หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 340

ตอนที่ 340 เป็นของประภาพ

ดวงตาสีดำของทาวัตเริ่มน่ากลัว เขาจ้องมองวรินทรเพื่อฟังคำอธิบายของเธอ

วรินทรกำลังจะบอกว่าเป็นของฐานทัต แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนจะออกมาฐานทัตบอกกับเธอว่า ห้ามไม่ให้เธอบอกคนอื่นว่าตอนนี้เขาอยู่ประเทศC แม้แต่กับกวินก็ห้ามบอก ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่เพราะวรินทรอยู่ในอันตราย เขาก็คงมาออกมา

ที่ฐานทัตทำแบบนี้มันคงมีเหตุผล เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอยังบอกทาวัตไม่ได้...

" ของประภาพ ” วรินทรตอบ

เธอรู้สึกผิดในใจ ขอโทษด้วยนะประภาพ คงต้องยืมชื่อมากันหน่อยนะ อย่าโทษฉันเลยนะ

ที่วรินทรพูดแบบนั้นก็เพราะประภาพเองก็มีผ้าพันคอสีแดงพอดี

เมื่อเธอพูดจบ ทาวัตก็จ้องตาของเธอ เพราะเธอพูดโกหก เธอจึงละอายใจไม่กล้าสบตา

ทาวัตจิบปากไม่พูดอะไรต่อ เขาวางผ้าพันคอไว้ที่เดิม ดวงตาของเขาเย็นชา " กินเถอะ ”

วรินทรกัดปากแน่น เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าทาวัตนิ่งๆ ดูไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกอะไร

บรรยกาศบนโต๊ะอาหารเย็นเฉียบ อุณหภูมิลดลงอย่างฉับพลัน เธอสูดลมหายใจเข้า หรือว่าเครื่องปรับอุณหภูมิจะเสีย?

จนถึงเวลาเข้านอน ทาวัตก็ไม่ได้พูดอะไรกับวรินทร พออาบน้ำเสร็จก็เอาหนังสือมาอ่านหนึ่งเล่มอยู่ข้างเตียง

วรินทรรู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าทาวัตเป็นอะไร หรือว่าจะโกธรที่เธอบอกว่าอยู่กับประภาพ?

วรินทรมองทาวัตที่นั่งอยู่ข้างเตียง เขาดูนิ่งไม่เหมือนมีความสุขแต่ก็ไม่เหมือนไม่พอใจ

ยิ่งอยู่ยิ่งดูเขาไม่ออกแล้วสิ

วรินทรเดินเข้าห้องอาบน้ำ

เมื่อเธอเดินออกมาก็เห็นว่าทาวัตยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ท่าเดิม เธอเดินไปดื่มน้ำ เหลือบไปเห็นหนังสือบนมือของทาวัต เธอถึงกับตกใจ

เธอเข้าไปอาบน้ำประมาณยี่สิบนาที แต่เขาไม่ได้เปิดหน้าต่อไปเลย ยังคงอยู่ในหน้าแรก

ดวงตากลมๆของเธอยังคงจ้องมอง เธอวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วค่อยๆเดินไปอีกด้านของเตียง เปิดผ้าห่มแล้วค่อยๆมุดไปหาทาวัต

เธอยิ้มหวานให้ทาวัต " ทาวัต? ”

ทาวัตไม่ได้มองไปหาเธอ เขาพลิกไปอีกหน้าหนึ่ง

" ทาวัต ทำไมคุณถึงไม่สนใจวรินเบบี๋ของคุณ? ” วรินทรทำปากจู๋อย่างสับสน เขาไม่สนใจเธอตั้งใจตอนกินข้าว เธอรู้ว่าตัวเองโกหกไม่เก่ง แต่เธอเองก็มีเหตุผลนี่ ยังบอกเขาไม่ได้

เมื่อได้ยินคำว่าวรินเบบี๋ของคุณ ทาวัตจึงหันมามองเธอด้วยท่าทีนิ่งๆแล้วหันกลับไป

ฮือๆ นี่ฉันโดนเย็นชาใส่เหรอเนี่ย

เบบี๋วรินปวดใจ เบบี๋วรินช้ำใจ!

วรินทรสูดลมหายใจเข้า แล้วขยับเข้าไปหาทาวัตอีก จนร่างจะสิงกันอยู่แล้ว กอดเอวของเขาไว้ ใบหน้าแนบเอว " ฉันน่ารัก น่าเอ็นดูขนาดนี้ ทำไมถึงไม่สนใจฉัน? ”

ทาวัตพูดไม่ออก ที่จริงคนง้อต้องชื่นชมคนงอนสิ ทำไมเธอถึงชมตัวเองล่ะ?

แต่พอนึกถึงว่าวันนี้เธอโกหกเขา เขาก็ต้องลงโทษเธอด้วยการเย็นชาใส่แบบนี้ เพื่อให้เธอรู้ว่าเธอผิด

เขาโยนหนังสือที่ทิ้ง แล้วคลายมือของวรินทรออกจากเอว จากนั้นก็นอนหันหลังให้เธอ

คนเลว ไม่สนใจเบบี๋วริน

วรินทรกำผ้าห่มแน่น เธอทำท่าทีน่าสงสารอยู่ข้างหลังของทาวัต

แต่ก็นะเธอผิด เธอต้องยอมรับผิด

แล้วเธอก็เข้าไปกอดเขาแน่นๆอีกครั้ง

ทาวัตไม่ได้หันมากอดเธอ แต่กลับพลักเธอออก ราวกับบอกว่าไม่ให้เธอเข้าใกล้

ฉันไม่เชื่อ!

เธอพยายามเข้าไปกอดแต่ก็ถูกเขาพลักออกทุกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า...

เธอทนไม่ไหวแล้วกำผ้าห่มแน่นนอนหน้างอน

เธอยอมแพ้แล้ว เธอจึงทำตามเขาด้วยการนอนหันหลัง

ไม่สนใจฉัน ฉันก็ไม่สนใจคุณ

เธอคิดอย่างปัญญาอ่อนแล้วปิดตาลงด้วยความโมโห

เช้าวันที่สอง เบบี๋วรินยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปใหญ่

วันนี้เธอตื่นเช้ามาก ประมาณเจ็ดโมงครึ่ง ปกติเวลานี้ทาวัตยังคงนอนอยู่ข้างกายเธอ แต่วันนี้...

ที่นอนยังคงมีไออุ่นของเขา แต่เขาไม่อยู่

วรินทรรู้สึกแปลกๆ เธออาบน้ำเสร็จก็ลงไปด้านล่างทันที

พี่ลิงที่เห็นเธอเดินลงมาก็รีบเอาอาหารเช้ามาวางให้ " อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณนาย วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกตินะคะ ”

" อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ลิง ” วรินทรยิ้มตอบ เธอมองไปทาวครัวแต่ก็ไม่เห็นทาวัต แววตาของเธอผิดหวัง " พี่ลิง ทาวัตเขาไปทำงานแล้วเหรอคะ? ”

" ใช่ค่ะ วันนี้คุณชายออกไปตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าแล้วค่ะ ” พี่ลิงตอบแล้วนิ่งไปสักพักแล้วพูดขึ้นอีกว่า " วันนี้คุณชายสีหน้าไม่ค่อยดีเลยค่ะ พวกคุณ...”

คำพูดหลังจากนั้นเธอไม่ได้พูดออกมา เพราะวรินทรสีหน้าไม่ค่อยดีแล้ว

จริงๆด้วย...ไม่ได้การแล้วสิ ทาวัตโกธรจริงๆด้วย

จู่ๆวรินทรก็นึกได้ ทาวัตไม่ชอบให้ใครมีเรื่องปิดบังตนเอง โดยเฉพาะเธอ ไปโกหกเขา เขาคงจะดูออกแล้ว...

ทำไมถึงเพิ่งสังเกตเห็นนะ โง่จริงๆเลย

เมื่อคิดได้เธอก็รีบขับรถออกไปที่บริษัท

เธอต้องไปหาเขา ไปอธิบายให้เขาฟังว่าเธอไม่ได้อยากโกหก แต่เธอมีเหตุผลที่ยังบอกไม่ได้

แต่พอไปถึงบริษัท เธอก็ได้รู้ว่าทาวัตขึ้นเครื่องไปฝรั่งเศสกับเลขาแล้ว คงจะกลับมาวันพรุ่งนี้