หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 359

ตอนที่ 359 มีฝ่ายตรงข้ามที่สงสัยไหม

ซ้ำยังเป็นยาที่ธารีโดนนั้นก็มีส่วนคล้ายกับที่ยายของเขาโดนในปีนั้น

จะว่าไปแล้ว ก็คือเกิดขึ้นในที่เดียวกัน

“หมู่นี้เมือง A มีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม” สีหน้าของทาวัตเมินเฉย สายตานั้นหันมาจากสถิติที่อยู่บนหน้าจอแล้วถามขึ้น

“เหมือนไม่มี”.......ธรรศคิดอย่างละเอียดรอบคอบลูบคางไปมา “จะว่ามี ก็น่าจะเป็นที่หมู่นี้มีคนที่ไม่ใช่เมือง A เข้ามาไม่น้อย ผมให้คนไปสืบค้นเป็นพิเศษเป็นเพียงแค่คนงานธรรมดา”

แววตาของทาวัตเปล่งประกายเล็กน้อย “ตอนนี้นายให้คนไปหาคนพวกนั้นสิดูว่าพวกเขายังอยู่หรือเปล่า”

ธรรศเหมือนจะคิดอะไรได้ พยักหน้าเดินไปอีกฟากหนึ่งเพื่อโทรศัพท์

ผ่านไปหลายนาที หน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความกังวล สายตาที่มองทาวัตนั้นซับซ้อน “พี่ คนเหล่านั้นท่ามกลางคืนนั้นได้หายไปแล้ว”

เขาประมาทเลินเล่อจริงๆด้วย

ถ้าเป็นแค่คนงานธรรมดา ทำไมต้องจงใจมาที่เมือง A จะว่าไปเมืองเหล่านี้ของประเทศ C เว้นระยะห่างกันไม่ไกล โดยทั่วไปมีคนน้อยมากที่จะทิ้งพื้นเมืองและหลบภัยไปใช้ชีวิตที่อื่น

ซ้ำยัง ประเทศ C ยังติดชายฝั่งทะเลเมืองส่วนใหญ่ห่างไปค่อนข้างไกล ซ้ำยังเป็นส่วนที่ต้องสัญจรทางน้ำ

แต่ว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ในขณะนี้ธรรศเพิ่งจะสัมผัสถึงความผิดที่ร้ายแรงจนกลายเป็นเรื่องที่ไม่น่าอภัยอย่างลึกซึ้ง

“ไปสืบดู ขอเพียงแค่เคยอยู่ที่ไหนสักที่ก็จะมีร่องรอยเหลือทิ้งไว้” ทาวัตชำเลืองตามองเขาและไม่ได้ตกใจกับผลลัพธ์ เหมือนคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว

ธรรศก้มศีรษะลงด้วยความเสียใจ หลังจากนั้นพยักหน้าแล้วรีบลงไปส่งคนให้ไปสืบ

“นรชัย นายส่งคนให้เอาพวกสนามบิน รถไฟ ท่าเรือ สถานที่เหล่านั้นปิดให้หมดเช็คให้ละเอียด โดยเฉพาะท่าเรือพวกคนเหล่านั้น อาจจะเป็นไปได้ที่จะหนีออกไปทางท่าเรือ” ทาวัตยืนพิงหลังเหมือนกับว่าไม่รีบร้อนอะไรนิ้วมือนั้นพับปลายแขนเสื้อขึ้น

นรชัยพยักหน้า สายตาหยุดมองที่ปลายแขนเสื้อชั่วครู่ นี่คือท่าทางเขาชอบเก็บความคิดไว้ในใจ และก็เป็นท่าทางหนึ่งที่คลี่คลายความกระสับกระส่ายที่อยู่ในใจ

“พวกเราล่ะ พวกเราทำอะไรได้บ้าง” คาร่าเห็นธรรศและนรชัยถูกส่งตัวไปทำหน้าที่ พวกเขาก็ไม่สามารถว่างๆได้อยู่ใช่ไหม

ทาวัตกลับส่งสายตามาที่ตวัสพูดกับเขาว่า “ผมรู้ว่าบริษัทคุณด้านหลักๆเลยคือการติดต่อสื่อสารและเน็ตเวิร์ก”

ตวัสเข้าใจความหมายของเขา ไม่ได้ถามไรมากแล้วจึงพยักหน้า

คาร่าฟังแล้วมีความไม่เข้าใจ แต่ว่าทาวัตกับตวัสไม่ได้อธิบายอะไรได้แค่เก็บความสงสัยไว้และเดินออกไปพร้อมกับตวัส

หลังจากที่พวกเขาออกไป กวินก็กระโดนขึ้นไปที่ม้านั่งเล็ก มองแดดดี๊ของตัวเอง ดวงตานั้นสว่างสไหว “แดดดี๊ผมสามารถทำได้หลายเรื่องเลยฮะ”

“ถึงเวลาตรวจรับคะแนนของลูกแล้วล่ะ” ทาวัตชี้โน๊ตบุ๊คที่เขาวางไว้ ไม่กล้าจากโซฟาปากพูดขึ้น “แดดดี๊ให้เวลาครึ่งชั่งโมง เอาเอกสารองค์กรของประเทศรวบรวมออกมา”

“แดดดี๊นี่กำลังขูดรีดเด็กอยู่นะ” กวินแบะปากท่าทางน่าสงสาร แต่ว่าในใจนี้เบิกบานนานแล้ว

นี่คือด้านที่เขาถนัด ไม่มีอะไรที่ยากสำหรับเขา

กวินรีบโดดลงจากม้านั่ง เดินไปนั่งที่โซฟา เอาโน๊ตบุ๊คนั้นเปิดขึ้นเริ่มทำงาน

รอยยิ้มที่มุมปากของทาวัตนั้นค่อยๆหายไปเมื่อสายตามองกรอบรูปที่วางไว้บนโต๊ะก็หดตัวลงทันที

ทันใดนั้นเขาจึงหยิบโน๊ตบุ๊คออกมาจากซอกในใต้โต๊ะ โน๊ตบุ๊คภายนอกนั้นสีเขียวเข้มข้างบนมีสัญลักษณ์สีดำหยาบ เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นสัญลักษณ์ที่เป็นประเภทของนกที่มองไม่ออกว่าพันธ์อะไร แค่ภาพวาดนั้นหยาบและเข้มงวด