หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 328

ตอน328 นิสัยที่เยือกเย็นของไอเลว

นิสัยที่เยือกเย็นของไอเลว

วรินทรและคาร่าส่งซิกให้กันทางสายตา แค่เพียงพริบตาเดียวก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ พร้อมยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มออกมาแบบร้ายๆ

“พ่อคะ แม่คะ นี่วรินทรค่ะ พ่อกับแม่ยังจำเธอได้มั้ยคะ เป็นเพื่อนที่เหมือนคนในครอบครัวของหนูค่ะ” คาร่าลากวรินทรไปนั่งที่โซฟาข้างๆทวีรัชต์และพรธวัล นั่งห่างกับนรชัยพอสมควร

ใครคือคนในครอบครัวของเธอ วรินทรถุยเลือดที่พึ่งกลื่นลงไปเมื่อกี้ออกมา พร้อมกับยิ้มมุมปาก เธอพูดกับทวีรัชต์และพรธวัลด้วยน้ำเสียงไพเราะอ่อนหวานอย่างมีมารยาทว่า “คุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานตั้งนานแต่หน้าเด็กลงนะคะ”

ทวีรัชต์กับพรธวัลชอบให้คนอื่นชมว่าพวกเขาหน้าเด็กที่สุดแล้ว โดยเฉพาะพีธวัล

“จำได้อยู่แล้วจ้า ก็วรินทรไงละ โตปสาวขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ยิ่งนานก็ยิ่งปากหวานนะ พรธวัลหัวเราะปิดปากมองไปที่วรินมรแล้วก็พยักหัว

“เพื่อนสนิทของคาร่าทำไมจะจำไม่ได้ วรินคิดซะว่าทีนี่เป็นบ้านของหนูนะจ้ะ เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล” พอทวีรัชต์ได้ยินแบบนี้ก็สั่งให้คนรับใช้ไปเอาน้ำผลไม้มาให้

นครชัยมองวรินทรกับคาร่าด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มีความรู้สึกหรืออารมณ์ใดๆ

“สวัสดีครับคุณหนูคาร่า สวัสดีครับพี่สะใภ้” นรชัยพยักหน้า พูดคุยกับคาร่าและวรินทรอย่างมีมารยาท

วรินทรคิดในใจว่าน่าขำมาก เธอเด็กกว่านรชัยด้วยซ้ำ ถูกเขาเรียกว่าพี่ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

สวัสดีนรชัย คาร่าตอบกลับเขาแบบเลี่ยงๆ

เธอมองดูนรชัย ไม่มีอาการใจเต้นใดๆอีก สงบเงียบอย่างกับแม่น้ำที่หยุดไหล

“คาร่ากับวรินแต่ก่อนเรียนมอปลายที่เดียวกับนรชัยใช่มั้ย พอรู้จักกันอยู่ใช่มั้ย” พรธวัลจู่ๆก็พูดขึ้นมา ไม่ได้มีความหมายอื่นแฝง ก็แค่อยู่ดีๆก็นึกออกมาเอง

วรินทรกับคาร่าใจเต้นตึกตัก หรือว่าก่อนหน้านี้พรธวัลได้ดูพวกเขาออกหมดแล้ว

“นั่นมันเรื่องตั้งนานแล้วค่ะแม่ ถ้าแม่ไม่พูดหนูก็ลืมไปแล้วนะคะ” คาร่าแลบลิ้นใส่พรธวัลพร้อมออดอ้อน

พรธวัลก็เอานิ้วไปจิ้มที่หน้าฝากของเขา ราวกับว่าไม่ชอบที่คาร่าดูไม่เหมือนกับหญิงสาวที่งดงาม

“ อย่าลืมละ แต่ก่อนเธอยังช่วยเค้าเรื่อง…”

“แม่ วันนี้พูดมากจัง หนูไม่ชอบแม่แล้ว” คาร่ากังวัลว่าแม่ของเธอจะพูดเรื่องที่แต่ก่อนเธอเคยรับมีดแทนนรชัยออกมา จะทำให้เกิดเรื่องที่เข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น ก็เลยรีบตัดบทคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอ

พรธวัลจิกตาใส่คาร่า” ลูกคนนี้นึกไม่ถึงว่าต่อหน้าคนอื่นจะพูดออกมาว่าไม่ชอบที่ฉันพูดมาก”

มองดูลักษณะท่าทางของพวกเขาสองคน สายตาของวรินทรก็ดูเหม่อลอย นานมาแล้ว เธอกับแม่ของเธอก็เป็นแบบนี้ เธอชอบอ้อนแม่ อ้อนจนแม่ลำคาน

แต่ว่า ไม่มีทางที่จะทำได้อีกแล้ว เธอไม่ได้โชคดีเท่าคาร่า

“ความคิดนี้ไม่เลวนี่ ถ้าราบรื่นละก็ ในปีต่อไปผลกำไรของเราจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 30%” ทวีรัชต์มองนรชัยพร้องยื่นเอกสารให้ พูดอย่างชมเชย

“ถ้าไม่มีปัญหาละก็เชิญเซ็นชื่อตรงนี้ได้เลยครับ” นรชัยยิ้มจางๆ พร้อมกับยกชาขึ้นมาดื่ม

ทวีรัชต์พยักหน้า ดูเหมือนว่าตกลงแล้ว แต่ว่ารอบตัวเขากลับไม่มีปากกา เขาก็หาไปที่รอบๆ “ปากกาละ”

“ผมมีครับ” นรชัยวางถ้วยน้ำชาลง ล้วงปากกาออกมาจากกระเป๋าชุดสูตรพร้อมกับสร้อยที่ถูกปากกาดึงติดออกมาด้วยไม่ทันระวังก็หล่นลงมาตกลงบนพื้น

ทวีรัชต์ขยับแว่นตา เขาหยิบสร้อยขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจและมองอย่างละเอียด

“ก็แค่ของเล็กน้อยครับ” สายตาของนรชัยแสดงออกถึงความเจ็บปวด แต่ก็แสร้งพูดว่าไม่สนใจ

วรินทรก็คาร่าตอนนี้กำลังคุยซุบซิบกันอยู่ พวกเธอไม่รู้สถานะการณ์ของทางนี้