หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 346

ตอนที่ 346 นี่ไม่ใช่ความจริง

ทุกคนในห้องล้วนยังตะลึงกับความเป็นจริงเลือดบนใบหน้าล้วนซีดดั่งสีไม้

คนที่พนันกลับวรินทรอดไม่ได้ที่จึงหยิกขาตนเอง ถึงรู้ว่าตนเองไม่ได้ดูผิด ผู้หญิงคนนั้นจูบกับคุณทาวัตแล้ว และคุณทาวัตไม่เพียงไม่ผลักเธอทิ้ง ยัง......

โอบมากอดแล้วจูบ?

เขาอยากเป็นลมล้มพับไป ใครก็ได้บอกเขาได้ไหมว่านี่ไม่ใช่ความจริง

ทาวัตรู้ว่าเธอหน้าบาง จึงไม่ได้แกล้งเธอมากกว่านี้ ค่อยๆปล่อยเธอ เมื่อคลายอ้อมกอดแล้วสาวน้อยก็มุดหน้าตนเองไว้แนบอกเขา ท่าทางเอียงอายช่างน่ารักน่าเอ็นดู

เขากวาดสายตาไป มองเห็นสายตาคนพวกนั้นมองผู้หญิงในอ้อมอกเขาอย่างไม่กระพริบ

รู้สึกได้ถึงแววตาเยือกเย็นของทาวัตแล้ว คนพวกนั้นสั่นเทาไปทั้งตัว รีบหันไปมองทางอื่น ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร และไม่กล้าหันกลับมามองอีก

แววตาทาวัตเย็นชา ในใจคิด ผู้หญิงของเธอ คนพวกนี้ก็ยังกล้ามอง?

เขาก้มหัวดูผู้หญิงในอ้อมอกช่างน่ารักน่าหลงเหมือนแอปเปิ้ล จึงกลืนน้ำลาย แล้วอุ้มเธอขึ้นมา ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป

"พี่ครับ พี่ครับ นี่เป็นสิ่งที่วรินทรพนันชนะ” ธรรศรีบหยิบบัตรที่คนนั้นพนันกับวรินทรแล้ววางไว้บนโต๊ะ ยื่นให้ทาวัต ก่อนที่ทาวัตจะอุ้มวรินทรเดินออกไป

ทาวัตมองผ่านบัตรใบนั้น สายตามองไปที่คนคนนั้นแปบนึง แล้วมองวรินทรในอ้อมอก ถามว่า "จะเอาไหม?”

คนคนนั้นหน้าชา คุณทาวัตถึงกับถามความเห็นของผู้หญิงคนนี้.....บ่งบอกว่าหลงจนล้นฟ้าแล้ว นั่นเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้......

"เอาซิ” นี่เป็นสิ่งที่เธอแลกมาด้วยชีวิตเลยนะ ไม่ใช่เกือบตายเพราะเธอจูบทาวัต แต่เกือบตายเพราะทาวัตจูบเธอ และยังให้คนพวกนี้ได้ดูหนังสดฟรีอีก เสียหน้าจะตายอยู่แล้ว

เมื่อจากห้องงานเลี้ยงไปแล้ว ทาวัตจึงปล่อยวรินทรลง ดวงตาคู่เข้มจ้องมองวรินทร เหมือนรออะไรบางอย่าง

วรินทรโดนเขาจ้องมองขนาดนี้ สถานการณ์ยิ่งอยู่ยิ่งเงียบ ในใจเธอเริ่มตื่นเต้น กัดริมฝีปาก มองตาเขา "คุณอยากพูดอะไร?”

"ไม่ใช่คุณควรจะพูดอะไรกับผมหรอ?” ทาวัตยิ้มที่มุมปากจ้องมองเธอ

ในใจวรินทรเต้นรัว ในที่สุด....เขาก็ดูออกว่าวันนั้นเธอโกหก?

ทำไงดี?

มีหนทางเดียว ก็คืออธิบายให้เข้าใจ

"ฉัน....วันนั้นฉัน ไม่ได้ตั้งใจโกหกคุณ” น้ำเสียงวรินทรพูดกับเขาอย่างอ่อนโยน เห็นสีหน้าเขาที่เฉยเมย ไม่แสดงถึงความรู้สึกอะไร จึงมีความกล้ามากขึ้น พูดต่อว่า "คนที่อยู่กับฉันในวันนั้นไม่ใช่ประภาพ ฉันต้องโกหกเพราะคนคนนั้นคือ......”

เธอมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แน่ใจว่าไม่มีคน จึงกระซิบข้างหูเขา พูดชื่อพี่ชายเธออย่างเบาๆ

เธอเชื่อเขา แต่เธอก็ไม่สามารถพูดกับเขาได้อย่างโจ่งแจ้ง

ทาวัตได้ยินชื่อนั้น แววตาไม่อยากเชื่อ คนที่ทำให้วรินทรต้องโกหกเขาเป็นพี่ชายเธอ?

ในทันใด เขาก็คิดได้ถึงสาเหตุที่ต้องทำแบบนี้ ฐานทัตมาประเทศCอย่างลับๆ และไม่สามารถให้คนอื่นรับรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ถึงว่าทำไมวรินทรถึงระมัดระวังขนาดนี้

"งั้นผู้ชายในวันนี้ล่ะเป็นใคร?” สีหน้าเขาดีขึ้นกว่าเดิมหน่อย

"ผู้ชายคนไหน?” วรินทรมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ถามเขากลับอย่างงุนงง

"ผู้ชายที่กอดกับเธอในสนามบินวันนี้” ท่านประธานทาวัตพูดออกมาตรงๆ อย่างไม่ลังเล

ผู้ชายที่กอดกับเธอที่สนามบินวันนี้?

วรินทรครุ่นคิด แล้วก็คิดถึงคนคนหนึ่ง พี่ชายเธอ

"ก็เขานั่นแหละ” วรินทรจ้องมองทาวัต ความหมายก็คือคนคนนั้นก็คือฐานทัต

แววตาทาวัตรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แล้วพูดว่า "ต่อให้เป็นพี่ชาย ก็ไม่ควรโอบๆกอดๆน้องสาว คนไม่รู้เห็นเข้า เขาจะคิดยังไง?”

พี่ชายกอดน้องสาว.....ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?

วรินทรไม่เข้าใจ และแล้ว เธอก็คิดได้ว่ามีอะไรผิดปกติ

"คุณมาไฟล์บินแปดโมงครึ่งของวันนี้ไม่ใช่หรอ? แล้วคุณรู้ได้ไงว่าเขากอดอยู่กับฉัน?” วรินทรเบิกตาโตจ้องมองเขา เลขานิธูรบอกว่าไฟล์บินเขาคือแปดโมงครึ่งนี่ แล้วเขาจะเห็นเธอโอบกอดกับพี่ชายได้ยังไง?

หรือว่า....ที่แท้เขาไม่ได้กลับ ยังอยู่ที่นั่นตลอด?

ถึงว่าหลายวันมานี้เขาเย็นชากับเธอ ที่แท้เขาหึงเธอกับพี่ชายนี่เอง

ทาวัตกะพริบตาหลายที แล้วทำหน้ามาดเข้ม พูดอย่างเฉยเมยว่า "กลับเถอะ” แล้วเดินไปข้างหน้า

"หึงแล้วยังไม่ยอมรับ” วรินทรบ่นอยู่ข้างหลังเขา แล้วก็ยังเดินตามก้นเขาไปต้อยๆ

มายบัคสีดำวิ่งอยู่บนถนน วรินทรกับทาวัตนั่งอยู่เบาะหลัง ข้างหน้ากับข้างหลังมีกระจกกั้นอยู่ตรงกลาง ข้างหน้าจะไม่ได้ยินเสียงข้างหลังคุยกัน

"เขามาที่นี่ทำไม?” ทาวัตถามขึ้น

วรินทรที่กำลังมองวิวทิวทัศน์ข้างนอก เมื่อได้ยินเสียงเขาถามขึ้น "หา” แล้วถึงรู้ว่าเขาหมายถึงใคร "เห็นว่าชยุตมีความเคลื่อนไหวแล้ว เขาไม่วางใจ ก็เลยมาดู”

เดี๋ยวนะ........

เหมือนเธอจะลืมเรื่องสำคัญอย่างหนึ่งไป คืออะไรนะ?

"ของสิ่งนั้นหาเจอหรือยัง?” ทาวัตหันมามองวรินทรที่สีหน้าคิดไม่ตก กัดริมฝีปากหลายทีอย่างเผลอไผล ท่าทีรำคาญและสับสนน่ารักยิ่งนัก

เขาหมายถึง สิ่งที่วรินทรกำลังตามหา แหวนลับ

วรินทรส่ายหัว "ไม่เจอ แต่ฉันรู้สึกว่า ของสิ่งนั้นเหมือนจะอยู่ใกล้ๆตัวฉันนะ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ”

ทาวัตครุ่นคิด ยิ้มอย่างลึกซึ้ง "คุณเคยสงสัยใครรอบข้างคุณไหม?”

"คนรอบข้าง? แต่คนรอบข้างฉันไม่มีใครรู้เรื่องนี้นะ” วรินทรไม่เข้าใจความหมายของเขา เรื่องนี้นอกจากเธอกับกวินที่รู้ ก็ยังมีทาวัต แล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องแล้ว

ดังนั้น จะเป็น........

เดี๋ยวนะ กวิน?

เป็นไปได้ไหมที่กวินหาเจอแล้ว?

แววตาวรินทรเป็นประกาย แล้วก็คิดได้ว่า ข้างกายกวินมีหลายคนปรากฏขึ้น เอ เอฟ คนพวกนี้ล้วนแซ่เย่ และเท่าที่เธอรู้ คุณตาของเธอก็เคยใช้ชื่อเย่หยู๋ และอำนาจของแหวนลับก็คือตระกูลศรีภักดี หากไม่เช่นนั้น ตอนที่อยู่อังกฤษก็ไม่เห็นคนพวกนี้ไปมาหาสู่กวิน ทำไมกลับมาประเทศแล้วถึงปรากฏคนพวกนี้?