หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 38

ตอนที่ 38 สอนลูกประสาอะไร!

หรือว่าเขาตั้งใจจะแก้แค้นเธอ ถึงได้วางแผนทำลายชื่อเสียงของเธอ?

“ลูกฝัน ลูกรีบไปหาท่านประธานก่อนเถอะ ตอนนี้คงมีเพียงแค่เขาที่ช่วยพวกเราได้” เวลานี้ใบหน้าของณัฐพิชาก็หมอง

คล้ำด้วยความเครียด “ดูเอาเถอะ ลูกนะลูกไปสถานที่แบบนั้นได้อย่างไรกัน?”

“แม่คะ หนูไม่ไปได้ไหม?” วาดฝันนึกถึงท่าทางโหดร้ายของทาวัตเมื่อวานในใจเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ ผู้ชายคนนั้นไม่ยอม

ช่วยเธอแน่นอนอยู่แล้ว ในใจของเขามีเพียงแค่วรินทรคนเดียวเท่านั้น

“ไอลูกอกตัญญู!” ชยุตทุบมือลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนจะหยิบปากกาบนโต๊ะ

“ตายแล้ว ทำอะไรคะคุณ นี่มันลูกสาวแท้ๆของเรานะคะ!” พริบตาเดียวปากกาก็ลอยผ่านหน้าของณัฐพิชาไป ทำให้เธอ

ถลึงตาใส่ชยุตอย่างไม่พอใจ

“เธอสอนลูกประสาอะไร! ลูกถึงกล้าแกกล้าขาแข็งทำเรื่องหน้าไม่อายพวกนี้ออกมา หากเรื่องนี้ไม่ได้แก้ไขในวันนี้ บ้านพูลสวัสดิ์ของเราก็คงสิ้นชื่อในรุ่นนี้แล้ว!”

สีหน้าของณัฐพิชาฉายแววไม่เชื่อ “เรื่อง เรื่องมันหนักหนาขนาดนี้เลยหรือคะ”

“ไม่มีตาดูหรือไง? ผมจะบอกอะไรให้นะว่าถ้าหุ้นของเรายังตกอยู่เรื่อยๆแบบนี้ก็เตรียมตัวไปนอนข้างทางได้เลย!” ทันใด

นั้นก็มีภาพของใครบางคนผุดขึ้นมาในหัว ดวงตาของเขาเป็นประกายวาบ ในที่สุดเขาก็คิดออกแล้วว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

“ลูกฝัน ลูกก็ไปขอร้องท่านประธานหน่อยเถอะ!” ณัฐพิชารีบหันหน้ากลับไปและเริ่มเป็นฝ่ายเกลี้ยกล่อมวาดฝันเสียเอง

ตัวของวาดฝันหดลงเรื่อยๆ ตอนนี้แม้แต่ตึกบริษัท CR กรุ๊ปเธอยังเข้าไม่ได้และประสาอะไรกับไปขอร้องเขากันล่ะ?

“ไม่ต้องแล้วล่ะ ผมมีวิธีแล้ว” ท่าทีของชยุตเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ชายวัยกลางคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายถึงใครบางคน

ณัฐพิชาและวาดฟันเงยหน้าขึ้นมามองราวกับว่าพวกเธอกำลังมองเห็นความหวัง

วรินทรเพิ่งเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าชยุตจะโทรมาหาเธอได้ คิ้วของเธอขมวด ‘ทำไมเขาถึงมีเบอร์โทรของเธอได้?’

หลังจากรับสายอีกฝ่ายแล้วเธอก็จับใจความได้ว่าชยุตต้องการให้เธอช่วยไปขอร้องทาวัตให้อีกฝ่ายช่วยปกปิดข่าวฉาวขอ

งวดฝัน ชยุตกึ่งขอร้องกึ่งข่มขู่เธอให้ช่วยเขา จนวรินทรทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมา

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบคะ ฉันก็ไม่ได้กินข้าวบ้านคุณ ใช้ของบ้านคุณสักหน่อย” วรินทรยิ้มเย็นก่อนจะตัดสาย

ทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายมีโอกาสพูดอะไรอีก พอได้ระบายอารมณ์ออกไปบ้างเวลานี้เธอรู้สึกผ่อนคลายไปมาก

เมื่อกลับมาที่แผนก วรินทรก็เปิดอินเทอร์เน็ตเพื่อเข้าไปติดตามข่าวของวาดฝัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้ ถึงจะไม่รู้ว่าว่าใครเป็นคนทำก็เถอะ แต่ก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย” วรินทรเลื่อนเมาส์

ไปมาก่อนจะกวาดตาอ่านตัวอักษรบนนั้นก็หัวเราะออกมาคิกคัก

ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนทำจะให้รางวัลอย่างงามเลยทีเดียว

เด็กชายกวินที่กำลังนั่งเรียนอยู่จามออกมาเสียงดังก่อนจะค่อยๆลูบจมูกเล็กๆของตัวเอง ท่าทางแบบนั้นทำให้เพื่อนรวม

ฉันผู้หญิงในห้องแทบจะละลาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น

วรินทรชะงัก ไม่ง่ายเลยนะเนี่ยที่จะมีคนรู้จักเคาะประตูเสียบ้าง

เธอรีบวิ่งกลับไปนั่งประจำที่ตัวเองก่อนจะมองไปทางประตูส่งเสียงออกไป “เข้ามาได้ค่ะ”

คนที่เข้ามาคือเลขานิธูร เขายิ้มให้เธออย่างสุภาพ

“คุณวรินทร ท่านประธานเรียกคุณไปพบครับ”

ทาวัต?

วรินทรเม้มริมฝีปากก่อนจะยิ้มแหย “ได้ค่ะ”

นี่เป็นครั้งแรกของอาทิตย์ที่วรินทรเข้าไปในห้องทำงานของทาวัต ระยะนี้เธอไม่ได้ส่งงานแบบให้แก่ทาวัต ดังนั้นโอกาสที่

ทั้งสองคนจะได้พบกันจึงมีไม่มานัก

“มาแล้วครับท่านประธาน” เลขานิธูรเอ่ยด้วยความเคารพ

“กาแฟแก้วหนึ่ง น้ำผลไม้แก้วหนึ่ง” ทาวัตก้มๆเงยๆเซ็นชื่อของตัวเองลงไปในแฟ้มเอกสารก่อนจะสั่งเลขาให้เตรียม เครื่องดื่ม

เลขานิธูรอึ้ง น้ำผลไม้? นี่เท่ากับว่าเขาต้องออกไปซื้อสินะ?

“ครับ”

“คุณได้ยินเรื่องของวาดฝันหรือยังครับ?” ทาวัตวางปากกาในมือลง วางข้อศอกลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะเท้าคางถามอย่าง เกียจคร้าน

“ได้ยินแล้วค่ะ” วรินทรมองเขาอย่างสงสัย หรือว่าจะเป็นฝีมือของเขา?

“ถ้าเป็นฝีมือของผมจริง วาดฝันคงตกที่นั่งลำบากมากกว่านี้”