มองจ้องชุดแต่งงานที่อยู่ในมือไม่กี่วินาที ท้ายที่สุดก็ใช้มือทั้งคู่ฉีกออก เสียง “แคว่ก” ดังขึ้น ชุดเจ้าสาวที่ไม่ติดเย็บต่อกันก็ถูกเธอฉีกดึงออกมาแล้ว!

“อ๊ะ!” นิสิตาร้องเสียงต่ำ มองความเคลื่อนไหวของวรินทรอย่างตระหนกตกใจ จากนั้นก็ปิดปากตัวเองหันหลังไม่กล้ามองอีก

ชุดเจ้าสาวนี้ถึงแม้จะมีช่องว่าง ทว่าก็แค่เชื่อมต่อกันใหม่เท่านั้น ถ้าหากทำสำเร็จก็จะเป็นชุดที่งดงามอย่างยิ่งชุดหนึ่งแน่ ถูกฉีกออกเช่นนี้ นิสิตารู้สึกเจ็บปวดใจแล้ว

วรินทรคนนี้ที่แท้แล้วคิดจะทำอะไรกันแน่?

คนทั้งห้อง หลังจากที่มองการกระทำของวรินทรแล้วล้วนนิ่งงัน

เธอมาซ่อมแซมจริงๆใช่ไหม และไม่ได้มาทำลายแน่นะ?

ปทิตมองภาพตรงหน้าอย่างกังวล ค่อยๆ รู้สึกไม่เชื่อถือในตัวเองวรินทรขึ้นมา แต่แรกถ้าหากไม่ใช่นิสิตาออกปาก เขาไม่มีทางปล่อยให้วรินทรได้ลองทำแน่

เพียงแต่อยากดูว่าเธอจะมีวิธีอย่างไรเท่านั้น แต่เขาดูแล้วเธอก็เพียงกลั้นลมหายใจแล้วผูกคอตายเท่านั้นเอง

วรินทรไม่สนใจสายตาประหลาดของพวกเขา จัดการแยกชิ้นส่วนชุดแต่งงานที่เสียหายออกมาอีก

จากนั้นใช้ชิ้นส่วนของชุดแต่งงานที่ฉีกออกมา ม้วนพันเป็นรูปทรงดอกกุหลาบขึ้น และเย็บเป็นดอกกุหลาบที่พับขึ้นมาใหม่หลายดอกนี้

ความเร็วของเธอนั้นรวดเร็วมาก จัดการอยู่ไม่กี่นาที ก็ทำเสร็จออกมาชิ้นหนึ่งแล้ว ต่อเนื่องไปอีกชิ้นหนึ่ง

จังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ ในสายตาของคนเหล่านี้ จากตอนแรกที่เหยียดหยามและไม่เชื่อถือ พลันกลายเป็นตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ

วรินทรใช้ดอกกุหลาบดอกแรกตกแต่ง รูปแบบของชิ้นแรกกับชิ้นที่สองกลับไม่เหมือนกัน ถึงแม้จะเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย แต่กลับให้ความรู้สึกไม่เหมือนกัน

ชุดพิธีการในวันนี้ของนิสิตามีหกชิ้น ชุดของปทิตสามชิ้น วรินทรต้องใช้เวลาภายในหนึ่งชั่วโมงจัดการทั้งเก้าชิ้นให้เสร็จเรียบร้อย

คนรับใช้ที่รู้สถานการณ์ยกน้ำมาเสิร์ฟ วางบนโต๊ะด้านข้างวรินทร เกรงว่าเธอกระหายก็จะสามารถดื่มได้ทันที

เวลาผ่านไปทีละน้อย รวดเร็วนักเวลาที่งานหมั้นกำลังจะเริ่มขึ้นเหลือเพียงประมาณสิบนาที

“เรียบร้อย” วรินทรเก็บเข็ม บิดร่างกายตน หยิบชุดแต่งงานขึ้นมาดูเป็นครั้งสุดท้าย พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ถึงแม้จะดัดแปลงอย่างเร่งรีบ แต่ผลโดยรวมแล้วดูไม่เลวเลย

นิสิตามองชุดแต่งงานที่แขวนอยู่ นัยน์ตาคู่งามปรากฎความไม่อยากจะเชื่อ ในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงสี่สิบห้านาที เสื้อผ้าเสียหายพวกนี้พลันเกิดใหม่แล้วหรือ? “พระเจ้า ฉันแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง”

“อื้ม ไม่เลวจริงๆ” สีหน้าของปทิตก็เบาบางลงไม่น้อย พยักหน้ามองชุดแต่งงานเหล่านี้อย่างพึงพอใจ ทว่าฉับพลันนั้น เขาพลันเปลี่ยนเรื่องกล่าวขึ้น “เพียงแต่ว่าชุดแต่งงานพวกนี้ของเธอ ดัดแปลงไปจากรูปแบบเดิม เธอกำลังหลอกพวกเราหรือยังไง?”

วรินทรฝืนควบคุมตัวเองไม่ให้กรอกตามองบน คุณชายปทิตผู้นี้ช่างเป็นคนไม่มีเมตตาเสียจริงๆ “ถึงแม้จะเปลี่ยนไปจากรูปแบบเดิม แต่ว่าตอนนี้ทั้งมีคุณภาพและสไตล์ พวกคุณยังไม่พอใจอีกหรือ?”

“ปทิต คุณไม่ต้องพูดแล้ว พวกนี้ฉันพอใจมาก อีกทั้งยังทั้งดัดแปลงด้วยมือของคุณวรินทร พวกเราที่จริงก็ไม่ได้เสียหายอะไร ไม่ใช่หรือคะ?” นิสิตาหัวเราะเสียงเบา ดึงรั้งปทิตแล้วกล่าวอย่างเข้าอกเข้าใจผู้อื่น

ปทิตจึงได้ปิดปากไม่กล่าวสิ่งใดต่ออีก

วรินทรพยักหน้าให้เธอ น้ำเสียงเรียบนิ่ง “เรื่องนี้ฉันจะต้องหาคำอธิบายมาให้พวกคุณให้ได้ พวกคุณวางใจเถอะค่ะ”

“หรือว่านี่จะเป็นฝีมือของเธอ? ไม่อย่างนั้นเธอจะมาปรากฎตัวที่นี่ทำไม?” ปทิตยังไม่เชื่อถือวรินทร คิดว่าจะต้องเป็นฝีมือของเธอแน่ แล้วตอนนี้วิ่งมาที่นี่ทำตัวเป็นคนดีมาซ่อมแซม

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ผู้หญิงประเภทนี้วางแผนไว้ตั้งแต่ต้นจนจบก็เพื่อเรียกร้องความสนใจ หลังจากนั้นก็จะแสร้งปล่อย

วรินทรทึ่มทื่อไปโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกดีต่อคุณชายปทิตผู้นี้ตกไปอยู่ในระดับต่ำสุดขีด คนอะไรกัน ไม่สามารถพูดจาน้อยลงหน่อยไม่ได้หรือ

ทั้งหมดที่เธอทำที่นี่ล้วนแต่เป็นความผิดของเธอ? อย่าบอกนะว่าพวกเขาไม่เข้าใจ ถึงแม้จะร้องหาคนรับผิดชอบ ก็มาร้องเอากับตัวเธอไม่ได้ เพราะว่าเธอมีหน้าที่ในการออกแบบเท่านั้น ไม่ได้มีหน้าที่ในการตัดเย็บ!

สีหน้าของนิสิตามองวรินทรอย่างลุแก่โทษ หวังว่าเธอจะไม่ถือสา วรินทรไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ แต่ครั้งหน้าเธอจะไม่มีทางทำเรื่องขยันขันแข็งโดยไร้ผลตอบแทนเช่นนี้อีกแน่

อย่างรวดเร็วยิ่งงานหมั้นก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว นิสิตาถูกเหล่าช่างแต่งหน้าพาไปที่ห้องแต่งตัว ปทิตหลังจากมองส่งเธอไปแล้ว ก็หันไปสั่งการข้างหูของพ่อบ้านสองสามประโยค เหลือบมองวรินทรคราหนึ่ง แล้วก็เดินออกจากห้องนี้ไปเช่นกัน

วรินทรมองพวกเขาจากไปอย่างงุนงงสับสน ในใจรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีก่อตัวขึ้น...

อย่างที่คาด มือใหญ่ของพ่อบ้านคนนั้นโบกคราหนึ่ง คนรับใช้สองสามคนเดินออกไป และเอ่ยกับวรินทรที่หน้าประตูว่า “หลังจากงานหมั้นเสร็จสิ้นลงคุณชายน้อยจะมาตัดสินเรื่องของเธออีกที ในช่วงนี้เวลาเธอก็รออยู่ที่นี่เถอะ”

กล่าวจบ พลันปิดประตูทันที

“ฉันจะไป!” มุมปากของวรินทรเม้มแน่น ตอนที่เร่งก้าวไปถึงหน้าประตูก็ถูกปิดประตูลงกลอนแล้ว เธอยื่นเท้าเล็กๆ ถีบไปบนประตูเต็มแรง

เห็นเธอเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่จะรังแกกันยังไงก็ได้ใช่ไหม? เป็นคนอย่างไรกันนี่!

วรินทรกัดฟันพลางขบคิด เท้าเล็กๆ เตะไปที่ประตู เตะจนประตูคลาสสิคบานนี้สั่นสะเทือนไปหมด แต่ก็ยังไม่สามารถระบายความโกรธเกรี้ยวของเธอได้

นี่มันมีความผิดพลาดหรือไม่ เธอรีบเร่งมาแก้ไขปัญหาให้พวกเขา ตัดเย็บดัดแปลงชุดให้พวกเขาเสียจนมือชา ไม่ได้ปฏิบัตด้วยอย่างเคารพกลับมาก็แล้วไปเถอะ เธอไม่ได้ถือสาอะไร

แต่ว่าตอนนี้กลับถูกขังไว้ราวกับนักโทษอย่างนี้ เห็นเธอน่ารังแกหรืออย่างไร!

หลังจากโกรธเกรี้ยวแล้ว วรินทรในใจรู้สึกไม่สบายนัก นั่งดันประตูบนพื้นเย็นเฉียบ ทุบประตูอยู่สองสามครั้งด้วยความโกรธ

เธอและคุณชายปทิตในอดีตไม่ได้มีความแค้นอะไรกัน เร็วๆ นี้ก็ไม่ได้เป็นอริกัน เหตุใดถึงทำกับเธอเช่นนี้?

ปทิตเปลี่ยนเป็นชุดแต่งงานเรียบร้อยรีบเร่งไปที่งานหมั้น พบเห็นคนสองคนเดินมา เขาหยุดฝีเท้าลง หันไปพยักหน้าให้คนผู้นั้นอย่างเคารพนบน้อมเต็มร้อย “คุณทิโนทัย คุณชนิศา พวกท่านมาแล้ว ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานเลี้ยงมงคลสมรสของผมนะครับ”

ผู้มาคือชนิศาและทีนาร์ เวลานี้ทิโนทัยกำลังคุยอยู่กับนักธุรกิจคนหนึ่งอยู่ที่ห้องพิธี พวกเธอราวกับตั้งใจมาหาปทิตเป็นพิเศษ