หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 331

ตอนที่ 331 น่าอาย

“ไปไปไป โตขนาดนี้แล้วยังจะนอนกับแม่อีก อายไหมเนี้ย” สายตาของวรินทรยังจับจ้องอยู่กับการ์ตูนไม่ขยับไปไหน สบัดมืออย่างรังเกียจเขา

กวินหน้าบึ้งทันที มองถ้วยไอศกรีมที่อยู่ข้างวรินทรอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “คุณแม่ครับ ระวังผมจะไปฟ้องพ่อว่าแม่แอบกินไอศกรีมนะ!”

“ไอ้เด็กแสบคันก้นแล้วใช่ไหม? ถ้าลุกฟ้องระวังแม่จะตีก้น!” วรินทรรีบเอาหมอนข้างบังไอศกรีมไว้ แล้วจ้องกวินไปทีหนึ่ง

ไอ้เด็กแสบนี้มันจะร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะ ถึงขั้นกล้าขู่แม่ตัวเอง!

กวินเชิดคางขึ้น หน้าตาไม่กลัวอะไร เดินไปที่หน้าวรินทร ถามเธออย่างสงสัย “คุณแม่ครับ ตอนนี้มันก็3ทุ่มกว่าแล้ว ปกติเวลานี้พ่อควรถึงบ้านแล้ว คงไม่ด้โดนป้าๆที่ไหนหลอกไปแล้วมั้ง?”

“เป็นไปได้ แม่ลองโทรถามดู” วรินทรมองดูเวลา ตอนนี้มันดึกมากแล้ว แต่ทาวัตยังไม่กลับมา และเธอก็ยังกินไอศกรีมดึกดื่น?!

กวินรู้สึกเบื่อหน่ายที่เห็นท่าทางวรินทรรีบร้นหาโทรศัพท์ ในห้องที่ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนก็สว่างขนาดนี้ ถึงว่าแม่เลยลืมว่ากลางวันหรือกลางคืน

กวินหยิบเอาถ้วยไอศกรีมที่วรินทรกินไปครึ่งถ้วย หยิบช้อนแล้วตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก

วรินทรโทรหาทาวัต เหมือนเช่นทุกครั้งที่ ผ่านไปประมาณ5วินาทีก็รับแล้ว ปลายสายส่งเสียงอันเยือกเย็นเหมือนเช่นทุกครั้ง “ผมอยู่โรงพยาบาล มีอะไร?”

“โรงพยาบาล? คุณเป็นอะไร?” เมื่อได้ยินว่าเขาอยู่โรงพยาบาลวรินทรก็เริ่มเป็นกังวล ถามเป็นชุดใหญ่ แต่ฟังจากน้ำเสียงของทาวัตไม่เหมือนคนป่วยหรือได้รับบาดเจ็บอะไร

วันที่2 ตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งแปดโมงเช้า วรินทรนอนไปไม่ถึง5ชั่วโมง

เวลานอกเหนือจากนั้น ก็หมดไปกับการกลิ้งไปมาบนเตียง ดังนั้นจึงส่งผลให้เช้านี้ตอนตื่นมาล้างหน้าแปลงฟัน ตอนที่มองกระจกได้เห็นขอบตาดำที่ใต้ตาอย่างเห็นได้ชัด

“คุณแม่ครับ เมื่อคืนไปทำอะไรมาครับ?” กวินเพิ่งเตรียมกระเป๋านักเรียนเพื่อไปโรงเรียนเสร็จ เห็นวรินทรลงมาจากชั้นบน รีบหันไป เผชิญหน้ากับเธอ มือสองข้างจับกระเป๋าไว้

วรินทรมองเขาไปทีหนึ่ง ไม่มีแรงที่จะไปสั่งสอนเขา แล้วเดินลากเท้าผ่านเขาไป

เธอมองรอบห้อง กลับไม่พบกับทาวัต “พ่อหนูยังไม่กลับมาเหรอ?”

“ใช่ ใช่ครับ พ่อโทรมาเมื่อกี้บอกว่าวันนี้จะหลับดึกหน่อย” กวินถอยหลังไปสองสามก้าว ห่างจากวรินทรเล็กน้อย

วรินทรไม่เห็นความผิดปกติของกวิน ฟังเธอพูดแบบนี้ แล้วแค่พยักหน้า ยื่นมือไปจับท้ายทอย สายตากลับเผอิญมองเห็นหนังสือพิมพ์ที่กวินเสียบไว้ข้างกระเป๋า

“หนูไปโรงเรียนจะเอาหนังสือพิมพ์ไปทำไม?” วรินทรจ้องมองใบหน้ากวิน

กวินเหงื่อแตก พยายามทำสีหน้าให้ปกติ มองวรินทร “เพราะวันนี้คุณครูจะสอนตัดกระดาษ ลูกลืมเตรียมกระดาษ ก็เลยใช้หนังสือพิมพ์แทน”

วรินทรที่วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนักไม่ได้ไปสอบสวนความแปลกประหลาดของกวิน หยิกแก้มเขาเบาๆทีหนึ่งก็ให้เขาไปโรงเรียนแล้ว

พี่ลิงยกอาหารเช้ามาตรงหน้าเธอแล้วถอยไปอยู่ข้างๆ

วรินทรเอามือถือขึ้นมาดูวีแชทตามความเคยชิน เปิดมาก็เจอกับข่าวประจำวัน

ประธาร CR กลางดึกส่งสาวปริศนา……...

ตอนที่เห็นหัวข้อข่าวประจำวันสายตาของวรินทรก็นิ่งไปเลย ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะกดเข้าไป

หัวข้อคือ “ประธานCR ส่งสาวปริศนาเข้าโรงพยาบาลกลางดึก จากนั้นไม่นานผู้ใหญ่ทั้งสองของบ้านธัมรุจินันท์ก็ปรากฏตัวที่โรงพยาบาล ตำแหน่งสะไภ้ของบ้านธีมรุจินันท์จะมีการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า?”

สะไภ้บ้านธัมรุจินันท์? พูดถึงเธอเหรอ?

วรินทรขมวดคิ้ว หยิบแซนด์วิชขึ้นมากินเหมือนไม่แปลกใจอะไร

เรื่องนี้เธอรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และก็รู้ว่าคนคนนั้นก็คือธารี แต่นักข่าวลงข่าวแบบนี้ เหมือนกับว่าเธอตกกระป๋องแล้วอย่างนั้น

ที่ธารีถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ก็เพราะเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เท่านั้น ทาวัตที่รู้สึกผิดต่อธารีกับคุณชนิศาและคุณทิโนทัยไปเยี่ยมเธอก็เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ไม่พอใจอะไร

เพียงแต่ว่าเธอก็ยังนอนไม่หลับทั้งคืน เธอก็ไม่ได้ใจกว้างอย่างที่คิด

ดูข่าวจบ เธอก็ทานเสร็จพอดี หลังจากเก็บมือถือแล้วก็เดินไปห้องครัว เตรียมวัตถุดิบพร้อม ก็เริ่มทำซุป

พี่ลิงเห็นเข้า กลัวว่าเธอจะทำไม่ทัน เลยเข้ามาช่วย

—

โรงพยาบาลนภัทร ห้องวีไอพี 305

ไม่คาดคิด วรินทรไม่เจอกับทาวัตหรือคุณทิโนทัยกับคุณชนิศาที่ห้องเลย มีเพียงธารีคนเดียว เตรียมตัวที่จะพักผ่อน

“คุณวรินทร มาได้เวลาพอดีเลย ทาวัตไปบริษัทพอดีเลย คุณลุงคุณป้าก็เพิ่งกลับไป” ธารีเห็นวรินทรมา เลยเธอด้วยความประหลาดใจ ตามด้วยเงยหน้าส่งยิ้มให้เธอ

“ฉันไม่ได้มาหาเขา ฉันมาหาคุณ” วรินทรมองเธอนิ่งๆ ตามด้วยวางกล่องรักษาอุณหภูมิไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนนี้คุณเสียเลือดมาก ฉันเลยทำซุปบำรุงเลือดมาให้คุณ ดื่มตอนอุ่นๆนะ”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ธานีสายตาแวววาว มองดูกล่องอาหารรักษาอุณหภูมิบนโต๊ะแล้วพูดว่า “งั้นก็ขอบคุณนะคุณวรินทรนะ”

วรินทรยิ้มจางๆ แล้วเปิดฝากล่องออก เพื่อเธอจะสะดวกขึ้น “วางไว้ตรงนี้นะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ”

“เชิญค่ะ” ธารีมองเธอเดินจากไป จนกระทั่งประตูห้องผู้ป่วยปิดลง

“เป็นไปตามที่เขาพูดไม่มีผิด” เธอบ่นพึมพำ แล้วมองซุปในถ้วย หยิบซองบางอย่างออกมาจากกระเป๋าอย่างไม่ลังเล แล้วโยนลงบนถ้วย

…

เมื่อตอนวรินทรมาถึงโรงพยาบาลนภัทรครั้งที่สอง เวลาห่างจากครั้งแรกประมาณชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น

ได้ข่าวว่าธารีถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน และยังเป็นเพราะซุปของเธอเมื่อเข้าอีก

แต่ว่าซุปนั้นทั้งเธอและพี่ลิงต่างก็ดื่มแล้วเหมือนกัน ไม่ได้มีปัญหาอะไร ทำไมธารีถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

วรินทรว้าวุ่นใจ สายตาจ้องไปที่ตัวเลขของลิฟต์ที่กำลังขึ้น รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ติ่ง———

ในที่สุดลิฟต์ก็มาถึงชั้นนี้ วรินทรรีบออกมา เลยชนเข้ากับใครคนหนึ่งโดยไม่ระวัง

“ประภาพ? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี้ละ?” วรินทรจับหัวที่เจ็บแล้วมองประภาพ ถามด้วยคงความสงสัย

รอยยิ้มของประภาพอบอุ่นเหมือนเช่นเคย “ฉันมาเยี่ยมเพื่อนนะ คุณละ? รีบขนาดนี้ไปไหนเหรอ?”

เขาถามแบบนี้ทำให้วรินทรนึกขึ้นได้ “ไม่มีเวลาคุยกับคุณแล้ว ฉันไปก่อนนะ!”