หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 308

ตอนที่ 308 ฐานะของวรินทร

แต่พวกเขาเกือบจะไม่ได้มีความสัมพันธ์สำคัญใดๆ

“อ้า!” ระหว่างอึ้งอยู่ ปทิตที่ยืนอยู่ด้านหน้าของวรินทรไม่รู้ทำไมทำเสียงถอนหายใจ ดึงความคิดเธอกลับมาทันที

วรินทรอึ้ง ทาวัตนั่นเอง

ทาวัตยกมือขึ้นต่อยหน้าปทิตโดยไม่ได้ออมแรงแม้แต่น้อย ใบหน้าโกรธอย่างน่าตกใจ ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

“เห้ย! อย่าต่อยฉัน!” นิสิตาไม่กล้าเข้าใกล้ เพียงได้แต่ยืนข้างๆ กรีดร้องขอให้หยุด แต่ว่าทาวัตฟังเธอที่ไหนกันล่ะ แถมถีบเข้าที่ร่างปทิต

“ผู้หญิงของฉัน แกมีสิทธิอะไรมานินทา? ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าผิดใจกับเธอก็ถือว่าผิดใจกับทั้งCRลองกล้ามาให้เธอเห็นหน้าอีกสิ เหอะ” เสียงเหอะสุดท้ายเบาบาง แต่เป็นพลังขมขู่ชีวิตที่กดดัน ทำให้ปทิตไม่กล้าเปล่งเสียงใดๆ สูทราคาแพงเปื้อนเลือด

จนกระทั่งทาวัตคลายเท้าที่อยู่บนหลัง เขาถึงตระหนักได้ว่าตัวเองโดยผู้ชายคนนี้ซัด!

ก็เพราะว่าเขายิ้มเยาะผู้หญิงคนหนึ่ง เลยถูกนักธุรกิจมีชื่อต่อยเข้าให้!

และคำพูดของทาวัตเมื่อครู่ เป็นการเตือนพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย วรินทรก็คืออนาคตคุณนายของCR ถ้าผิดใจกับเธอก็ถือว่าผิดใจกับทั้งCRเท่ากับต้องยอมรับฐานะของวรินทรโดยอ้อมๆ

ถ้ารู้ว่าวรินทรมีตำแหน่งใดภายในใจของทาวัต และถ้าไม่ได้เป็นเพียงผู้หญิงต๊อกต๋อยล่ะก็ เขาจะพูดจาแบบนี้กับอนาคตคุณนายCRหรอ?

นิสิตาประครองปทิตขึ้นมา รีบเดินออกไปข้างนอก แม้แต่กล่องของขวัญที่จะให้วรินทรก็ลืมเอาไปด้วย

ทาวัตมองกล่องของขวัญบนพื้นด้วยสายตาเย็นชา เดินผ่านไปแล้วใช้นิ้วหยิบกระเป๋าขึ้นมา ใช้แขนอุ้มไปทิ้งลงไปในถังขยะอย่างแม่นยำ

เมื่อทำเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปที่ข้างโซฟา ก้มลงไปมองกระหม่อมยุ่งเหยิงของวรินทร เอื้อมมือไปเชยคางเธอ อุณหภูมิเย็นๆจากปลายนิ้วทำให้เขาตกใจขมวดคิ้ว “ทำไมเย็นขนาดนี้?”

วรินทรไม่ได้ตอบกลับ ใจลอยไปไหนแล้ว ไม่ได้ยินคำถามที่เขาถาม

ทาวัตยิ่งขมวดคิ้ว นั่งลงข้างเธอ ใช้แรงกดเบาๆที่ปลายคาง “หือ?”

รู้สึกถึงความเจ็บที่ปลายคาง นัยน์ตาวรินทรในที่สุดก็โฟกัสนิดหน่อย มองผู้ชายที่นั่งข้างกายคว่ำปากเล็กน้อย เกิดความน้อยใจน่าสงสารโดยไม่ได้พูดอะไร

ที่พูดกับเธอเมื่อกี้ทาวัตได้ยินทั้งหมด เห็นวรินทรแบบนี้ ก็เดาออกว่าเพราะอะไรเธอถึงไม่สบายใจ

“ทำไม คุณนายบ้านผมอารมณ์ไม่ดีหรอ?” ทาวัตแซวเล่นอย่างอารมณ์ดี คว้ามือเล็กสองข้างไว้ที่ข้างริมฝีปาก กับใบหน้าเย็นๆของเธอ แนบริมฝีปากลงไปหลังมือเธออย่างไม่ลังเล

ความร้อนที่หลังมือทำให้วรินทรสะดุ้ง จากนั้นใบหน้าก็เหมือนน้ำมะเขือเทศ แก้มสองข้างแดง แววตาประกาย มีเสน่ห์ดึงดูด

"ใคร ใครเป็นคุณนายบ้านคุณ น่าไม่อาย!” วรินทรอยากจะดึงมือตัวเองออกมา แต่จะทำได้อย่างไรในเมื่อทาวัตจับแน่นขนาดนี้ ทุรนทุรายสักพักก็เอาไม่ออก โมโหนิดหน่อย