หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 353

ตอนที่ 353ช่วยฉันด้วย

ญาณินีโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก พูดได้แค่ “อย่าลืมว่าคุณเป็นฝ่ายเริ่มก่อนถึงเวลานั้นบ้านสุขกาลอยู่ในมือของคนอื่น คุณคงไม่ต้องอยากคิดจะได้อะไรแล้ว”

“ผมรู้แล้ว รออีกหน่อยเถอะ”

“ทางที่ดีให้เร็วที่สุด” ญาณินีเหอะเบาๆ หลังจากนั้นก็ผลักประตูห้องผู้ป่วยเดินออกไป

ประภาพจ้องมองคนที่อยู่ในกระจกหน้าต่างนั้นสักพัก แล้วจึงหันตัวเดินจากไป

โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่นขึ้นมา เขาสงบสติอารมณ์ถึงควักออกจากกระเป๋าแล้วรับสาย “ฮัลโหล”

“อ้า ฉันทรมาน ทรมานมาก ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย เสียงที่คุ้นเคยทำให้ลูกนัยน์ตาของประภาพรีบหดตัวลง”

มือของเขาอดไม่ได้ที่จะกำแน่น ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะได้สติกลับมา

“ฉันรู้ว่าแกกำลังฟังอยู่ แกคิดจะทำอะไร ? ” เขาใช้กำลังสุดความสามารถเพื่อให้ตัวเองนั้นสงบลงถามด้วยความใจเย็น

เสียงเจ็บปวดที่ขอความช่วยเหลือค่อยๆไกลออกไป เสียงที่โหดเหี้ยมนั้นดังขึ้นมา

“ผ่านมานานอย่างนี้แล้วไม่มีความคืบหน้า แกลืมฐานะของตัวแกเองไปแล้วใช่ไหม”

“......ไม่ได้ลืม ฉันจำได้ตลอด” เขาพูดไปมือที่กำโทรศัพท์นั้นใช้แรงอย่างไม่ขาดความสว่างไสวและความอบอุ่นของแววตาคู่นั้นค่อยๆหายไปทีละนิดๆเหลือไว้แค่ความมืดมน

“จำได้ก็ดีแล้ว ฉันให้เวลาแกอีกหนึ่งอาทิตย์ ถ้าไม่มีอะไรคืบหน้าอีกนะ หึ”

เสียง หึ สุดท้ายนั้นลงเสียงหนัก แฝงไว้ด้วยความคุกคามและความหน้าเนื้อใจเสือไม่น่าฟัง

“ติ๊ด”

โทรศัพท์ได้ถูกวางลงไปแล้ว

ประภาพไม่ได้มองหน้าจอโทรศัพท์ที่วางสายไป ใช้แรงข้อมือทำโทรศัพท์เครื่องนั้นก็ถูกเขาทำจนพังเศษแก้วของหน้าจอโทรศัพท์ที่ร้าวนั้นได้ทิ่มลงไปบนฝ่ามือเขาจนเลือดไหลออกมา

ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาก็ยังไม่ปล่อยโทรศัพท์แตกอยู่ในมือนั้น แต่กลับยิ่งกำแน่นขึ้นแล้วถึงจะออกจากที่ตรงนั้น

——

ผ่านไปสองวันเต็มๆ จุดแดงๆบนร่างกายของวรินทรก็หายไปและในที่สุดเธอก็ไม่ต้องถูกคนที่ไร้ยางอายผลักให้ล้มเพื่อที่จะทายาอีกแล้ว

แต่ว่าสองสามวันมานี้ วรินทรยังติดต่อฐานทัตไม่ได้ ครั้งที่แล้วถูกเขานำตัวไปที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้ ตอนนั้นรถคันนั้นตั้งใจที่จะเลี้ยวหลายตลบก็เพื่อสลัดคนที่อยู่ข้างหลังบวกกับเวลานั้นเป็นเวลาตอนกลางคืน เธอไม่ได้จดจำเส้นทางอะไร

ก็เป็นเหตุให้ตอนนี้นอกจากฐานทัตมาหาเอง ไม่อย่างนั้นแล้วก็อาจไม่รู้สภาพของเขาก็ได้

ทวิติยาตามหาเธอนั้น ตามหาอย่างมุมานะที่ทำ แต่ธารีนั้นกลับไม่ได้มีท่าทีใดๆเหมือนไม่รู้ว่าฐานทัตนั้นมาแล้วเลย

ในใจของวรินทรมีความตระหนักไว้อยู่แล้ว อาจจะจริงอย่างที่ทวิติยาว่าไว้ก็ได้ว่า ของของเธอทำหายไปแต่ถูกธารีเก็บได้พอดีก็แค่นั้น

คิดถึงวันนั้นคำพูดของธารีที่คลุมเครือวรินทรยังคงไม่แน่ใจ

ตกลงว่าเธอควรเชื่อใครดี

คำถามนี้เธอเคยถามทาวัต แต่ทาวัตกลับพูดว่า ทวิติยาอาจจะเป็นไปได้มากกว่า แต่ว่าพอเธอถามถึงสาเหตุ เขากลับไม่ได้พูดอะไร เพียงให้เธอนั้นเดาเอาเอง

นี่จะให้เธอเดาอย่างไร

ถูกคำถามนี้รุมเร้ามาตลอดอย่าง วรินทรเลยถือโอกาสไม่ไปคิดมันอีกถือผลการสำรวจวิจัยที่แผนกการออกแบบที่รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงให้เธอไว้ไปที่ “ถนน CR”

มองชื่อดูก็รู้ว่าเป็นถนนของร้านค้าที่ CR ได้ผูกขาดไว้ทั้งหมด