หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 344

ตอนที่ 344 รสนิยมต่ำ

คิดซะว่าให้หมามอง

ถึงวรินทรจะอดทนได้ แต่มีบางคนกลับอดทนไม่ไหวแล้ว ธรรศมองสีหน้าทาวัตที่เยือกเย็น กำลังปล่อยความกดดันออกมา แก้วในมือเหมือนมีรอยร้าว คิดในใจว่าแย่แน่คราวนี้

ธรรศเห็นท่าไม่ดี จึงรีบหยิบขวดบนโต๊ะฟาดไปที่ขาโสธรอย่างรวดเร็ว ทำให้คนโดยรอบล้วนตกตะลึง

โดยเฉพาะโสธร ไม่อยากเชื่อเลย "คุณธรรศ นี่......”

ธรรศมองเมิน "โสธร รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงกล้าพูดเหลวไหลแบบนี้?”

ในใจโสธรรู้สึกไม่ดี "เป็น.....ใคร?”

"พี่ชาย พี่คิดว่าจะจัดการยังไง เดี๋ยวผมจัดการให้” ธรรศไม่สนใจโสธร แต่กลับมองทาวัตอย่างอ้อนวอน ไม่ได้เพื่ออะไร ขอแค่อย่างลงโทษอย่างรุนแรงก็พอ

สายตาทาวัตมองมายังธรรศ แววตาเฉยเมยไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ แต่แววตาที่มองผ่านไปนั้นกลับทำให้ธรรศขนลุกไปทั้งตัว "เมื่อกี้ เบาไป”

เขาหมายถึงขวดที่ธรรศฟาดโสธรไปเมื่อกี้

ใบหน้ายิ้มแย้มของธรรศหุบยิ้มขึ้นมาทันที กำลังคิดจะลงมืออีกครั้ง แต่ทาวัตกลับใช้สายตาห้ามเขาไว้ แล้วส่งสายตาให้เขาดู

"โสธรใช่ไหม?” ทาวัตลุกขึ้น เดินไปตรงหน้าโสธรอย่างช้าๆ เดินผ่านวรินทรไปอย่างไม่หยุดมอง

โสธรเงยหน้ามองทาวัตอย่างตะลึง รีบลุกขึ้นยืน มองทาวัตอย่างตื่นเต้น "ครับ ใช่ครับ คุณทาวัต ผม ผมชื่อโสธร”

โสธรคิดไม่ถึงว่าทาวัตจะมาพูดคุยกับตน ตอนแรกคิดว่าแค่ได้มาร่วมงานเลี้ยงนี้ก็เป็นเกียรติมากแล้ว คราวนี้เขาอาจจะโชคดี

ทาวัตเมินปาก แววตาเยือกเย็น รอบตัวเปล่งประกายความเป็นผู้ดีสูงส่ง ทำให้อดไม่ได้ที่อยากจะยอมจำนน แววตาคู่นั้นมองดูผู้คนในห้อง "รสนิยมทุกคนต่ำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

แค่เพียงคำเดียว ก็ทำให้จิตใจทุกคนเหมือนดั่งตกเหว

ความหมายของเขาชัดเจนมาก คนที่นั่งข้างๆโสธรรีบอธิบายให้ทาวัตฟังอย่างกะวนกระวาย "คุณทาวัต พวกเราไม่ได้เชิญเขา ตัวเขาเองต่างหากที่ต้องการจะมากับเราให้ได้....”

ทาวัตยักคิ้ว ดวงตาค่อยๆเยือกเย็น แววตาที่มองโสธรเหมือนดั่งมองคนตายยังไงอย่างนั้น เขาเพียงแค่ค่อยๆยกขาเหยียบหลังเท้าโสธร ค่อยๆใช้แรง สีหน้าโสธรเปลี่ยนไปเหมือนดั่งตับหมูแห้ง "ปกเกศ ลากออกไป ตัดมือทั้งคู่ ขับไล่ออกจากวงการ”

เมื่อพูดแบบนี้แล้ว สีหน้าของคนที่นั่งอยู่ล้วนอัดอั้นเหมือนคนที่กลืนกินแมลงวันเข้าไป เสียวชากันไปทั้งหลัง

"ไม่ คุณทาวัต คุณทาวัต ผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะไม่ทำอีก คุณทาวัตให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ คุณทาวัต....” โสธรตกใจจนเข่าอ่อน อยากกระโจนไปกอดขาทาวัต กลับโดนปกเกศถีบปลิวออกไป

บนพื้นปูด้วยพรมขนแกะสีขาวอย่างดี ปกเกศให้คนลากโสธรขึ้นมา แล้วทุกคนก็มองเห็นบนพื้นมีคราบน้ำเปื้อนอยู่

วรินทรกลั้นหัวเราะ กลัวจนฉี่ราด ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม?

ดวงตากลมโต มองไปที่ทาวัตที่กลับไปนั่งที่เดิมแล้ว ในใจยิ้มระรื่น ที่เขาลงโทษโสธรแบบนี้ เป็นเพราะ....เธอหรือเปล่า?

ต่อหน้าดูเหมือนไม่สนใจเธอ แต่การกระทำกลับแสดงความจริงใจออกมา

วรินทรคิดอยู่ในใจอย่างชั่วร้าย ปิดปากยิ้มอย่างมีความสุข แล้วก็พบอีกว่ามีแววตาเจ้าเล่ห์คู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่ ทำให้เธอรีบหุบปาก ไม่กล้ายิ้มอีก

เรื่องโสธรเพิ่งผ่านไป คนในห้องกลับไม่คิดอะไรมาก คนที่สามารถเข้ามาในงานเลี้ยงได้ล้วนสนิทกับทาวัต และโสธรก็หาเรื่องเอง ทุกคนก็เลยสนุกเฮฮาเหมือนเดิม

วรินทรมองกุหลาบในมือ แล้วกำลังจะเดินไปหาทาวัต กลับมีคนทักเตือนเธอว่า "สาวคนสวย ฝั่งนั้นไม่ใช่คนที่เธอสามารถเข้าหาได้ อย่าทำตัวไม่เจียมเลย มาดื่มเป็นเพื่อนพี่ดีไหม?”

ธรรศเม้มปาก ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่รู้กันว่าทาวัตโกรธเพราะอะไร ยังกล้าไปเล่นกับลูกปืนอีก?

คนพวกนั้นไม่รู้จริงๆ คิดว่าคงเป็นเพราะโสธรพูดจาสามหาวก็เลยโกรธ ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงที่ดูแล้วเหมือนกับนักศึกษาจะเป็นภรรยาทาวัต?

แต่ก็โทษพวกเขาไม่ได้ที่ดูไม่ออก ไฟในห้องค่อนข้างสลัว บวกกับวันนี้วรินทรแต่งตัวไม่เหมือนกับวันที่ไปงานเลี้ยงวันเกิดของคาร่า ที่สดใสและอ่อนวัย ใครก็ยากที่จะเอาเธอไปเปรียบกับผู้หญิงในสุดราตรีเซ็กซี่ สง่าสูงส่งคนนั้น

วรินทรมองไปด้านข้าง มองไปยังที่นั่งตำแหน่งหนึ่ง นรชัยไม่มา ใช่ซิ นรชัยยุ่งกับการไปตามคาร่านี่ จะมาที่นี่ได้ยังไง

"หรอ? คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะต้องโดนปฏิเสธ? ฉันจะชอบเขาแล้วจะทำไม?” วรินทรเห็นว่าตัวเองอยู่ห่างทาวัตพอสมควร และเสียงในห้องก็ดังพอสมควร ก็เลยพูดอย่างกล้าหาญ

คนคนนั้นดูเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ เงยหน้ามองเธออย่างจริงจัง กลับมองเห็นเพียงแค่เงาภายใต้แสงไฟ มองเห็นรูปร่างสวยงามของหญิงงดงาม เธอซึ่งมีคุณสมบัติดังนั้นจริงๆ

แต่ว่าทาวัตเป็นใคร? ใครๆก็รู้ว่าเขามีภรรยาแล้ว และทั้งสองก็รักกันมาก เขายังเป็นคนที่ทั้งรักทั้งหลงภรรยาด้วย แล้วจะสนใจผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง?

แล้วผู้หญิงคนนี้ก็พูดจาโผงผาง ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว

"ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี ทำไมไม่ยั้งคิด?เธอคิดว่าเธออยากทำอะไรคุณทาวัตก็ได้หรือไง?” คนคนนั้นพูดอย่างไม่สบอารมณ์

วรินทรเงียบไปหลายวิ สายตากวาดไปหาธรรศ ส่งสายตาให้เขา ธรรศอยากร้องไห้ ทำไมเขาถึงโดนนางมารร้ายลากลงเหวอีกแล้ว

"ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นคุณกล้าพนันกับฉันไหม?” วรินทรยักคิ้ว มองเขาอย่างมั่นใจ

"พูดมา”

"ถ้าฉันเข้าใกล้เขาได้แสดงว่าฉันชนะ ถ้าไม่ได้คุณชนะเป็นยังไง?”

"เฮ้อ มีอะไรน่าพนัน” คนคนนั้นไม่สนใจ ปฏิเสธทันที

ธรรศจึงโผล่ขึ้นมา ทำเป็นให้ความสนใจ "ไม่งั้นพวกเธอทั้งสองบวกสิ่งของพนันเป็นไง? แบบนี้ถึงจะสนุก”

คนคนนั้นคิดๆดู แววตาจ้องมองวรินทร "เธอแน่ใจว่าจะพนันกับฉัน?”

วรินทรพยักหัว

"งั้นดี ต้องแลกกับอะไรเยอะหน่อย ถ้าเธอสามารถเข้าใกล้คุณทาวัตแล้วได้จูบกับเขาทีหนึ่ง ถือว่าเธอชนะ ถ้าไม่ได้แสดงว่าเธอแพ้ ถ้าเธอแพ้.......” คนคนนั้นพูดๆอยู่ แล้วก็หยุด จ้องมองวรินทร "ดูเธอก็เหมือนจะไม่ค่อยมีตัง เอาอย่างนี้ ถ้าเธอแพ้ก็ปรนนิบัติฉันคืนหนึ่ง เป็นไง?”