หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 350

ตอนที่ 350 วรินทรแพ้น้ำหอม

ผิวขาวนวลผ่องของวรินทร บวกกับอาการแพ้น้ำหอม เมื่อสูดดมกลิ่นน้ำหอมฉุนๆเข้าไปนิดหนึ่งก็จะเกิดอาการแพ้ เช่นครั้งนั้นที่ห้องวิจัยและพัฒนาน้ำหอมของบริษัทสันติ เธอเข้าไปยังไม่ถึงสิบห้านาที ออกมาแปบนึงก็มีอาการแพ้แล้ว

และกลิ่นน้ำหอมบนตัวนิรมล ไม่เพียงฉุน กลิ่นยิ่งแรง ถึงแม้จะโดนลมพัดไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังทำให้มือวรินทรเริ่มออกตุ่มสีแดงๆ

นิรมลยิ้มอย่างมีเลศนัย ที่แท้ วรินทรก็แพ้น้ำหอม

มิน่าเคยเจอกันตั้งสองครั้งแล้ว เขาไม่เคยได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอเลยสักนิด

ในใจผุดขึ้นมาแผนการหนึ่งทันที นิรมลไม่เพียงไม่ถอยออกห่าง กลับกระโจนเข้าไปกอดวรินทรอย่างกะทันหัน วรินทรใช้มือปิดจมูก คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ ทันทีที่โดนกอด เธอรีบปิดจมูกไว้ กลิ่นน้ำหอมในตัวนิรมลก็ยังสูดเข้าจมูกเป็นระยะๆ

กลิ่นฉุนจนเธออยากจะเป็นลม

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ด้านข้างตกตะลึงกับการกระทำของนิรมล เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ยังมองหน้ากันป่านจะกลืนกิน ทำไมแปบเดียวก็กอดกันซะแล้ว?

"พี่สาว น้องอยู่ที่นี่ไม่คุ้นที่และไม่รู้จักใคร น้องดีใจมากเลยที่ได้เจอพี่” นิรมลกอดวรินทรไว้แน่น มองเห็นพนักงานCRเดินผ่าน จึงพูดคำพวกนี้ให้ได้ยิน

วรินทรคิดไม่ถึงว่านิรมลจะหน้าไม่อายขนาดนี้ อยู่ๆก็เข้ามากอด กลิ่นบนตัวเขาฉุนจนเธอจะขาดใจตาย

"เธอ เธอปล่อยนะ” วรินทรตะคอกอย่างโมโห เพิ่งอ้าปากกลิ่นน้ำหอมนั้นก็ยิ่งทวีความรุนแรง รีบปิดจมูก ขมวดคิ้วแน่นจนสามารถบี้มดตายได้คามือ

ผิวกายเธอที่ปรากฏ สามารถมองเห็นว่ามีตุ่มสีแดงเต็มไปหมด

"พี่ พี่พูดอะไร? ฉันไม่ได้ยิน” นิรมลยังกอดเธออยู่ ในใจยิ้มอย่างสุขใจ ขอแค่ทำให้หน้าผู้หญิงเลวคนนี้เสียโฉม แล้วค่อยดูว่าทาวัตจะยังชอบเธอไหม

"เธอไม่ได้ยิน เขาสั่งให้เธอปล่อยหรอ?” เสียงเยือกเย็นดุดันดังมากจากด้านหลังนิรมล ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้นแล้ว วรินทรที่กำลังเอามือปิดจมูกไว้รีบเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นทาวัตที่เดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว

สีหน้าทาวัตเยือกเย็น มองตาดำจ้องมองนิรมลที่ยังไม่ยอมปล่อยวรินทร ด้วยแววตาอาฆาต เขาเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล จับแขนนิรมลที่กอดวรินทรไว้ แล้วสะบัดออกอย่างไม่เกรงใจ

กึกๆ

เสียงกระดูกลั่นดังอย่างเจ็บปวด ในทางเดินเงียบสงบจึงได้ยินเสียงชัดเจน

"อ้า อ้า----” นิรมลปล่อยมือที่กอดวรินทรอย่างเจ็บปวด จนงอตัว ส่งเสียงร้องดังลั่น

ทาวัตยักที่มุมปาก อมยิ้มน้อยๆด้วยท่าทางสง่าอย่างเทพบุตร แต่ก็น่ากลัวดังมัจจุราชที่มาจากนรก

มือของเขาไม่เพียงไม่หยุดหรือคลายลง กลับใช้แรงผลิกข้อมือของนิรมล ยิ่งอยู่ยิ่งใช้แรง ข้อมือนิรมลที่อยู่ในมือเขาเหมือนสามารถจะหักได้ง่ายๆ

จนนิรมลไม่มีแรงที่จะร้องเจ็บปวดแล้ว เธออ้าปากน้อยๆ อยากจะร้องออกมา แต่ก็เจ็บปวดจนไม่มีแรง ทำได้เพียงใช้สายตาขอความช่วยเหลือจากผู้ช่วย

ผู้ช่วยตกใจยืนตะลึงอยู่ด้านข้าง ยืนนิ่งอยู่ไม่กล้าขยับ แต่สายตาขอความช่วยเหลือจากนิรมล ถึงเธอจะอยากทำเป็นมองไม่เห็นก็ไม่ได้