หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 367

เค้าคุกเข่าลงโอบกอดร่างเล็กๆของกวินไว้ “แม่จะต้องไม่เป็นอะไรลูกเธอจะทิ้งเราสองคนไว้ได้ยังไงกัน”

ไม่แน่ใจวาเป็นการปลอบตัวเองหรือว่าปลอบกวินกันแน่

เสียงของเค้าทุัมลงและแตกพร่า มึงใหญ่ๆลูบลงที่ตัวของลูกชายอย่างแผ่วเบา ค่อยๆโอบกอดกวินเองเรียนรู้การกระทำของเค้าเลยค่อยๆกอดตอบพ่อเค้ากลับ

"พ่อครับ...แม่จะเป็นอะไรได้ยังไง,แม่เค้ารู้ว่าพ่อกับผมกำลังรอเค้าอยู่" ในขณะที่พูดกวินรู้สึกได้ว่าดวงตาของเค้าชุ่่มไปด้วยน้ำตาแต่ก่อนเค้าเองไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายเลยแม้ขนาดช่วงที่ไปอยู่อังกฤษ แม้ว่าจะถูกรังแกยังไงก็ไม่มีแม้แต่น้ำหนึ่งหยดออกจากดวงตาของเค้า

มันเป็นเพราะเอที่ฝึกเค้าถ้าไม่ระวังก็จะเจ็บตัว แต่ไม่ว่าเค้าจะเจ็บตัวยังไงก็จะไม่ร้องไห้เด็ดขาด และพอมาอยู่ต่อหน้าแม่ของเค้าเค้าก็จะยิ้มอย่าร่าเริง

เพราะว่าเค้ารู้ว่าแม่ของเค้าชอบรอยยิ้มของเค้าที่สุดมีคนเล่าให้ฟังว่าพ่อของเค้าตอนเด็กๆไม่ค่อยยิ้ม เมื่อแม่เห็นเค้ายิ้มก็จะเหมือนกับเห็นรอยยิ้มของพ่อเมื่อตอนยังเด็ก

และพ่อของเค้าก็ยังเคยพูดว่าเค้าเป็นเหมือนผู้ปกป้องตัวน้อยๆของแม่หากพ่อไม่อยู่หรือแม่ต้องอยู่คนเดียว ให้เค้าคอยดูแลปกป้องแม่ให้พ้นจากอันตรายใดๆ

และตอนนี้เค้าอยากจะยิ้มออกมามากๆยิ้มที่แม่ของเค้าชอบนักชอบหนาแม้ว่ายังจะไม่เจอแม่ แต่เค้าก็ยังจดจำเค้าแม่ไว้เสมอ

แม้ว่าแม่เค้าจะมองไม่เห็นรอยยิ้มนี้ก็ตาม

กวินอยากจะยิ้มออกมาจริงๆยิ้มอย่างที่แม่ของเค้าชอบให้ยิ้มรอยยิ้มที่อแสนอบอุ่นแต่ตอนนี้เค้าทำได้เพียงแค่เบ้ปากแล้วร้องไห้

มันไหลตกลงไปบนไหล่ของทาวัต และหายไปอย่างรวดเร็วด้วยลมทะเล

เค้าอยากจะยิ้มจริงๆแต่ตอนนี้ทำได้แค่ร้องไห้

กวิน, นายนี่มันจริงๆเลย!

“นายครับ,มีคนนึงที่ยังมีชีวิตอยู่นอกนั้นโดดไฟครอกตายหมดแล้วครับแต่คนที่รอดอาการค่อนข้างหนักอยู่” กัปตันของค่ายฝึกอบรมพายเรือคายัคมาข้างๆเรือของทาวัตและรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ดวงตาสีดำของทาวัตเบิกขึ้นเล็กน้อย เค้าพูดในขณะที่เสียงยังคงสั่น แต่นั่นก็ยังส่อถึงความเด็ดขาด“ คุณต้องช่วยเขา! ถ้าคุณไม่สามารถช่วยเขาไว้ได้ ก็ไม่ต้องเอาหัวของคุณมาให้ผมเห็นอีก!”

กัปตันตัวสั่นกับคำพูดที่ว่านั้น“ครับผม !” เค้ารับคำ

เค้าได้เห็นกับตาจริงๆแล้วว่าคนที่เหลือชีวิตรอดเนี่ยมีเพียงคนเดียวจริงๆเพราะคนอื่นๆนั้น ถูกไฟครอกตายในชนิดที่ว่า แม้แต่กระดูกก็แทบไม่เหลือให้เห็นคนที่รอดนั้นคือวารินทร์

แม้เปอร์เซ็นต์ในการรอดของเธอนั้นค่อนข้างริบหรี่ แต่ทาวัตก็พร้อมที่จะเสี่ยงบางทีอาจเป็นไปได้ว่าวารินทร์จะกระโดดลงก่อนที่เรือจะระเบิด

เมื่อกวินได้ยินข่าวก็ชื้นใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่โดยฉับพลันก็เกิดความสับสนในใจว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ

“พ่อ,ทำไมเรือมันถึงระเบิดเอง เพราะคนในเรือคงไม่โง่พอที่จะฆ่าตัวตายหรอกใช่ไหมหล่ะ”

“และมันเกิดเสียงระเบิดขึ้นสามครั้งมันจะเกิดขึ้นโดยไม่ได้เตรียมการไว้ได้อย่างไร”