หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 350

ตอนที่ 350 วรินทรแพ้น้ำหอม

ผิวขาวนวลผ่องของวรินทร บวกกับอาการแพ้น้ำหอม เมื่อสูดดมกลิ่นน้ำหอมฉุนๆเข้าไปนิดหนึ่งก็จะเกิดอาการแพ้ เช่นครั้งนั้นที่ห้องวิจัยและพัฒนาน้ำหอมของบริษัทสันติ เธอเข้าไปยังไม่ถึงสิบห้านาที ออกมาแปบนึงก็มีอาการแพ้แล้ว

และกลิ่นน้ำหอมบนตัวนิรมล ไม่เพียงฉุน กลิ่นยิ่งแรง ถึงแม้จะโดนลมพัดไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังทำให้มือวรินทรเริ่มออกตุ่มสีแดงๆ

นิรมลยิ้มอย่างมีเลศนัย ที่แท้ วรินทรก็แพ้น้ำหอม

มิน่าเคยเจอกันตั้งสองครั้งแล้ว เขาไม่เคยได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเธอเลยสักนิด

ในใจผุดขึ้นมาแผนการหนึ่งทันที นิรมลไม่เพียงไม่ถอยออกห่าง กลับกระโจนเข้าไปกอดวรินทรอย่างกะทันหัน วรินทรใช้มือปิดจมูก คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ ทันทีที่โดนกอด เธอรีบปิดจมูกไว้ กลิ่นน้ำหอมในตัวนิรมลก็ยังสูดเข้าจมูกเป็นระยะๆ

กลิ่นฉุนจนเธออยากจะเป็นลม

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ด้านข้างตกตะลึงกับการกระทำของนิรมล เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้ยังมองหน้ากันป่านจะกลืนกิน ทำไมแปบเดียวก็กอดกันซะแล้ว?

"พี่สาว น้องอยู่ที่นี่ไม่คุ้นที่และไม่รู้จักใคร น้องดีใจมากเลยที่ได้เจอพี่” นิรมลกอดวรินทรไว้แน่น มองเห็นพนักงานCRเดินผ่าน จึงพูดคำพวกนี้ให้ได้ยิน

วรินทรคิดไม่ถึงว่านิรมลจะหน้าไม่อายขนาดนี้ อยู่ๆก็เข้ามากอด กลิ่นบนตัวเขาฉุนจนเธอจะขาดใจตาย

"เธอ เธอปล่อยนะ” วรินทรตะคอกอย่างโมโห เพิ่งอ้าปากกลิ่นน้ำหอมนั้นก็ยิ่งทวีความรุนแรง รีบปิดจมูก ขมวดคิ้วแน่นจนสามารถบี้มดตายได้คามือ

ผิวกายเธอที่ปรากฏ สามารถมองเห็นว่ามีตุ่มสีแดงเต็มไปหมด

"พี่ พี่พูดอะไร? ฉันไม่ได้ยิน” นิรมลยังกอดเธออยู่ ในใจยิ้มอย่างสุขใจ ขอแค่ทำให้หน้าผู้หญิงเลวคนนี้เสียโฉม แล้วค่อยดูว่าทาวัตจะยังชอบเธอไหม

"เธอไม่ได้ยิน เขาสั่งให้เธอปล่อยหรอ?” เสียงเยือกเย็นดุดันดังมากจากด้านหลังนิรมล ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้นแล้ว วรินทรที่กำลังเอามือปิดจมูกไว้รีบเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นทาวัตที่เดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว

สีหน้าทาวัตเยือกเย็น มองตาดำจ้องมองนิรมลที่ยังไม่ยอมปล่อยวรินทร ด้วยแววตาอาฆาต เขาเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล จับแขนนิรมลที่กอดวรินทรไว้ แล้วสะบัดออกอย่างไม่เกรงใจ

กึกๆ

เสียงกระดูกลั่นดังอย่างเจ็บปวด ในทางเดินเงียบสงบจึงได้ยินเสียงชัดเจน

"อ้า อ้า----” นิรมลปล่อยมือที่กอดวรินทรอย่างเจ็บปวด จนงอตัว ส่งเสียงร้องดังลั่น

ทาวัตยักที่มุมปาก อมยิ้มน้อยๆด้วยท่าทางสง่าอย่างเทพบุตร แต่ก็น่ากลัวดังมัจจุราชที่มาจากนรก

มือของเขาไม่เพียงไม่หยุดหรือคลายลง กลับใช้แรงผลิกข้อมือของนิรมล ยิ่งอยู่ยิ่งใช้แรง ข้อมือนิรมลที่อยู่ในมือเขาเหมือนสามารถจะหักได้ง่ายๆ

จนนิรมลไม่มีแรงที่จะร้องเจ็บปวดแล้ว เธออ้าปากน้อยๆ อยากจะร้องออกมา แต่ก็เจ็บปวดจนไม่มีแรง ทำได้เพียงใช้สายตาขอความช่วยเหลือจากผู้ช่วย

ผู้ช่วยตกใจยืนตะลึงอยู่ด้านข้าง ยืนนิ่งอยู่ไม่กล้าขยับ แต่สายตาขอความช่วยเหลือจากนิรมล ถึงเธอจะอยากทำเป็นมองไม่เห็นก็ไม่ได้

อีกอย่างนิรมลยังเป็นลูกสาวของรองประธานพวกเขา ถ้าเกิดอะไรขึ้น ถึงตอนนั้นคนที่แย่ที่สุดก็คือพนักงานตำแหน่งเล็กๆอย่างเธอ

"ท่านประธานทาวัต ขอ ขอความกรุณาท่าน ปล่อยมือก่อนไหมคะ วันนี้พวกเรามา เพื่อคุยเรื่องความร่วมมือกัน ท่าน ท่านทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ จะเสียหายกันทั้งสองบริษัทนะคะ.......”น้ำเสียงผู้ช่วยสั่นเครือ พูดจนจบอย่างยากลำบาก แต่สายตาก็ไม่กล้ามองตาทาวัต

"ความร่วมมือ?” เสียงเข้มครึมของทาวัตดังขึ้น "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ความร่วมมือระหว่างCR กับบริษัทสันติยกเลิกทั้งหมด และจะไม่มีความร่วมมือกันอีก”

อะไรนะ? ผู้ช่วยตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ ตอนที่พวกเขาขึ้นไปเมื่อกี้ ได้เซ็นเอกสารกันเรียบร้อยแล้ว ถ้าผิดสัญญา งั้นค่าปรับ.......

"ส่วนค่าปรับ ผมจะให้คนโอนเข้าบัญชีบริษัทตอนนี้ ขอให้รีบออกไปจากCR” น้ำเสียงทาวัตเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม คลายข้อมือของนิรมล แล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อสูทออกมา เช็ดๆถูๆนิ้วมือของตน

สีหน้านิรมลซีดแล้วซีดอีก เหมือนข้อมือหักไปแล้ว ทวีความจริงเป็นครั้งๆ ว่ากันว่านิ้วมือสื่อกับใจ ทุกครั้งที่เจ็บ ก็จะเจ็บถึงขั้วหัวใจ

ผู้ช่วยไม่กล้าอยู่ต่อ กลัวความโกรธของทาวัตจะมาลงกับเธอด้วย จึงรีบประคองนิรมลออกไปจากอาคารตึกCR

วรินทรใช้มือเกาตุ่มแดงที่ขึ้นตามหลังมือ ใบหน้าและลำคอ แต่เธอก็ยังมีสติ ไม่ได้ใช้แรงเกาบนใบหน้า บนมือกลับหนักหน่อย โดนเธอเกาจนเป็นรอยแดง

"ห้ามเกา” แววตาทาวัตแสดงถึงความห่วงใย แล้วจับมือทั้งคู่ของเธอไว้ พาเธอไปยังลิฟต์

ลิฟต์ขึ้นมาจอดชั้นหน้าห้องประธาน เมื่อประตูเปิดทั้งคู่จึงเดินออกมา

"ทาวัต คุณปล่อยมือเถอะ ฉันรับรองว่าจะไม่เกา” วรินทรรู้สึกว่าตุ่มแดงๆคันๆกำลังทรมานเธอไปทั้งตัว เธออยากเกา แต่มือทั้งคู่โดนทาวัตจับไว้ จนดิ้นไม่ได้

ด้วยความทรมานวรินทรจึงใช้หน้าถูไถหน้าอกทาวัต เพื่อบรรเทาอาการคันบนในหน้า

แต่นี่ก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา

ทาวัตถอนหายใจ ไม่ยอมคลายมือ เดินเข้าไปในห้องทำงาน เข้าไปยังห้องพักผ่อน พาเธอไปนั่งบนเตียงใหญ่

"ห้ามดิ้น ผมจะไปเอายา” เขาพูดเสียงเรียบ แล้วปล่อยมือเธอเดินไปยังตู้เก็บยา

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่วรินทรแพ้น้ำหอม เขาจึงเตรียมยาไว้ในห้องทำงานและในรถ เพราะคนที่ใช้น้ำหอมมีเยอะมาก ต่อให้เขาจะเคยประกาศห้ามพนักงานในCRแล้ว ว่าห้ามฉีดน้ำหอมมาบริษัท แต่ก็ยังมีอื่นฉีดอยู่

เพื่อป้องกันไว้ เขาจึงเตรียมยาไว้มากพอสมควร

วรินทรเห็นเขาหันตัวไปแล้วก็รีบใช้มือไปเกาบนใบหน้า คันจนเธอต้องกระทืบเท้า ดวงตาประกายความโกรธและโมโห จนอยากจะเกาจนผิวหนังถลอก

ทุกวินาทีผ่านไปอย่างทรมาน มือที่วรินทรใช้เกายิ่งทวีความรุนแรง จนผิวหนังปรากฏเป็นรอยเลือด

"พี่ พี่อยู่ไหน?” และแล้วก็มีคนเปิดประตูห้องประธานแล้วเดินเข้ามา มองหารอบๆห้องก็ไม่เห็นใคร มองเห็นห้องพักผ่อนเปิดอยู่ จึงเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล

"พี่ เกิดอะไรขึ้นกับความร่วมมือที่เซ็นกับบริษัทสันติ.....” น้ำเสียงหายไปกับอากาศ วรินทรเงยหน้ามองอย่างไม่รับแขก แล้วก็มองเห็นธรรศยืนตะลึงอยู่หน้าประตู

ทาวัตหยิบยาเดินเข้ามา สายตามองไปยังธรรศที่อยู่หน้าประตูอย่างเฉยเมย แล้วเดินมาตรงหน้าวรินทร คิ้วขมวดเข้ม แล้วจับข้อมือวรินทรไว้ มองเห็นรอยเลือดเป็นแผลปรากฏบนมือเธอ