หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 332

ตอนที่ 332 ธารีเป็นยังไงบ้าง?

“วรินทรรอก่อน “ ประภาพยังไม่ไปไหน แต่กลับตามเธอมาจนถึงห้องฉุกเฉิน

ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แน่นอนว่าคือทาวัต

เช้านี้เขาสวมใส่เสื้อสูทสีดำ ดูสะอาดสะอ้านจนไม่เห็นรอยยับเท่าไร มือทั้งสองข้างอยู่ในกระเป๋ากางเกง

นัยน์ตาสีดำคู่นั้นประกบกับแสงไฟบนเพดาน ขาวดำตัดกันชัดเจน

คุณทิโนทัยกับคุณชนิศานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างห้องฉุกเฉิน เทียบกับความกังวลของคุณชนิศาแล้ว คุณทิโนทันจะดูนิ่งกว่าเยอะ

“ทาวัต ธารีเป็นยังไงบ้าง?” วรินทรวิ่งเข้าไป หอบเบาๆ ยืนอยู่หน้าทาวัตแล้วรีบถาม

ในที่สุดนัยน์ตาที่จ้องมองไฟบนเพดานของทาวัตก็หันหน้าลง สายตาจับจ้องอยู่บนตัวเธอ แล้วเดินผ่านเธอไป มองเห็นประภาพที่อยู่ข้างหลังเธอ คิ้วก็ขมวดขึ้นทันที

“พวกเธอทำไมถึงมาด้วยกัน?” เธอหรี่ตาลง จ้องประภาพด้วยความเยือกเย็น

“เมื่อกี้เจอกันระหว่างทางก็เลยมาด้วยกัน” วรินทรกัดริมฝีปากล่าง รู้สึกว่าทาวัตแปลกๆ

“วรินทร คุณเอาอะไรให้ธารีกิน ทำไมเธอถึงเข้าห้องฉุกเฉินกระทันหันล่ะ?” คุณชนิศาเห็นวรินทรมาก็เดินเข้ามาทันที ดึงมือวรินทรไว้แล้วถาม

คำถามของคุณชนิศาทำให้นัยน์ตาวรินทรเศร้าหมองลง มีความเจ็บปวด “คุณแม่คะ คุณแม่หมายความว่า ฉันตั้งใจให้เธอกินของไม่ดี ทำให้เธอต้องถูกส่งตัวมาห้องฉุกเฉินเหรอคะ?”

เธอไม่อยากจะเชื่อ หรืออาจเป็นเพราะวัตถุดิบมีปัญหา หรือว่าธารีแพ้อะไรกินไม่ได้ แล้วบังเอิญมีในซุปพอดี

แต่ถ้าโดนสงสัยว่าเธอจงใจทำแบบนี้เพราะเหตุนี้ มันน่าเสียใจจริงๆ

คุณชนิศาปากเร็วไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น โดนวรินทรถามกลับแบบนี้เลยรู้ตัวว่าตัวเองรีบร้อนไปหน่อย เพราะถ้าธารีเป็นอะไรไปจริงๆ เธอก็คงจะรู้สึกผิดไปอีกนาน

“แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แม่รู้ว่าวรินทรไม่ทำแบบนี้เหรอ” คุณแม่ตบหลังมือปลอบโยนวรินทร

วรินทรกระพริบตาเบาๆ ตามด้วยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ คุณแม่ ฉันทราบค่ะ”

“คุณกลับไปก่อนเถอะ ที่นี้มีแค่พวกเราก็พอแล้ว” สายตาทาวัตหยุดลงตรงที่ขอบตาที่ดำทั้งสองข้างของวรินทร คิ้วจึงขมวดขึ้นอย่างเป็นห่วง

เขาดูออกว่าอารมณ์ของเธอไม่ดีเท่าไร น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนดีๆ

แต่ว่าถ้าเขาพูดความรู้สึกเป็นกังวลของตัวเองตอนนี้ ก็จะทำให้รู้สึกดีขึ้นหน่อย แล้วยิ่งเวลาที่วรินทรรู้สึกแย่แบบนี้ ก็จะยิ่งเป็นการทำร้ายจิตใจเธอเพิ่ม

“งั้นฉันกลับก่อนนะ” ทาวัตยิ้มอย่างขมขื่น หลังจากลาคุณทิโนทัยกับคุณชนิศาแล้ว ก็จากไปอย่างเร็ว

ทาวัตมองดูภาพการจากไปของวรินทรแล้วรู้สึกลังเลนิดๆ กำลังคิดจะถามไป ไฟในห้องฉุกเฉินก็มาดับลงตอนนี้พอดี

คุณหมอและพยาบาลเข็นธานีนอนอยู่บนเตียงออกมา

“วรินทร คุณกำลังงอลอยู่ ใช่ไหม” ประภาพยืนอยู่ข้างวรินทร มองเห็นตัวเลขในลิฟต์ค่อยๆลดลง

วรินทรไม่ได้ตอบอะไร แต่สีหน้าที่น้อยใจบนใบหน้ากับท่าทางที่เศร้าโศกบอกทุกอย่างชัดเจนแล้ว

“เมื่อก่อนคุณเป็นแบบนี้บ่อยๆ ไม่พอใจที่ไร ก็ชอบเก็บคงามรู้สึกไว้ในใจคนเดียว คุณทำแบบนี้จะทำให้คนอีกมากมายเป็นห่วงนะ”ประภาพมองดูเงาวรินทรที่สะท้อนอยู่บนกระจกในลิฟต์ สายตาหลงไหล รอยยิ้มอบอุ่น

ที่จริงเขาอยากพูดว่า เมื่อตอนเธออารมณ์ไม่ดี เขาได้อยู่ข้างเธอ มันก็ถือเป็นความโชคดีที่สุดของเขาแล้ว