หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 364

ตอนที่364 เป็นเพื่อนก็ดี

ไม่มีอะไรต่อมา

ผ่านไปซักพัก บรรยากาศของเรือลำนั้นก็กลายเป็นตึงเครียดขึ้นมา กระสุนเม็ดนั้นสามารถยิงคนได้ถึงสองคน แถมยังทำให้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกฆ่า คนบนเฮลิคอปเตอร์นั้นจริงแล้วดูถูกไม่ได้ซะแล้ว

วรินทรอยู่ๆก็เพิ่งจะพบว่า พวกคนชุดดำได้รับบาดเจ็บและตายมากมาย กลับไม่เห็นชายชุดดำที่คุยกับเธอออกมาที่ดาดฟ้า

เขาควรจะเป็นพวกหัวหน้าอะไรประมาณนี้

แต่ว่าลูกน้องของตัวเองตายตั้งกี่คนแล้ว เขาก็ยังไม่ออกมา หรือว่าเขากลัวหรอ?

วรินทรเบ้ปาก แต่ยังไงก็อย่าเอาตัวเธอไปให้กับคนบนเฮลิคอปเตอร์ก็พอ เธอไม่อยากหนีเสือปะจระเข้

ถ้าเธอคิดใจในให้บนเฮลิคอปเตอร์เป็นทาวัตกับกวินได้ยิน กลัวว่าเสียงดังนั้นจะฆ่าเธอ

มาช่วยชีวิตยงไมพอใจหรอ? คาดไม่ถึงไม่เต็มใจไปกับพวกเขา?

“ลูก มองไมเห็นแม่ของลกแลว คิดหาวิธีหยุดเรือลำนี้ที” ทาวัตตบไหล่ของกวิน ประโยคนี้มันทำให้กวินอยากที่จะหยิบปืนขึ้นมายิง พร้อมทำหน้าบูดบึ้ง

กวินหันใบหน้าเล็กๆไปมองที่ทาวัต พ่อต้องตั้งใจต้องตั้งใจ!

แต่ที่เขาพูดก็มีเหตุผล ชีวิตของแม่เขาสำคัญที่สุด ไม่ต้องต่อสู้จะดีที่สุด

“ยิงตรงนั้น” ทาวัตพูดพร้อมชี้ไปที่เรือลำสีขาวนั้นตรงด้านนอก ทำให้ตรงนั้นพัง เรือลำนี้ก็ไม่สามารถหยุด แต่ความเร็วมันจะลดลง ขอแค่ความเร็วลดลง ก็มีโอกาสที่จะเข้าใกล้เรือลำนั้นได้มากขึ้น

ชายชุดดำรอบๆนั้นถูกทาวัตจัดการไปส่วนหนึ่งเรือลำนี้ไม่รู้ว่ามีคนอยู่จำนวนเท่าไหร่ ชายชุดดำบนเรือคือทั้งหมดของคนที่มี

จำนวนคนไม่ใช่สิ่งที่ทาวัตกังวล

ตอนนี้เขากังวลเพียงเรื่องเดียว

กวินเห็นใบหน้านั้นของนั้นของทาวัตจากใบหน้าที่บูดบึ้งกลับบานขึ้นมาเหมือนดอกไม้ จับปืนแน่นๆพร้อมเล็งไปที่ตำแหน่งที่ต้องการ

ปกเกศฟังคำพูดพวกเขา รีบบังคับเฮลิคอปเตอร์ไปยังช่องว่างตรงเรือ หลังจากนั้นก็เปิดออกอย่างมั่นคง

ตอนนี้แหละ

กวินตาเป็นประกายหลังจากนั้นเหนี่ยวไกปืนทันที “ปัง” เสียงปืนดังไปตรงที่ตำแหน่งที่ทาวัตชี้ ไม่มีเบี้ยว ตรงเป๊ะ

แม้แต่ปกเกศที่เป็นคนสายตาจู้จี้จุกจิกไม่สามารถทำได้อย่างกวิน เขายิ้มๆออกมาแสดงการชื่นชม ลูกศิษย์เก่งกว่าอาจารย์ ลูกชายเจ้านายจะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร

ใบหน้าเล็กๆของกวินกลับไม่ได้แสดงอาการภูมิใจแต่อย่างใด มองไปที่ตำที่กระสุนที่ยิงเข้าไปในเรือลำนั้น ความเร็วของเรือก็ค่อยๆลดลง

เรือลำนี้ออกแบบมาไม่เหมือนกับเรือทั่วไป ใครจะไปคิดว่ามันจะเป็นสาเหตุที่ทำให้อ่อนแรงแต่ไม่ใช้ในตัวเรือ แต่ที่เห็นชัดๆก็แค่รอบนอก ก็เพราะเหตุนี้เลยไม่มีใครอยากได้มัน

แต่ทาวัต มีโอกาสเคยเห็นการผลิตเรือลำนี้มาก่อน บวกกับเขาเคยเห็นสิ่งที่ไม่อยากที่จะลืม ไม่คิดว่าจะมโอกาสใช้ครั้งนี้

วรินทรที่ใส่ที่ปิดหูไม่ได้ยินเสียงอะไร เธอเปิดที่ปิดหูอ่อนนิดหน่อยแล้วถามประภาพว่า “ทำไมพวกเขาถึงถอยไป?”

ประภาพขำแล้วมองที่เธอ “คงจะไม่นานเดี๋ยวพวกเขาคงโจมตี”

วรินทรถอนหายใจ ดวงตายิ้มๆ “ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจดึงคณเข้ามาอยู่ในสนามรบนี่ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ ประภาพ”

“ยัยโง่ พวกเราสองคนมาพูดขอบคุณอะไรกันพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?” หลังจากนั้นเอามือไปทุบเบาๆที่ที่ปิดหูของเธอสายตามองด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่เปลี่ยนแปลงทำให้คนหลงใหล

“แน่นอนเป็นเพื่อนกัน” วรินทรยิ้มๆ ไม่ชินกับท่าทางของเขา ดูใบหน้าของเขาที่หลีกเบี่ยงไม่ได้

“เป็นเพื่อนกันตลอดไปไหม?” ประภาพถามอย่างไม่แน่ใจ

วรินทรเหลือบมองเล็กน้อย ยิ้มๆ “แน่นอนตลอดไปคิดว่าเธอจะไม่ยอมเป็นเพื่อนฉันแล้ว?”

“ไม่มีทาง จะเป็นไปได้อย่างไร ฉันแค่กังวลหลังจากที่เธอแต่งงานกับทาวัตไปแล้ว จะลืมเพื่อนคนนี้” เขาพูดความรู้สึกออกมา

“วันแรกเป็นเพื่อนกันก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไปมีอะไรต้องกังวล?” วรินทรเอาคางวางบนหัวเข่าแล้วก็มองเขาที่มีท่าทีแปลกๆ “ฉันเหมือนคนที่ลืมบุญคุณคนหรอ?”

เขาช่วยชีวิตเธอ เธอจะไปลืมได้อย่างไร

เป็นเพื่อนก็ดี ประภาพมองด้วยสายตาที่ซับซ้อนดังนั้นผู้คนจึงไม่สามารถมองทะลุได้

ในเวลานี้ พ่อและลูกชายบนเฮลิคอปเตอร์รู้แล้วว่าจะไปหาวรินทรยังไง