หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 309

ตอนที่ 309 คู่ชีวิตกันตลอดไป

“รอคุณเตรียมพร้อม” เขาว่า “ทาวัตจะดูแลวรินทรตลอดชีวิต เหตุผลนี้พอไหม?”

ตาแดงแป๊ด ทาวัตไม่ได้พูดเพื่อให้เธอพอใจ ทุกครั้งที่แหย่เธอจนทำให้เธออยากบีบคอเขาให้ตาย แต่ไม่เคยมีประโยคไหนเหมือนวันนี้มาก่อน ทำให้เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้รักเธอจริงๆ

แม้ว่าเขาจะพูดให้คนอื่นพอใจไม่เก่ง แต่เธอรู้สึกแววตาหวานเยิ้มล้นออกมา

…………

จนกระทั่งออกมาจากสำนักงานจดทะเบียน ตอนที่ในมือถือสมุดเล่มแดงสดๆร้อนๆนั่งบนรถ ทั้งร่างวรินทรยังคงสับสน แบบนี้นับว่าแต่งงานกันแล้ว?

“ยัยโง่?” ทาวัตเอื้อมมือไปเคาะหัวเธอเบาๆอย่างหยอกล้อ สตาร์ทรถยนต์ ออกจากที่นี่ เอาเสื้อวางทับสมุดแดงเล่มนั้นราวกับว่าจะส่งความร้อน ตำแหน่งหัวใจอุ่นๆ

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกตกใจเกินไป” นำสมุดเล่มแดงใส่เข้าไปในชั้น ใส่อย่างดีแล้วค่อยวางใจ

ถ้าหลังจากหนีไปเมื่อห้าปีก่อน เธอคงไม่กล้านึกว่าจะได้มีวันที่แต่งงานกับทาวัต ตอนนั้นเธอเกลียดเขาจนทนไม่ไหว จะคิดเรื่องพรรคนี้ได้ยังไง แม้แต่กวินที่เกิดมาจากความเกลียดชังแต่ก็ปล่อยไปไม่ได้

“ได้สามีหล่อเหลาอ่อนโยนแบบผม มีความสุขเถอะ” มุมปากทาวัตกำกวม แววตาซ่อนความอ่อนโยนไม่มิด

วันนี้ เขารอมานานแล้ว

แต่ความสุขที่ได้ เขาไม่ได้รอเสียเปล่า

คนที่ครั้งหนึ่งชอบกินเค้กเกาลัดมากที่สุดวิ่งมาบ้านเขากินอย่างน่าไม่อายร้องไห้เสียงดัง ในที่สุดก็กลายเป็นภรรยาเขาแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าทาวัตดูเหมือนจะเรียบเฉย แต่มือกำพวงมาลัยใช้แรงอย่างอดไม่ได้ ข้อต่อซีดเล็กน้อย เพื่อบดบังความตื่นเต้น

เรื่องที่เขาทำถูกต้องที่สุด ก็คือรอเธออย่างไม่ยอมแพ้

“ด้านหน้าอายอด” วรินทรพูดเคืองๆ ความสัมพันธ์ที่เพิ่งแปรเปลี่ยนปรับตัวไม่ได้เล็กน้อย นึกถึงตัวเองที่เปลี่ยนเป็นภรรยาทาวัตอย่างเป็นทางการ ถ้าให้ผู้หญิงที่อยากจะอยู่ในตำแหน่งนี้ในทุกๆวันรู้ล่ะก็ ความรู้สึกคงยอดเยี่ยมมาก

“อยากทานข้าวที่ไหน?” ทาวัตกลับรถขับไปบนท้องถนน

วรินทรเอียงหน้าคิด แล้วพูดว่า “ไปร้านไม้แดงกัน”

เธอคิดถึงรสชาติร้านเป็นพิเศษ

วันนี้ไม่ใช่วันหยุด แต่คนที่ร้านอาหารยังคงมากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นคนพื้นที่

มีเพียงคนที่เมืองA เท่านั้นที่รู้ว่าอาหารที่ร้านอร่อยมาก คนธรรมดาอื่นๆไม่เคยได้ยินที่นี่

วรินทรมองไปรอบๆ พบว่าทุกที่เต็มหมด และไม่มีใครที่กำลังทานเสร็จ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ทาวัตเห็นสีหน้าผิดหวังของเธอตรงหน้า เรียกพนักงานเสิร์ฟข้างๆมาแล้วส่งการ์ดหนึ่งใบให้ พนักงานเสิร์ฟรับมาแล้วมองหนึ่งที แล้วผายมือให้เขาอย่างสุภาพ “กรุณาตามผมมาครับ”

ดวงตาวรินทรเป็นประกาย เดินตามทาวัตไป มองหน้าเรียบนิ่งของทาวัตด้วยความประหลาดใจ “ทำไมที่นี่ยังมีโต๊ะอีก? หรือว่าก่อนหน้านี้คุณจองไว้เรียบร้อยแล้ว?”

พูดไปก็ไม่เข้าใจ ทาวัตรู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบอาหารร้านนี้ นี่เป็นร้านที่เธอกับคาร่าแอบมากินกันสองสามครั้ง และไม่ได้บอกเขาด้วย