หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 327

ตอน 327 รังแกวรินอีกแล้วหรอ

เขาทำท่าน่ารักแบบนี้ทาวัตยังไม่ทันคิดว่าเขาน่ารักแต่ชนิศาก็ชิงหลงรักไปก่อนแล้ว ชนิศากลัวว่าทาวัตจะตีกวินจึงรีบดึงกวินมากอด “ทาวัตหัดควบคุมอารมณ์หน่อยนะไม่ควรปฏิบัติกับเด็กแรงๆแบบนี้”

ทาวัตรู้สึกหมดคำพูด ถ้าหากว่าพี่ลิงไม่โทรมาหาที่บริษัทแล้วบอกว่าทิโนทัยกับชนิศามา เขาก็จะคงยังไม่รู้

เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาบอกพวกเขาว่าพรุ่งนี้วรินทรถึงจะมีเวลา และยังนัดกันไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะพาวรินทรและกวินกลับบ้านธัมรุจินันท์

ใครจะไปรู้ว่พวกเขารอไม่ได้ พวกเขาอดใจรอไม่ได้ก็เลยมาวันนี้ซะเลย

“ทำไมพวกคุณถึงมาอย่างกะทันหันละ” ทาวัตถอดเสื้อคลุมออก ส่งให้คนรับใช้ข้างๆ และนั่งลงข้างๆวรินทร

ทิโนทัยตีหน้าขรึม จ้องหน้าทาวัตแบบไม่พอใจ ถ้าพวกเราไม่มา นายคิดว่าจะให้พวกเราเจอกวินได้เมื้อไหร่

“พรุ่งนี้” ทาวัตตอบกลับแบบนี้ มองดูสีหนเที่แสดงออกมาของพวกเขาก็รู้สึกชัดว่าพวกเขากำลังพูดว่า พวกเธอไม่รักษาคำพูด

พ่”อกับแม่อยากเจอกวินใจจะขาดแล้ว พวกเรายินดีต้อนรับอยู่แล้ว ไม่ว่าจะตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น” วรินทรเอามือแอบดึงเสื้อของทาวัตพร้อมถลึงตาใส่ทาวัต

ทาวัตได้ยินวรินทรเรียกทิโนทัยและชนิศาว่าพ่อแม่ ก็มองเธอด้วยใบหน้าที่ชอบใจมากๆ และแววตาของเขาก็เปล่งประกาย

เขาก้มหัวลงมากระซิบข้างๆหูเธอว่า “พวกเขาไม่ได้รังแกคุณใช่ไหม”

ผู้ชายคนนี้ใจแคบจริงๆ ในใจของวรินทรก็มีความสุขมาก

“ไม่ค่ะ พวกเขาทำดีกับฉันมากๆ พวกเขายังบอกอีกว่าถ้าคุณรังแกฉันเขาจะมาช่วยฉันจัดการกับคุณ” วรินทรเม้มปากและหัวเราะ

ทาวัตเหอะออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆเอียงหัว ทันทีหลังจากนั้นก็กัดที่หนูของวรินทรเบาๆ” แล้วแบบนี้เรียกรังแกรึปล่าว”

วรินทรตัวสั่นเบาๆ เธอรีบจับชายเสื้อของเธออย่างแน่น กัดริมปีปากเพื่อหยุดยั้งอาการหน้าแดงของเธอ

“ทาวัต นายรังแกวรินอีกแล้วใช่มั้ย” ชนิศาได้ยินกวินพูดกับเขาด้วยเสียงเบา ก็รีบขาลรับทันที

ทาวัตก็นั่งลงแบบตัวตรงๆ ทำหน้าตาบริสุทธิ์มองทิโนทัย

“ยังมีเด็กอยู่ตรงนี้อีก นายเก็บอาการหน่อยนะ อย่านึกว่าพวกเราไม่รู้นะว่าเมื่อกี้นายรังแกวรินหนะ” ทิโนทัยถลึงตาใส่ทาวัตอย่างเยือกเย็นและตำหนิว่ากล่าว

ทาวัตเม้มปากอย่างบุคคลที่ไม่มีความผิด พร้อมพยักหน้า

วรินทรเห็นทาวัตหงอยแบบนี้ก็ชอบใจ แต่ว่าทำไมคำว่ารังแกที่ชนิศาพูดฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นมาก

ทาวัตหันหน้าพร้อมส่งสายตาให้เธอ ทันทีหลังจากนั้นก็ยักไหล่ ความหมายคือ ต่อไปนี้อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ก็จะไม่มีความน่าเชื่อถืออีกแล้ว

“ คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง อาหารพร้อมแล้วค่ะ” พี่ลิงเดินมาบอก

“ไปกันเถอะ กวิน เดี๋ยวคุณย่าป้อนข้าวดีมั้”ย ชนิศาอุ้มกวินขึ้นมา เดินไปที่ห้องกินข้าว

“ แต่ว่ากวินกินเองได้ครับ แต่ถ้าคุณยายมีความสุขกวินก็ไม่มีปัญหาครับ” กวินทำหน้าน้อยๆย่นใส่คุณย่า

“กวินเป็นเด็กดีจริงๆ” ชนิศามีความสุขล้นจนยิ้มออกมา พร้อมเอามือบีบหน้าน้อยๆของกวิน

พอกินข้าวกับทิโนทัยและวรินทรเสร็จ ทั้งสองคนก็พากวินออกมา แถมยังจะพากวินกลับไปอยู่ที่บ้านธัมรุจินันท์

ทิโนทัยและชนิศารักและเอ็นดูกวินมาก แทบอยากจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดให้กับเขา ดังนั้นวรินทรจึงไม่กังวลแม้แต่น้อย

แต่ว่าพึ่งจะเอนตัวลงได้ไม่กี่นาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้น วรินทรจะไม่ให้ใครติดต่อได้หลังห้าโมงเย็น แม่แค่คนที่สำคัญเท่านั้นถึงจะโทรหาได้

ดังนั้นเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเธอจึงรีบรับทันที

“ในที่สุดเธอกับตวัสกผ้ได้อยู่เคียงคู่กัน”ตื่นเต้นมากเลยใช่มั้ยละ นี่คุณพี่ ฉันจะนอน วรินทรยกแขนมาปิดตา และพูดด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วยังจะนอนอีก งานหมั้นของฉันกับตวัสล้มเหลวไม่เป็นท่าแล้วไม่ใช่หรอ ตอนนี้พ่อแม่ของเราทั้งสองวางแผนไว้ว่าจะจัดงานขึ้นมาใหม่อีกรอบ ครั้งนี่คงจะเป็นงานแต่งแล้วละ” ฟังดูน้ำเสียงของคาร่าแม้ว่าจะมีความกังวลแต่ในความกังวลกลับสัมผัสถึงเสียงของความสุขผสมอยู่ด้วย

“แล้วยังไงต่อ เข้าประเด็นเลย”วรินทรตัดบทเธอด้วยความลำคาน คนง่วงนอนมักจะโมโหร้าย

คาร่าถึงคราวนี้พึ่งจะนึกออกว่าโทรหาวรินทรเรื่องอะไร ถือมือถือพร้อมพูดเสียงต่ำกับวรินทรว่า” เธอก็รู้ว่าบ้านของเรากับตระกูลแก้วคือหุ้นส่วนกัน ปีนี้รู้ว่าพ่อของนรชัยมีความคิดที่จะยกบริษัทให้กับเขา ดังนั้นพ่อกับแม่ของฉันก็เลยเชิญเขามาที่บ้าน คงใกล้จะถึงกันแล้วละ”

“ ไอเลว”

วรินทรรีบลุกขึ้นนั่งทันที รีบถามไปว่า “แล้วหลังจากนั้นละ”

“สิ่งที่สร้างความลำบากใจให้กับฉันก็คือพ่อของฉันให้ฉันช่วยต้อนรับและดูแลเขา ฉันกลัวว่าถ้าตวัสมาเห็นแล้วจะเข้าใจผิด ดังนั้น…”

“ดังนั้นเธอก็เลยอยากจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนใช่มั้ย”

น้ำเสียงของวรินทรที่กัดฟันพูด

—

ถ้าอิงจากความทรงจำของตัวเองก็มีไม่มากนัก ในที่สุดวรินทรก็หาตระกูลจิวะพงษ์จนเจอ เธอเคยมาที่นี่แค่ไม่กี่ครั้ง แต่กลับมีความทรงจำกับเกี่ยวกับที่นี้ได้อย่างดี

ที่เธอมีความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่ก็เป็นเพราะทวีรัชต์และพรธวัล

ทวีรัชต์และพรธวัลเลี้ยงดูคาร่าไม่เหมือนกับบ้านอื่นที่เลี้ยงลูกสาวคนเดียวแบบทะนุถนอม ความรักของพวกเขาอยู่บนเหตุผล ตั้งแต่เล็กก็จะบังคับให้คาร่าทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบ ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโตคาร่าก็จะเป็นคนที่เปิดกว้างมีนิสัยที่เหมือนผู้ชาย

เพราะว่ามีคาร่าเป็นลูกสาวแค่คนเดียว ดังนั้นอีกหน่อยทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลจิวะพงษ์ก็จะตกเป็นชื่อของคาร่าและสามีของเธอ วรินทรคิดว่าสายของของทวีรัชต์และพรธวัลต้องเฉียบแหลมกว่าคาร่าอย่างมาก

ไม่เอาก้อนทอง คาดไม่ถึงว่าจะไปเอาไอเลวนั่น

หลังจากมีการประกาศว่างานแต่ของตระกูลแก้วและตระกูลหันมณีสองตระกูลนี้ล้มเหลว ตระกูลแก้วก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก รีบร้อนที่จะหาคู่ครองที่ดีซักคนให้นรชัย แต่ก็ยังต้องการหาคนที่ฐานะเหมาะสมกันด้วย

ไม่ว่าจะในด้านความเป็นอยู่ฐานะและอายุที่ใกล้เคียงกัน คนแรกที่คิดถึงก็คือคาร่าลูกสาวคนเดียวของตระกูลจิวะพงษ์

เกรงว่าตระกูลแก้วจะถือความคิดนี้คิดอยากเกี่ยวดองกับตระกูลกูลจิวะพงษ์

“เธอเป็นเต่าหรอทำไมถึงได้ช้าขนาดนี้” คาร่าเมื่อเห็นวรินทรก็รีบวิ่งเข้าไปดึงมือวรินทรเดินไปข้างหน้า “เขามาแล้ว อยู่ที่ห้องรับแขก”

“ คาร่า เธอต้องเตรียมใจไว้ดีๆแล้วละ เกรงว่าตระกูลแก้วจ้องจะงับเนื้อชิ้นนี้แล้วละ” วรินทรถอนหายใจเบาๆ

เป็นอย่างที่คิดไว้อยากจะสุขสบายมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

คาร่าทำหน้าตาไม่กลัวดินไม่กลัวฟ้า เหมือนกับว่าใหญ่ที่สุดในโลก ดึงเธอออกไปที่ห้องอื่น” เป็นไปได้ยังไง ฉันกับตวัสเราใกล้จะหมั้นกันแล้ว เธอคิดมากไปแล้วละ”

วรินทรมองบน แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ไม่รู้ทำไมในใจของเธอรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี

เธอคิดมากไปจริงๆใช่มั้ย

พอเข้าไปในห้องรับแขก วรินทรก็เห็นนรชัยที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับทวีรัชต์และพรธวัล วันนี้เขาใส่ชุดสูตรสีดำทั้งตัว ผูกเนคไทที่สุภาพ พูดคุยกับทวีรัชต์และพรธวัลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน แตกต่างกับตอนปกติมากๆ

แต่วรินทรกลับร้สึกว่า นรชัยไม่เหมาะกับสีดำ ไม่ได้อคติ แต่ดูจากนิสัยของนรชัย สีเงินเทาจะเหมาะกับเขามากกว่า