หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 293

ตอนที่ 293 ชาติหน้ามันก็ไม่วนมาถึงคิวเธอหรอกย่ะ ！

เมื่อได้ยินที่เธอพูดแบบนั้น ทำเอาทาวัตถึงกับแอบยิ้มที่มุมปาก หัวใจรู้สึกพองโตขึ้นเป็นกอง ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา เเต่สายตาเขามันฟ้องว่าเขาคิดอะไร

เเล้วก็ยิ่งคิดไม่ถึงอีกว่า แม่สาวนางนั้นยังจะทำท่าทางรำคาญใจหันไปมองที่วรินทร ก่อนจะบอกเธอว่า"งั้นเหรอ ？นี่เธอ ถ้าเธอก็คิดจะจีบพ่อรูปหล่อคนนี้ด้วยเหมือนกันล่ะก็เธอก็ต้องไปเข้าเเถวต่อคิวย่ะ"

อะไรนะ ？

เข้าเเถวต่อคิวงั้นรึ ？！

ยัยป้า นี่มันสามีเขาเเท้ๆ ต่อให้ต้องเข้าเเถวต่อคิว ชาติหน้ามันก็ไม่วนมาถึงคิวเธอหรอกย่ะ ！

วรินทรมองหน้าทาวัตอย่างเซ็งๆ ขนาดมาถึงฝรั่งเศสก็ยังไม่ได้อยู่กันอย่างสงบสุข เที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั่ว"คุณผู้หญิงคะ คุณดูไม่ออกจริงๆเหรอคะว่าพ่อหนุ่มรูปหล่อคนนี้น่ะ เขามีเจ้าของแล้ว ？ เเละถ้าเขามีครอบครัวเเล้ว คุณจะยังยืนกรานที่จะทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าอยู่ตรงนี้ต่อไปใช่มั๊ยคะ ？"

ผู้หญิงคนนั้นถึงกับหน้าเปลี่ยนสี ใบหน้าเหยเกไปในทันที เธอพยายามเผยอปากจะพูดอะไรซักอย่าง

ขณะนั้นเอง กวินก็เดินออกมาจากด้านหลังของวรินทร เขามองไปที่ทาวัตและสาวฝรั่งเศสคนนั้น ด้วยสายตาที่ดูตกตะลึง"ป่ะป๊า คุณน้าคนนี้เป็นใครครับ ？ป่ะป๊าคงไม่ได้แอบมีกิ๊กใช่มั๊ยฮะ ？"

ใบหน้าน้อยๆของเขาดูมีความขุ่นเคืองใจในตัวทาวัตอยู่ไม่น้อย

เขาพูดด้วยภาษาฝรั่งเศส น้ำเสียงที่ถึงเเม้จะฟังดูเหมือนเด็กไร้เดียงสา ทว่าฉะฉาน ชัดถ้อยชัดคำ จนคล้ายกับว่ากำลังคุยอยู่กับผู้ใหญ่เลยทีเดียว

ฐานทัตกับวรินทรเป็นคนสอนภาษาฝรั่งเศสให้กับกวิน แรกเริ่มเดิมทีวรินทรก็ไม่ได้คิดจะสอนเขาหรอก เเต่หลังจากที่ฐานทัตปรากฎตัวขึ้นมา ถึงได้เริ่มสอนภาษาฝรั่งเศสให้แก่เขา

เเต่ถึงเเม้ว่าเขาจะยังอายุน้อย เเต่ก็สามารถพูดภาษาฝรั่งเศสได้ดีมาก จนทำให้ทาวัตถึงกับตะลึงเเละก็ตามมาด้วยความภาคภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้เอามากๆ

วรินทรส่งซิกด้วยสายตาไปให้กวิน ซึ่งบ่งบอกถึงว่า Good Job ！สุดยอดมากเลยลูก สมแล้วที่เป็นลูกของหม่ามี๊

สีหน้าของแม่สาวคนนั้นดูเเย่ลงอย่างเห็นได้ชัด พอได้เห็นสายตาอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของกวิน ก็ยิ่งรู้สึกละอายแก่ใจ เธอไม่รู้เลยว่าหนุ่มรูปหล่อคนนี้จะมีครอบครัวเเล้วจริงๆ มิหนำซ้ำยังมีลูกชายโตขนาดนี้เเล้วด้วย

ถ้าขืนเธอยังมีหน้าอยู่ตรงนี้ต่อไป ก็คงไม่ผิดไปจากที่วรินทรได้พูดเอาไว้แน่ๆ"ทำให้ตัวเองอับอายขายหน้า"

หญิงสาวคว้ากระเป๋าก่อนจะรีบเดินออกไปทันที

วรินทรกับกวินหันไปสบตากัน เเล้วก็ยื่นมือออกไปแตะกันทำท่า Give me Five"ภารกิจลุล่วง ！"

สองแม่ลูกต่างสบตา ก่อนจะหัวเราะไปด้วยกัน

"อ่ะแฮ่มมม"ทาวัตเห็นสองคนเเม่ลูกไม่สนใจตัวเอง ก็เลยทำเสียงกระแอมในลำคอ เรียกร้องให้สองคนนั้นหันมาสนใจที่ตัวเอง

แต่วรินทรกับกวินกลับไม่ยอมสนใจเขา เเล้วก็พากันเดินไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับเขา ก่อนจะเรียกพนักงานเสิร์ฟเพื่อสั่งอาหาร

"หม่ามี๊ เอาอันนี้ อันนี้อร่อย"กวินชี้ๆไปที่เมนูอาหารให้วรินทรดู โดยไม่สนใจทาวัตเลยแม้เเต่น้อย

"ได้จ้ะ งั้นก็เอาเท่านี้ก่อนละกันค่ะ ขอบคุณค่ะ"วรินทรสั่งอาหารเสร็จก็ปิดเมนูอาหาร โดยไม่ได้ถามทาวัตสักคำว่ากินอะไร

ทาวัตหุบริมฝีปากเรียวบางของเขาอย่างเซ็งๆ สองคนนี้รวมหัวกันทำเป็นเมินเฉยใส่เขาอย่างงั้นรึ ช่างกล้านักนะ

"หม่ามี๊ แล้วของป่ะป๊าล่ะฮะ"กวินนึกขึ้นมาได้ ก็เลยหันไปถามวรินทร

ทาวัตอุทานออกมาในใจ ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ มีเเต่กวินสินะที่ใส่ใจเขา

วรินทรทำเสียง เฮ่อะ ออกมาเบาๆ ก่อนจะเหลือบมองหน้าเขาเเวบหนึ่ง เเล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่ง

ดวงตาเขาช่างสดใสเป็นประกายวิ้งๆ เหมือนมีน้ำวนซ่อนอยู่ในเเววตาของเขา ประหนึ่งว่าหากใครเผลอเฉียดไปเข้าใกล้ไม่ทันระวัง อาจจะโดนดูดเข้าไปในนั้นได้อย่างง่ายดาย

หางตาเขายกขึ้นเล็กน้อย เเววตาเปล่งประกายระยิบระยับ ดูมีเสน่ห์เย้ายวนชวนหลงใหล หากเเม้ได้มองเเล้วยิ่งยากจะละสายตาไปจากเขาได้