หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 366

ตอนที่366ระเบิดจริงๆหรอ?

“สามสองหนึ่งกระโดด!” ประภาพตัดสินใจเด็ดขาด ในขณะนั้นเค้าคิดที่จะทำทุกอย่างให้แล้วล่วงไปในครั้งเดียว เค้าจึงตัดสินใจกระโดดในขณะที่จับข้อมือวรินทรไว้เอาด้วย

พวกชายชุดดำเหล่านั้นคาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกระโดดลงไปจริงๆพวกเขายืนจังงังกันอยู่ตรงนั้นแล้วก็รีบโดดตามไป

แต่ในทันใดนั้นเอง “หัวหน้า,ในเรือมีคนวางระเบิด!”บนเรือเกิดความชุลมุนขึ้นในทันที,ในขณะที่เจ้าของเสียงตะโกนตกจากเรือไป

ตู้ม!ตู้ม!ตู้ม!

เสียงระเบิดสั่นสะเทือนอึกกระทึกจากหัวเรือ กลางเรือ และ ท้ายเรือไล่กันไป

เรือพังลงและจมไปในทันที โชคดีที่มีทะเลรองรับไว้ทำให้การสั่นสะเทือนจากระเบิดไม่รุนแรงอย่างที่ควรจะเป็น และไม่ส่งผลกระทบไปยังพื้นที่อื่นๆ

แต่ชายชุดดำบนเรือ ไม่มีเหลือชีวิตรอดแม้แต่ผู้เดียว

วรินทรหันกลับมามองเรือที่ถูกระเบิดอย่างไม่เชื่อในสายตาเรือมันระเบิดได้ยังไงกัน?หรือว่าอาจจะเป็นคนบนเฮลิคอปเตอร์ที่ทำนะ?

พอคิดมาได้ถึงตรงนี้,ก็เหมือนว่าจะพอเข้าใจได้

เธอรู้สึกแปลกลึกๆอยู่ในใจ,วรินทรอยากจะครุ่นคิดให้รู้แน่ไปแต่ความเย็นของน้ำทะเลที่ปกครุมเธออยู่นั้นทำให้เธอหนาวและชาไปทั้งตัวน้ำทะเลไหลเข้าทั้งทางปากและจมูกของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังต้องพยายามไปให้ตัวเองจมน้ำไปอีกด้วย

ในตอนนี้ เธอรู้สึกอยากขอบคุณทาวัตจริงๆ ถ้าวันนั้นเธอไม่ถูกเค้าบังคับให้เรียนว่ายน้ำแล้วก็ ตอนนี้เธอก็คงจมน้ำทะเลตายที่นี่เป็นแน่

แต่เดี๋ยวนะแล้วประภาพหล่ะ?

วรินทรมองผ่านความเหน็บหนาวไปรอบทิศ และทันใดนั้นเองก็มีหัวของใครคนหนึ่งผุดขึ้นมาจากใต้น้ำ

“ประ...ประภาพ------”วรินทรพูดเสียงอ่อนแรง,ทันทีที่เธอคิดอยากว่ายเข้าไปหาจิ้งเหยา,กลับมีกระแสลมที่รุนแรงและกระแสน้ำที่กันโชกดุเดือดขึ้น

ทันทีที่เธอคิดจะออกว่าย,ทันใดนั้นก็เกิดคลื่นยักษ์ขนาดใหญ่ขึ้นตีเข้ามาที่หน้าของเธอ น้ำทะเลตีเข้าปากและจมูกของเธอ จนทำให้วรินทรจมอยู่ในน้ำชั่วครู่ก่อนจะผลุดขึ้นมาได้

และเมื่อเธอหันไปมองอีกครั้ง เธอก็ไม่พบประภาพแล้ว

เดิมทีเป็นเพราะเธอมีประภาพที่ทำให้เธออุ่นใจทันใดนั้นก็เกิดคลื่นซัดเข้ามาอีกครั้งคลื่นซัดปกคลุมไปทั้งศีรษะของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าถูกคลื่นซัดให้ไกลออกไปเรื่อยๆและต้องเงยหน้าเพื่อที่จะพยุงไม่ให้จมลงไปอีกครั้ง

แต่หลังจากนั้นไม่นานแขนขาทั้งสองข้างของเธอก็เริ่มเย็นขึ้น และชาไปราวกับถูกแช่แข็ง ขยับได้สองสามครั้งจากนั้นก็แข็ง และไม่สามารถขยับได้อีก！

นี่เธอต้องมาตายที่นี่หรอเนี่ย!

ตาของเฉียวโม่ค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้า, เธอปล่อยให้น้ำไหลเข้าปากและจมูกอย่างอิสระ เธอไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อได้แม้แต่น้อยน้ำทะเลที่แต่เดิมเหน็บหนาว แต่ในตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเหน็บหนาวนั้นอีกต่อไป

เธอได้ไร้ความรู้สึกไปแล้ว

“วรินทร！”