หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 308

ตอนที่ 308 ฐานะของวรินทร

แต่พวกเขาเกือบจะไม่ได้มีความสัมพันธ์สำคัญใดๆ

“อ้า!” ระหว่างอึ้งอยู่ ปทิตที่ยืนอยู่ด้านหน้าของวรินทรไม่รู้ทำไมทำเสียงถอนหายใจ ดึงความคิดเธอกลับมาทันที

วรินทรอึ้ง ทาวัตนั่นเอง

ทาวัตยกมือขึ้นต่อยหน้าปทิตโดยไม่ได้ออมแรงแม้แต่น้อย ใบหน้าโกรธอย่างน่าตกใจ ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

“เห้ย! อย่าต่อยฉัน!” นิสิตาไม่กล้าเข้าใกล้ เพียงได้แต่ยืนข้างๆ กรีดร้องขอให้หยุด แต่ว่าทาวัตฟังเธอที่ไหนกันล่ะ แถมถีบเข้าที่ร่างปทิต

“ผู้หญิงของฉัน แกมีสิทธิอะไรมานินทา? ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าผิดใจกับเธอก็ถือว่าผิดใจกับทั้งCRลองกล้ามาให้เธอเห็นหน้าอีกสิ เหอะ” เสียงเหอะสุดท้ายเบาบาง แต่เป็นพลังขมขู่ชีวิตที่กดดัน ทำให้ปทิตไม่กล้าเปล่งเสียงใดๆ สูทราคาแพงเปื้อนเลือด

จนกระทั่งทาวัตคลายเท้าที่อยู่บนหลัง เขาถึงตระหนักได้ว่าตัวเองโดยผู้ชายคนนี้ซัด!

ก็เพราะว่าเขายิ้มเยาะผู้หญิงคนหนึ่ง เลยถูกนักธุรกิจมีชื่อต่อยเข้าให้!

และคำพูดของทาวัตเมื่อครู่ เป็นการเตือนพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย วรินทรก็คืออนาคตคุณนายของCR ถ้าผิดใจกับเธอก็ถือว่าผิดใจกับทั้งCRเท่ากับต้องยอมรับฐานะของวรินทรโดยอ้อมๆ

ถ้ารู้ว่าวรินทรมีตำแหน่งใดภายในใจของทาวัต และถ้าไม่ได้เป็นเพียงผู้หญิงต๊อกต๋อยล่ะก็ เขาจะพูดจาแบบนี้กับอนาคตคุณนายCRหรอ?

นิสิตาประครองปทิตขึ้นมา รีบเดินออกไปข้างนอก แม้แต่กล่องของขวัญที่จะให้วรินทรก็ลืมเอาไปด้วย

ทาวัตมองกล่องของขวัญบนพื้นด้วยสายตาเย็นชา เดินผ่านไปแล้วใช้นิ้วหยิบกระเป๋าขึ้นมา ใช้แขนอุ้มไปทิ้งลงไปในถังขยะอย่างแม่นยำ

เมื่อทำเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปที่ข้างโซฟา ก้มลงไปมองกระหม่อมยุ่งเหยิงของวรินทร เอื้อมมือไปเชยคางเธอ อุณหภูมิเย็นๆจากปลายนิ้วทำให้เขาตกใจขมวดคิ้ว “ทำไมเย็นขนาดนี้?”

วรินทรไม่ได้ตอบกลับ ใจลอยไปไหนแล้ว ไม่ได้ยินคำถามที่เขาถาม

ทาวัตยิ่งขมวดคิ้ว นั่งลงข้างเธอ ใช้แรงกดเบาๆที่ปลายคาง “หือ?”

รู้สึกถึงความเจ็บที่ปลายคาง นัยน์ตาวรินทรในที่สุดก็โฟกัสนิดหน่อย มองผู้ชายที่นั่งข้างกายคว่ำปากเล็กน้อย เกิดความน้อยใจน่าสงสารโดยไม่ได้พูดอะไร

ที่พูดกับเธอเมื่อกี้ทาวัตได้ยินทั้งหมด เห็นวรินทรแบบนี้ ก็เดาออกว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่สบายใจ

“ทำไม คุณนายบ้านผมอารมณ์ไม่ดีหรอ?” ทาวัตแซวเล่นอย่างอารมณ์ดี คว้ามือเล็กสองข้างไว้ที่ข้างริมฝีปาก กับใบหน้าเย็นๆของเธอ แนบริมฝีปากลงไปหลังมือเธออย่างไม่ลังเล

ความร้อนที่หลังมือทำให้วรินทรสะดุ้ง จากนั้นใบหน้าก็เหมือนน้ำมะเขือเทศ แก้มสองข้างแดง แววตาประกาย มีเสน่ห์ดึงดูด

"ใคร ใครเป็นคุณนายบ้านคุณ น่าไม่อาย!” วรินทรอยากจะดึงมือตัวเองออกมา แต่จะทำได้อย่างไรในเมื่อทาวัตจับแน่นขนาดนี้ ทุรนทุรายสักพักก็เอาไม่ออก โมโหนิดหน่อย

“ใครตอบก็คนนั้นแหละ ผมยังไม่ได้เอ่ยชื่อ” รอยยิ้มทาวัตตีสองหน้า แต่การเคลื่อนไหวของมืออ่อนโยน ราวกับปกป้องของอันล้ำค่าที่สุดของตน สายตาอ่อนโยน ทิ้งความย็นชาไปสิ้น

วรินทรสามารถมองเห็นเงาสะท้อนตนในนัยน์ตามืดสนิทคล้ายท้องฟ้ายามค่ำคืน ราวกับดวงดาวส่องประกาย

ทาวัตไม่ใส่ใจความเขินของเธอ โน้มตัวเข้าใกล้ กลีบปากแนบเข้าข้างใบหูเล็กของเธอ เอ่ยด้วยโทนเสียงเล็ก “ถ้าคุณใส่ใจคำพูดของล่ะก็ ไม่จำเป็นเลย เพราะว่าที่ผมพูดไปเมื่อกี้ มันจะกลายเป็นความจริงเร็วๆนี้”

มันจะกลายเป็นความจริงเร็วๆนี้? หมายความว่าอย่างไร?

วรินทรมองสีหน้าด้านข้างของทาวัตอย่างไม่ค่อยเข้าใจ จนถึงวันที่หนึ่ง เดือนธันวาคมในตอนเช้า เธอถึงเข้าใจความหมายของทาวัตทันที

ถ้าถึงประตูสำนักจดทะเบียนเธอยังไม่เข้าใจความหมายของทาวัตอีก เธอก็ปัญญาอ่อนมากแล้ว

แต่ว่าก้าวมาถึงตรงนี้หัวใจวรินทรเต้นแรงมากๆ ราวกับจะออกมาจากลำคอทุกเวลา พูดว่าไม่ตื่นเต้นก็เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจเท่านั้น

เธอจับปลายเสื้อคลุมของทาวัตแน่น มองเขาด้วยท่าทางน่าสงสาร แววตาประกายกะพริบปริบๆ “ทาวัต พวกเรากลับไปปรึกษากันก่อนไหม? มันหุนหันพลันแล่นไปไหม?”

เธอยังไม่ตื่นจากความฝันอันสวยงาม ก็ถูกเขาสั่งให้รีบแต่งตัว แถมมาที่นี่โดยพลัน!

เขาไม่ได้เป็นไข้ใช่ปะ? ทำไมถึง......หรือเพราะคำพูดของวันนั้น?

สายตาเรียบนิ่งของทาวัตมองใบหน้าเล็กของเธอ นัยน์ตาดำยิ้ม “ถึงที่นี่แล้ว คุณอยากมาเสียเปล่าหรอ?”

นี่ไม่ใช่ประเด็น มาเสียเปล่าหรือไม่ ไม่ใช่ประเด็นนะบอสทาวัต! ในใจวรินทรสะกดความวุ่นวายในใจ เรื่องแบบนี้ปรึกษาเธอล่วงหน้าก่อนได้ไหม อย่าคิดเองเออเอง ถึงแล้วค่อยบอกนี่ใช้ได้หรอ?

ถ้าเธอยังไม่ตื่นเต็มตาล่ะก็ แม้แต่ตัวเองเอาหลักฐานอะไรมาก็ไม่รู้ ถูกทาวัตลากกลับบ้านอย่างง่ายดาย? เธอหลอกง่ายขนาดนี้?

“งั้นคุณอย่าลากฉันไปไหนโดยไม่บอกอีกได้ปะ?” วรินทเม้มริมฝีปาก จับปลายเสื้อคลุมทาวัตแน่นเพราะสั่นด้วยความตื่นเต้น

“ตอนนี้รู้แล้วไม่ใช่หรอ? เข้าไปกันเถอะ” ทาวัตดึงมือเล็กๆของเธอจากปลายเสื้อคลุมลงมา กุมมือด้วยใบหน้าเรียบ มองไม่ออกถึงความสุขหรือโกรธ

วรินทรไม่สามารถกุมมือเขาเข้าไปด้านในได้ “เดี๋ยวก่อนค่ะ ทาวัต ถ้าคุณทำแบบนี้เพราะคำพูดของปทิตล่ะก็ ไม่จำเป็นขนาดนั้นหรอก ฉันไม่ได้เก็บมาใส่ใจจริงๆนะ”

ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนั้นถึงพาเธอมาจดทะเบียนสมรสล่ะก็ ก็เหมือนให้ทานเธอ เธอไม่เต็มใจ

ได้ยินอย่างนั้นทาวัตก็ชะงักฝีเท้า แล้วก็หันตัวกลับมามองเธอ นัยน์ตาดำมีความจริงจังและดื้อรั้น“คุณคิดแบบนี้จริงๆหรอ?”

วรินทรอ้าปากเล็ก กำลังจะตอบกลับ ก็ได้ยินทาวัตพูดต่อ “คุณคิดว่าผมเหมือนคนที่ใส่ใจคำพูดคนอื่นหรอ?”

“แต่งงานกับคุณ ไม่เพียงแต่เป็นเหตุผล ผมแค่ไม่อยากรออีกแล้วเท่านั้น” น้ำเสียงเขาทุ่มต่ำดูมีเสน่ห์ ทำให้ใจสั่นคล้ายกับไวน์แดง

“รออะไร?” วรินทรขบริมฝีปากล่าง ความตื่นเต้นภายในใจที่บรรยายไม่ได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย