หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 366

ตอนที่366ระเบิดจริงๆหรอ?

“สามสองหนึ่งกระโดด!” ประภาพตัดสินใจเด็ดขาด ในขณะนั้นเค้าคิดที่จะทำทุกอย่างให้แล้วล่วงไปในครั้งเดียว เค้าจึงตัดสินใจกระโดดในขณะที่จับข้อมือวรินทรไว้เอาด้วย

พวกชายชุดดำเหล่านั้นคาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกระโดดลงไปจริงๆพวกเขายืนจังงังกันอยู่ตรงนั้นแล้วก็รีบโดดตามไป

แต่ในทันใดนั้นเอง “หัวหน้า,ในเรือมีคนวางระเบิด!”บนเรือเกิดความชุลมุนขึ้นในทันที,ในขณะที่เจ้าของเสียงตะโกนตกจากเรือไป

ตู้ม!ตู้ม!ตู้ม!

เสียงระเบิดสั่นสะเทือนอึกกระทึกจากหัวเรือ กลางเรือ และ ท้ายเรือไล่กันไป

เรือพังลงและจมไปในทันที โชคดีที่มีทะเลรองรับไว้ทำให้การสั่นสะเทือนจากระเบิดไม่รุนแรงอย่างที่ควรจะเป็น และไม่ส่งผลกระทบไปยังพื้นที่อื่นๆ

แต่ชายชุดดำบนเรือ ไม่มีเหลือชีวิตรอดแม้แต่ผู้เดียว

วรินทรหันกลับมามองเรือที่ถูกระเบิดอย่างไม่เชื่อในสายตาเรือมันระเบิดได้ยังไงกัน?หรือว่าอาจจะเป็นคนบนเฮลิคอปเตอร์ที่ทำนะ?

พอคิดมาได้ถึงตรงนี้,ก็เหมือนว่าจะพอเข้าใจได้

เธอรู้สึกแปลกลึกๆอยู่ในใจ,วรินทรอยากจะครุ่นคิดให้รู้แน่ไปแต่ความเย็นของน้ำทะเลที่ปกครุมเธออยู่นั้นทำให้เธอหนาวและชาไปทั้งตัวน้ำทะเลไหลเข้าทั้งทางปากและจมูกของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังต้องพยายามไปให้ตัวเองจมน้ำไปอีกด้วย

ในตอนนี้ เธอรู้สึกอยากขอบคุณทาวัตจริงๆ ถ้าวันนั้นเธอไม่ถูกเค้าบังคับให้เรียนว่ายน้ำแล้วก็ ตอนนี้เธอก็คงจมน้ำทะเลตายที่นี่เป็นแน่

แต่เดี๋ยวนะแล้วประภาพหล่ะ?

วรินทรมองผ่านความเหน็บหนาวไปรอบทิศ และทันใดนั้นเองก็มีหัวของใครคนหนึ่งผุดขึ้นมาจากใต้น้ำ

“ประ...ประภาพ------”วรินทรพูดเสียงอ่อนแรง,ทันทีที่เธอคิดอยากว่ายเข้าไปหาจิ้งเหยา,กลับมีกระแสลมที่รุนแรงและกระแสน้ำที่กันโชกดุเดือดขึ้น

ทันทีที่เธอคิดจะออกว่าย,ทันใดนั้นก็เกิดคลื่นยักษ์ขนาดใหญ่ขึ้นตีเข้ามาที่หน้าของเธอ น้ำทะเลตีเข้าปากและจมูกของเธอ จนทำให้วรินทรจมอยู่ในน้ำชั่วครู่ก่อนจะผลุดขึ้นมาได้

และเมื่อเธอหันไปมองอีกครั้ง เธอก็ไม่พบประภาพแล้ว

เดิมทีเป็นเพราะเธอมีประภาพที่ทำให้เธออุ่นใจทันใดนั้นก็เกิดคลื่นซัดเข้ามาอีกครั้งคลื่นซัดปกคลุมไปทั้งศีรษะของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าถูกคลื่นซัดให้ไกลออกไปเรื่อยๆและต้องเงยหน้าเพื่อที่จะพยุงไม่ให้จมลงไปอีกครั้ง

แต่หลังจากนั้นไม่นานแขนขาทั้งสองข้างของเธอก็เริ่มเย็นขึ้น และชาไปราวกับถูกแช่แข็ง ขยับได้สองสามครั้งจากนั้นก็แข็ง และไม่สามารถขยับได้อีก！

นี่เธอต้องมาตายที่นี่หรอเนี่ย!

ตาของเฉียวโม่ค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้า, เธอปล่อยให้น้ำไหลเข้าปากและจมูกอย่างอิสระ เธอไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อได้แม้แต่น้อยน้ำทะเลที่แต่เดิมเหน็บหนาว แต่ในตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเหน็บหนาวนั้นอีกต่อไป

เธอได้ไร้ความรู้สึกไปแล้ว

“วรินทร！”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโสตประสาทของเธอผิดเพี้ยนไปหรือว่ายังไง เธอได้ยินเสียงของทาวัต แต่เธอไม่มีสติพอทีจะได้ยินมันอย่างชัดเจน ในสัมปชัญญะสุดท้าย ร่างของเธอถูกน้ำซัดและค่อยๆจมลง พร้อมๆกับดวงตาที่ค่อยๆปิดไป

ร่างของที่เหมือนตายแล้วของเธอตกจมลงไปสู่ใต้ทะเล

ทาวัตกระโดดด้วยท่าทีกำยำแข็งแรงลงทะเลไปและรีบว่ายไปยังเรือที่เกิดเหตุระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นจุดที่เค้าอยู่ก็ห่างจากเรือพอสมควร

“แย่จริง! ป่าป๊า ถึงหาหม่าม๊าไปตอนนี้ก็คงไม่เจอหรอก” ไฟฉายของเฮลิคอปเตอร์ส่องลงมายังที่ทาวัต

ดวงตาของกวินจ้องที่ ทาวัตอย่างกระวนกระวาย

คุณหนูไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวผมจะรีบโทรหาผู้คนที่ชายแดนให้มาเป็นกำลังเสริม" ปกเกศเห็นฉากที่อยู่ตรงหน้าก็ตกตะลึงไปแค่มองสถานการณ์บนท้องทะเลไปด้วยหัวใจสั่นไหว

หลายปีที่ผ่านมานี้,เค้าก็ได้เห็นความรักของนายน้อยกับนายผู้หญิงมาโดยตลอด

แต่กลับไม่เคยมีซักครั้งที่ต้องทุกระทมอย่างนี้

นายน้อยของเค้ารักนายหญิงมากจริงๆ

กวินหายใจเข้าลึก ๆเพื่อยับยั้งความตื่นตระหนกของตัวเองก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์หาเอ ให้เธอรีบส่งคนมาที่นี่ทันที

ทางด้านเอพอวางสายแล้วก็รีบจัดการส่งคนไปอย่างไม่ลังเล

"อะ....เอฟ?"ทำไมกลับมาไวจัง?ปัญหาทางนั้นเคลียร์แล้วหรอ เอฟมองเอฟที่เพิ่งเดินเข้ามา ในใจรู้ตื่นเต้นดีใจหากงานนี้มีเอฟช่วยหล่ะก็มันจะต่้องเรียนร้อยและง่ายขี้นแน่นอน

เอฟมีแววกังวลเล็กน้อยบนใบหน้าที่เย็นชาของเค้า เค้ามองไปรอบ ๆเพื่อหาเฉียวเสี่ยวเป่า หลังจากที่ไม่เห็นสีหน้าก็ส่อแววผิดหวัง "แล้วนายน้อยล่ะ? พวกเราถูกโกงแล้ว!"

"อื้อ ไปกับฉันก่อน ไว้เดี๋ยวค่อยคุยกันระหว่างทาง"เมื่อได้ยินชื่อกวินก็พลันนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เค้ากำลังจะไปช่วย

ความเหน็บหนาวของทะเลที่บาดลึกนี้เค้าไม่อาจสัมผัสถึงมันได้ในตอนนี้ ริมฝีปากบางๆแตกพรากเปลวไฟที่เคยโชติช่วงในตอนนี้ราวกับถูกกลืนด้วยควันสีดำทมิฬราวแมงป่อง

เปลวไฟมีขนาดเล็กลงเรื่อย ๆ เหลือเพียงชั้นของเปลวไฟที่ยังคงเผาไหม้ชิ้นส่วนที่เหลือของเรือ

ตอนนี้เขาไม่ได้ลอยอยู่บนน้ำแล้ว ไม่นานหลังจากที่เขาหยุดว่าย ปกเกศก็โยนเรือคายัคจากเฮลิคอปเตอร์มาให้ และในขณะนี้เขากำลังยืนตัวเปียกโชกอยู่บนเรือ

สายลมทะเลผสมกับกลิ่นควันของซากระเบิดของเรือทำให้เกิดการระคายเคืองแต่ ทาวัตกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ดวงตาสีดำคู่นั้นที่สะท้อนจากน้ำทะเลและไฟในทะเลลึกถึงสองครั้ง มีเจือสีแดงในแววตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความหมดหวังและเหน็บหนาวบาดขั้วหัวใจ

กวินไม่รอที่จะพึ่งพาใครกระโดดลงบันไดจากเฮลิคอปเตอร์ และลงมาที่เรือคายัคของทาวัต และเดินหาเขา

“พ่อ……….”กวินเรียกเสียงแผ่วเบา เค้ามองพ่อของเขาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวด ดวงตาทั้งคู่ชุ่มไปด้วยน้ำตา

ทาวัตไม่อาจรู้ว่าเค้านั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เค้ารู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเค้าได้หลุดออกไปเหมือนความรู้สึกของเค้าได้ตายด้านไปแล้ว แต่มันก็ถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงเรียกเบาๆของกวิน

เขามองดวงตาสีแดงก่ำที่อยู่ตรงหน้าเขา กวินไม่แม้แต่ร้องไห้แต่ก็แต่ดวงตาก็ไม่ถึงกับสดใส นั่นทำให้หัวใจของเขาดูเหมือนจะได้รับคำปลอบโยนและรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที