หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 356

ตอนที่ 356 แดดดี๊ ต้อนรับกลับบ้าน

คนเหล่านั้น........

วรินทรรีบก้มหัวลงทันที กลัวว่าคนเหล่านั้นจะเห็นความกลัวและความสงสัยในตาของเธอกัดฟันแน่ที่ริมฝีปากล่าง ใจของเธอเต้นเร็วตุ๊บ ตุ๊บ เหมือนจะออกมาจากลำคอ

เธอต้องนั่งเฉย นั่งเฉยไว้ ตอนนี้ในร่างกายเธอไม่มีเครื่องมือสื่อสารอะไร ถึงมีก็ไม่สามารถก้มหน้ากดโทรศัพท์หาทาวัตต่อหน้าสองคนนี้ได้

อีกทั้งรถยังขับมานานขนาดนี้ เกรงว่าจะพาเธอไปในที่ที่เธอไม่เคยไป

เธออยากจะตีตัวเองจริงๆ ทำไมถึงเชื่อธารีนั่น

ไม่ได้เธอต้องหาวิธีลงจากรถ

“โอ๊ย อีกนานไหมกว่าจะถึง ? ฉันปวดท้องมากเลย” วรินทรจับที่ท้องพร้อมส่งเสียงขึ้นมาร่างนั้นขดลงบนที่นั่งท่าทางเหมือนปวด

คนสองคนที่อยู่ข้างหน้ามองตากัน แล้วปรึกษากันด้วยเสียงที่เบาว่า

“จะจอดรถให้เธอเข้าห้องน้ำได้ไหม”

“แกโง่หรือเปล่า ถ้าเกิดแสร้งล่ะ แกจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดนี้ได้ไหม ?”

“ดูเหมือนไม่น่าหลอกนะ เธอเหมือนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราเป็นใคร จะกลัวอะไร”

“ก็ไม่แน่ไหมล่ะ อย่าเสี่ยงเลยดีกว่า อีก 10 นาทีก็จะถึงแล้ว หลังจากที่ถึงแล้วค่อยพาเธอไปก็ได้”

คนทั้งสองพยักหน้า หลังจากนั้นพูดกับวรินทรว่า “คุณผู้หญิง ขอโทษจริงๆครับ อีก 10 นาทีก็จะถึงแล้ว คุณกลั้นหน่อยได้ไหมครับ”

วรินทรเห็นว่าแผนนี้ไม่ได้ผลจึงไม่ได้ดำเนินการต่อเธอกัดปากของตัวเองอย่างแรงๆนั่งข้างๆประตู เอามือจับไว้ตรงที่เปิดประตูแล้วพูดขึ้นว่า “หยุดรถนะ ถ้าไม่หยุดฉันจะกระโดดลงรถเดี๋ยวนี้ล่ะ”

ผู้ชายคนที่นั่งฝั่งคนขับรถส่งสายตาให้กับเพื่อนคนที่นั่งอยู่ข้างๆทำนองว่า “แกดูเสแสร้งทำจริงๆนะเนี่ย”

“คุณผู้หญิง อย่าอำกันเลยครับ ตรงนี้คือทางด่วนถ้าคุณโดดลงไปอาจจะแขนขาดขาหัก” ผู้ชายคนที่นั่งฝั่งขับรถก็ไม่ได้เสแสร้งอีก พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทางด่วน? ถึงว่าล่ะขับเร็วขนาดนี้

แต่เมื่อเปรียบกันแล้วไม่รู้ถูกคนพวกนี้พาไปที่ไหน ไปทำอะไร เธอยอมเลือกที่จะแขนขาดขาหักดีกว่า

คิดได้ดังนั้น เธอก็จะเปิดประตูรถ

สายตาผู้ชายคนที่นั่งฝั่งคนขับมองเธอด้วยความดุดัน แล้วหลังจากนั้นจึงเอารถหมุนไปรอบๆ หมุนหักด้วยความแรง

วรินทรที่กำลังจะเปิดประตูนั้นถูกหมุนเลี้ยวกะทันหันอย่างนี้ทำให้ทรงตัวไม่อยู่กระเด็นไปข้างๆอย่างแรง

“แม่งเอ้ย” วรินทรพูดด้วยเสียงเบา ร่างนั้นปะทะกับประตูด้านหนึ่งยังไม่ทันที่จะได้สติรถก็เลี้ยวอีกตลบหนึ่ง ทำให้เธอต้องจับที่จับไว้แน่น เพื่อไม่ให้ถูกคนที่ขับรถบ้าๆแบบนี้สลัดกระเด็นออกไป

ผู้ชายคนนั้นเหยียบคันเร่ง รถวิ่งด้วยความเร็วไม่กี่นาทีก็ขับตรงออกไปด้วยความเร็วนั้นทำให้วรินทรไม่มีทางปรับตัวได้เลย กระเพาะนั้นกระแทกไปมาอย่างจุก ทรมาน

เส้นทางที่ใช้เวลา 10 นาทีนั้น วิธีการขับรถที่ป่าเถื่อนอย่างนี้ ลดเหลือ 4 นาทีก็ถึงแล้ว

คนใส่ชุดดำสองคนเปิดประตูแล้วเปิดประตูหลังดึงวรินทรที่เอามือกุมท้องสีหน้าซีดเซียวออกมา

เท้าแตะพื้น วรินทรก็รู้สึกว่าร่างนั้นเหมือนจะปลิวเท้านั้นอ่อนแรงมากในกระเพาะนั้นจุก ไม่มีอะไรจะทรมานไปกว่านี้

ในที่สุดเธอจับข้างรถอย่างอดไม่ได้แล้วจึงอ้วกออกมา

““พวกเขามาแล้ว” หนึ่งในชายเสื้อดำมองใครคนนั้นที่ยืนรออยู่ไม่ไกลด้วยสายตา หลังจากที่พูดประโยคนี้ด้วยเสียงต่ำเสร็จแล้ว จึงเดินเข้าไปที่ข้างกายของวรินทร ฟาดไปที่คอของ วรินทรด้วยวิธีการที่รวดเร็ว