หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 281

ตอนที่ 281 นับว่าคุณรู้ตัว

ปทิตหน้าซีด ความกลัวประกายบนใบหน้าของเขา ถ้าลำพังเขาเพียงคนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่เขาไม่ยอมให้กระทบตระกูลไกลทอง ทีนาร์ก็ไม่ได้บอกเขาถึงที่มาของวรินทรว่าจะใหญ่โตขนาดนี้！

ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็จะโทษเขาไม่ได้

“ผมพาพวกคุณไป” ปทิตก้มหัวและพูด

“นับว่าคุณยังรู้ตัว ไป！ ” ธรรศเก็บกำปั้น และผลักเขาไปหนึ่งครั้ง

ปทิตเดินนำหน้า ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากห้องของวรินร สักพักปทิตก็พาพวกเขาเดินไปถึงห้องนั้น

“ ที่นี่แหละ ” ปทิตล้วงกุญแจออกจากกระเป๋ากางเกงและเปิดประตู

ธรรศและนรชัยเดินเข้าห้องทันที ในห้องมืดมาก ปทิตคลำถูกสวิตซ์ที่ผนังและเปิดสวิตซ์ไฟทันที ห้องจึงสว่างขึ้นมา

แต่ก็มองไม่เห็นแม้เงา วรินทร

“ วรินทร?” ธรรศเรียก ไปหาตามมุมห้องอย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบวรินทร

“คนล่ะ?เป็นไปไม่ได้ กุญแจอยู่กับฉันตลอด……” กุญแจในมือของปทิต ตกลงบนพื้น “ ตุ๊ป ” เขาจำได้ว่าวรินทรอยู่ในห้องชัด ๆ หายไปได้อย่างไง?

นรชัยใช้สายตาอันคมมองไปทางปทิต แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็น “ คุณบอกว่ากุญแจอยู่ในมือคุณตลอด?”

“คุณหรอกพวกเราหรอ?คุณเอาตัววรินทรซ่อนใช่หรือเปล่า?ธรรศโมโหจนทนไม่ได้ ใช้เท้าถีบไปเข่าของปทิต

คนแบบนี้วอนหาที่ ！

ปทิตโดนถีบจนกระอัก งอเข่าจนยืนตัวตรงไม่ได้

“เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลไกลทอง ไว้หน้าหน่อย อย่าให้เรื่องแค่นี้จนส่งผลให้กลายเป็นศัตรูกับตระกูลไกลทอง ” นรชัยห้ามธรรศที่กำลังจะชกคนต่ออีก และพูดแบบใจเย็น “ คุณแน่ใจนะว่าวรินทรโดนขังในนี้ตลอด?”

ปทิตยืดตัวตรงโดยการอดทนต่อความเจ็บพร้อม พยักหน้า

นรชัยคิ้วขมวดมองไปรอบ ๆ ห้อง มองเห็นกระเป๋าสีแดงที่อยู่บนโซฟาซึ่งเป็นกระเป๋าของวรินทร และพื้นที่ไม่ไกลจากนั้นมีร่องรอยน้ำ

ที่นี่มีน้ำได้อย่างไร?

นรชัยไม่มีเวลาคิดอะไรอีก บอกกับปทิตว่า “ อาจมีคนพาวรินทรไปแล้ว ทำไมคุณถึงต้องขังวรินทรในนี้ด้วย?แล้วยังมีใครรู้เรื่องนี้อีก ”

ปทิตลังเลสักพัก รู้ดีว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติจึงไม่อยากปกปิดอีกต่อไป “ คุณหนูบ้านธัมรุจินันท์ ทีนาร์ เมื่อเช้าเธอมานี่บอกว่าจะดูชุดแต่งงาน หลังจากนั้นชุดแต่งงานของเราก็มีปัญหา คุณทีนาร์บอกว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะวรินทรคนเดียว เราจึงได้โทรไปร้องเรียนกับทาง CR ”

สักพักปทิตก็หยุดพูดพลางคิดไปด้วยว่าเรื่องนี้มีปัญหาตรงจุดไหน พอคิดทบทวนอย่างรอบคอบแล้วก็นึกได้ว่าปกติบ้านธัมรุจินันท์และตระกูลไกลทองไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กัน แล้วทำไมวันนี้ทีนาร์ถึงมาที่นี่ ที่สำคัญมาคนเดียวด้วย?

ทำไมชนิศาถึงให้เขาจัดการช่างออกแบบตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียว?

ที่แท้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ตามหลักแล้ว CR มีความเข้มงวดในเรื่องผลิตภัณฑ์ของตัวเองมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะให้พวกเขาส่งสินค้ากึ่งสำเร็จรูปมาให้ คงมีคนทำอะไรกับเสื้อผ้าระหว่างส่งสินค้า！

เสียดายที่ตัวเองโง่ ติดกับดักที่คนอื่นวางไว้ ！จนกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด！

“พูดต่อไป อย่าอ้ำอึ้ง” ธรรศจ้องเขาอย่างโมโห น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่นรชัยห้ามไว้ เขาคงจะซ้อมปทิตตายไปแล้ว！

“คุณทีนาร์ให้ผมจับตัววรินทรไว้ บอกว่าเป็นความประสงค์ของคุณชนิศา รอให้พิธีหมั้นหมายเสร็จสิ้นแล้วจะส่งเธอไปที่ที่เธอควรไป”

“ส่งไปไหน ธรรศถาม?”

“คุณทีนาร์ไม่ได้บอก”

“คุณ ！” ธรรศกังวล กำหมัดจะไปชกเขาอีก

นรชัยรีบห้ามธรรศ “ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการหาตัววรินทรให้เจอ ตอนนี้ต่อให้ซ้อมเขาจนตายก็ไม่มีประโยชน์ รีบหาคนให้เจอดีกว่า”

ธรรศถึงเก็บหมัด และเริ่มออกค้นหาคนกับนรชัย

อากาศเดือนพฤศจิกายนเริ่มหนาว เงาสูงปรากฏขึ้นที่ประตูทางออกสนามบิน สวมโค้ทสีดำ กระดุมสองแถว เดินตรงออกมาหานรชัยและธรรศที่รออยู่ด้านนอกอย่างไว เหมือนไม่สามารถจะรอได้แม้แต่วินาทีเดียว

“หาเจอหรือยัง?” ทาวัตเพิ่งถึงก็ตามพวกเขาโดยไม่หยุด

สองคนจ้องตากันแล้วตามด้วยพยักหน้า ธรรศพูดอย่างซีเรียส “ พี่ครับ พี่ต้องเตรียมใจไว้ล่วงหน้า คนหนึ่งเป็นคนรัก อีกคนก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ต้องดูว่าพี่จะเลือกอย่างไรแล้ว ”

ทาวัตคิ้วขมวด เต็มไปด้วยแรงอาฆาต ถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ “อยู่ไหน?”

“ยอดเขาเขาซาน พวกเราไม่กล้าขึ้นไป กลัวจะไปกระตุ้นทีนาร์ให้ทำอะไรที่รุนแรง ” นรชัยตอบ

“ผมรู้แล้ว” ทาวัตขยับริมฝีปาก แล้วตบไหล่ของทั้งสองเบาแล้วพูดว่า “ขอบคุณ”

มันเป็นการเลือกที่ยากจริง ๆระหว่างน้องสาวแท้ ๆ กับคนรัก ทาวัตรู้ดีว่าระหว่างทีนาร์กับวรินทรสักวันต้องมีการปะทะกันแน่นอน เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้ทีนาร์จะทำรุนแรงขนาดนี้

ยอดเขาเขาซาน

กระท่อมไม้สีขาวเล็ก ดูจากภายนอกรู้สึกอบอุ่นและสวยงาม แต่ความเป็นจริงแล้วเหมือนจะถล่มด้วยลมพายุ

ในกระท่อม นอกจากประตูแล้วไม่มีหน้าต่างสักบาน แสงไฟสลัวบนหัว แค่หนึ่งดวง

ทีนาร์นั่งบนพื้น มือเท้าคางจ้องมองวรินทรที่ถูกเธอมัดขาทั้งสองข้าง

“ ทีนาร์ คุณอยู่เฝ้าเธอที่นี่ ฉันออกไปข้างนอกเดี๋ยวเดียว แล้วจะรีบกลับ ” ธารีเลื่อนรถเข็นมาหาทีนาร์และพูดกับเธอเบา ๆ มีมือถือบนตักเธอหนึ่งเครื่อง

ทีนาร์พยักหน้าและตอบ “ได้ รีบไปรีบกลับ”

ธารียิ้มและเลื่อนรถเข็นออกจากกระท่อม

ตอนวรินทรฟื้นเห็นธารีออกจากกระท่อมพอดี

ฉันอยู่ไหน?

วรินทรอยากนั่งแต่ขาของเธอถูกมัดไว้ทั้งสองข้างจึงขยับตัวไม่ได้！

เธอไม่ใช่ปู ทำไมโดนมัดแบบนี้！

“หึ่ม ในที่สุดก็ตื่น ” วรินทรได้ยินเสียที่คุ้ยเคย พอหันหน้ามาดู เห็นทีนาร์นั่งอยู่ข้างเธอและจ้องมองเธออย่างเย็นชา

“ทำไมถึงเป็นคุณ?”

เธอควรอยู่ที่บ้านตระกูลไกลทองไม่ใช่หรอ?ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?

วรินทรคิดในใจ แย่แล้ว ตอนอยู่บ้านตระกูลไกลทอง เธอรู้สึกง่วงมาก หลังจากนั้นก็ไม่ได้สติอีก！

แย่แล้ว ถ้าเป็นคนอื่น เขาอาจแค่ต้องการแค่ทรัพย์ แต่ถ้าเป็นทีนาร์ เธอแย่แน่ ๆ ……

ทีนาร์ไม่ได้ตอบเธอ แต่จ้องเธอด้วยสายตาอาฆาตเหมือนกำลังจ้องมองคนตาย

วรินทรรู้สึกทีนาร์ผิดปกติ เธอนิ่งเกินไป นิ่งจนน่าแปลก

เธอพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ทีนาร์ผลักเธอแค่เบาๆ เธอก็ล้มลงบนพื้นอีก ทีนาร์จ้องมองเธอ หัวเราะด้วยความสะใจพร้อมพูด “เธอก็มีวันนี้”

“ทีนาร์ ฉันขอเตือนคุณทางที่ดีส่งฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ อย่านึกว่าพี่ชายคุณอยู่ที่อเมริกาแล้วจะทำอะไรคุณไม่ได้ กระดาษห่อไฟไม่ได้หรอก ถ้าหากพี่ชายคุณรู้ คุณนึกว่าคุณยังจะลอยนวลได้อีกหรอ?” หลังจากที่วรินทรถูกผลักล้มเธอก็ไม่ได้พยายามลุกขึ้นอีกเพราะต่อให้เธอลุกขึ้นมาใหม่ก็โดนทีนาร์ผลักล้มอีกอยู่ดี สู้เก็บแรงไว้ดีกว่า