หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 351

ตอนที่ 351 ถอดเสื้อผ้า

“อยากตายหรอ” ทาวัตพูดด้วยเสียงที่เย็นยะเยือกใช้นิ้วดีดที่หน้าผากของเธอ

เสียงใสๆของวรินทรร้องด้วยความเจ็บ ปากน้อยๆนั้นเม้มเข้าหากัน สายตามองไปที่รอยแดงบนมืออย่างใจร้อน

“พี่ นี่มัน....เกิดอะไรขึ้น” ธรรศเดินเข้ามามองจุดแดงและรอยเลือดที่อยู่บนมือและใบหน้าของวรินทรอย่างว่องไว ถามด้วยความสงสัย

“ถ้าเธอจะมาถามเรื่องที่ว่าทำไมถึงถอนสัญญากับน้ำหอมดาวรุ่ง นี่คือคำตอบ” ทาวัตย่อเข่าลงเตรียมจะนั่ง เอาแขนเสื้อของวรินทรพับขึ้นก็เห็นผิวขาวเนียนนั้นเต็มไปด้วยจุดแดง แขนอีกข้างหนึ่งก็เหมือนกัน

ธรรศพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก เพราะเมื่อไหร่ที่เรื่องใดเรื่องหนึ่งเกิดกับวรินทรต่อให้เรื่องที่จะพูดต่อนั้นสลักสำคัญเพียงใดก็จะกลายเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญลงไปเลย

เขาเดินออกจากห้องพักผ่อนหลังจากนั้นจึงปิดประตูลง

“ทาวัต ฉันทรมานจัง” วรินทรคิ้วขมวดพลางมองดูรอยแดงที่อยู่ข้างบนส่วนไหนที่ยังไม่รู้สึกคันก็รู้สึกคันยิ่งขึ้น

“ไปอาบน้ำก่อน อาบเสร็จแล้วค่อยมาทายา” ทาวัตมองจุดแดงบนแขนและบนใบหน้าเธอครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงอุ้มเธอไปยังห้องน้ำ

ห้าปีมานี้สถานที่ที่เขาใช้เวลาอยู่มากที่สุด คือบริษัทเพราะว่ามีแค่สมาธิจดจ่ออยู่กับงานถึงจะทำให้เขาลืมเธอได้ชั่วคราว และไม่ไปคิดถึงเธอ

ห้องพักผ่อนนี้เชื่อมต่อกับห้องทำงานของเขา บางทีทำงานจนดึกเขาจึงไม่กลับไปที่บ้านสวนแต่ว่ามาพักผ่อนที่นี่เลย ดังนั้นห้องพักผ่อนนี้ไม่เพียงแต่ออกแบบให้มีห้องน้ำ แต่ยังมีห้องครัวเล็กๆด้วย

ห้องครัวเขาไม่เคยใช้เลย ปกติถ้าหิวก็จะให้เลขาสั่งขึ้นมาให้

ห้องน้ำนั้นสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย แสงไฟสว่างไสว

ทาวัตเอาเธอวางไว้ในอ่างอาบน้ำ หยิบฝักบัวที่อยู่ข้างบนเปิดน้ำและปรับอุณหภูมิน้ำได้แล้งจึงพูดกับเธอว่า “ถอดเสื้อผ้า”

วรินทรเดิมทีที่กำลังแอบเกาแขนอยู่ได้ยินคำที่เขาพูด เงยหน้ามองด้วยความมึนงง แล้วก็กลืนน้ำลายอย่างรู้สึกตัว

“คณ.....คณพูดว่าอะไรนะ?”

ทาวัตขมวดคิ้วเล็กน้อย มองสายตาที่สงสัยของเธอจึงพูดซ้ำขึ้นว่า “ถอดเสื้อผ้า”

ถอด....ถอดเสื้อผ้า ?!

ขอร้องล่ะเจ้านาย อย่าเอาคำว่าถอดเสื้อผ้านี้พูดอย่างบริสุทธิ์และสุภาพอย่างนี้จะได้ไหม จะทำให้เธอนึกว่าตัวเองนั้นไม่บริสุทธิ์แล้ว โอเคไหม

วรินทรรีบใช้มือจับปกคอเสื้อตัวเอง มองสายตาเขาก็ทำให้รู้สึกสั่นเทา ใบหน้าแดงนิดๆ “โรค....โรคจิต”

อะไรนะ? โรคจิตอย่างนั้นหรอ?

ทาวัตได้ยินเธอพูดอย่างนี้แล้วก็อดที่ขำเบาๆไม่ได้ สายตานั้นปรากฏให้เห็นถึงความรู้สึกอ่อนโยนและความรู้สึกขำ เขามองเธออย่างจะยั่วเล่นๆ “บนส่วนไหนของร่างกายเธอที่ฉันไม่เคยสัมผัส ไม่เคยจูบล่ะ จะอายอะไร”

เขา เขา เขา เขารุกเข้าให้แล้ว

ใบหน้าของวรินทรก็แดงกล่ำไปหมดขึ้นมาทันที เหมือนหยดเลือดที่ไหลออกมายังไงยังงั้น ริมฝีปากสั่นระริก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

เธอถูกเขาที่ไม่มียางอายเกลี้ยกล่อมเข้าให้แล้ว

“ไม่แกล้งแล้ว รีบถอด ถ้าไม่ถอดแล้วจะอาบยังไง” ทาวัตพูดกับเธอ เอาฝักบัวที่อยู่ในมือวางลง หลังจากนั้นยื่นมือไปเพื่อจะถอดเสื้อผ้าของเธอ

“รอก่อน! ฉัน ฉันทำเอง” ….วรินทรเอามือปล้องเสื้อผ้าของตัวเองทันที ใบหน้าน้อยๆของเธอนั้นแดงทำไมเขาไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวอย่างนี้? มียางอายหน่อยได้ไหม?