หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 363

ตอนที่363 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

วรินทรเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจ ทำไมถึงยิงกัน?

ชายชุดดำที่ยืนอยู่รอบๆมีคนนึงล้มลงจากวรินทรไกลๆ

ลูกกระสุนถูกยิงไปที่กลางหัวใจจองคนนั้นฝีมือและทักษะในการยิงปืนขั้นสูงสามารถฆ่าคนได้ในสถานการณ์นี้

“ทำไมถึงยิงกัน? พวกเขาไม่ใช่พวกเดียวกันหรอ?” วรินทรถามอย่างงงๆ ประภาพฟังแล้วก็นึกได้ง่าเมื่อกี้เขาบอกเธอไปว่าเหมือนว่าเป็นพวกเดียวกันฝั่งหนึ่งลักพาตัวเธอ อีกฝั่งหนึ่งเหมือนกับต้องการผลประโยชน์

แล้วทำไมถึงยิงกัน?!

สายตาประภาพมีความเขร่งขรึม ไม่สามารถกลับคำพูดได้แล้ว เขาอยู่ฝั่งด้านบนของวรินทร ดังนั้นวรินทรก็ไม่สามารถมองเห็น

ความเร็วของเรือค่อยๆช้าลงเพราะเสียงปืน วรินทรลุกขึ้นมานั่งเอาหลังพิงกำแพง ร่างกายทั้งร่างทีความกังวลขึ้นมา

อาจเป็นเพราะว่าพวกคนบนเฮลิคอปเตอร์โกรธเคืองบางสิ่งแหละมั้ง” ประภาพที่พิงตัวอยู่อีกฝั่งค่อยๆอธิบาย สายตามองไปรอบๆยนเรืออย่างรวดเร็ว

“เรือลำนี้ขับมานานมากแล้ว กลัวว่ามันจะออกจากประเทศC” เสียงเขาหนักแน่น ระหว่างเมืองกับเมืองเดินทางทางน้ำไม่น่าใช้ระยะเวลานานขนาดนี้

แต่เรือลำนี้แล่นมานานมากแล้วกลัวว่ารู้ตัวอีกทีก็จะออกจากประเทศCแล้ว

“ออกจากประเทศC?!” วรินทรไม่เพียงกดเสียงต่ำแต่จิตใต้สำนึกของเธอยังสั่งให้เธอมองไปรอบๆทะเลที่ว่างเปล่านี้ แม้ทะเลมันจะไกลสุดลูกหูลูกตา ก็มองไม่เห็นอย่างอื่นเลย ใจของเธอเศร้าสลดยิ่งนัก

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วทาวัตจะหาเธอเจอได้อย่างไร อย่างนี้ไม่ยิ่งยากเข้าไปใหญ่หรอ

ตอนนี้ทาวัตกำลังเตรียมจะยิงคนถัดไป กลับมาเห็นคนที่ทับวรินทรอยู่เมื่อกี้ได้ลุกออกไปแล้ว วรินทรไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน ก็รู้สึกเบาใจขึ้นมา

จริงๆเขาไม่กล้ายิ่งฝั่งวรินทรโดยวู่วาม

ฝีมือและทักษะความแม่นยำของเขา แต่ทุกครั้งที่ยิงไปมันจะต้องไม่พลาด

แต่ว่าเขาก็ยังกลัว ภายใต้ปัจจัยที่ไม่แน่นอนนี้ เขาไม่อยากเอาชีวิตของวรินทรมาล้อเล่น ถ้าเกิดเขาทำร้านเธอโดยไม่ตั้งใจ ถ้าเกิดเป็นเช่นนั้นเขาคงรู้สึกเสียใจมากๆ

มีทางเดียวก็คือเชือดไกลให้ลิงดู

อีกทั้งคนที่ทับวรินทรเมื่อตะกี้ ทาวัตมองเห็นได้อย่างชัดเจนเมือเขาลุกขึ้นมานั้นคือประภาพ

เขา……ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?

ยังไม่ทันคิดให้ดี คนบนเรือถูกเขากระตุ้นความโกรธ ชายชุดดำที่ยืนอยู่เรียงกันรอบๆเรือเป็นเป้าให้กับเฮลิคอปเตอร์ด้านบน

พวกเขาอยู่บนเรือ ดังนั้นจึงยากที่จะเล็งจากเฮลิคอปเตอร์ โชคดีที่เรือลำนี้ออกแบบด้านบนให้เป็นครึ่งวงกลม

แต่ว่า ก่อนหน้านี่ คนแก่ท่านนั้นพูดกับพวกเขา ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถเปิดครึ่งวงกลมนี้ได้ และก็ไม่มีใครกล้าเปิด

เล็งไปที่ร่างนั้น หลังจากนั้นก็ชักปืนกลับทันที

แต่เฮลิคอปเตอร์ที่ค่ายฝึกจะโดนกระสุนง่ายๆได้อย่างไร กระสุนเหล่านั้นยิงมาที่เฮลิคอปเตอร์แต่กลับไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย

ไม่รู้กวินไปเอาเครื่องเป่ามาจากไหน เช็ดที่เป่าให้สะอาด แล้วก็เป่าด้วยเสียงดังเพื่อให้เรือข้างล่างหยุดบ้าคลั่ง

ในเวลาเดียวกัน ประภาพเห็นวรินทรคลึงๆหู ก็เลยถามออกมา “เจ็บหูมากหรอ?”

วรินทรพยักหน้า “ถูกลมที่พัด แล้วยังถูกเสียงที่ดังมากของเฮลิคอปเตอร์อีก”

ปัจจัยพวกนี้มันรวมกัน ทำให้หูของวรินทรทั้งเย็นทั้งเจ็บ ต้องใช้มือคลึงๆที่หูเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวด

ไม่รู้ประภาพไปหยิบที่ปิดหูสีขาวมาจากไหน มาสวมให้ที่หูของเธอ วรินทรก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แม้จะยังได้ยินเสียงของภายนอกรอบข้างอยู่บ้างแต่ก็ไม่ค่อยดังแล้ว

“คณยังพกอะไรแบบนี้อยู่กับตัวหรอ คิดไม่ถึงจริงๆ” วรินทรเลิกคิ้วยิ้มๆให้เขา วันนี้ตอนเธอออกมาเธอลืมหยิบผ้าพันคอมาด้วย เหมือนกับประภาพที่อยู่ก็เตรียมที่ปิดหูมาพอดี

ประภาพไม่ตอบอะไร มองเธอที่ปัดปาดสายตาไปมา ด้วยความสับสน หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่แข็งกร้าว

“คนข้างล่างฟังให้ดีนะ ให้โอกาสพวกแกสิบนาที ส่งแม่ฉันคืนมาไม่งั้นพวกเราจะระเบิดเรือของพวกแก!” เสียงของกวินนุ่มๆเนิบๆ แต่เวลาพูดออกมาแล้วกลับก้าวร้าวผิดปกติ

ทาวัตอดที่จะขำไม่ได้ ใช้มือขยี้ผมของกวิน พลางมองลงไปที่พวกคนข้างล่างว่ามีอาการตอบสนองยังไง มองแล้วกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของวรินทร

เพราะจากมุมนี้จะเห็นที่วรินทรนั่งพอดี แต่ในขณะนั้นวรินทรถูกพวกชายชุดดำจับตัวไปพอดี มองไม่เห็นแค่นิดเดียว

วรินทรได้ยินเสียงที่หนุ่มและทุ่มแต่เธอได้ยินมันไม่ค่อยชัด เธอไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร บวกกับตรงนี้คนเยอะดังนั้นก็เลยแยกไม่ออก

แต่ประภาพกลับฟังออก ว่าเป็นเสียงของกวิน อดยิ้มไม่ได้

คนชุดดำพวกนั้นตอนได้ยินเสียงก็ต่างพากันงง จากนั้นก็พากันหัวเราะ จะทำให้พวกเขาสับสนกับเด็กผู้หญิง?

มีอะไรน่าตลก?

พวกชายชุดดำมีท่าทีและความอดทนสูง กลับมาถูกกวินตะโกนขู่ ก็ยังคงยืนอยู่อย่างนั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลง

ก็แค่อีกฝ่ายส่งเด็กมาก่อกวนทำให้พวกเขาอึดอัด

“พ่อครับลูกขอยิงบ้างได้ไหม?” กวินเห็นคำพูดตัวเองแต่กลับไม่ได้ใช้ข่มขู่ด้วยกำลัง หันหน้ากลับไปมองทาวัตขอร้องด้วยความเวทนา

เขาสัญญา จะยิงแค่ครั้งเดียว

ทาวัตมองที่เขา แล้วพูดว่า “เดี๋ยวพ่อสอน”

กวินอยาดพูดว่าไม่ต้องสอนหรอก เพราะว่าทักษะการใช้ปืนขอให้เขาที่เคยสอน เขาขี้เกียจที่ต้องมาเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่พื้นฐาน แต่ก็ได้แหละ

แต่พ่อของบ้านสุขกาลจะว่ายังไง กวินสามารถคัดค้านได้หรือ?

ดังนั้นจึงหยิบปืนพกสีเงินเหล็กๆออกมาจากรองเท้าบู๊ต กวินมองที่ทาวัต

ทาวัตโอบที่ตัวเล็กๆของเขา มือใหญ่ๆนั้นกุมมือเล็กๆของเขาไปจับที่ปืนทำท่าทางเล็งหลังจากนั้นบอกว่า “ตรงนั้นเป็นเป้าหมาย หลังจากนั้น——”

เสียงดัง “ปัง” กระสุนยิงไปที่ท้องของชายขุดดำ กวินมอง หลังจากนั้นก็พบว่ากระสุนนั้นเข้าไปที่ท้องของชายชุดดำ!

ยังไม่หมดเพียงเท่านั้นกระสุนที่ผ่านท้องของชายชุดดำแต่ก็ไม่หยุดเพียงเท่านั้นมันกลับทะลุไปที่ท้องของชายชุดดำอีกคนนึงด้วย!

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

กระสุนนัดเดียวฆ่าได้ถึงสองคน!

กวินมองด้วยตาที่แพรวพราว ไม่เหมือนจากครั้งก่อนกับพ่อของเขา นี่คือรู้สึกตกใจจากใจจริง

สุดยอดกวินสุดหล่อ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย

เมื่อกี้พ่อก็ยังกอดเขาช่วยเขาและก็ชม มองไปที่ทาวัต “พ่อครับ การยิงแบบนี้ทำยังไงสอนผมหน่อยได้ไหม?”

ใครจะไปรู้ทาวัตค่อยๆมองที่กวินกับใบหน้าเล็กๆที่อ้อนให้เขาสอน “ยังไม่ใช่ตอนนี้”