หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

“ทาวัต……” เธอรู้สึกร้อนที่ใต้ตา ยื่นมือคว้าถูกคอของเขา ใจเธอถึงสงบลงอย่างสิ้นเชิง

“ออกไปจากที่นี่ก่อน ” ทาวัตโอบที่เอวของวรินทร ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ขาวซีดมองไม่เห็นถึงความผิดปกติภายใต้แสงไฟไหม้ที่สาดส่อง

ร่างกายวรินทรเหมือนจะติดกับร่างของเขา ปล่อยให้เขาดึงตัวออกไปข้างนอก

ท่อนไม้บนหลังคาก็ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ก็สามารถหลบหลีกได้ทันเพราะทาวัต

“กอดผมให้แน่นๆ ” ทาวัตพาเธอไปถึงประตูที่ถูกไฟไหม้จนมอดเกือบพังลงมา ถอดเสื้อโค้ทออกแล้วคลุมตัวเธอไว้อย่างมิดชิด

วรินทรม้วนตัวอยู่ในอกของเขาอย่างเชื่อฟัง น้ำตาไหลออกจากตาทั้งคู่

ทาวัตอุ้มวรินทรไว้แน่นแล้วลุยออกจากประตูอย่างไม่ลังเล

หลังจากที่พวกเขาออกมาได้ไม่นาน กระท่อมก็พังลงมาทั้งหลัง ไฟลุกไหม้รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ยังโชคดีทีรอบข้างไม่มีต้นไม้ จึงไม่ได้ลุกลามไปรอบข้าง

ทาวัตอุ้มวรินทรลุยออกมา แผลที่หลังส่งผลต่อเส้นประสาทของเขาจนหมดแรงแทบจะล้มลง แต่เขานึกถึงวรินทรที่อยู่ในอ้อมแขน ถ้าหากเขาล้มลงในตอนนี้ ตัวเขาต้องทับวรินทรแน่ ดังนั้นจึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายหมุนตัวก่อนล้มลง เพื่อไม่ให้วรินทรได้รับบาดเจ็บจากการตกทับก้อนหินบนพื้น

หลังของเขาทับบนก้อนหินที่คมบนพื้น แต่เขาไม่มีแม้แต่เสียงร้อง

สักพักวรินทรเงยหน้าขึ้นพร้อมถามเขาอย่างเป็นห่วง

“เป็นอย่างไรบ้าง?ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”

วรินทรได้รับการปกป้องจากเขาเป็นอย่างดี แต่เสื้อโค้ทที่คลุมตัวเธอโดนไฟไหม้ไปบางส่วน เธอดึงเสื้อโค้ทออก และลุกขึ้นจากตัวทาวัต

“ไม่เป็นไร” ทาวัตพูด

แต่ทาวัตยังคงเป็นห่วงเธอ ใช้มือข้างหนึ่งพยุงตัวขึ้นนั่งกับพื้น และตรวจดูบาดแผลบนร่างกายเธอ

นอกจาแผลไฟไหม้ที่ไม่รุนแรงใบร่างกายเธอแล้วไม่มีบาดแผลอื่นเลย เขาถึงวางใจ

“คุณได้รับบาดเจ็บ！”เพราะท่าทางของเขาวรินทรจึงรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย “ ฉันพยุงคุณลุกขึ้น เราไปโรงพยาบาลกัน” วรินทรพูดพร้อมพยุงเขาด้วยดวงตาอันแดง

เสื้อที่เขาใส่ถูกไฟไหม้จนขาดหมดแล้ว แผลไฟไหม้ชัดเจนมากและยังเริ่มมีหนองไหลแล้ว ท่าทางดูแย่มากแต่ถึงกระนั้นทั้งหมดนี้ก็ไม่สามารถทำให้ความสง่าของเขาลดน้อยลงเลยแม้แต่นิด

คนโง่ รู้จักแต่ปกป้องเธอ แต่ตัวเองกลับได้รับบาดเจ็บเยอะขนาดนี้ ทำไม่ไม่รู้จักรักตัวเองบ้าง?

ทาวัตเม้มปากทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและคลายมือเธอออกจากแขน“ ไม่ต้อง อีกไม่นานนรชัยและธรรศคงจะมาถึงแล้ว รอพวกเขาสองคนมาถึงแล้วให้พวกเขาพยุงผม คุณเองก็โดนควันรมมาตั้งนาน อยู่นิ่ง ๆ เถอะ”

สถาพเขาในตอนนี้ พาเธอลงจากเขาไม่ได้แน่

“แต่แผลคุณมีหนองไหลแล้วนะ……”วรินทรกัดฟัน แววตาแสดงความเป็นห่วง

แผลพวกนี้ถ้าไม่รีบรักษา ถ้าเกิดผลกระทบตามมาจะทำอย่างไง?

“ ผมบอกแล้วว่าไม่ต้อง ”

เสียงของเขาเย็นและคมชัด คิ้วที่ยกขึ้นสูงท่าทางที่ปฏิเสธคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

วรินทรกัดฟัน รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่เมื่อมองเห็นบาดแผลของเขาผ่านแสงไฟแล้ว เธอเองก็โกรธไม่ลง

“ ฉันไม่สนใจ คุณต้องไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้ ！” เธอพูดอย่างแน่วแน่และเอาแต่ใจ พร้อมไปดึงแขนของเขา ดึงดันจะดึงเขาลุกขึ้น

ทาวัตโดนเธอดึงให้ลุกขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวจนทำให้ถูกแผลตรงแผ่นหลังของเขา เขาขยับปากเล็กน้อยพร้อมมองที่เธอทำเหมือนไม่มีอะไร

“พี่ ！” ธรรศและนรชัยมาถึงแล้ว ทั้งสองรีบวิ่งมาหาทาวัตและวรินทรและมองพวกเขาอย่างตกใจ

“ เราไม่เป็นอะไร กลับไปก่อน” ทาวัตพูดเบา ๆ

ธรรศและนรชัยถึงโล่งอก เขาสองคนช่วยกันพยุงทาวัตคนและข้าง ที่นี่มีทางลัดสามารถไปถึงถนนใหญ่โดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถเบนซ์สีดำคันนั้นดูเด่นมาก สักพักก็เห็นรถแล้ว

หลังจากพยุงทาวัตขึ้นรถแล้ว วรินทรรีบขึ้นไปนั่งข้าง ๆ เขา

“ พี่ พี่คิดว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร?”ธรรศขับรถและมองทาวัตที่กำลังพักสายตาผ่านกระจกมองหลัง และถาม

นรชัยที่นั่งข้างคนขับก็หันมาตั้งใจฟัง อยากรู้ว่าทาวัตจะจัดการอย่างไร

“ นอกจาก ทีนาร์ คนอื่นพวกเธอก็จัดการตามสมควร ไม่ต้องถามฉัน”ทาวัตพูดเบา ๆ โดยยังคงหลับตาทั้งสองข้าง

ประโยคนี้แสดงอย่างชัดเจน พวกเขาห้ามแตะทีนาร์แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่จัดการเธอ

วรินทรมองใบหน้าด้านข้างของทาวัตอย่างแปลกใจ นึกสงสัยในใจ ทีแรกเธอนึกว่าเขาจะไม่เอาเรื่องทีนาร์ แต่เขา..............

รถไปถึงคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว รถเพิ่งจอดสนิททาวัตก็ลืมตาเปิดประตูรถแล้วไปทันทีโดยไม่รอวรินทร

วรินทรรู้สึกตกใจแต่ไม่มีเวลาคิดอะไรแล้วรีบเดินตามเขาไป

หลังจากที่ทาวัตไปถึงห้องนอนก็เดินเข้าห้องอาบน้ำทันที วรินทรเองคงไม่เปิดประตูตามเข้าไปเพราะเขาเองก็สมควรอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายจริง ๆ

วรินทรเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองมีกลิ่นควันคลุ้งไปทั้งตัวซึ่งเหม็นมาก เธอไปหยิบเสื้อผ้ารออาบน้ำต่อจากทาวัต

หลังจากนั้นประมาณสิบห้านาที ขณะที่วรินทรนั่งพักที่โซฟาจนเกือบนอนหลับ ทาวัตถึงออกมากจากห้องอาบน้ำ

เขาได้เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่สะอาดแล้ว มีกลิ่นหอมของมิ้นท์อ่อน ๆ ทั่วร่างกาย กลิ่นควันได้หายไปหมดแล้ว เธอรู้สึกสดชื่นเมื่อได้กลิ่น

เขาหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่พร้อมเน็คไทสีเดี่ยวกัน คืนสู่สภาพที่มีสง่าราศรีเหมือนเก่าอย่างรวดเร็ว

วรินทรขยี้ตาทั้งคู่แล้วมองเขา เห็นเขาใส่เสื้อเต็มยศก็รู้สึกแปลกใจพร้อมทั้งรีบพูดว่า “แผลบนร่างกายคุณ ฉันไปหยิบยาก่อน！”

หลังพูดจบเธอก็ยืนขึ้นจะไปหยิบยา ทาวัตห้ามเธอ “ ไม่ต้อง แผลเพียงเล็กน้อย ”

วรินทรหันกลับมามองเขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ดูจากการแต่งตัวแล้ว คงไม่ใช่จะไปบริษัทอีกนะ?

“คุณ.......จะไปบริษัทตอนนี้?” วรินทรถามแบบอึ้งๆ เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่นานอีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บ ไม่ต้องพักเลยหรอ?

ทาวัตติดกระดุมที่มือแล้วตอบแบบเบาๆ “ ใช่ บ่ายโมงมีประชุม ผมต้องเข้าร่วมด้วย ”

หลังจากพูดจบก็ออกจากห้องนอน วรินทรทำปากแบบงง ๆ หยิบเสื้อแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำ

หลังจากชำระล้างด้วยครีมอาบน้ำสามรอบกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ถึงหายไป รู้สึกสดชื่นไปทั้งตัวและเตรียมตัวเดินออกจากห้องอาบน้ำโดยเดินไปด้วยเช็ดผมไปด้วย

เมื่อเดินไปถึงประตูจึงหันไปเห็นกระดาษชำระที่เปื้อนเลือดในถังขยะข้างอ่างล้างหน้า

เธอวางผ้าขนหนูลง ก้มลงหยิบกระดาษชำระขึ้นมาดู เลือดบนนั้นยังไม่แห้งสนิท แปลว่ากระดาษชำระนี้เพิ่งโดนโยนลงถังขยะ

หรือว่ายังมีจุดอื่นที่ได้รับบาดเจ็บ?

แต่เท่าที่เธอเห็นแผลที่เกิดจากไฟไหม้บนร่างกายของเขาไม่ได้หนักหนาอะไรมากมาย ทำไมเลือดถึงไหลมากมายขนาดนี้?