หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 35

ตอนที่ 35 ผมชื่อกวินฮะ

“พี่รูปหล่อฮะ ขมวดคิ้วมากๆระวังเป็นริ้วรอยนะฮะ” เด็กชายกวินย่นจมูกน้อยๆใส่ทาวัต ในใจก็คิด ‘แดดดี้อารมณ์ไม่ดีสินะฮะ ทำหน้ามุ่ยหน้าตาน่าเกลียดจริงๆยังกับแม่มดแก่ๆเลย’

“เขาเรียกความหนักใจของพวกผู้ใหญ่ เด็กตัวเล็กๆอย่างหนูไม่เข้าใจหรอก” มุมปากของทาวัตค่อยๆกระตุกยิ้มก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆกับประโยคของเด็กน้อยตรงหน้า ตอนนี้ชายหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว

เด็กชายกวินเบ้ปาก “ผมไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆนะฮะ ผมมีชื่อเหมือนกันนะ”

“หืม? งั้นชื่ออะไรล่ะครับ” ทาวัตเลิกคิ้ว

“เรียกผมว่ากวินก็ได้ฮะ” เด็กชายกวินเชิดหน้าอย่างมั่นใจ มันเป็นชื่อที่เขาภูมิใจและชื่นชอบอย่างมากเพราะมามี้ของเขาเป็นคนตั้งให้ไงล่ะ!!

ทาวัตจ้องมองใบหน้าน้อยๆของกวิน กลมๆนุ่มๆเหมือนซาลาเปาลูกหนึ่ง

โดยที่ไม่ทันรู้ตัวทาวัตค่อยๆเอื้อมมือไปจับใบหน้าของกลมๆของกวินอย่างน่าทึ่ง ชายหนุ่มอดเอานิ้วเรียวของตนจิ้มลงบน

แก้มยุ้ยๆนั่นมันทั้งนุ่มและยืดหยุ่นมาก ความรู้สึกไม่คุ้นเคยบางอย่างจู่โจมเข้ามาในใจของเขาจนทาวัตรู้สึกหายใจลำบาก

หากเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา เขาจะไม่มีวันลังเลที่จะมอบความรักและสิ่งของที่ดีที่สุดในโลกให้แก่เด็กคนนี้แน่นอน...

ทาวัตไม่เคยคิดถึงการมีลูกกับวรินทรมาก่อน

“พี่รูปหล่อ นี่พี่กำลังหลอกกินเต้าหู้ผมอยู่หรือฮะ?” เด็กชายกวินดิ้นน้อยๆเพื่อให้พ้นจากฝ่ามือหนาของทาวัต เมื่อหลุดพ้น จากการลวนลามของแดดดี้ ดวงตากลมมองไปที่แดดดี้นิ่งๆก่อนจะหลุดยิ้มที่ยิ่งทำให้เด็กชายหน้าเหมือนทาวัตขึ้นไปอีกออกมา

ทาวัตหยุดมือของเขาก่อนจะรีบเก็บกลับมาทันที “หนูคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่สนใจเด็กชายตัวเล็กๆหรอกนะ”

“พี่ชายพูดแบบนี้แสดงว่าสนใจผู้ชายตัวโตๆมากกว่าสินะฮะ” เด็กชายกวินยิ้มซุกซน

“ต่อให้สนใจผู้ชายจริงก็ไม่สนใจเด็กตัวเล็กๆแบบหนูหรอกน่า” ทาวัตเถียงกลับนิ่งๆ แม้ว่าคำพูดเหล่านี้อาจจะทำให้ใครต่อใครเข้าใจผิดแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ

ยกที่หนึ่ง ทาวัตชนะ

เด็กชายกวินแอบชื่นชมแดดดี้ของตัวเองอยู่ในใจ แดดดี้เป็นคนตรงและเปิดเผยช่างเหมาะกับมามี้ของเขามากจริงๆ

“ตอนนี้ผมอาจเด็กแต่อนาคตผมต้องโตขึ้นไปหนุ่มหล่อแน่นอนฮะ พี่ชายอย่าได้ดูถูกผมเชียวนะ” เด็กชายกวินเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

ในเมื่อแดดดี้หล่อขนาดนี้ เขาเองก็เป็นลูกจะโตมาไม่หล่อได้อย่างไรกัน

“ตอนเด็กๆหน้าตาดีโตขึ้นอาจจะกลายพันธุ์ก็ได้นะ” ทาวัตอดไม่ได้ที่จะแกล้งหยอกเด็กน้อย

เด็กชายกวินพยักหน้าขึ้นลง “ผมรู้แล้ว ตอนเด็กๆพี่ชายต้องหน้าตาขี้เหร่มากแน่ๆตอนนี้ถึงได้กลายพันธุ์โตมาได้หล่อขนาดนี้”

มุมปากของทาวัตกระตุกเกร็ง เด็กคนนี้กำลังหาว่าเขากลายพันธุ์ใช่ไหม?

เดี๋ยวก่อนนะ เด็กคนนี้พูดว่า...ตอนเด็ก?

ทาวัตนิ่งไป หากเขาจำไม่ผิดหน้าตาตอนเขายังเป็นเด็กกลับเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกันยังกับแกะ

เด็กชายกวินไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ เด็กชายหันหน้าออกไปนอกกระจกร้านก็พบว่าวรินทรกำลังวิ่งวุ่นตามหาเขาไปทั่ว

“พี่รูปหล่อ ผมกลับบ้านก่อนนะฮะ เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะฮะ” เด็กชายกวินวางแก้วในมือลง โบกไม้โบกมือให้ทาวัตก่อนจะวิ่งออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว

ทาวัตเห็นร่างเล็กๆวิ่งออกไปนอกร้านก่อนจะหายออกไปจากระยะสายตาของเขา ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็ไหววูบอย่างประหลาด

“มามี้!” เด็กชายกวินวิ่งมาจากทางด้านหลังของวรินทรก็จะวิ่งมาจับมือของวรินทรโยกไปมา

วรินทรถูกเขาทำให้อกสั่นขวัญแขวนก่อนจะลูบหน้าอกปลอบตัวเองเบาๆ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปตีก้นเล็กๆของเขาทีหนึ่ง “เจ้าเด็กคนนี้ วิ่งซนไปถึงไหนกัน กล้าดีอย่างไรให้มามี้รอ หืม?”

เด็กชายกวินแกล้งร้องโอดโอยเสียงดังก่อนจะรูปก้นตัวเองเบาๆแม้จะไม่ได้เจ็บเลยแม้แต่น้อยแต่เขาก็มึนงงนิดหน่อย

“ผมไม่ได้วิ่งซนนะฮะ ผมไปซื้อของที่มามี้ชอบกินมาให้มามี้ไงฮะ” ว่าแล้วเด็กชายกวินก็โชว์ขนมหวานที่อยู่ในมือของตนให้วรินทรดูก่อนจะฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาวๆแทบทุกซี่

ดวงตาของวรินทรเป็นประกายก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมในมือของเด็กชายเข้าปากหนึ่งชิ้น “ลูกรักรู้ใจมามี้ที่สุด”

เด็กชายกวินยิ้มออกมาอย่างดีใจ มามี้เป็นพวกเห็นแก่กิน เขาแค่เอาของกินมาล่อก้หายโกรธแล้วล่ะ

เมื่อกินกันอิ่มหนำสำราญแล้วสองแม่ลูกก็พากันกลับบ้าน

ยามค่ำเดิมทีที่นี่ควรจะมีผู้คนเดินสัญจรไปมามากมายถึงจะถูกแต่วรินทรกลับไม่พบใครเดินผ่านไปมาเลยแม้แต่คนเดียว

วรินทรมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของทาวัต

แซก แซก

เสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบรอบด้านทำให้วรินทรชะงักฝีเท้าก่อนจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ที่ตรงนั้นมีเงาคนอยู่ ทั้งยังเป็นเงาที่ดูคุ้นตามากเสียด้วย

ในใจวรินทรคิดว่าคงไม่ใช่บอสใหญ่ของเธอหรอกมั้ง?

จนกระทั่งเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะพิจารณาใกล้ๆก็พบว่าเป็นทาวัตจริงๆ

เขานอนอยู่บนสนามหญ้าข้างกายมีขวดเหล้าตกอยู่ข้างๆ

“ทาวัต? คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ?” วรินทรตบหน้าเรียกสติเขาเบาๆ ตัวของเขาร้อนอาจเป็นเพราะเขาดื่มเหล้าไปเยอะมาก

ทาวัตค่อยๆปรือตามองขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือวรินทร ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปประคองแก้มขวาเธอไว้ก่อนเอ่ยพึมพำ

เสียงเบา “ริน”

วรินทรนิ่งไป เขาเรียกเธอว่าอะไรนะ? รินงั้นหรือ?

“ทำไมคุณถึงลืมผม?” คนเมายังคงใช้นิ้วมือของเขาลูบไล้หน้าเธอแผ่วเบาอยู่อย่างนั้น

วรินทรเห็นท่าทางเช่นนั้นของเขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกบีบจนเจ็บปวดไปหมด

เธอกัดริมฝีปากเบาๆพร้อมหลุบตาลง “คุณเมามากแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันจะส่งคุณกลับบ้านเอง”

เธอพยายามจะดึงเขาให้ลุกขึ้นจากพื้นแต่กลับกลายเป็นว่าเพียงแค่อีกฝ่ายกระตุกมือเธอครั้งเดียวเธอก็ล้มลงไปทับเขาเสียเอง

กว่าที่วรินทรจะทันรู้ตัวร่างของเธอก็ถูกเขาพลิกกลับมากดให้อยู่ใต้ร่างพร้อมกับริมฝีปากร้อนของเขาที่ประกบลงมาแนบกับริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้หัวสมองของเธอว่างเปล่าไปในทันที

แม้ว่าริมฝีปากของเขาจะร้อนมากแต่การกระทำของเขาช่างนุ่มนวลทำให้เธอหลงใหลอดคล้อยตามการกระทำของเขาไม่ได้