หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 343

ตอนที่ 343 มาหาสามีสุดที่รักของเธอ

"วรินทร มีปัญหาอะไรอย่าเก็บไว้ในใจ พูดออกมาจะได้ดีขึ้น” ฐานทัตยื่นมือไปลูบผมเธอ ด้วยแววตารักใคร่

"พี่ น้องไม่เป็นไร เมื่อกี้ที่เล่นบันจี้จัมยังรู้สึกไม่ค่อยดีเฉยๆค่ะ” วรินทรหันไปยิ้มให้ แต่ยิ้มนี้ไม่เป็นธรรมชาติเลย ในหน้าซีดเซียว มองแล้วน่าเห็นใจยิ่งนัก

ฐานทัตถอนหายใจเบาๆ มือลูบผมวรินทรอย่างนุ่มนวล เหมือนกลัวเธอจะเจ็บถ้าออกแรง

เขาเหมือนจะเดาเรื่องราวออกบ้าง ต้องเกี่ยวข้องกับผู้ชายที่เธอหลงรัก ผู้ชายที่ชื่อทาวัตเป็นแน่

เมื่อหลายปีก่อนตอนที่เขาหาเธอพบ แววตาเธอในตอนนั้นเหมือนตอนนี้เลย

เห็นทีน้องสาวของเธอ ถูกลิขิตให้รักกับผู้ชายคนนี้?

ฐานทัตหรี่ตา แววตาครุ่นคิด

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น วรินทรที่กำลังเม่อลอยก็ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ แล้วรับโทรศัพท์ "ฮัลโหล”

"คุณผู้หญิงครับ มีข่าวล่าสุดของท่านประธานแล้วครับ คืนนี้ที่ชั้นเก้าโรงแรมฮวงเซิงสากลมีงานเลี้ยงที่ท่านประธานจะไปร่วมครับ ในงานมีเพื่อนๆที่สนิทกันครับ จึงขอเรียนถามคุณผู้หญิงว่า คืนนี้คุณผู้หญิงจะไปไหมครับ?” เสียงเลขานิธูรดังมาตามสาย

คำพูดของเขาทำให้วรินทรที่เศร้าสร้อยเหงาหงอยมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที รีบตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย "บอกเวลามา คืนนี้ฉันจะไป”

เมื่อวางสายแล้ว ทั้งตัววรินทรเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่พร้อมต่อสู้อีกครั้ง ถึงสีหน้าจะยังซีดเซียว แต่มองดวงตากลมโตที่เป็นประกายก็รู้แล้วว่า จิตวิญญาณเธอกลับมาแล้ว

ขอแค่รู้ว่าตอนนี้ทาวัตอยู่ที่ไหน เธอก็จะมีวิธีอธิบายให้เขาเข้าใจได้

"มีนัดไม่ใช่หรอ? ไป พี่ไปส่ง” ฐานทัตได้ยินเนื้อหาที่เธอคุยโทรศัพท์ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ให้กำลังใจเธอเงียบๆ

"พี่ใจดีที่สุดเลย” วรินทรดีใจจนกระโจนกอดฐานทัตทีหนึ่ง ยิ้มอย่างอ่อนหวาน มีพี่ชายก็ดีอย่างนี้นี่เอง

"เด็กโง่” ฐานทัตหัวเราะอย่างเอ็นดู "พี่ก็มีน้องสาวแค่คนเดียว พี่ไม่ดีกับเธอแล้วจะให้ไปดีกับใคร?”

อีกด้านหนึ่ง ปกเกศยิ้มที่มุมปากมองสองคนนั้นกอดกันในร้านอาหารอย่างไม่เกรงใจใคร กำลังลังเลอยู่ว่าจะบอกเรื่องนี้ให้คุณผู้ชายรู้ดีไหม

แต่ว่านึกถึงคำสั่งดุดันของทาวัตในตอนนั้นแล้ว ปกเกศจึงตัดสินใจรายงานทุกอย่าง

ในยามพลบค่ำ

ประมาณทุ่มกว่าๆ วรินทรมาถึงโรงแรมฮวงเซิงสากล เธอมีบัตรวีไอพีจึงมาถึงชั้นเก้าได้อย่างราบรื่น

ในเวลานี้....งานเลี้ยงของพวกเขาน่าจะเริ่มกันแล้ว....

วรินทรยืนลังเลอยู่ที่หน้าประตู มองผนังอย่างเหม่อลอย เธอจะเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี? ถ้าเข้าไปแล้วเธอจะพูดยังไงดี?

ในขณะนี้ ก็มีพนักงานถือแจกันดอกไม้เดินผ่านหน้าเธอ เธอมองดู แล้วยื่นมือหยิบมาดอกหนึ่ง ยิ้มให้พนักงานแล้วพูดว่า "โทษทีนะ ขอยืมดอกไม้นี้ก่อนนะ”

พนักงานขมวดคิ้ว กำลังจะอ้าปากพูด ก็เหลือบเห็นวรินทรที่สวมชุดดูเรียบๆแต่เป็นชุดเสื้อผ้าที่ฮิตกันที่สุดในฤดูหนาวปีนี้ กับกำไลชาแนลรุ่นจำนวนจำกัดที่แขนเธอ น้ำเสียงจึงชะงักไป แล้วรีบยิ้มให้เธอแล้วจากไป

วรินทรไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพนักงาน มือที่ถือดอกไม้เริ่มเด็ดกลีบดอกไม้

ทุกครั้งคาร่าก็จะทำแบบนี้ เด็ดกลีบดอกไม้แล้วนับ เข้าไป ไม่เข้าไป....

เธอพิงอยู่ตรงผนังหน้าห้อง ยื่นมือเด็ดกลีบดอกหนึ่งกลีบ ยังไม่ทันได้นับตรงหน้าก็ปรากฏเงาของคนคนหนึ่ง "วรินทร? ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้? มาหาสามีที่รักของเธอหรอ?”

วรินทรเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นหน้าธรรศที่ยิ้มอย่างหน้าบาน เธอโยนกลีบดอกในมือใส่หน้าเขา ตอบอย่างโมโหว่า "ใช่”

"งั้นเธอมายืนอยู่ที่นี่ทำไม? เข้าไปกับฉันไหม?” ธรรศไม่สนใจว่าเธอจะทำยังไง เพราะเมื่อก่อนถ้าเมื่อไหร่ที่วรินทรอารมณ์ไม่ดีเธอก็จะคุกเข่านวดขี้ดินเป็นก้อนแล้วเอามาโยนใส่หน้าเขา

เธอโยนดอกไม้ เขากับรู้สึกว่าในที่สุดก็รอดจากความทุกข์ยากแล้วซาบซึ้งจนอยากร้องไห้ พูดจบ ธรรศก็ดึงมือวรินทรเข้าไปในห้อง โดยไม่ต้องฟังคำตอบจากเธอ

"เฮ้ยไม่นะ .........” ฉันยังไม่พร้อม

ในใจวรินทรรู้สึกพังทลาย เธอยังไม่พร้อม ก็เข้ามาแบบนี้แล้ว.....

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลังเลอีก เธอก็ได้มายืนอยู่ในห้องแล้ว ในห้องงานเลี้ยงคึกครื้นมาก มีทั้งเสียงคุยเสียงหัวเราะ

เมื่อเห็นธรรศเข้ามา ทุกคนมองมาที่เขา บ้างก็บอกว่าเขามาสายต้องโดนลงโทษ บ้างก็เรียกเขาไปนั่ง

แค่แวบเดียว วรินทรก็มองเห็นทาวัตที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเดี่ยว ในมือถือแก้วเหล้าแก้วหนึ่ง ท่าทางสบายๆ

แสงไฟกระพริบระยิบระยับภายในห้องเลื่อนผ่านใบหน้าเขา ใบหน้าปกติที่หล่อเหลาอยู่แล้วยิ่งน่าหลงใหล แต่สีหน้าเขากลับเหมือนมีเมฆครึ้มปกคลุมอยู่ ทำให้มองไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เป็นใครก็สามารถรับรู้ได้ว่าเขาไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้

เหมือนทาวัตจะสังเกตเห็นเธอเข้าแล้ว มองดูตำแหน่งที่เธอยืนแปบนึง แล้วมองผ่านไปอย่างเฉยเมย ทำเหมือนมองไม่เห็นเธอ

วรินทรรู้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดี

เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว วรินทรถึงกับตัวสั่น รีบหันกลับ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นจ้องมองมือด้านขวาเธออยู่

"โอ้โห คุณชายธรรศ เปลี่ยนคู่ควงใหม่อีกแล้วหรอ สาววันนี้สวยกว่าพวกดารานางแบบพวกนั้นของนายเยอะเลยนะ หามาจากไหนหรอ? แบ่งมาให้ฉันได้เล่นมั่งได้ไหม?” คนที่ส่งเสียงชื่อโสธร เป็นเพลบอยลูกผู้ดีมีเงิน

ภายในห้องส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย สายตาล้วนมองมาที่วรินทร มองเธออย่างหลงใหล

ต้องบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ สวยงามจริงๆ

ถึงแม้จะใส่แค่ชุดราตรีสีขาว ถึงแม้จะเรียบง่าย แต่ออกแบบมาได้พิเศษและอัศจรรย์ เหมือนออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ สมส่วนได้อย่างยอดเยี่ยม

เธอเหมาะกับชุดขาวมาก ดูแล้วงดงาม ทำให้คนอยากมองเธอนานๆ สายตามากมายที่จ้องมองเธอนั้น ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย เธอยังคงเชิดหน้าไม่รู้สึกอะไร ไม่นอบน้อมต่อสิ่งใด

ธรรศได้ยินที่โสธรพูดก็อดไม่ได้ที่จะสะกิดให้เงียบ แล้วมองไปทางทาวัต ถึงแม้จะมองไม่เห็นสีหน้าทาวัต แต่ธรรศโตมากับเขา สีหน้าเยือกเย็นที่แผ่ซ่านอยู่ตอนนี้ มาจากเขาแน่นอน

เขารีบปล่อยมือวรินทร สีหน้าน่าสงสาร จ้องมองโสธร "นี่ไม่ใช่คู่ควงของฉัน”

"ไม่ใช่? งั้นฉันก็มีโอกาสซิ สาวสวย คิดคืนล่ะเท่าไหร่?” โสธรผิวปากอย่างเจ้าเล่ห์ มองวรินทรอย่างมักมาก น่ารังเกียจยิ่งนัก

วรินทรขมวดคิ้ว โดนคนแบบนี้จ้องมองจนเธอรู้สึกสะอิดสะเอียน ถ้าเป็นไปได้ เธออยากหยิบแก้วบนโต๊ะโยนใส่หน้าเขา

แต่ว่าทำไม่ได้ เธอมาเพื่อสำนึกผิด ไม่ได้มาทำลายบรรยากาศ