หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 338

ตอนที่ 338 ขยะสังคม

กล้าดียังไงมาเปิดศึกกับเขา

อีธานโกธรมาก

เมื่อไตร่ตรองแล้วอีธานก็คิดอะไรบางอย่างได้ ใบหน้าของเขาดูเจ้าเล่ห์

ทาวัตเห็นข้อความเข้าจึงเปิดดู ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่ง

เพราะสิ่งที่ถูกส่งมาคือรูปของวรินทรทั้งหมด เธอใส่ชุดแต่งงานเซ็กซี่ มีทั้งถ่ายจากด้านหลังและด้านหน้า มองจากมุมกล้องดูก็รู้ว่าแอบถ่าย ทุกรูปถ่ายด้วยมุมดีๆทั้งนั้น

บังอาจใส่เสื้อผ้าน้อยแบบนี้ให้ผู้ชายคนอื่นดูงั้นเหรอ

ทาวัตจ้องมองรูปพวกนี้ นัยต์ตาดำของเขามืดมนจนน่ากลัว เขานำรูปทั้งหมดไปใส่ไว้ในไฟล์เปล่าที่ล็อครหัสไว้ แล้วลบทิ้ง จากนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหว

เขาบล็อกระบบของบริษัทFS จากนั้นก็ปล่อยไวรัสเข้าไปในระบบ เขาตรวจสอบคอมของอีธานแล้วก็พบว่าในเครื่องของอีธานมีรูปของแฟนหลายๆคนกับอีธานต็มไปหมด

จากนั้นเขาก็เก็บรูปพวกนั้นไว้ในไฟล์แล้วส่งมันให้กับเลขานิธูร ให้เธอติดต่อกับสำนักงานข่าวที่ดังที่สุดของประเทศอังกฤษเพื่อปล่อยรูปพวกนี้

เมื่อจัดการเสร็จสีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มบางๆที่เจ้าเล่ห์ของเขา

ตั้งแต่ที่ทาวัตถอยรถใหม่ให้วรินทร เธอก็เดินทางสะดวกขึ้น ไม่ต้องลำบากพี่ลิงไปส่งอีก

วันจันทร์ถึงวันศุกร์กวินไปโรงเรียน วรินทรจึงไม่ได้ออกไปไหน เธอมีคนรับใช้คอยดูแลเธอและชาร์ลี

พอดีของอาหารสุนัขหมดวรินทรจึงออกไปซื้อ

ถึงแม้ชาร์ลีจะน่ารักและดูเลี้ยงยาก แต่ชาร์ลีเลี้ยงง่ายมาก มันไม่เลือกกิน อาหารสุนัขที่ชาร์ลีกินทุกครั้งทาวัตจะเป็นคนซื้อ มีแต่ตัวหนังสืออังกฤษ เธอต้องจำไปหลายๆอย่าง

" ให้ตายเถอะ อาหารของสุนัขตัวเดียวแพงเท่าค่าขนมหนึ่งอาทิตย์ของฉันเลยเหรอเนี่ย ” วรินทรอึ้งกับราคาอาหารของสุนัข ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอเมื่อครู่หายไปในพริบตา

โอ้โห เดี๋ยวนี้สุนัขกินดีอยู่ดีกว่าคนอีกนะเนี่ย...

วรินทรหยิบอาหารสุนัขหลายๆอย่างลงตะกร้า

ราวกับว่าถ้าเธอจ่ายเงินค่าอาหารสุนัขไป กระเป๋าของเธอต้องหิวแน่ๆ

ขณะที่เธอกำลังถอนหายใจ ลังที่อยู่บนชั้นวางเหนือหัวของเธอก็เริ่มเสียหลัก เพราะมันทั้งหนักและเยอะ เมื่อหยิบโดยไม่ระวังมันก็เสี่ยงที่จะตกลงมาใส่หัวได้

วรินทรรู้สึกว่าอาหารพวกนี้ดูพิเศษกว่าอันอื่น เธอพยายามนึกว่าชาร์ลีกินอาหารยี่ห้ออะไร

" งั้นก็อันนี้ละกัน ” เธออ่านตัวหนังสือภาษาอังกฤษแล้วพยักหน้า นำอีกกระป๋องเก็บเข้าที่

" ระวัง! ” เสียงของใครบางคนดังขึ้น วรินทรหันไปทางต้นเสียงแล้วพบว่าคนๆนั้นกำลังวิ่งเข้ามาหาตัวเอง เธอยังไม่ทันไม่รู้ตัวก็ถูกพลักออก

โครม

ลังที่อยู่เหนือหัวของวรินทรหล่นลงมาดังโครม ข้างในเต็มไปด้วยไวน์แดง ถ้าหากมันหล่นใส่วรินทรจริงๆ เธอคงจะไม่รอด

พนักงานที่ได้ยินเสียงรีบเดินมาทางต้นเสียง เมื่อเห็นไวน์ที่แตกเต็มพื้นสีหน้าของเธอดูไม่ดีนัก พอเห็นว่าคนที่ล้มอยู่ตรงพื้นเป็นวรินทร เธอจึงรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว

วรินทรถูกคนๆนั้นช่วยเอาไว้ คนๆนั้นใช้มือรองศรีษะของเธอไว้เพื่อไม่ให้กระแทกพื้น เธอค่อยๆลืมหน้าขึ้นมา พบว่าคนที่ช่วยเธอไว้เป็นใบหน้าหล่อเหลาที่เธอคุ้นเคย

" พี่...พี่? ” วรินทรประหลาดใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข

ฐานทัตที่สวมหมวกและคลุมผ้าพันคอสีแดง เขาทำท่าอย่าเสียงดังให้กับเธอแล้วลุกขึ้นอย่าสง่างามพร้อมกับส่งมือเพื่อช่วยเธอ

" นี่พวกคุณจงใจทำมันแตกเหรอคะ? ” พนักงานได้สติแล้วเดินเข้าไปตรงหน้าของวรินทรและฐานทัตด้วยความโกธร

ของๆที่นี่เป็นของนำเข้า ถึงแม้จะมีเพียงหกขวด แต่ขวดหนึ่งก็มีราคาเท่าเงินเดือนของพนักงานที่นี่ ถ้าให้เธอจ่าย ถึงแม้จะเอาตัวเธอไปขายก็คืนไม่หมดอยู่ดี

เพราะฉะนั้นเธอจึงรีบโยนความผิดให้กับสองคนตรงนั้น ยังไงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว ใครจะไปรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แล้วยังเกือบจะตกหล่นใส่คนอีก

ฐานทัตมองไปหาพนักงาน ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะยิ้ม แต่กลับทำให้รู้สึกถึงความหนาวเย็น " คุณผู้หญิงท่านนี้ครับ คุณมั่นใจเหรอว่าพวกเรเป็นคนทำแตก? ”

เมื่อพูดจบเขาก็ชื้อจับคางของธอเบาๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทำให้ผู้หญิงต้องใจเต้นแรง

" แค่พวกคุณจ่ายเงินตามค่าเสียหาย เรื่องก็จบค่ะ ”

" งั้นเหรอ? ” ฐานทัตยิ้ม " เธอแน่ใจใช่ไหมว่าพวกเราเป็นคนทำ ”

" สถานที่ใหญ่โตขนาดนี้ คงจะมีกล้องวงจรปิดสินะ เธอบอกว่าพวกเราเป็นคนทำงั้นสินะ ถ้าไปตรวจสอบที่กล้องวงจรปิดก็น่าจะรู้ความจริง ผมเชื่อว่าพวกเราสองคนคงไม่ได้จ่ายเงินค่าเสียหาย แต่ยังได้เงินค่าเสียหายอีกนะ ” วรินทรมองพนักงานคนนั้นด้วยแววตาที่เย็นชา เธอไม่ชอบการกระทำของคนๆนี้เลย ของตกเกือบตกใส่ลูกค้าแต่กลับไม่ถามลูกค้า ยังโยนความผิดให้ลูกค้าอีก หรือว่าสิ่งของสำคัญกว่าชีวิตของลูกค้า? คนแบบนี้ ขยะสังคมชัดๆ

พนักงานหน้าซีดทันที เธอตกใจกลัวฐานทัตและวรินทร

" ที่รัก คุณคิดว่าเราควรทำยังไงดี? ” ฐานทัตเดินไปหาวรินทรและช้อนหน้าเธอขึ้น มันหวานราวกับคู่รัก

สีหน้าของวรินทรไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย มีเพียงแค่ส่งสายตาตลกๆให้ฐานทัต ไม่ได้เปลี่ยนไป“จดกรดวยสวนตวส”

จนสุดท้ายหัวหน้าพนักงานจึงมาจัดการเรื่องทั้งหมด เธอให้พนักงานคนนั้นถอยไปก่อน แล้วก็ขอโทษสิ่งที่เกิดขึ้นกับทั้งสองคน ทีแรกจะจ่ายค่าทำขวัญให้ทั้งสองคน แต่วรินทรก็ปฎิเสธไป

" ที่รัก ทำไมไม่รับเงินค่าทำขวัญล่ะ? คุณควรจะรับเงินมาแล้วเดินจากไปสวยๆสิ ” ฐานทัตโอบวรินทรเดินออกจากห้างไป

" น้องสาวพี่เห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ? ใช้ประโยคเก่งขึ้นนี่ ”