หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 345

ตอนที่ 345 เดือดร้อนปลาในบ่อ

คำพูดแบบนี้ก็กล้าพูดออกมาได้? ธรรศมองคนคนนั้นอย่างเหลือเชื่อ เป็นไปตามที่วรินทรคิดไว้งั้นเขาก็ถอยออกไปได้แล้ว เดี๋ยวจะเดือดร้อนปลาในบ่อ

วรินทรทำเหมือนลังเล กัดริมฝีปาก แววตาฉายแววหวั่นๆ

และภาพนี้เมื่อคนคนนั้นเห็น ก็นึกว่าวรินทรเกรงกลัว

สุดท้าย วรินทรเหมือนทุ่มสุดตัว พูดกับคนคนนั้นด้วยใบหน้าหวั่น "ถ้าฉันชนะ คุณจะให้อะไรฉัน?”

"ใช่ คุณก็ควรมีสิ่งของที่มีค่ามาแลกเปลี่ยนถึงจะถูก ผมเป็นพยาน”

ด้วยความจำเป็น ธรรศใช้สายตามองวรินทรอย่างข่มขู่ แต่ก็ยังออกมาช่วยเธอพูด

และแล้ว เขาก็กระซิบข้างหูผู้ชายคนนั้นว่า "ผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ถ้าสิ่งที่คุณแลกไม่มีค่าพอ พวกเราคงจะดูถูกคุณ”

ทุกคนโดยรอบล้วน มองดูผู้หญิงคนนี้พนันกับเขาอย่างตื่นเต้น

สายตาผู้คนที่มากมาย คนคนนั้นไม่มีทางเลือก หยิบบัตรใบสุดท้ายมาวางบนโต๊ะ "ในบัตรใบนี้มียี่สิบล้าน ถ้าเธอชนะ ยี่สิบล้านนี้ยกให้เธอ”

วรินทรยิ้มที่มุมปาก เป็นไปตามเป้าที่เธอคิดไว้แล้ว เท่ากับว่าเธอได้จับเสือมือเปล่า ไม่ต้องเสียแรงใดๆ เพียงแค่เข้าใกล้ทาวัตก็จะมีเงินยี่สิบล้าน

"ได้ ตกลง” ณ ตอนนี้ ใบหน้าวรินทรไม่มีแม้ความลังเลใดๆ เธอเม้มริมฝีปาก เดินไปหาทาวัตอย่างไม่ลังเล

คนคนนั้นยิ้มที่มุมปาก เดี๋ยวเธอจะตายยังไงก็ไม่รู้ ที่กล้าคิดอะไรกับคุณทาวัตหรอ?

มองแผ่นหลังงามของวรินทร คนคนนั้นอดไม่ได้ที่จะใจสั่นระริก ในใจมั่นใจว่าวรินทรจะแพ้แน่นอน

ถึงแม้ทาวัตจะนั่งห่างจากพวกเขาบ้าง แต่คำพูดของพวกเขาเขาได้ยินทุกอย่าง

ตั้งแต่วรินทรเดินเข้ามา สายตาเขาก็มองอยู่รอบๆตัวเธอ ถึงแม้ในใจยังโกรธที่เธอโกหก แต่ก็ไม่อาจยอมให้เธอโดนคนอื่นด่าท่อหรือดูถูก

เมื่อนึกถึงคำพูดของโสธร ทาวัตยังรู้สึกว่า ตัดมือทั้งคู่ทิ้งดูเหมือนยังน้อยไป

ฝีเท้าวรินทรลังเลอยู่แปบหนึ่ง แต่ก็ยังเดินไปหาทาวัต เธอมาเพื่อที่จะสารภาพผิดอยู่แล้ว เข้าก็เข้ามาแล้ว หนีกลางคันไม่ใช่สไตล์เธอ

เธอเดินมายืนนิ่งตรงหน้าทาวัต อย่างตื่นเต้น แล้วยื่นกุหลาบในมือไปให้เขา ดวงตากลมโตจ้องมองเขา น้ำเสียงอ่อนหวาน แฝงด้วยความออดอ้อน "คุณทาวัต ฉันชื่อวรินทร ปีนี้อายุยี่สิบสาม เพศหญิง สิ่งที่รักคือทาวัต ไม่มีนิสัยเสียใดๆ คุณจะรับพิจารณาฉันไหมคะ”

เมื่อพูดจบ ทุกคนในงานยกเว้นทาวัต ล้วนกลายเป็นก้อนหิน

เพศหญิง สิ่งที่รัก....ทาวัต?

สาวน้อย เธอแน่ใจว่านั่นคือสิ่งที่รัก?

ความโกรธของทาวัตที่มีค่อยๆละลายลง ด้วยแววตากลมโตคู่นั้นที่ทำให้ค่อยๆจางหาย คำพูดของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

วรินทรเห็นเขาหัวเราะ ก็ไม่ได้ไม่พอใจ ในใจกับโล่งไปที หยิบดอกไม้ไปยื่นตรงหน้าเขา

ยิ่งทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง

ทาวัตไม่เพียงไม่ถีบเธอทิ้ง กลับยื่นมือ รับดอกกุหลาบดอกนั้นจากมือเธอ

โดยเฉพาะคนที่พนันกับวรินทร ดวงตาจ้องมองจนจะทะลัก เหมือนมองเห็นอะไรที่น่ากลัวยังไงอย่างนั้น

เป็นแบบนี้ได้ยังไง? คุณทาวัตควรจะผลักเธอทิ้ง แล้วไล่ออกไปไม่ใช่หรือ? ทำไม ทำไมถึง?

ในใจคนคนนั้นปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไร คุณทาวัตอาจจะแค่มองว่าเธอสวยก็เลยจำใจรับไว้ ถ้าผู้หญิงคนนี้กล้าจูบเขา จะต้องโดนคุณทาวัตลงโทษแน่นอน

ทาวัตประวัติดีตั้งแต่ก่อนห้าปีที่ผ่านมา จะปล่อยภรรยาสุดที่รักที่บ้านไม่เอา จะมาเอาผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าหรอ?

คนพวกนี้ล้วนคิดว่าโอกาสที่วรินทรจะชนะมีไม่มาก กำลังตั้งหน้าตั้งตารอดูต่อไปอย่างรอคอย

ตอนที่วรินทรยื่นดอกไม้ไป ปลายนิ้วสัมผัสโดนนิ้วทาวัตอย่างแผ่วเบาเหมือนไฟดูด ทำให้ใบหน้าน้อยๆของเธอแดงระเรื่อ

ทาวัตมองเห็นใบหน้าเขินอายของเธอ จึงตั้งใจไม่ชักมือกลับ หยิบดอกไม้ดอกนั้น นิ้วมือลูบคลำนิ้วน้อยๆของเธอ

วรินทรรีบชักมือตนเองกลับ ด้วยใบหน้ายิ่งแดงระเรื่อ ในใจก็ต่อว่าตนเองขี้ขลาด ก็แค่โดนมือนิดเดียวเองหน้าจะแดงทำไม ต่อไปจะทำยังไง?

วรินทรรู้สึกเสียใจที่ไปพนันกับคนคนนั้น ถ้าเธอแพ้ คงเสียหน้าแย่เลย

วรินทรให้กำลังใจตนเองอยู่ในใจ ใบหน้างดงามยิ่งแดง ดวงตามองไปยังทาวัตที่หน้าตาหล่อเหลาริมฝีปากบางชมพู จนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เธอ.....อยากจะกัดเขาจังทำไงดี?

แต่ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านี่

ทำไมทาวัตจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แค่ไม่อยากเปิดเผยเธอ ดวงตายิ้มเยิ้ม

คนคนนั้นเห็นวรินทรลังเลอยู่ ก็หัวเราะ กำลังจะพูดว่าการพนันยุติ กลับเห็นวรินทรกระโจนไปนั่งตักทาวัต แขนทั้งคู่โอบกอดคอไว้ ยื่นปากขึ้นจูบ

คนคนนั้น.......

สาวน้อย เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆหรอ นี่คุณทาวัตนะ

วรินทรกระโจนมาอย่างสุดตัว เธอรู้ตัวว่าเธอขี่หลังเสือแล้วจะลงไม่ได้ และถ้าเทียบกับต้องไปนอนกับผู้ชายเสเพลนั่นคืนหนึ่ง เธอยอมจูบกับทาวัตจนตายก็ยอม...

วรินทรไม่ยอมรับว่าที่ทำไปเป็นเพราะตนเองหื่น อยากลวนลามทาวัต

เธอใช้แขนควงคอทาวัต โน้มหัวเขาลงมา เธอถึงจะเอื่อมถึงริมฝีปากเขา หลังจากจูบเขาแล้วอย่างแผ่วเบา วรินทรก็รู้ว่าตนเองชนะแล้ว ในใจกำลังดีใจ แล้วกำลังคิดจะปล่อยปากเขาไป

ทาวัตกระพริบตา พอใจกับท่าทางที่วรินทรเข้ามากอดจูบ แต่เธอจูบแค่แปบเดียว ก็คิดจะจากไป

คิดจะไป ฝันไปเถอะ

ทาวัตไม่ยอมปล่อยให้เธอไปอย่างที่เธอคิด กลับยื่นแขนโอบเอวเธอไว้ ดันเธอมาข้างหน้า ริมฝีปากที่กำลังออกห่างเขากลับแนบชิดยิ่งกว่าเดิม ไม่มีแม้ช่องว่าง

วรินทรลืมตาอย่างตะลึง มองใบหน้าที่แนบชิด อยากพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก

เธอยื่นแขนดันทาวัต อยากจะผลักออก แต่ผู้ชายคนนี้กลับผลักยังไงก็ผลักไม่ออก ต่อให้เธอออกแรงแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

ทาวัตเห็นเธอไม่ใส่ใจจึงกัดปากเธอเป็นการลงโทษ ทำให้เธออ้าปาก ให้เขาได้เข้าไปลิ้มรสหอมหวานข้างใน