หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 330

ตอน 330 คำขอโทษของคุณ ฉันไม่รับ

แต่คาร่าไม่มีความรู้สึกเดิมที่หัวใจเต้นแรงอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้ชอบเขาอีกต่อไปแล้ว

ไม่ชอบผู้ชายที่ชื่อนรชัยอีกต่อไปแล้ว

“คำขอโทษของคุณฉันไม่รับ” คาร่าพูดเบาๆพร้อมมองหน้าเค้า ไม่มีอีกชอบความชอบแบบนั้น

“ ในเมื่อผิดไปแล้ว ก็ให้มันผิดต่อไปเถอะ”

นรชัยตัวสั่นขึ้น และมือที่จับไหล่ของคาร่าพร้อมตัวสั่นเบาๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็ดึงคาร่าเข้ามาในอ้อมกอด

“คุณรู้บ้างไหม ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะมาเสียใจทีหลังแบบนี้” นรชัยจ้องตาของคาร่า แววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

แท้จริงแล้ว เขาพลาดมาตั้งหลายปี

วรินทรกลัวว่านรชัยจะทำอะไรคาร่าจึงลงจากรถไปแต่ก็เหลือบไปเห็นรถคันนึงที่ตวัสกำลังเดินลงมา

วรินทรตกใจ หันมามองดูนรชัยและคาร่า เธอกัดปากแน่นภายใต้สติ ตายแล้วครั้งนี้

มือของตวัสยังวางอยู่ที่ประตูรถ เขามองดูคนสองคนกอดกัน แต่เขาก็ไม่ได้เข้าไปแค่มองดูอย่างเงียบๆ

“อะแห่มอะแห่ม” วรินทรกระแอมเพื่อให้คาร่ารู้ตัวพร้อมส่งซิกทางสายตาให้อย่า

เอาเป็นเอาตาย

คาร่าที่กำลังงงจากการที่ถูกนรชัยดึงเข้มไปกอด พอได้ยินเสียงของวรินทรก็มีสติกลับมา จึงรีบเอามือผลักนรชัยออกไป

คาร่ามองไปที่นรชัยและพูดกับเขาว่า “ถ้าหากนายรู้สึกผิดและเสียใจจริงๆ งั้นฉันก็ขอให้นายลืมเรื่องนี้ซะ แล้วอย่ามาใหฉันเห็นหน้าอีก”

พอพูดเสร็จเธอก็จะเดินออกมา แต่นรชัยกลับจับมือเธอไว้แน่น จึงทำให้เธอเดินไปไหนไม่ได้

“นี่นายจะทำอะไร” คาร่ารู้สึกโมโห เธอพูดอย่างชัดเจนแล้วเขายังจะเอาอะไรอีก

“ปล่อยมือเธอเดี๋ยวนี้นะนรชัย” ตวัสเดินเข้าไปหาคาร่า จับมืออีกข้างของคาร่า จ้องมองไปที่นรชัยด้วยความเยือกเย็น

“ตวัส…”คาร่าพูด เมื่อกี้นั้นเขาจะเห็นรึปล่าวนะ เขาคงจะไม่เข้าใจผิดใช่ไหม

นรชัยไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังดึงดันกว่าเดิม เขาจ้องมองไปที่ตวัส

“คาร่าไม่รับคำขอโทษของนายฟังไม่ชัดรึยังไง ถ้าหากว่านายรู้สึกผิดก็เชิญนายรู้สึกผิดต่อไป คาร่าของฉันไม่ได้ต้องการให้นายรู้สึกผิดหนิ” ตวัสเอามือโอบที่เอวของคาร่าแล้วดึงคาร่ากลับมาอย่างไม่ลังเล

นรชัยกำหมัดขึ้นมาจะต่อยแต่ชั่วขณะเดียวกันเขาก็ค่อยๆวางมือลง กำมัดแน่นไว้ข้างลำตัวของเขา

ทันทีหลังจากนั้นเขาก็เอามือที่กำหมัดเก็บใส่กระเป๋ากางเกง“บ้านของนายรึ?”

“นายไม่รู้หรือว่าคาร่าคือคู่หมั้นของฉัน”ตวัสถามพร้อมแสดงท่าทางแบะปากด้วยความเยอะเย้ย

คาร่าอิงไปที่ตวัสด้วยหน้าที่เริ่มแดง เห็นได้ไม่บ่อยนักที่คาร่าจะทำตัวเหมือนผู้หญิงแบบนี้ วินทรมองอยู่ข้างๆก็รู้สึกตาลายขึ้น

“งานหมั้นของนายไม่ได้ไม่ได้จัดจนเสร็จหนิ ดังนั้นคาร่าก็ยังไม่ใช่คู่หมั้นของนาย”

“นรชัยพอได้แล้ว”คาร่าทนฟังไม่ได้อีกต่อไป นรชัยพูดมากเกินไปแล้วถึงแม้ว่างานหมั้นจะจัดไม่เสร็จแต่ยังไงเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้หมั้นกับตวัส เธอก็ไม่ได้ชอบนรชัยอยู่แล้ว

“ถึงแม้ว่าจะยังไม่ใช่ แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไถ่โทษแล้วนรชัย” ตวัสพูดพร้อมมองหน้าเขาด้วยหน้านิ่ง “คนที่ทำผิดแล้วได้รับการให้อภัยแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อนได้”

เขาพูดแบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกน่าสงสารอยู่เหมือนกัน

แต่วรินทรกลับมองเห็นความอ้างว้างจากดวงตาของเขา

เพราะว่าไม่ใช่แค่นรชัยเท่านั้นที่จำผิดคนแต่คาร่าเองก็จำผิดคนด้วยเหมือนกัน

คนที่ทำผิดแล้วได้รับการให้อภัยแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อนได้

ตวัส นายกลับเลือกที่จะอภัยให้ความผิดของคาร่าแล้วกับไปทำแหมือนแต่ก่อนกับเธอ

นี่ก็เพราะว่านายรักเธอก็เท่านั้น นายโกหกตวัสได้แต่นายโกหกตัวเองไม่ได้

วรินทรเม้มปากแล้วเธอก็เข้าไปนั่งในรถแล้วขับรถออกไปอย่างไม่ลังเลอีก

คาร่าเขามีคนที่ปกป้องอยู่แล้วถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ต่อก็จะกลายเป็นส่วนเกิน

ในขณะนี้เวลาใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว ในฤดูหนาวกลางคืนมาเร็วจริงๆไม่สิตอนนี้ก็มองไม่เห็นแสงบนท้องฟ้าแล้ว

วรินทรกำลังขับรถกลับคฤหาสน์ถ้ารีบไปตอนนี้ก็อาจจะทันอาหารค่ำ เธอฮัมเพลงแล้วเอามือวางไว้บนพวงมาลัยในขณะรถไฟแดง

เธอรู้สึกเบื่อมากจึงหันไปรอบๆ แล้วตาของเธอก็จ้องมองไปยังที่ที่นึง

เธอเจอประภาพเขาจอดรถอยู่ข้างๆรถของเธอ เธออยากจะทักทายเขา แต่เขากลับชะงักเพราะเห็นคนที่นั่งมากับเขา

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นธารี

ประภาพรู้จักกับธารีได้ยังไง

วรินทรมองไปที่กระจกรถของเขาอย่างครุ่นคิด ขณะที่เขากำลังคิด ไฟแดงก็เปลี่ยนเป็นไฟเขียวพอดี รถข้างหลังบีบแต่เร่งให้เธอไป เซ็งจริง เธอไม่มีทางเลือกนอกจากขับรถออกไป

…

ประภาพขับรถพร้อมกับคุยโทรศัพท์ผ่านบลูทูธ

ธารีที่นั่งมาข้างๆเธอยิ้มและรอให้ประภาพคุยโทรศัพท์อย่างใจเย็น พอประภาพคุยโทรศัพท์เสร็จก็ถามว่า” เป็นยังไงบ้าง”

“เป็นแบบที่เธอคิด” ประภาพดึงบลูทูธออกจากหูพร้อมโยนไปข้างๆอย่างในร้อน

ธารียิ้มและพูดว่า“คิดถึงคนที่คุณรักสิ ไม่ต้องต่อสู้กับพวกคนเล็กน้อยพวกนี้หรอก”

ประภาพไม่ได้ตอบอะไร เขาทำท่านิ่งๆ

“ต่อจากนี้นายก็แค่ช่วยฉันตีพิมพ์เอกสารนี้ออกไป แค่นี้นายก็รับได้ประโยชน์ตั้งมากมายแล้ว ดีใจมั้ยเพื่อน” ธารีหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋ามาวางไปข้างๆ

ประภาพเหลือบมาดูเอกสาร “นี่คืออะไร”

“นายไม่ต้องสนใจอะไร แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว”

“เหอะ ดูเหมือนว่าคุณจะเคลิบเคลิ้มหลงใหลจริงๆนะ” คุยกับเธอด้วยท่าทางเหยียดหยาม “อย่าลืมนะว่าผมสามารถไม่ร่วมมือกับคุณได้ทุกเมื่อ เพื่อนที่ไร้ประโยชน์อย่างคุณผมทิ้งได้ทุกเมื่อแหละ”

ธารีมองเขาด้วยสายตาที่เหน็บแนมเธอขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน ไม่ผิดหรอก เธอยังต้องพึ่งพาเขาดังนั้นอย่าทำให้เขาโมโหซะยังจะดีกว่า

“ได้ฉันจะบอกนาย”

—

วรินทรวาดรูปดูกาตูนอย่างที่ปกติเคยทำ อยู่ในห้องที่เปิดฮิตเตอร์ที่อบอุ่นกินไอดติมไปด้วยนั่งดูสถานการณ์ข้างนอกไปด้วย ป้องกันทาวัตกลับมาเอากระเป๋า

กินไอติมในหน้าหนาวมันเร้าใจสุดๆเลยนะ เพราะว่าต้องการที่จะตามใจกระเพาะสักครั้ง วรินทรนานๆทีถึงจะกิน

“หม่ามี้ คืนนี้อยากนอนกับหม่ามี๊ครับ” กวินเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับจูงแมวเข้ามาด้วย

ถ้าเป็นแต่ก่อนวรินทต้องพยักหน้าตอบรับแล้วแน่ๆ แต่อตนนี้พอมีต้าเปาก็เริ่มจะไม่รักกวินแล้ว