หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 37

ตอนที่ 37 วรินทรเป็นข้อยกเว้นของผม

วาดฝันนั่งตะลึงอยู่นาน

“ผมอนุญาตให้คุณเดินเข้าออกบริษัท CR กรุ๊ปได้ทุกเมื่อทั้งยังให้บ้านพูลสวัสดิ์ของพวกคุณอยู่อย่างสงบในประเทศ C แต่

ว่า...” ทาวัตเงียบไปก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ“วรินทรเป็นข้อยกเว้นของผมที่คุณควรจำไว้ให้ขึ้นใจเสียด้วยนะครับ”

“ในสายตาของผม ไม่ว่าเมื่อไหร่วรินทรก็เป็นฝ่ายถูกเสมอ ต่อให้เธอทำผิดผมก็จะบอกว่าถูก”

จากนั้นวาดฝันก็ถูกเลขานิธูรเชิญออกมาจากบริษัทอย่างงงๆ ในหัวสมองน้อยๆของเธอยังอยากวิ่งกลับขึ้นไปอีกฝ่ายให้แน่

ชัดแต่ก็ถูกยามหน้าประตูขวางไว้ไม่ยอมให้เข้า

เลขานิธูรหันกายกลับมาก่อนจะยิ้มเนือยๆ “ขออภัยด้วยนะครับคุณหนูรอง ตอนนี้คุณถูกบริษัท CR กรุ๊ปขึ้นบัญชีดำแล้ว ล่ะครับ จากนี้ไปห้ามคุณก้าวเข้าบริษัทของเราแม้แต่ก้าวเดียว”

ดวงตาของวาดฝันเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตอนนี้เธอเริ่มรู้ตัวว่าคิดผิดเสียแล้วที่วิ่งไปฟ้องทาวัตเรื่องของวรินทร

วรินทรไม่ได้รู้เรื่องนี้แม้แต่น้อย เวลานี้เธอกำลังทายาแก้ฟกช้ำอยู่

เธอเพิ่งจะทารอยช้ำที่คอเสร็จกำลังจะลงมือทายาที่น่องของตัวเองประตูก็ถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน

วรินทรกัดฟันอย่างหงุดหงิด ทำไมถึงย้อนกลับมาล่ะ?

จนกระทั่งเธอเห็นว่าผู้มาใหม่คือทาวัต การเคลื่อนไหวของเธอจนหยุดลงอย่างกระทันหัน

มือทั้งสองข้างของทาวัตล้วงกระเป๋า เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังถือยาแก้ฟกช้ำไว้ในมือก็นิ่วหน้า “บาดเจ็บหรือ?”

วรินทรได้ยินคำถามของเขาก็เบ้ปากใส่

“เอามาให้ผม” ทาวัตเดินมานั่งลงตรงข้ามเธอ เขาเอื้อมมือไปหยิบยาและสำลีมาวางไว้ในมือตัวเองเตรียมตัวจะใส่ยาให้เธอ

ใบหน้าเล็กๆของเธอเห่อร้อนไปหมด โชคดีที่ทาวัตก้มหน้าอยู่จึงมองไม่เห็น

“คุณยังอ่อนแอปวกเปียกเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด” ทาวัตพูดพลางกดลงไปบนแผลของเธออย่างแรงด้วยความหมั่นไส้

“โอ้ย!” วรินทรเจ็บจดน้ำตาซึมออกมา

เธอไม่น่าพลาดเลย เวลานี้เขาถือโอกาสมาแก้แค้นเธอใช่ไหม?

“ยายนั่นก็ไม่ได้ต่างจากฉันนักหรอกค่ะ”

วรินทรเจ็บจดต้องกัดฟัน เธอเจ็บจนอยากจะจิกหัวสีดำสนิทของทาวัตเพื่อระบายความเจ็บ

ทาวัตชะงัก ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าการที่ขึ้นบัญชีดำวาดฝันไว้เป็นการลงโทษที่เบาไปด้วยซ้ำ

ในเมื่อวรินทรเองก็ไม่ได้อยู่อาศัยในบ้านพูลสวัสดิ์อีกแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้วสินะ

“โอ้ย! ทาวัต คุณจะฆ่าฉันหรือคะ?!” วรินทรเจ็บจนหลุดเสียงร้องออกมา ยามที่หญิงสาวเจ็บปวดจนลดความดื้อรั้นลง

กลับทำให้ความน่ารักของเธอมีมากขึ้นในสายตาของเขา

วรินทรเจ็บจนทนไม่ไหวพยายามดันมือของอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเธอจึงเอื้อมมือไปจิกหัวของชายหนุ่มอย่างแรงรู้สึกดีไม่เลว

ทาวัตยอมหยุดมือในที่สุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของวรินทรที่กัดฟันข่มกลั้นความเจ็บปวดอย่างน่ารักน่ามองดวงตาคมเป็นประกายล้ำลึกขึ้นมา

จริงอยู่ที่แรงของเขาไม่ได้มากอะไร แต่เพราะตำแหน่งที่เขากดลงมาเป็นรอยช้ำมันจึงเจ็บมาก

เขาแค่อยากให้เธอจำเอาไว้ว่าต่อให้อีกฝ่ายจะน่าสงสารหรือดูอ่อนแอแค่ไหนเธอก็ไม่ควรอ่อนแอและยอมอ่อนข้อให้อีกฝ่าย

ให้เธอเจ็บแล้วรู้จักจำ ครั้งหน้าจะได้รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ

หลังจากนั้นวรินทรจึงเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอไปทำเรื่องโง่ๆกับอีกฝ่ายเข้าแล้ว เธอก็รีบชักมือกลับทันทีก่อนจะมองทาวัตอย่างน่าสงสารในใจของเธอท่องแต่คำว่าโบนัส โบนัส!

จากนั้นก็ปั้นสีหน้ายิ้มแย้มให้เขา “ขอบคุณท่านประธานมากเลยนะคะที่ยอมลดตัวมาช่วยฉันใส่ยา แต่ตอนนี้ฉันทำเองได้แล้วค่ะไม่รบกวนท่านประธานแล้ว”

ลดตัวมาช่วย? ไม่รบกวนเขาแล้ว?

ทาวัตขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ หางตาเหลือบไปเห็นเลขานิธูรที่กำลังเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ต้องการหลีกเลี่ยงไม่ยอมเป็นข่าวกับเขานักใช่ไหม? ดี อย่างไรเสียหน้าต่างก็มีหู ประตูมีตาอยู่แล้ว!

ทาวัตยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะทำทีเป็นจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ชายหนุ่มยิ้มกว้าง