หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 292

ตอนที่ 292 คงไม่ได้มารบกวนคุณใช่มั๊ย

เป็นประภาพจริงๆด้วย

วรินทรรู้สึกแปลกใจว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ？ เเล้วเขายังรู้อีกด้วยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ขนาดทาวัตก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่นี่

เขา …… เขารู้ได้ยังไง ？

"วรินทร"ประภาพพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาใส่ชุดสีขาวสบายๆมองมาที่เธอ ด้วยสายตาเเลดูเป็นธรรมชาติ"ผมเห็นคุณกับกวินเข้าไปในนั้น ผมก็เลยมาหาคุณที่นี่ คงไม่ได้มารบกวนคุณใช่มั๊ย"

ความรู้สึกสับสนของวรินทรค่อยๆหายไป ริมฝีปากอมชมพูค่อยๆเปรยยิ้มออกมา"ไม่เลยสักนิดค่ะ ว่าเเต่ทำไมคุณถึงมาฝรั่งเศสได้ละคะ ？อาการบาดเจ็บของคุณ หายดีเเล้วเหรอคะ ？

วรินทรแสดงความเป็นห่วงเป็นใย ถามเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากเกิดเรื่องครั้งก่อนเธอก็ยังไม่มีโอกาสได้พบกับประภาพอีกเลย คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะบังเอิญเจอเขาที่นี่

วรินทรไม่ทันสังเกตเลยว่า สายตาละมุนนุ่มนวลที่ประภาพจับจ้องมาที่เธอนั้น มันซ่อนเร้นไปด้วยความชื่นชอบที่เขามีต่อเธอ"ตอนนี้ทุกอย่างปกติดีเเล้วครับ พอดีว่าบริษัทของผมกับบริษัทน้ำหอมเอสวายของที่นี่ เราทำธุรกิจร่วมกันน่ะครับ ก็เลยส่งให้ผมมาดูงานที่นี่ แล้วคุณล่ะ ？"

"ฉันน่ะเหรอ ……"วรินทรพูดพลางหลบสายตา พร้อมกับกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ"ฉันมาเที่ยวที่นี่น่ะค่ะ ก็เลยถือโอกาสมาเยี่ยมเพื่อนด้วยซะเลย"

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง"ประภาพไม่ได้รู้สึกสงสัยเธอเลยแม้แต่น้อย เขาพยักหน้าให้เธอ"ถ้างั้นผมไม่กวนคุณเเล้ว คนของบริษัทน้ำหอมเอสวายก็ยืนรอผมอยู่ตรงนั้น"

"โอเคค่ะ ไว้ค่อยเจอกันใหม่นะคะ"วรินทรโบกมือให้เขา รู้สึกโล่งใจขึ้นเป็นกอง

ยังดีหน่อยที่ประภาพไม่ได้ถามซักไซ้อะไรมากมาย ไม่อย่างนั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะเก็บซ่อนเรื่องนี้ไว้ยังไงดี

เกี่ยวกับเรื่องพ่อแท้ๆของเธอ ยังไม่สามารถบอกให้ใครรับรู้ได้ในตอนนี้ แม้เเต่ประภาพก็ให้รู้ไม่ได้

ศัตรูของเธอคือชยุต อิทธิพลมืดของชยุตจะเป็นอย่างไรบ้างแล้วนั้นไม่มีใครรู้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อประภาพ เเต่เธอก็เเค่อยากจะปกป้องคนในครอบครัวของเธอก็เท่านั้น จะต้องไม่มีอันตรายใดๆมากล้ำกราย

หลังจากประภาพออกจากคฤหาสน์ไป เขาเดินไปขึ้นรถคันหนึ่ง ด้วยท่าทีมาดมั่นสง่างาม

"เธอไม่สงสัยอะไรคุณเลยเหรอ ？"เสียงหนึ่งถามดังขึ้นภายในรถ

ประภาพเอามือเท้าคาง ตามองออกไปที่วิวนอกหน้าต่างรถ ดวงตาเป็นประกายเเลดูอ่อนโยน"แล้วทำไมต้องสงสัย ？"

คนๆนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก รถค่อยๆเเล่นไกลออกไปๆๆๆ

เเรกเริ่มเดิมที วรินทรก็อยากจะพักที่บ้านสุขกาลอยู่เหมือนกัน เเต่ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็จำเป็นต้องบอกให้ทาวัตได้รับรู้เรื่องนี้ด้วย

ก่อนหน้านี้เธอเองก็คิดจะบอกทาวัตอยู่แล้วล่ะ ก็เลยทำให้เธอไม่ได้รู้สึกกดดันอะไรมากมาย

ก่อนจะถึงมื้อค่ำ วรินทรกับกวินก็ร่ำลาโตษิน เเล้วก็พากันกลับไปที่โรงเเรม

วรินทรจูงมือกวินลงมาจากรถ ก่อนจะเดินมุ่งตรงไปยังประตูโรงเเรม

เมื่อสองคนเข้าไปด้านในโรงเเรม จังหวะที่กำลังเดินผ่านโซนห้องอาหารไปนั้น เธอก็ได้เห็นทาวัตที่กำลังนั่งอยู่ในห้องอาหาร

เขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องอาหาร ด้วยท่าทางชิลๆขี้เกียจๆ กำลังนั่งเพ่งสายตาไปที่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่อยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวยาวกำลังบรรจงเคาะแป้นพิมพ์อย่างเป็นจังหวะ ท่าทางของเขาดูเย็นชาจนใครเห็นเป็นต้องถอย ไม่กล้าเข้าใกล้รัศมีของเขา

เขากำลังจ้องมองไปที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างใจจดใจจ่อ คิ้วของเขาเดี๋ยวก็ขมวดชนกันแน่น เดี๋ยวก็คลายออกจากกัน จากมุมนี้ถึงแม้จะมองเห็นเเค่เพียงด้านข้าง แต่ก็ยังได้เห็นขนตายาวงอนกระพริบไปมา จนเห็นเป็นเงาที่เบ้าตาของเขา

ไม่ว่าจะมองผู้ชายคนนี้ยังไง หรือมองจากมุมไหนๆ ก็ต้องมีอะไรให้รู้สึกประหลาดใจได้ตลอด