หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 329

ตอน 329 ความแตกสลาย

…

นรชัยไปที่หลังบ้านของตระกูลจิวะพงษ์และรีบโทรหาทัตดาทันที วันนี้เขาต้องรู้ความจริงให้ได้

ตอนนั้นคนที่รับมีดแทนเขาที่แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่

ไม่นานนักทัตดาก็ได้รับสายโทรศัพท์จากนรชัย เพื่อที่จะทำให้น้ำเสียงของเธอดูน่าสงสารเธอหยิกลงไปที่ขาของเธออย่างโหดร้าย”นรชัยในมี่สุดคุณก็โทรมาหาฉัน”

มันไม่ง่ายเลยที่นรชัยจะตั้งสติแล้วถามว่า” ทัตดาเธอเคยบอกว่าสร้อยดาวจากทะเลลึกคือสร้อยที่แม่ของเธอเป็นคนให้ใช่ไหม”

ชั่วพรับตาเดียวทัตดาก็ร้ว่านรชัยหมายควายว่าอย่างไรเธอกลั้นความกลัวเอาไว้แล้วตอบว่า “ใช่แล้ว ทำไมหรอ”

“ผมพึ่งเห็นว่าข้างในจี้ของสร้อยเส้นนี้มีลวดลายของต้นไม้สูงเพราะว่าแม่ของคุณอยากจะได้มันมีความหมายก็เลยสั่งให้เคยวาดลงไปใช่มั้ย” น้ำเสียงของเขาแม้ว่าจะเยือกเย็นแต่เขาก็พยายามซ่อนมันเอาไว้แต่ฟังจากโทรศัพท์ก็จะไม่รู้เลย

“ใช่แล้ว แม่ของฉันรักฉันมากเลยใช่ไหมละ” ทัตดารู้สึกโล่งทันที เธอคิดว่าเขาจะรู้ความจริงซะแล้ว ไม่พอแค่นั้น ทำไมแต่ก่อนเธอถึงไม่เคยได้ยินคาร่าพูดพึงลวดลายต้นไม้ใหญ่บนจี้สร้อยดาวจากทะเลลึกเลยนะ

นรชัยแสยะยิ้มมุมปาก “อย่างงั้นหรอ ผมยังเห็นอีกว่าข้างบนยังมีเมล็ดแล้วที่แกะสลักเป็นชื่อของคุณว่าคำหมี่หนี แม่ของคุณรักคุณมากจริงๆ”

“แม่ฉันต้องรักฉันมากอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเตรียมของขวัญที่วิเศษขนาดนี้ให้กับฉัน ฮัลโล่ นรชัย คุณยังฟังอยู่มั้ย”

เสียงของทัตดายังดังออกมาจากลำโพง แต่ไม่นานสายก็ตัดไป

แถมโทรศัพท์ของนรชัยยังแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆแล้ว

—

ไม่ว่าสร้อยดาวจากทะเลลึกจะอยู่หรือหายไปก็ทำให้คาร่าเป็นกังวลใจอยู่ดี เธอจะไม่ใส่มันอีกแน่นอน

แต่นรชัยกลับพกมันติดตัวไปทุกวัน แถมยังเอาเป็นของที่ใช้ขอทัตดาแต่งงาน ในใจของเธอก็รู้สึกเอือมขึ้นมาทันที

ทวีรัชต์กับพรธวัลก็ไม่ได้บังคับให้เธอสวมมันอีก คิดไปคิดมาเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับสร้อยเส้นนี้แล้ว ถึงอย่างไรบนโลกใบนี้ยังมีอัญมณีอีกมากมาย คราวหน้าหาอันที่ดีกว่าอันนี้ให้เธอ

“ เธอไม่ใช่โหยหาสร้อยดาวจากทะเลลึกหรอกหรอ ทำไมถึงไม่อยากได้แล้วละ” วรินทรถามพลางกินน้ำผลไม้ไปด้วย

นี่มันคือสร้อยดาวจากทะเลลึกที่มีชิ้นเดียวในโลกเลยนะ ถ้าเกิดว่าเอาไปติดกับเสื้อผ้าได้ละก็ต้องสวยมากแน่ๆเลย

แต่นรชัยสวมสร้อยของเธอไว้นานขนาดนั้น คาร่าจะไม่ชอบสร้อยเส้นนั้นแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

คาร่ากำลังคิดว่าจะตอบว่ายังไง แต่เธอเหลือบไปเห็นนรชัยกำลังเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกเดินมาดึงมือของเธออกไปข้างนอก

ทวีรัชต์และพรธวัลมองมาหาวรินทรคิดว่าวรินทรคงรู้อะไร

วรินทรยิ้มแบบขอโทษให้กับพวกเขา” เดี๋ยวหนูไปดูให้ค่ะ “วางแก้วน้ำที่อยู่ในมือลงแล้วเดินตามออกไป

นรชัยพาคาร่าไปที่บ้านพักต่างอากาศ เขาแรงเยอะมากไม่มีทางที่จะสบัดเขาออกได้เลย

ถึงแม้ว่าคาร่าจะเคยเรียนยูโดมาบ้าง แต่ใช้กับนรชัยไม่ได้เลย

“ นรชัย นายจะทำอะไร” คาร่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แต่นรชัยกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ลากเธอไปที่ลานจอดรถ ทันใดนั้นก็เปิดประตูแล้วผลักคาร่าเข้าไป แล้วเดินไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ แล้วขับออกจากบ้านจิวะพงษ์ไป

“ โอ้โห นี่มันคือการลักพาตัวใช่ไหมเนี่ย” วรินทรก็รีบออกรถตามพวกเขาไป

เพื่อรับประกันว่านรชัยจะไปทำอะไรคาร่า วรินทรคิดว่าเรียกคนตามมาดีที่สุด

ตวัสตือคนที่เหมาะสมที่สุด เพราะเขาคือคู่หมั้นของเธอ

วรินทรขับรถตามนรชัยไปพร้อมกับโทรหาตวัส

รถของนรชัยขับเร็วจนจะบินอยู่แล้ว ดีที่ขับบนถนนทางด่วนรถไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่วรินทรก็ตามไปติดๆ

ขับไปประมาณสิบนาที รถของนรชัยก็เลี้ยวเข้าไปที่ถนนธุรกิจ วรินทรก็รีบตามเข้าไป

ที่ที่เขาพาคาร่ามาก็คือที่ที่คาร่ารับมีดแทนเขาในตอนนั้น

วรินทรมองที่ซอยแคบๆนั้นมีความรู้สึกหลากหลายที่ไม่เข้าใจ แค่การมีเรื่องกันครั้งเดียว คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ชะตาชีวิตของคนสามคนเปลี่ยนไปได้เลย

หน้าตาที่เยือกเย็นของนรชัยก็ค่อยๆดูอบอุ่นขึ้น แววตาของเขาเมื่อได้มองที่แห่งนี้มันช่างอบอุ่นจริงๆ

คาร่าลงมาจากรถ พร้อมตบที่หน้าอก เธอคิดว่าเมื่อนรชัยรู้ความจริงแล้วจะเอาศพของเธอไปทิ้งไว้ที่ป่าซะอีก

แต่ที่แห่งนี้เมื่อเธอมองไปรอบๆก็รู้สึกคุ้นตาขึ้นมา

จริงสิ ที่นี่แหละที่ฉันรับมีดแทนเขา

เขาพาเธอมาทำอะไรที่นี่

“ ปีนั้น คนที่รับมีดแทนผมคือคุณใช่ไหม” นรชัยพึ่งจะหันมามองคาร่าแววตาของเขาช่างโศกเศร้า

“ไม่ใช่นะ” คาร่าทำหน้าตาย เธอปฏิเสธแบบไม่ลังเล

ถ้าเป็นไปได้ละก็เธอไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเลย ไม่แน่ตอนนี้พวกเขาอาจจะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขก็เป็นได้

ตอนนั่นเธอยังเด็กอยู่มากเวลาทำอะไรจะไม่คิดให้ดีๆซะก่อน เวลาเลือดมันร้อนก็จะทำไปเลย

“ คุณโกหก “นรชัยจับไหล่ของคาร่าอย่างแน่น บังคับให้คาร่ามองเค้า “สร้อยดาวจากทะเลลึกมันเป็นของคุณ ถ้าคนที่รับมีดแทนผมไม่ใช่คุณแล้วมันจะเป็นใคร”

คาร่าทำหน้าตายตั้งแต่ต้นจบจน ไม่ได้ขยับหน้าเลยซักนิด “ทัตดาไง นายคิดมาตลอดว่าเป็นเธอไม่ใช่หรอ”

เสียงของเธอเบามากแต่กลับทำให้หัวใจของนรชัยบีบรัดยิ่งขึ้น เขาเจ็บปวดจนตัวสั่น

ใช่แล้ว เขาคิดมาตลอดว่าทัตดาคือคนที่ช่วยชีวิตเขา และเขาก็ไม่เคยที่จะสงสัยเรื่องจริงนี้เลย

เขาคิดมาตลอดว่าสร้อยดาวจากทะเลลึกคือของทัตดา ดังนั้นเขาเลยคิดว่าคนที่เขาต้องตามหาก็คือทัตดา

แต่สร้อยดวงดาวจากทะเลลึกไม่ได้ผิดอะไร เขาเองที่กลับไม่รู้จักเจ้าของตัวจริงของเขา เข้าใจผิดมาตั้งหลายปี อยู่ในกำมือของทัตดามาโดยตลอด เหมือนคนโง่ที่โดนหลอก

แต่ตอนนี้ความจริงได้ปรากฏแล้วเจ้าของตัวจริงของสร้อยดาวจากทะเลลึกก็คือคาร่าคนที่เขาเคยจับส่งตำรวจ คาร่าที่เคยถูกเขาทำร้าย

นรชัยหลับตาอย่างเจ็บปวด

วรินทรพอเห็นแบบนี้ก็รู้สึกกลัดกลุ้มใจและรู้สึกเกลียดเขาน้อยลง

เพราะว่านรชัยเคยทำไม่ดีกับคาร่าเธอก็เลยไม่ชอบเขา แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่นรชัยเคยทำมันเหมือนกับฝ่ามือที่ตอนนี้ได้ตบลงใบหน้าของนรชัย

แต่ว่าผลจากการที่เขาจำผิดคนก็จะโทษคนอื่นไม่ได้ ต้องโทษตัวเองที่ไม่ดูให้ดีเอง

ภาพลักษณ์ของนรชัยไม่มีใครอยากเข้าใกล้เขา เมื่อพบเจอปัญหาเข้าสงบนิ่งเอาการ

ถึงแม้ว่าตอนนี้จิตใจของเขาจะมีพายุพัดกระหน่ำ แต่เขาก็อดทนเอาไว้

“ผม ขอโทษ”นานมากกว่าเขาจะพูดคำนี้

คาร่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ นรชัยพูดคำว่าขอโทษเป็นด้วยหรอ เธอตกใจมาก

“ ขอโทษนะ ผมไม่ควรที่จะคิดว่าทัตดาเป็นคุณ” นรชัยพูดด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าและวิงวอน ราวกับว่าอยากให้คาร่ายกโทษให้ยังไงอย่างนั้น

คนเราพอค้นพบความจริงก็จะนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เคยทำและเรื่องที่เคยทำนั้นคือเรื่องที่ไม่เคยใส่ใจเลยด้วย แต่พอถึงตอนนี้เรื่องนั้นกลับทำให้เป็นแผลในใจได้

แต่ก่อนนรชัยรู้สึกรักคนที่เคยช่วยชีวิตเขามากๆ แต่ตอนนี้กลับทรมานใจจากความละอาย

อย่างไรก็ตาม เหตุผลแค่นี้ไม่พอที่จะทำให้ความผิดของเขาได้รับการยกโทษ

“ ขอโทษนะที่แต่ก่อนเคยทำร้ายคุณ”

“ขอโทษนะคาร่า”

นี่คือครั้งแรกที่นรชัยเรียกชื่อของคาร่าอย่างตั้งใจ