หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 328

ตอน328 นิสัยที่เยือกเย็นของไอเลว

นิสัยที่เยือกเย็นของไอเลว

วรินทรและคาร่าส่งซิกให้กันทางสายตา แค่เพียงพริบตาเดียวก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ พร้อมยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มออกมาแบบร้ายๆ

“พ่อคะ แม่คะ นี่วรินทรค่ะ พ่อกับแม่ยังจำเธอได้มั้ยคะ เป็นเพื่อนที่เหมือนคนในครอบครัวของหนูค่ะ” คาร่าลากวรินทรไปนั่งที่โซฟาข้างๆทวีรัชต์และพรธวัล นั่งห่างกับนรชัยพอสมควร

ใครคือคนในครอบครัวของเธอ วรินทรถุยเลือดที่พึ่งกลื่นลงไปเมื่อกี้ออกมา พร้อมกับยิ้มมุมปาก เธอพูดกับทวีรัชต์และพรธวัลด้วยน้ำเสียงไพเราะอ่อนหวานอย่างมีมารยาทว่า “คุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานตั้งนานแต่หน้าเด็กลงนะคะ”

ทวีรัชต์กับพรธวัลชอบให้คนอื่นชมว่าพวกเขาหน้าเด็กที่สุดแล้ว โดยเฉพาะพีธวัล

“จำได้อยู่แล้วจ้า ก็วรินทรไงละ โตปสาวขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ยิ่งนานก็ยิ่งปากหวานนะ พรธวัลหัวเราะปิดปากมองไปที่วรินมรแล้วก็พยักหัว

“เพื่อนสนิทของคาร่าทำไมจะจำไม่ได้ วรินคิดซะว่าทีนี่เป็นบ้านของหนูนะจ้ะ เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล” พอทวีรัชต์ได้ยินแบบนี้ก็สั่งให้คนรับใช้ไปเอาน้ำผลไม้มาให้

นครชัยมองวรินทรกับคาร่าด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มีความรู้สึกหรืออารมณ์ใดๆ

“สวัสดีครับคุณหนูคาร่า สวัสดีครับพี่สะใภ้” นรชัยพยักหน้า พูดคุยกับคาร่าและวรินทรอย่างมีมารยาท

วรินทรคิดในใจว่าน่าขำมาก เธอเด็กกว่านรชัยด้วยซ้ำ ถูกเขาเรียกว่าพี่ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

สวัสดีนรชัย คาร่าตอบกลับเขาแบบเลี่ยงๆ

เธอมองดูนรชัย ไม่มีอาการใจเต้นใดๆอีก สงบเงียบอย่างกับแม่น้ำที่หยุดไหล

“คาร่ากับวรินแต่ก่อนเรียนมอปลายที่เดียวกับนรชัยใช่มั้ย พอรู้จักกันอยู่ใช่มั้ย” พรธวัลจู่ๆก็พูดขึ้นมา ไม่ได้มีความหมายอื่นแฝง ก็แค่อยู่ดีๆก็นึกออกมาเอง

วรินทรกับคาร่าใจเต้นตึกตัก หรือว่าก่อนหน้านี้พรธวัลได้ดูพวกเขาออกหมดแล้ว

“นั่นมันเรื่องตั้งนานแล้วค่ะแม่ ถ้าแม่ไม่พูดหนูก็ลืมไปแล้วนะคะ” คาร่าแลบลิ้นใส่พรธวัลพร้อมออดอ้อน

พรธวัลก็เอานิ้วไปจิ้มที่หน้าฝากของเขา ราวกับว่าไม่ชอบที่คาร่าดูไม่เหมือนกับหญิงสาวที่งดงาม

“ อย่าลืมละ แต่ก่อนเธอยังช่วยเค้าเรื่อง…”

“แม่ วันนี้พูดมากจัง หนูไม่ชอบแม่แล้ว” คาร่ากังวัลว่าแม่ของเธอจะพูดเรื่องที่แต่ก่อนเธอเคยรับมีดแทนนรชัยออกมา จะทำให้เกิดเรื่องที่เข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น ก็เลยรีบตัดบทคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอ

พรธวัลจิกตาใส่คาร่า” ลูกคนนี้นึกไม่ถึงว่าต่อหน้าคนอื่นจะพูดออกมาว่าไม่ชอบที่ฉันพูดมาก”

มองดูลักษณะท่าทางของพวกเขาสองคน สายตาของวรินทรก็ดูเหม่อลอย นานมาแล้ว เธอกับแม่ของเธอก็เป็นแบบนี้ เธอชอบอ้อนแม่ อ้อนจนแม่ลำคาน

แต่ว่า ไม่มีทางที่จะทำได้อีกแล้ว เธอไม่ได้โชคดีเท่าคาร่า

“ความคิดนี้ไม่เลวนี่ ถ้าราบรื่นละก็ ในปีต่อไปผลกำไรของเราจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 30%” ทวีรัชต์มองนรชัยพร้องยื่นเอกสารให้ พูดอย่างชมเชย

“ถ้าไม่มีปัญหาละก็เชิญเซ็นชื่อตรงนี้ได้เลยครับ” นรชัยยิ้มจางๆ พร้อมกับยกชาขึ้นมาดื่ม

ทวีรัชต์พยักหน้า ดูเหมือนว่าตกลงแล้ว แต่ว่ารอบตัวเขากลับไม่มีปากกา เขาก็หาไปที่รอบๆ “ปากกาละ”

“ผมมีครับ” นรชัยวางถ้วยน้ำชาลง ล้วงปากกาออกมาจากกระเป๋าชุดสูตรพร้อมกับสร้อยที่ถูกปากกาดึงติดออกมาด้วยไม่ทันระวังก็หล่นลงมาตกลงบนพื้น

ทวีรัชต์ขยับแว่นตา เขาหยิบสร้อยขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจและมองอย่างละเอียด

“ก็แค่ของเล็กน้อยครับ” สายตาของนรชัยแสดงออกถึงความเจ็บปวด แต่ก็แสร้งพูดว่าไม่สนใจ

วรินทรก็คาร่าตอนนี้กำลังคุยซุบซิบกันอยู่ พวกเธอไม่รู้สถานะการณ์ของทางนี้

“นี่ไม่ใช่สร้อยดาวที่อยู่ในทะเลลึกของคาร่าที่หายไปหรอกหรอ มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” พรธวัลพูดออกมาก่อนทวัรัชต์จะพูด พูดพร้อมมองดูสร้อยที่ไม่ได้เจอนานแล้ว

ในตาของนรชัยเต็มไปด้วยความสงสัย ท่าทางของทวัรัชต์กับพรธวัลเหมือนกับว่าได้หาของที่รักที่หายไปกลับคืนยังไงอย่างนั้น

“คุณลุงคุณป้าเคยเห็นสร้อยเส้นนี้มาก่อนหรอคับ” เขาถามเบาๆพร้อมน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ทัตดาเคยพูดกับเธอว่า สร้อยดาวที่อยู่ในทะเลลึกคือของขวัญที่แม่ของเธอมอบให้ในวันเกิด เธอไม่เคยเอาออกมาให้ใครดู

ถ้าอย่างงั้นแล้วทำไม ทวีรัชต์กับพรธวัลถึงเคยเห็นมาก่อน แถมยังมีท่าทางที่คุ้นเคย

คำตอบกำลังจะออกมาแล้ว

“มีปีนึงเป็นวันเกิดของคาร่าพวกเราได้ซื้อของขวัญให้เธอ เด็กคนนี้ก็รบจะเอาแต่ของขวัญที่มีชิ้นเดียวที่ไม่มีใครเหมือนได้อีก”พรธวัลหยิบสร้อยดาวจากทะเลลึกที่มือของทวีรัชต์มาดู และพูดด้วยความระลึกถึง

“ใช่ๆ สร้อยดาวจากทะเลลึกมีแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น และลวดลายที่อยู่บนนี้ก็คือฉันกับแม่ของคาร่าเป็นคนวาด และยังมีนี่อีกเธอดูสิตรงกลางยังมีเมล็ดข้าวที่เป็นชื่อของคาร่าอีกด้วย”

ทวีรัชต์พูดพร้อมกับชูสร้อยดาวจากทะเลลึกขึ้นบนหัวให้ส่องแสงขยับเข้าไปใกล้กับนรชัยเพื่อที่จะได้ให้เขาเห็นชัดๆ

นนชัยมองไปที่สร้อยดาวจากทะเลลึก

พอได้สะท้อนกับแสงก็มีลวดลายหิมะสะท้อนออกมาเป็นลายที่ละเอียดสวยงามและมีเอกลักษณ์มากตรงกลางยังมีเมล็ดข้าวที่เล็กมากๆอีกเม็ดนึง

ข้างบนยังชื่อแกะสลักไว้อีกด้วย

ร่า ที่มาจากคาร่า

แค่คำเดียวก็สามารถอธิบายได้ทุกอย่าง

สร้อยดาวจากทะเลลึกเส้นนี้คือพ่อแม่ตระกูลจิวะพงษ์มอบให้กับคาร่าเป็นของขวัญ มันไม่ใช่ของขวัญวันเกิดที่แม่ทัตดาเป็นคนให้เลยสักนิด

ถ้าอย่างนั้นทัตดา…

จู่ๆนรชัยก็ลุกขึ้นยืน และบอกกับทวีรัชต์และพรธวัลว่า “ขอโทษนครับ ผมขอตัวกลับก่อน” แล้วเดินออกไปอย่างรีบร้อน

ทวีรัชต์และพรธวัลก็ไม่ได้สนใจเค้า ถือสร้อยดาวจากทะเลลึกไปให้คาร่าดู

เมื่อคาร่าเห็นสร้อยก็ตกใจจนตาค้าง สร้อยดาวจากทะเลลึกไม่ได้อยู่ที่นรชัยหรอกหรอมันเป็นของขวัญที่เอาไปขอแต่งงานกับทัตดาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงมาอยู่ที่พ่อกับแม่ได้นะ

วรินทรเมื่อได้เห็นสร้อยดาวจากทะเลลึกอยู่ในมือของทวีรัชต์และพรธวัลก็ตกใจเหมือนกัน หันหน้าไปดูที่นั่งของนรชัยก็พบว่านรชัยออกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

สร้อยดาวจากทะเลลึก ได้รวมเรื่องที่คาร่าช่วยนรชัย ตวัสช่วยคาร่าเก็บความลับ แต่มันกลับทำให้นรชัยจำผิดคน และยังทำให้อีกนิดเดียวคาร่าก็จะพลาดโอกาศกับตวัส

สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่สามารถคลายความลับและยังสามารถคลี่คลายความเข้าใจผิดทั้งหมดได้

คาร่าไม่ติดหนี้นรชัย แต่คราวนี้กลับเป็นนรชัยที่ติดหนี้คาร่า ตวัสก็ไม่ติดหนี้คาร่า แต่คาร่ากลับติดหนี้ตวัสเยอะเหลือเกิน

ความลับทั้งหมดได้เปิดเผย คนที่เจ็บปวดก็คือนรชัย แต่ในที่สุดคาร่ากับตวัสก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

วรินทรถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้เธอเป็นห่วงก็แค่นรชัยที่หลังจากรู้ตัวว่าจำผิดคนเขาจะทำยังไงต่อไป

“ เด็กคนนี้นี่ไหนบอกว่ามันหายไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมมันถึงไปอยู่กับนรชัยได้ละ ”ทันใดนั้นก็ส่งมอบสร้อยดาวจากทะเลลึกคืนให้กับเธอ” ครั้งนี้เก็บไว้ให้ดีๆละ”

คาร่าไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี แม่ค่ะ””

“ดูแล้วนรชัยก็ไม่เหมือนคนที่รู้แล้วว่าสร้อยดาวจากทะเลลึกเป็นของคาร่า แล้วคาร่าให้ของแบบนี้กับคนอื่นทำไม”ก็ยังเป็นทวีรัชต์ที่ฉลาดที่สุด ไตร่ตรองปัญหาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

ก็ยังเป็นพ่อเราที่ฉลาดที่สุด เชอะคาร่าพูดกับพรธวัลด้วยท่าทางที่ได้ใจ ทันที่หลังจากนั้นก็นั่งลงข้างๆทวีรัชต์คล้องแขนพร้อมกับออดอ้อน

วรินทรสายหัว มองไปที่หน้าตาในตาของเขาบ่งบอกถึงความกังวล