หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 282

ตอนที่ 282 เกิดความไม่พอใจ

ทีนาร์ ทำเสียง ฮึ่ม แบบไม่แคร์ ไม่ใส่ใจคำพูดเธอแม้แต่นิด “ ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายฉันอยู่อเมริกา ดังนั้นเขากลับมาไม่ทันแน่ ต่อให้กลับมา กว่าจะพบตัวคุณคุณคิดว่าสภาพคุณจะเป็นอย่างไง?”

วรินทรโดนสายตาที่เย็นชาของเธอจ้องจนใจสั่น กัดริมฝีปากเบา ๆ

เธอพูดไม่ผิด ตอนนี้ทาวัตอยู่ต่างประเทศ ต่อให้ทีนาร์ทำอะไรเธอ รอทาวัตหาตัวเธอพบทุกอย่างก็สายไปแล้ว ที่สำคัญทีนาร์ก็เป็นน้องสาวของทาวัต เขาคงไม่ทำอะไรทีนาร์หรอก……

“คุณไม่นึกถึงกวินหรอ คุณเองก็เป็นน้าของเขา จะให้เขาไม่มีแม่ตั้งแต่เด็กหรอ?” วรินทรต้องใช้แรงอย่างมากในการหมุนตัว แต่กลับเห็นเพียงกระโปรงของทีนาร์เท่านั้น

ทีนาร์ฟังแล้วเริ่มลังเล เธอชอบกวินมาก กวินยังเด็กถ้าหากจะให้ขาดแม่ในตอนนี้ก็ดูเหมือนจะโหดร้ายสำหรับเด็กเกินไป

ธารี ทำแบบนี้จะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า?

ทีนาร์ขัดแย้งในใจ

วรินทรเห็นอาการลังเลของทีนาร์จึงรู้สึกโล่งอก และพูดเตือนต่อ “ คุณอย่าลืมสิ ถ้าฉันเป็นอะไรไปจริง ๆ พี่ชายคุณต้องไม่พอใจคุณแน่ คุณต้องการแบบนั้นหรอ?

“คุณไม่ต้องพูดให้ตัวเองดูดีขนาดนั้น อะไรคือทำเพื่อกวิน ทำเพื่อพี่ชายฉัน ความจริงก็เพื่อตัวเองทั้งนั้น ” ทีนาร์พูดตัดบท แววตาที่จ้องมองเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมฉันถึงเกลียดคุณขนาดนี้?

หนังตาของวรินทรกระตุก และไม่ได้ตอบคำถามของทีนาร์ เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เมื่อก่อนพวกเธอสนิทกันมาก เพราะอะไรถึงกลายเป็นแบบนี้

ทีนาร์เริ่มพูดขึ้นมาเอง “ ตอนเด็กฉันรักคุณมาก รักมากกว่าพี่ชายฉันเอง คุณเองก็รักฉันมากมากกว่าพี่ชายฉันอีก ไม่ว่ามีอะไรคุณก็จะร่วมแบ่งปันกับฉัน”

“จนมาวันหนึ่ง พี่สาวที่ดีที่สุดของฉันกลับทิ้งฉันไว้ในห้องเก็บของที่ทั้งมืดทั้งเปียกเพียงลำพัง คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนั้นฉันกลัวแค่ไหน หรือ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกฉันบ้างหรือเปล่า?”

ทีนาร์เล่าทีละคำทีละตอนอย่างละเอียด ความเกลียดชังที่เก็บซ่อนและพูดออกมาโดยเยือกเย็นในกระท่อมที่เงียบสงบมันช่างน่ากลัวมาก

แต่วรินทรกลับไม่เข้าใจว่าทีนาร์พูดเรื่องอะไร อะไรคือการทิ้งให้เธออยู่ในห้องเก็บของเพียงลำพัง วรินทรไม่เคยมีความทรงจำเรื่องนี้！

“ ทีนาร์ ห้องเก็บของอะไร……” วรินทรเรียกทีนาร์เพื่ออยากถามให้รู้เรื่อง

“หุบปาก คุณไม่มีสิทธิ์เรียกฉันแบบนี้” ทีนาร์ตัดบท หันกลับ และพูดต่อไปว่า “ ห้องที่มืดสนิด เงียบสงัดเหมือนความตาย คิดว่าคุณก็เคยลองแล้วตอนอยู่บ้านตระกูลไหลทองใช่ไหม?”

“คุณเป็นคนบงการ?”คำนี้เหมือนหลุดปากออกมา

วรินทรมองทีนาร์อย่างตกใจ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอกับทีนาร์ห่างเหินกันอย่างกระทันหันเมื่อหลายปีที่ผ่านมา

ทีนาร์หัวเราะอย่างสะใจ “ใช่ ฉันเอง เสียงหยดน้ำที่คุณได้ยิน ฉันก็เป็นคนเตรียมให้คุณเป็นพิเศษ แต่ทั้งหมดนี้เทียบไม่ได้กับหนึ่งในร้อยที่คุณเคยทำกับฉัน！”

“ คุณพูดถึงห้องเก็บของอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง！”

ทีนาร์จ้องวรินทรและผลักเธอไปหนึ่งครั้ง เสียงกระแทกส่วนหลังชองวรินทรกับพื้นดังขึ้น “ วรินทร สิ่งที่คุณทำผิดพลาดที่สุดในชีวิตของคุณก็คือการหาฉันไม่เจอ ”

เสียงของเธอสั่นและแฝงด้วยความกลัว

“ตอนฉันอายุเก้าขวบ เราเล่นซ่อนหากันที่หลังโรงเรียน ฉันเป็นคนซ่อนและคุณก็เป็นคนหา แต่คุณหาฉันไม่เจอ แล้วคุณก็กลับบ้าน ” มือของทีนาร์วางที่คอของวรินทร เหมือนจะบีบคอเธอได้ตลอดเวลา

ตอนอายุเก้าขวบ?

วรินทรเปิดตากว้าง ใช่แล้ว หลังจากครั้งนั้น ทีนาร์ก็ค่อย ๆตีตัวออกห่างเธอ เพียงไม่นานก็แตกหักกัน

ตอนนั้น หลังจากที่เธอเล่นซ่อนหากับทีนาร์ เธอก็หาทีนาร์ไม่เจอ เลยนึกว่าทีนาร์กลับบ้านก่อนแล้ว ดังนั้นเธอก็เลยกลับบ้าน

จนถึงวันที่สอง คนของบ้านธัมรุจินันทร์มาถามเธอ เธอถึงรู้ว่าทีนาร์หายตัวไป เธอไปหาทีนาร์กับพวกผู้ใหญ่หนึ่งวันเต็ม ถึงเจอทีนาร์ในห้องเก็บของหลังโรงเรียน ทีนาร์ขาดอาหารและน้ำหนึ่งวันเลยทำให้อ่อนเพลียแต่ไม่มีอันรายใด ๆ

วรินทรโทษตัวเองนานมาก ดูแลทีนาร์อย่างใกล้ชิดสองวัน แต่หลังจากทีนาร์ตื่นกลับไล่เธอออกจากห้อง

หลังจากนั้น ทีนาร์จะฉุนเฉียวทุกครั้งที่เห็นวรินทร คุณชนิศาจึงพาทีนาร์ไปพักผ่อนที่ต่างประเทศ 3 ปีถึงกลับมา

หลังจากกลับมาจากต่างประเทศ ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็ไม่ได้ดีเหมือนเดิม ทีนาร์ไม่ใช่น้องสาวที่ตามวรินทรอีกต่อไปแต่กลับกลายเป็นศัตรู

ตอนนั้นทมยันตีได้หย่ากับชยุตแล้ว ชยุตแต่งงานใหม่กับณัฐพิชา วาดฝันกลายเป็นคุณหนูรองของบ้านพูลสวัสดิ์อย่างเป็นทางการ ชวิตของวรินทรก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

วรินทรออดทนต่อการไม่เป็นมิตรของทีนาร์มาตลอดจนชินชา เมื่อวันเวลาผ่านไปยาวนาน เธอก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกบทีนาร์คงกลับไปดีเหมือนเดิมไม่ได้อีกต่อไป

“ฉันผิดเองที่ตอนนั้นไม่ได้หาคุณให้เจอ แต่ฉันก็พยายามอยากชดเชยให้คุณ แต่คุณไม่เคยให้โอกาสฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ” ตาของวรินทรแดง

“โอกาส? คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะได้โอกาสจากฉัน?” ทีนาร์หัวเราะแบบประชด “หากคุณเป็นห่วงฉันจากใจจริง ก็คงไม่ทิ้งฉันไว้ในห้องเก็บของนานขนาดนั้น หลังจากที่คุณไป ไม่ว่าฉันจะเรียกอย่างไง คุณก็ไม่หันกลับมา”

“ถ้าฉันไม่ใช้กำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ปีนออกมาจากหน้าต่าง คงไม่มีฉันในวันนี้！”

คำพูดสุดท้ายของทีนาร์เหมือนฟ้าผ่าลงมาอย่างหนักจนวรินทรสั่น มิน่า ตอนที่พวกเธอเจอทีนาร์ ทีนาร์อยู่ที่หน้าต่างห้องเก็บของ ตัวร้อนและมีแผลตามร่างกาย

แต่ตอนนั้นพวกเธอก็เคยไปหาทีนาร์ที่ห้องเก็บของแต่ไม่เห็นตัวทีนาร์อยู่ตรงนั้น

เหมือนว่าทีนาร์จะเดาความคิดของวรินทรออก ทีนาร์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “ พวกคุณไม่เห็นฉันอยู่แล้ว ตอนนั้นฉันซ่อนตัวอยู่หลังตู้เก็บหนังสือเก่า ติดอยู่ในนั้นออกมาไม่ได้ ตอนหลังฉันผลักตู้จนล้มถึงออกมาได้ ”

“ขอโทษ ”วรินทรพูด แวดตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแต่ความรู้สึกผิดยังคงฝังอยู่ในใจไม่เคยจางหายไป

ถ้าตอนนั้นเธอหาอย่างละเอียดกว่านี้ บางทีเหตุการณ์อาจไม่ได้เป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

ทีนาร์เกลีดเธอก็ไม่ผิด แต่ตอนนั้นเธอแค่สิบขวบ ส่วนทีนาร์ก็แค่เก้าขวบ

“คุณคิดว่าแค่คำว่าขอโทษคำเดียวก็สามารถแก้ไขปัญหาทั้งหมดแล้วใช่ไหม?ความเจ็บปวดนี้ติดตามฉันตลอดเวลาไม่ว่าตอนนี้หรือต่อไป ” ดวงตาของทีนาร์สั่น จ้องมองมือทั้งสองข้างตัวเองก็เต็มไปด้วยความกลัว

ในชาตินี้เธอคงไม่สามารถหนีจากฝันร้ายนั้น เธอจะสะดุ้งตื่นจากความฝันทุกวัน เหมือนว่าตัวเองยังอยู่ในห้องเก็บของอันมืดนั้นร้องไห้อย่างหมดหวัง

เธอก็อยากเลิกเกลียดวรินทร แต่เธอฝันร้ายทุกคืน จะให้เธอเลิกเกลียดวรินทรได้อย่างไง มันเป็นไปได้อย่างไร?！