หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 339

ตอนที่339 รู้สึกไม่ดี

เธอเพียงแค่รู้สึกว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บอะไร ถ้ารับเงินมาก็รู้สึกไม่ดี

" แน่นอนสิ ไม่อย่างงั้นเธอกับกวินก็หาว่าฉันโง่อีก ” ฐานทัตหัวเราะสนุกสนาน รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์มากจนทำให้คนไม่อาจละสายตาได้

" ป่ะ ไปบ้านพี่ ตรงนี้ไม่ปลอดภัย ” เมื่อเขาพูดจบก็จูงมือของวรินทรเดินไปทางที่รถของตนจอดไว้ มันเป็นรถสีดำ

วรินทรหันมองรอบๆอย่างไม่ตั้งใจ ถึงแม้มันจะไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ถ้าฐานทัตบอกว่ามี มันก็คือมี

รถเลี้ยวไปเลี้ยวมาเยอะแยะไปหมด จนแน่ใจว่าไม่มีคนตามมาแล้วจึงขับทางตรง

" พี่คะ ทำไมจู่ๆถึงมาประเทศCล่ะ? ไม่ใช่ว่ากลัวชยุตจะเจอเหรอ ” วรินทรถามด้วยความสงสัย

" คิดว่าพี่ชายแกเป็นใครกัน ถ้าฉันอยู่ตรงนี้ นั่นก็แปลว่าพวกเขาไม่รู้ไง ” ฐานทัตพูดอย่างได้ใจ แล้วเอื้อมมือไปปัดหิมะที่ตกใส่บนหัวของเธอเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

เขาเอื้อมมือไปแตะจมูกแดงๆของเธอเพราะความหนาว แล้วถอดผ้าพันคอของตัวเองออกไปพันคอให้เธอ พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น " อากาศหนาวขนาดนี้ทำไมไม่ใส่ผ้าพันคอ? ”

วรินทรแลบลิ้น เมื่อเขาพันผ้าพันคอให้เธอเสร็จ เธอจึงพูดขึ้นว่า " ลืมน่ะ ”

ถึงแม้ว่าเธอกับฐานทัตจะรู้จักกันช้า แต่ฐานทัตก็เฝ้ามองเธอเสมอ เพียงแต่เธอไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง วรินทรและฐานทัตเป็นเด็กที่เหมาะสมกันราวกับมังกรและนกฟีนิกซ์ ฐานทัตคลอดก่อนนวริทนแค่ไม่มีกี่นาที แต่พวกเขาหน้าตาคล้านคลึงกัน แต่ฐานทัตจะออกแนวแปลกๆ เหมือนโดนพิษมากกว่า แต่วรินทรจะไปทางทมยันตีมากกว่า เลือกข้นราวกับน้ำ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน วรินทรก็มีความรู้สึกคุ้นเคยต่อฐานทัต ต่อมาถึงได้รู้ว่าเขาคือพี่ชายแท้ๆของตัวเอง

คนสองคนที่อยู่กันคนละแผ่นดิน เพราะความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดทำให้พวกเขาได้มาพบเจอกันราวกับนิทาน ฐานทัตดีต่อน้องสาวอย่างวรินทรมากๆ

ไม่อย่างนั้นคงไม่เสี่ยงอันตรายแอบชยุตมาที่ประเทศC

" Misir เร่งแอร์หน่อย ” ฐานทัตบอกผู้ช่วยที่กำลังขับรถให้ แล้วเขาก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาแล้วฉีดในรถ " กลิ่นมิ้นต์น่ะ ฉันให้คนไปหามาให้เป็นพิเศษ ทำให้ไม่ง่วง ดมแล้วก็ไม่รู้สึกอึดอัดด้วย ”

" พี่ ฉันแพ้น้ำหอมนะ ผื่นขึ้นด้วยนะ ” วรินทรจ้องไปที่ขวดนั่น

" ไม่เป็นไร นี่ฉันให้คนไปหามาแบบเฉพาะเธอเลยนะ วางใจได้ ไม่แพ้แน่นอน ” ฐานทัตขมวดคิ้ว มิน่าล่ะทำไมวรินทรถึงไม่ใช่น้ำหอม แถมยังเกลียดกลิ่นน้ำหอมขนาดนี้ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง

" ขอบคุณค่ะ ” วรินทรยิ้มอ่อนหวานให้ฐานทัต ดวงตาของเธอใสราวกับเด็กน้อย

ตั้งแต่เด็กเธอก็ถามทมยันตีว่าทำไมเธอถึงไม่มีพี่ชาย เพราะถ้าเธอมีพี่ชายก็จะมีเพื่อนเล่นด้วย

แถมถ้าโดนรังแกยังสามารถเบ่งได้ว่าฉันจะไปเรียกพี่ชายมา

วรินทรมองฐานทัตด้วยความสุขใจ เพราะนี่คือความฝันของเธอที่เป็นจริง

คนเราต้องมีความฝันกันอยู่แล้ว แล้วถ้ามันสมหวังขึ้นมาล่ะ?

" เด็กโง่ ฉันเป็นพี่แกนะ ขอบคุณอะไรกันล่ะ ” ฐานทัตพูดอย่างอ่อนโยนแล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอ

เวลาที่ได้คุยกับพี่ชายมันช่างสั้นเหลือเกิน เพียงพริบตาฟ้าก็มืดแล้ว ถ้าไม่รีบกลับไปจะไม่ทันอาหารค่ำ

เมื่อออกจากที่พักที่เป็นความลับของพี่แล้ว วรินทรให้คนของฐานทัตไปส่งที่ๆเธอไปซื้ออาหารสุนัขแล้วขับรถกลับบ้าน

เมื่อเธอกลับไปถึงก็เห็นว่าทาวัตและกวินนั่งรอเธออยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว

" ขอโทษทีนะ ฉันกลับมาช้า ” วรินทรพูดขึ้นแล้วมองไปทางสองพ่อลูก เธอยื่นถุงให้กับพี่ลิง " พี่ลิงนี่ของชาร์ลี ”

" ค่ะ คุณนาย ” พี่ลิงยิ้มรับแล้วเดินเข้าไปในครัว

คุณนาย?

วรินทรได้ยินดังนั้น เธอไม่ชิน จกทีแรกที่เรียกว่าคุณวรินกลายเป็นคุณนาย ทำไมรู้สึกตัวเองแก่เร็วจัง...

สายตาของทาวัตจ้องมองเธอตั้งเธอเดินเข้ามา จนมาหยุดอยู่ตรงผ้าพันคอที่ไม่น่าจะเป็นของผู้หญิง

" ไปไหนมา? ” ทาวัตพูดขึ้นแล้วเริ่มรับประทานอาหาร

“ไปเดนหงมค ”

กวินมองไปทางป๊ะป๋าที่สีหน้าออกอย่างชัดเจน และหม่าม้าของตน แล้วส่ายหัว ป๊ะป๋ามันเจ้ามะระยัดไส้ ส่วนหม่าม้ามันคนเอ๋อ

พอกำลังจะรับประทานอาหาร วรินทรก็รู้สึกไม่สบายคอ เธอจึงรู้ตัวว่าใส่ผ้าพันคอกลับมาด้วย แล้วเธอก็ถอดมันออก พับเก็บอย่างดีแล้วนำมันไปไว้ข้างๆ

กวินอยากปิดหนน้าปิดตา ไม่อยากมองเห็นหน้าตาอันตรายของทาวัต เขาก้ามลงกินอาหารของตัวเอง

" นี่มันของใคร? ” ซ้อมและมีดที่ทาวัตถือเมื่อกี้ตกลงบนจานดังเคร้ง เขาเอื้อมมือไปหยิบผ้าพันคอนั้นมา มันมีกลิ่นอ่อนๆของแชมพูสระผมผู้ชาย เป็นไปไม่ได้ว่าเป็นแชมพูที่ทาวัตใช้ เพราะเขาไม่มีผ้าพันคอสีนี้ ถ้าอย่างนั้น แปลว่าเธอออกไปกับผู้ชายมา แล้วยัง...สนิทกันมาก?