หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 341

ตอนที่ 341 ไม่เป็นไปอย่างที่คิด

ที่จริงวรินทรก็อยากที่จะเลิกงานกลับบ้าน แต่เพราะไม่ได้มาทำงานหลายวันงานก็เลยกองเต็มโต๊ะ ไม่รู้จะทำไง จึงจำเป็นต้องอยู่ทำงานต่อ

เธอนั่งอยู่ในห้องทำงาน วาดภาพออกแบบชุดที่จะใช้ในงานตรุษจีนปีหน้า ด้วยใจที่ว้าวุ่น วาดยังไงก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด

มองดูรูปเสื้อผ้าที่ปรากฏบนหน้าจอที่ดูยังไงก็มีปัญหา วรินทรรู้แค่ว่าปวดหัวมาก ปกติถึงเธอจะขี้เกียจ แต่บางทีก็มีใจร้อนบ้าง มีปัญหาอะไรที่สำคัญเธอจะต้องรีบแก้ไขโดยเร็ว ไม่งั้นในใจก็จะไม่สามารถสงบสุขได้

วรินทรจ้องมองหน้าจออย่างหงุดหงิด ในที่สุดก็โยนเมาส์ทิ้งไป แล้วหยิบสมุดวาดรูปขึ้นมา ถือดินสอไม้ที่เธอชอบใช้ แล้วเริ่มวาดๆเขียนๆบนกระดาษ

นอกจากเวลาทำงานแล้ว เธอจะวาดเองมาตลอด แรงบันดาลใจที่วาดออกมาผ่านปลายดินสอนั้นเป็นสิ่งที่เธอรู้สึกชอบมาก

พอเป็นแบบนี้แล้ว วรินทรก็มุ่นอยู่กับการทำงาน ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องวุ่นวายที่ไม่รู้จะอธิบายให้ทาวัตฟังยังไง

เมื่อวาดรูปร่างออกมาได้สองหุ่นแล้ว วรินทรจึงวางดินสอ จ้องมองรูปร่างบนกระดาษที่ยังไม่ได้วาดเสื้อผ้า

ทาวัตโกรธเธอ แล้วดูเหมือนทั้งสองไม่ได้มีอะไรกันนานแล้วนะ

วรินทรทำปากงอน ถึงแม้เธอจะโกหกเขา แต่ก็ไม่ต้องถึงกับทิ้งขว้างเธอนี่

คิดได้แบบนี้ เธอจึงกดโทรศัพท์หาคาร่า ถามความเห็นของเธอ

"เธอใช้ชีวิตยังไงยิ่งใช้ยิ่งโง่แบบนี้?” เสียงคาร่าดังมาอย่างเคย น้ำเสียงแฝงด้วยความเอือมระอา

เธอไปทำอะไรให้เธอเอือมระอาได้ขนาดนั้น?

วรินทรกลืนน้ำลาย ไม่พูดไรต่อ

"ถ้าเป็นเธอ เห็นเขาจูบอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอจะโกรธไหม?” คำพูดของคาร่า ทำให้วรินทรพูดไม่ออก

“คนคนนั้น....เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ ไม่ใช่ใครอื่นซะหน่อย....” วรินทรพูดแก้ต่างด้วยเสียงเบา พอคาร่าพูดแบบนี้ในใจเธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

"งั้นถ้าผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพื่อนหญิงที่สนิทของทาวัตล่ะ? เธอมั่นใจว่าตนเองจะไม่รู้สึกอะไร ไม่โกรธใช่ไหม?”

"……ไม่ได้” วรินทรกัดกราม ถ้าเป็นเธอ คงจะทำยิ่งกว่าทาวัต ข้าวก็ไม่กิน แยกห้องนอนไปเลยก็อาจเป็นได้

แต่ว่าเมื่อคืน ถึงเขาจะโกรธเธออยู่ แต่ก็ยังกอดเธอนอนอย่างเคย หมายความว่า เขาแค่งอนเฉยๆ

ผู้ชายคนนี้ ค่อนข้างหยิ่ง ทั้งที่โกรธเธออยู่ แต่ก็ไม่อาจไม่ห่วงใยเธอ

"งั้น ก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือ? เธอยังจะเครียดอะไรอีก? อยากจะให้คนโสดอย่างฉันเครียดตายหรือไง?” น้ำเสียงไม่พอใจของคาร่ากับเสียงเคาะโต๊ะหลายทีดังมาตามสาย "วรินทร สามารถพบเจอผู้ชายที่รักเราจริงนั้นยากมากเลยนะ อย่าเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยก็....ถือว่าฉันไม่ได้พูด”

เมื่อได้ฟังคำพวกนี้แล้วความเครียดในใจวรินทรก็จางหายไปไม่น้อย แล้วก็คิดหาทางออกได้แล้ว เธอไม่ใช่ไม้กระดาน ในเมื่อเธอทำผิดงั้นเธอก็จะไปยอมรับผิด

แต่ฟังจากคำพูดของคาร่าแล้ว เหมือนจะมีความหมายอื่นแอบแฝง.....

"คาร่า เธอกับตวัสจะหมั้นกันอยู่แล้วนะ ยังจะบอกว่าโสด งั้นคนที่แม้แต่คู่ครองเป็นใครยังไม่รู้จะต้องพูดยังไง?” วรินทรที่อารมณ์ดีขึ้นแล้วอดไม่ได้ที่จะแซวคาร่า แต่กลับได้รับความเงียบตอบกลับมา

เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติผ่านลำโพง

ไม่ใช่ว่า....คาร่ากับตวัสมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า?

"คาร่า.....”

"ไม่รู้นรชัยไปกินยาอะไรผิดมา ถึงมาหาฉันที่บ้านบ่อยๆ ฉันก็พูดอย่างชัดเจนแล้วนะ เขาก็ไม่ฟัง ทำให้ฉันทำตัวต่อหน้าพ่อกับแม่ไม่ถูกเลย” คาร่าพูดด้วยน้ำเสียงแฝงด้วยความทุกข์ โมโห และเอือมระอาอย่างที่สุด

"นรชัย? ไปรังควานเธอถึงบ้าน? พระอาทิตย์วันนี้ขึ้นทางก้นเธอหรือเปล่า” วรินทรเก็บสมุดวาดบนโต๊ะไปด้วย พูดด้วยน้ำเสียงอย่างคาดไม่ถึงไปด้วย

เธอฟังผิดหรือเปล่า?

ในบรรดาทาวัต ธรรศ นรชัยสามคนนี้ ทาวัตถึงจะสุขุม เยือกเย็น แต่ก็ไม่เท่านรชัยที่ไม่เคยเห็นใครในสายตา ตอนที่แม่เขาเสีย ยังไม่เห็นเขาร่วงน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

ในความทรงจำของวรินทร หนึ่งในสามคนนี้นรชัยเปรียบได้ดั่งคนไร้จิตไร้ใจ และยังหยิ่งยโสที่สุดในโลก

ทาวัตของเธอน่ารักกว่ามากมาย เย็นชาแต่มาดเท่ห์ดี

"ใช่ ผีที่ไหนจะรู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไร หลายวันก่อนฉันไปเล่นหิมะ เขายังแอบจูบฉันอีก และตวัสก็มาเห็น หลังจากนั้นก็.....” เสียงคาร่าขมกรามอย่างโมโห เหมือนอยากจะบีบคอนรชัยให้ตายคามือ

วรินทรยิ้มแย้ม แววตาประกายดั่งสายรุ่ง "คาร่า ในเมื่อเป็นความเข้าใจผิดก็ไปอธิบายให้เข้าใจซิ เธอจะมานั่งเครียดทำไม? เธอชอบตวัส ตวัสก็ชอบเธอ ยังไม่เพียงพออีกหรือ?”

นรชัยแค่รู้สึกผิดและเสียใจต่อคาร่าเท่านั้น เขาเข้าใจผิดคิดว่าคาร่าที่ช่วยเขารับมีดเป็นทัตดาที่หลงรักเขา แล้วตอนนี้ จะรู้สึกผิดก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ตอนนี้เขาทำลายความรักของคาร่า เธอคิดว่าแบบนี้ไม่สมควรเลยนะ

คาร่าเงียบไปหลายวิ แล้วพูดกับเธอว่า "ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว งั้นเมื่อกี้เธอจะเครียดด้วยเรื่องอะไร?”

เออ....

วรินทรโดนเธอถามกลับ จนพูดไม่ออก เธอไม่น่าคิดปลอมใจผู้หญิงไม่มีหัวใจแบบนี้เลย กล้าเอาคำพูดของเธอมาย้อนถามเธออีก

"ฉันเข้าใจแล้ว จะไปหาเขาเดี๋ยวนี้....แต่ ฉันไปที่บ้านเขา เขาไม่เปิดประตูใส่ฉัน ไปบริษัทก็โดนดักไว้หน้าบริษัท เขาเดินออกจากบริษัทยังทำเป็นมองไม่เห็นฉัน โทรไปหาก็ปิดเครื่อง....”

คาร่าอดไม่ได้จึงร่ายยาวเลย ทุกคนล้วนต่อว่าสงสารตวัส แต่วรินทรกลับรู้สึกได้ถึง ความหวานชื่นอย่างหนึ่งที่ซ่อนอยู่

ที่แท้การบ่น ข้างในใจก็ยังมีความหวานชื่นแฝงอยู่อย่างลางๆ

วรินทรถอนหายใจ อยากจะบอกคาร่าเหลือเกินว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้คือตวัส และตอนนี้ก็มีเสียงคนกำลังเคาะประตูห้องทำงานเธอ

คาร่าได้ยินเสียงเคาะประตู รู้ว่าเธอกำลังยุ่งอยู่ จึงพูดขึ้นว่า "เธอรีบทำงานเถอะ ฉันจะไป....เด็ดดอกไม้”

"ได้” วรินทรหัวเราะ เธอรู้ว่าคาร่ากำลังจะไปทำอะไร

ผู้หญิงคนนี้มีโรคชอบความรุนแรง เมื่อเจอปัญหาอะไรก็จะหาดอกไม้มาเด็ดคลายเครียด เด็ดทิ้งไปทีละใบ ในปากก็บ่นพึมพำไป

"เชิญเข้ามา”

คนข้างนอกเดินเข้ามา เป็นรองหัวหน้าฝ่ายออกแบบคนหนึ่ง ถือเอกสารกองหนึ่งเดินเข้ามา วางตรงหน้าเธอ "หัวหน้าวรินทร นี่เป็นข้อมูลรายงานผลการวิจัยด้านการตลาด ยังมีรายงานชีรี่ย์ออกแบบชุดวันตรุษจีนปีหน้าด้วยค่ะ”