หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 365

ตอนที่365 เธอเชื่อใจฉันไหม

ดูจากเส้นทางแล้วน่าจะเป็นเส้นทางที่ไปประเทศCแน่ๆ คนพวกนี้ต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับประเทศCแน่นอนหรือว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นใครในประเทศC

ประเทศC ห่างกับประเทศCไม่ถือว่าไกล ถ้าดูตามสภาพอากาศประมาณวันสองวันก็ถึงแล้ว

และตอนนี้รอให้พวกเขาถึงประเทศCแล้วปล่อยตัววรินทร นี่คือทางออกที่ดีที่สุด

ในเวลานั้นค่ายฝึกที่อยู่ชายแดนของประเทศC เป็นเรื่องของเวลาในการปล่อยตัววรินทร

ถ้าเกิดต้องสู้กันกลางทะเล แล้วต้องทำร้านวรินทรโดยไม่ตั้งใจขึ้นมานั้นคือสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาต้องการ

คนบนเรือ เห็นว่าพวกเขาไม่ได้ลงมืออะไร บางคนก็รู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร ว่ารอให้ถึงที่หมายก่อนค่อยลงมือ

เฮลิคอปเตอร์ตามเรือไปติดๆ เรือยังคงชะลอความเร็ว ไม่มีทางหายแน่นอน

ช่วงหน้าหนาวเวลามืดจะยาวนาน ตอนนี้เป็นเวลาตีสามตีสี่แล้ว ตอนนี้เรือเข้าใกล้กับประเทศCขึ้นเรื่อยๆ

ทาวัตกับกวินไม่กล้าอยู่เฉยๆได้แต่คอยเฝ้ามองเรืออยู่ห่างๆ ถึงแม้จะดึกแต่ก็ยังให้ไฟของเฮลิคอปเตอร์อยู่ทำให้ยังพอมองเห็น

บนเรือ มีผู้ชายชุดดำยืมเล่นมือถืออยู่รอบไป วางมือถือเสร็จก็พาคนสองสามคนไป

วรินทรพิงกำแพงอย่างหมดแรง ยังดีที่เธอทานข้าวกลางวันไปเยอะ ก็ถือว่าไม่ได้กินข้าวเย็นก็ไม่ค่อยหิว ที่เธอหมดแรงก็เพราะเธอใช้แรงไปครึ่งวันตอนนี้เขาเหนื่อยมากๆ

แต่กลับไม่สามารถหลับได้ การนอนไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด

…

กวินจริงๆเขายังเป็นเด็กอยู่ ทาวัตกอดเขาให้เขาหลับไป ส่วนตัวเองยังคอยเฝ้ามองเรืออย่างเงียบๆ ผ่านไปกี่ชั่วโมง แม้แต่น้ำก็ยังไม่ได้ดื่มสักหยด กลัวว่าเพียงหันหลังไปแล้วทุกอย่างจะพลาดไป

แต่ในเวลานี้ เขามีความรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี ลางสังหรณ์มันบอกเขาว่าวรินทรจะได้รับอันตราย

เขาไม่กล้าจะคิดอีก เขาวางกวินลงจากอ้อมแขนและสั่งให้ปกเกศปล่อยเชือกลง

“นายท่านครับ เวลานี้ ถ้าพวกข้างล่างโจมตีต้องทำยังไงครับ?”ปกเกศถามอย่างกังวล นี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด

ทาวัตจะทำยังไง เป็นการเสี่ยงชีวิตตัวเองเป็นเดิมพัน

“อืม ปล่อยเถอะ”ทาวัตไม่สนใจที่ปกเกศพูดเขาพูดแล้วไม่คืนคำ นอกจากวรินทรก็น้อยคนมากที่ตะสามารถเปลี่ยนแปลงหารตัดสอนใจของเขา

ทาวัตมั่นใจลางสังหรณ์ของตัวเอง เพื่อเลี่ยงการเกิดเรื่องไม่ดีกับวรินทร ตัวเขาจะเจ็บตัวก็ช่าง

ปกเกศอยู่กับทาวัตมาหลายปีแล้ว รู้ว่าตัวเองพูดอะไรไปก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ รีบปล่อยเชือกลงไป ปล่อยให้ทาวัตลงไป

เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆลอยตัวอยู่ใกล้ๆกับเรือ

แต่ในเวลานั้น เรือที่แล่นอยู่ดีๆก็ส่งเสียงดังขึ้นเรือทั้งลำค่อยๆมอดไปกับเรือ

ไฟที่ร้อนทีเปลวไฟลุกโชติช่วง ไหม้อยู่ในทะเลจากเดิมที่มันงดงามก็กลายเป็นเศษเหล็กก้อนหนึ่ง

ปกเกศหันเฮลิคอปเตอร์ออกจากสถานที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์จากแรงระเบิด

คุณลองคิดดูสิว่ามันน่าตื่นเต้นมากแค่ไหน เพียงไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา ไม่กี่วินาทีที่เฮลิคอปเตอร์ของพวกเขาจะถูกคว่ำลงโดยคลื่นความร้อนและแรงสะท้อนของระเบิด

ทาวัตมือเกาะราวบันได แขนของเขาถูกเผาคลื่นความร้อนเหล่านั้น จนทำให้ชุดสูทที่เนี้ยบ กลับเต็มไปด้วยหลุมจากการโดนเผาในขณะที่เฮลิคอปเตอร์หนีการระเบิด เขาไม่มีความรักอีกต่อไปแล้วสายตายังคงจ้องมองลงไปที่ทะเลซึ่งมีเปลวไฟที่โชตช่วงขึ้นมา

ดวงตาดำกริบและลึกสะท้อนให้เห็นถึงเปลวไฟตอนนี้สายตาของเขาอยากที่หลบหนีจากคนทั่วไป และสุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นความอัดอั้น

หลังจากนั้นเค้าก็ได้สร้างความช็อกให้แก่สายตาของปกเกศ,ทาวัตกระโดดตกลงไปในทะเลอันมืดมิด

กวินตื่นขึ้นมาทันทีพร้อมกับเสียงระเบิดเขาลุกขึ้นอย่างฉับพลันและชะโงกหน้าสำรวจเพื่อดูสถานการณ์ด้านล่าง

แต่กลับมองเห็นเป็นทะเลเพลิงกับเศษซากที่เหลือจากการระเบิดของเรือ เปลวไฟเผาไหม้อย่างรุนแรงแม้ว่าเขาห่างจากที่นั้นค่อนข้างมาก แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความแสบร้อนแรงจากอีกด้านหนึ่งที่พ่นบนผิวหนัง

มีเสียงดังก้องอยู่ในใจ ราวกับเสียงแตรที่ทำให้เค้าหยุดชะงักโดยฉับพลัน

แม่เค้า…ยังอยู่บนเรือ!

……

สามสิบนาทีก่อนที่การระเบิดจะเกิดขึ้น ประภาพให้วรินทรอยู่ด้านหลังของเค้าในขณะที่กลุ่มชายชุดดำที่สูญเสียไปกว่าครึ่ง จ้องมองทุกกริยาบทของพวกเค้า และค่อยๆก้าวเข้ามา

พวกคนเหล่านี้รู้ดีว่าวรินทรวรินทรมีค่ามากแค่ถ้าหากมีเธออยู่ในกำมือพวกเค้า พวกที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์ก็จะไม่กล้าทำอะไรแม้ว่าจะมาจ่ออยู่ปากทางแล้วก็ตาม

และด้วยเหตูนี้ทำให้พวกเค้าทั้งสองถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มชายชุดดำเต็มไปหมด

พวกเค้าทั้งสองถูกต้อนมาจนสุดราวบันได วรินทรมองพื้นน้ำด้านล่างจามสัญชาตญาณแล้วก็ร้องวี้ดออกมาอย่างหวาดเสียว

“ประภาพตอนนี้ทำยังไงดี” วรินทรโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของประภาพเห็นพวกชายชุดดำ เธอส่ายหัวไปมา“เป้าหมายของคนพวกนี้คือฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน.....”

เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องกับประภาพเลยด้วยซ้ำแต่มันเป็นเพราะเธอที่ลากเค้าเข้ามาได้รับอันตรายอย่างนี้

หากตกไปอยู่ในมือของพวกเค้าเหล่านี้ แน่นอนว่าเธอจะต้องโดนจับขังแต่ประภาพนั้นเธอเองก็ไม่แน่ใจ

“วริน”ประภาพพูดเสียงต่ำ พูดในขณะที่ไม่แม้แต่หันหัวมา ชายชุดดำดาหน้ามาอย่างต่อเนื่อง “เธอเชื่อใจฉันมั้ย?”

“เชื่อใจสิ”วรินทรตอบอย่างไม่ลังเล

“ ที่นี่มันอยู่ใกล้กับประเทศ C มากตามทิศทางของลมในปัจจุบันถ้าเรากระโดดลงไปมันจะลอยไปยังประเทศ C” เสียงของเขาสงบและต่ำโดยไม่มีความกลัวอยู่ในนั้น

โดดจากตรงนี้เนี่ยนะ?

วรินทรหันกลับไปมองทะเลอีกครั้งผมของเธอถูกลมพัดปลิวไปมา ใบหน้าเล็ก ๆ ถูกลมตีจนแดง แต่ดวงตาของเอที่มองไปยังทะเลไม่มีแม้แต่ความกลัว

ถ้าไม่มีทางแล้วจริงๆเธอก็จะกระโดดเพื่อที่จะไม่ตกอยู่ในมือของคนเหล่านี้ เพราะไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

แต่ถ้าไปไม่ถึงประเทศCหล่ะ?

วรินทรลังเล ใบหน้าของทาวัตปรากฏขึ้นในใจของเธอและก็ยังมีใบหน้าที่อ่อนนุ่มและรูปหล่อของกวิน ที่เธออาลัยอาวรณ์

เธอตายไม่ได้ เธอยังมีทาวัตกับกวินนะ ยังไงเธอก็ห้ามตาย

“เรือลำนี้จะระเบิดอีกในไม่ช้า ถ้าเราไม่โดดเราจะตาย” ประภาพรับรู้ได้ถึงความลังเลของเธอ เค้าพูดอย่างขื่นขม มองดูชายชุดดำที่หยุดรอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“มันจะระเบิดได้ยังไง”วรินทรถามย้ำ

“เพราะว่า….” คำพูดสุดท้าย ของประภาพถูกจมหายอยู่ในสายลม ณ เวลานี้ลมเริ่มดังขึ้นและดุเดือดยิ่งขึ้นวรินทรถูกพัดและหูของเธอดูเหมือนจะได้ยินคำพูดของประภาพแต่เมื่อกลับมาคิดอีกครั้ง ในเวลานั้นดูเหมือนว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้ ...